Voor Dochterlief gebeurde er deze week echt weinig. Geen opdrachten meer voor school, alleen vandaag een werkdag en verder geen verplichtingen. Ze moest even haar draai vinden. Ze wilde van alles en niks. Wel tekenen, niet tekenen, wel lezen, niet lezen, wel naar buiten, niet naar buiten, wel sporten niet sporten en zo bracht ze haar dagen door. Ook wilde ze graag bakken, maar aangezien er nog een behoorlijk stuk van de Tarte de Santiago over was, vond ik dat niet zo'n goed plan. Totdat ik bedacjt dat ze die wel voor Paps en Mams kon maken. 3 mei is hun trouwdag, dat zou toch een leuk cadeau zijn. Dochterlief blij, kon ze toch even bakken. Het werd een cakebodem, in twee lagen, gevuld met jam en een topping van zelfgemaakte marshmellow met gekleurde sprinkels. Vanmiddag hebben we de taart gebracht en we mochten direct proeven. Ik zeg goedgekeurd.
De Wandelkerel had een minder leuke week, hij moest een darmonderzoek ondergaan en als voorbereiding daarop moesten zijn darmen leeg. Dat betekende vanaf maandag een aangepast dieet en vanaf woensdagmiddag aan de laxeermiddelen en niet meer eten. Man, wat voelde hij zich beroerd woensdagmiddag. Gelukkig hebben wij dan het ultieme troostmiddel, ons poezenbeest Trien. Dus hij hing woensdagmiddag op de bank, verwarmd door Trien.
Donderdagmorgen was het onderzoek en omdat hij een lichte roes zou krijgen, mocht hij niet terugrijden, ik was dus chauffeur. Ik wandelde een stuk in de omgeving van het ziekenhuis, ik moest toch iets. Hij had wel weer iets bijzonders, hij is het hele onderzoek wakker geweest, ondanks de roes. Dat vonden ze in het ziekenhuis toch wel bijzonder. Het zorgde er wel voor dat ik hem vlot weer op kon halen. Het onderzoek bracht gelukkig geen afwijkingen aan het licht, dus met een gerust hart gingen we weer naar huis. Eenmaal thuis braken het niet eten en de spanning vooraf hem op. Hij heeft de hele middag liggen slapen. En vandaag ging het alweer een stuk beter, wat zeker hielp was de pizza bij het avondeten.
Ook Manlief mocht op pad. Hij had een afspraak bij de tandarts staan op 16 maart, je weet wel die eerste maandag van de lockdown. Omdat hij één van de eersten was waarbij de afspraak was gecanceld, was hij ook weer als één van de eersten aan de beurt, woensdag dus. Dochterlief fungeerde als chauffeur en ze hielp Manlief in de rolstoel tot de deur, daarna moest hij het zelf doen. dat is allemaal gelukt en met een gevulde kies kwam Manlief een poos later de deur weer uit.
Ik had zelf een beetje rare week. Dinsdag voelde ik met rot. Waarschijnlijk omdat ik eindelijk echt tot rust kwam na alle hectiek van de afgelopen weken en dan werkte het weer ook nog niet mee, somber en regen. Ik wilde lekker naar buiten, genieten van de zon op mij gezicht, maar ik kwam niet verder dan op de bank hangen en bedenken dat ik de pest in had. Wat ik dan vervolgens ook hardop aan mijn gezinsleden liet weten. Ze lieten mij lekker begaan en na een poosje was ik ook wel klaar met mijn eigen geklaag, dus hup, hoofd naar boven en weer door. De rest van de week vermaakte ik me wel weer. Lekker veel gelezen, gehaakt, beetje om gelummeld en zelfs even flink schoongemaakt.
Ondertussen wordt ik zo moe van al die organisaties en kopstukken die mij gaan vertellen wat mijn leerlingen allemaal missen en dat ze achter lopen en hoe ik daar dan mee om moet gaan. Natuurlijk zijn er schrijnende gevallen, ook ik heb leerlingen waar ik mij zorgen over maak, maar ik hoop toch zo dat de men het onderwijs nu eens overlaten aan de onderwijzers, wij weten echt wel wat leerlingen nodig hebben en zijn prima in staat om waar nodig maatwerk te leveren, zonder dat dat ons wordt opgelegd. En ja, er zullen ook docenten zijn die het minder goed doen, maar dat is niet anders dan anders, daar dealen alle leerlingen hun hele schoolleven al mee en dat zal ook altijd wel zo blijven. Dus alsjeblieft, laat nu eerst de scholen een oplossing vinden, ze hebben toch bewezen dat ze heel snel kunnen schakelen als het nodig is.
En deze week sluit ik af met ons poezenbeest. Ze bereikte vandaag de respectabele leeftijd van zestien jaar. En we hopen toch dat ze nog een paar jaar bij ons mag blijven in goede gezondheid, want wat zijn we toch gek op dat maffe beest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten