Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 30 april 2011

Rotantocht Noordwolde

Zaterdagmorgen half 7, de wekker loopt af. Koninginnedag 2011. Maar voor we aan het feestvieren gaan, gaan Wandelmams, het Wandelmannetje en ik eerst 25 kilometer wandelen in Noordwolde. Het is nog erg rustig als we in de auto stappen om wandelmams te gaan halen. En tot Noordwolde komen we zelfs maar 1 auto tegen. Er zijn maar weinig mensen zo gek om op hun vrije dag zo vroeg uit de veren te gaan. Hoewel, als we bij de startlocatie komen is het toch al redelijk druk en zijn de eerste wandelaars al op weg.

Als ik aan het inschrijven ben, worden Wandelmams en het Wandelmannetje aangesproken door mensen die we digitaal al wel kennen, maar nog niet in het echt hebben ontmoet. Altijd leuk om mensen in het echt te ontmoeten. Nog even gepraat en na een bezoek aan het toilet gaan we op pad. Al snel komen we in het bos en gaat de route over zandpaden. Nu heeft Wandelmams een enorme hekel aan mulle zandpaden, dus ze moppert en pruttelt er op los. Het Wandelmannetje probeert om haar op te peppen, maar helaas doet hij dat niet al te tactisch. Gelukkig kunnen we er allemaal om lachen en even later breken er betere tijden aan, want we vervolgen onze weg over een schelpenpad.

Het wordt langzaamaan ook wat warmer, want in eerste viel de temperatuur tegen en hadden we kippenvel op onze armen. De rust is na een kilometer of 12 in het dorpshuis in Wilhelminaoord. Hier drinken we een kopje thee/koffie en eten we wat. Net voor we weggaan komt er een oude bekende het terras op. Dit meisje is een oud-leerling die vorig jaar (na haar examenjaar) voor het eerst de Nijmeegse4Daagse heeft gelopen. Het had nogal wat voeten in aarde voor ze toestemming kreeg, maar uiteindelijk is het gelukt en heeft ze de N4D uitgelopen. Onderweg heb ik toen nog een aantal keren contact met haar gehad. En nu was ze weer in training voor de N4D. Ze zei: "Je had gelijk hoor, de N4D is verslavend. Ik ga dit jaar weer." En dat was de tweede leuke ontmoeting van de dag.

Na de rust gingen we weer verder. Gelukkig waren er nog maar twee stukken zandpad. Wel bospaden, maar die zijn niet zo mul, dus Wandelmams was helemaal tevreden. Op een gegeven moment stond er een fotograaf langs de route. Hij maakte foto's voor "De Stellingwerf" en vroeg ons zelfs om even te poseren. Helaas hebben we de foto's op internet niet terug kunnen vinden. Jammer....

Na 24 kilometer waren we weer terug. Een heerlijke wandeling in een keurig tempo. En vandaag had Wandelmams meer moeite met de tocht dan het Wandelmannetje.

Thuis gekomen hebben we gedoucht en gegeten en zijn we naar het plaatselijke evenemententerrein gegaan om daar onder het genot van live muziek een drankje te drinken en bij te kletsen met vrienden.

zondag 24 april 2011

Even tussendoor

Vandaag een stukkie gewandeld met het Wandelmannetje. Het betrof hier een eigen wandeling, want we gingen op verjaardagsvisite.

We vertrokken om 10 uur. En na 2 km kwamen we erachter dat het Wandelmannetje zijn hooikoortsmedicijnen was vergeten in te nemen. Dus snel manlief gebeld, want het mannetje nieste zich suf. Ook was het veel warmer dan we dachten, dus hebben we gelijk maar een laag uitgedaan en aan manlief meegegeven.

Het was echt erg warm, maar ondanks dat liepen we heerlijk. We kwamen op stukken die we in het verleden ook al gelopen hebben, maar de omgeving waarin we wonen is prachtig. En de vorige keer lag er nog ijs op de sloten en nu dus duidelijk niet. Na zo'n 13 km hielden we een korte pauze in het gras. We dronken wat en aten wat en toen....... stopte er een auto. Het bleek Wandelmams te zijn, die op weg was naar haar werk. Na een kort praatje ging Wandelmams verder en ook wij stapten weer op.

Na een krappe 4 km kwamen we in de eerstvolgende plaats, en daar streken we neer op een terras. Het Wandelmannetje nam (uiteraard) een tosti, ik ging voor de boerenomelet. Na het verversen van ons drinkwater gingen we op weg voor de laatste 5 km.

En ineens kreeg het Wandelmannetje het op zijn heupen. Hij gooide het tempo omhoog en hield dat vol. Net voor we de sluiproute namen naar de woonwijk waar we moesten zijn, reden man- en dochterlief ons voorbij. We werden enthousiast toegewuifd. Nu wilde het Wandelmannetje er eerder zijn dan zijn vader en zusje en dus bleef hij in stevig tempo doorlopen. Gelukkig voor hem reed manlief, zoals gewoonlijk, een keer verkeerd en dus waren wij een paar minuten eerder op de plaats van bestemming.

Op deze warme wandeldag hebben we weer 22 km toegevoegd aan onze wandelkilometers.

donderdag 21 april 2011

Zo jammer....

Heb er langzaamaan echt de balen van dat ik geen foto's kan plaatsten. Het gaat goed komen, echt waar, maar het duurt me veel te lang. Er is zoveel te vertellen, maar zonder foto's vind ik het veel minder leuk.

Om jullie toch een beetje op de hoogte te houden, hieronder een kort verslag van de afgelopen twee weken.

Natuurlijk hebben dochterlief en het Wandelmannetje heel veel buiten gespeeld. De trampoline is weer volop in gebruik. Vanuit mijn ooghoeken zie continue één of meer stuiterende kinderen. Ook de schommel hoor ik regelmatig piepen en aan de rekstok hangt regelmatig een kind, bij voorkeur ondersteboven.

De bal heeft alweer een aantal keer in de sloot gelegen, in de schuur is gezocht naar schepnetjes (nog niet gevonden) en één van mijn favoriete lenteactiviteiten, bellen blazen, hebben we ook alweer gedaan. En dan doen we wie de grootste bel kan blazen en wie de meeste en wie het hoogste kan blazen of we proberen ze weer te vangen. En het allerleukste: Eentje blaast zo veel mogelijke bellen en de ander probeert ze met een waterpistool kapot te schieten.

Ook heeft dochterlief een nieuwe hobby opgepakt. Ze wil "groene vingers" kweken. En dus zijn er zaadjes van een paprika geplant, hebben we een kweekkastje gekocht om daarin b(r)asilicum en tomaten te kweken en nog een potje met aarde en bloemzaadjes om paarse bloemetjes te laten groeien. Daarnaast wil ze komend weekend alle kamerplanten verpotten. En aangezien ik dat al veel te lang niet gedaan heb, komt dat goed uit. Het enige minpunt is dat ze nu elke dag de planten royaal water geeft, en ze dus soms wat te nat zijn. Maar op mijn verzoek doet ze dat vanaf nu om de dag en met iets minder water.

En morgen staat de eerste BBQ van het seizoen weer in de planning. We gingen in eerste instantie voor gourmetten in het paasweekend, maar de plannen zijn bijgesteld. Tenslotte moeten we maar afwachten hoe het weer zich in juli en augustus houdt.

Zodra het kan volgen er veel, héééééél veel foto's. Vrolijk Pasen allemaal!!!

zondag 10 april 2011

Krentenbloesemtocht Dwingeloo

En na de vermoeiende dag van gisteren stond er vandaag weer een wandeling op het programma. Ik had het Wandelmannetje beloofd dat we vandaag 20 kilometer zouden gaan lopen in Dwingeloo. Deze 20 kilometer had hij namelijk nodig om 250 officiële kilometers in zijn wandelboekje te krijgen. En 250 officiële kilometers betekenen dat hij een afstandsmedaille van de KNBLO krijgt.

Gelukkig kon er tot half 12 gestart worden voor deze afstand, dus er was geen noodzaak om heel vroeg uit bed te gaan. Ook het Wandelmannetje deed het rustig aan deze ochtend, dus uiteindelijk gingen we om half 11 van start. Het eerste stuk liepen we door Dwingeloo, maar al snel lieten we het dorp achter ons en kwamen we op een zandpad terecht. Via, via kwamen we in Lhee en vandaar liepen we het bos in. Het weer was heerlijk, de omgeving mooi, alleen ben ik niet zo van de bospaden. Vooral die uitstekende boomwortels weten mij vaak te vinden.

Gelukkig was ik niet alleen en heb ik heerlijk gekletst met het Wandelmannetje. Allerlei belangrijke en minder belangrijke dingen passeerden de revue en voor we het wisten waren we bij de rust op camping Noordzij.

Het Wandelmannetje vond het uitermate geschikt weer voor een ijsje, zo'n enorme met witte chocola erom, ik hield het bij een kop thee. We zaten heerlijk op het terras, maar na een plaspauze besloten we om verder te wandelen.

Na de rust kwamen we op het Dwingelderveld. De zon brandde en de grond was droog, dus het mulle zand stoof snel op. Helaas zijn er mensen die niet snappen dat het Wandelmannetje soms wat moeite heeft met het optillen van zijn voeten en die dus op hem beginnen te mopperen dat hij zijn voeten moet optillen, want het stuift zo enorm, dat zand. Het ergst vind ik dan wel, dat als ze je een minuut later voorbijlopen, dat ze dan de andere kant opkijken en niet het fatsoen hebben om je te groeten.

Wij lieten ons humeur er niet door bederven en liepen verder. En het Wandelmannetje kreeg gelukkig ook complimenten voor het feit dat hij zo'n eind wandelde. De laatste 3 kilometer ging het Wandelmannetje steeds langzamer lopen, want zijn voeten deden zeer. Hij dacht zelf dat het kwam, omdat zijn schoenen te klein worden. Natuurlijk bikkelde hij door, want de medaille lag op hem te wachten. Vol trots nam hij deze medaille na afloop in ontvangst. Glimmend van oor tot oor en van top tot teen.

In de auto deed hij alvast zijn schoenen uit, want ooooo, die voeten. Thuis gekomen besloot hij op de trampoline te gaan springen en deed hij ook zijn sokken uit. En toen......... Toen bleek dat niet de te kleine wandelschoenen, maar alweer zijn voetbalschoenen, hadden gezorgd voor blaren, die door het wandelen natuurlijk erger geworden waren. Hoe zat het ook alweer..... Een ezel stoot zich....

Nou deze ezel dus wel. Ondanks dat heeft hij een leuke dag gehad. Waarschijnlijk heeft de behaalde 250 kilometer met bijbehorende medaille daar een behoorlijke bijdrage aan geleverd.

zaterdag 9 april 2011

Voetstappentocht Maarssen-Bunnik

Al om 6.00 uur ging de wekker. Wat een verstand, welke idioot staat nu zo vroeg op om een stukkie te gaan wandelen. Nou, Wandelmams en ik dus. We gingen op pad om op stap te gaan met wandelaars die we alleen nog maar virtueel kenden. Hoe we deze wandelaars ontmoet hebben???? Nou via walkers4walkers.

Uit het hele land kwamen de Walkers bij elkaar in Maarssen, waar begonnen werd met een bakkie bij La Plaza in winkelcentrum Bisonspoor. Zodra je de deuren van het winkelcentrum door liep kwam het geroezemoes je tegemoet. Gewoon de richting van het geluid oplopen en daar waren de Walkers.

Om 9 uur werd het officiële startschot gegeven en vertrok de meute. Het eerste stuk ging nog door de bebouwde kom, maar al snel liepen we langs de Vecht. Opeens stond er een groep wandelaars in de berm bij elkaar. Het bleek dat zij een cache hadden gevonden. Een aantal wandelaars combineert het wandelen met geocachen. Na een uurtje wandelen kwamen we bij de eerste wagenrust, in Oud-Zuijlen. Nou ja, wagen... In een parkje stond een prieel, waar plek was voor veel personen. Naast het prieel stond een tafel met koek en zoopie en voor de oplettende Walker was er ook nog iets sterkers verkrijgbaar.

Na de wagenrust ging het verder langs de Vecht en bereikten we Utrecht. En wel een zeer interessant stukje Utrecht. Een hele serie "woonboten" dreef in de Vecht en zelfs op dit vroege tijdstip (nog voor 11 uur) stonden er zeer schaars geklede dames voor de ruiten van die boten. Een aantal Walkers moet absoluut nekklachten gekregen hebben....

De volgende rust was bij de "Winkel van Sinkel" in het centrum. En hoewel onze komst was aangekondigd wilde men daar het terras om 11.45 uur niet openen, want het terras opent altijd om 12.00 uur. En toen stonden er zo'n 40 Walkers. Diverse groepjes zochten hun heil elders. Het groepje waar Wandelmams en ik in liepen, besloot om toch maar in de "Winkel van Sinkel" een consumptie te nemen. Helaas had men duidelijk zijn dag niet daar, want onze drankjes lieten zeker 20 minuten op zich wachten. Gelukkig was het erg gezellig aan tafel en was het geen moment stil.

Na deze niet zo geweldige rust ging het verder door de binnenstad van Utrecht. Volgens het routeboekje moesten we naar de Krommerijn, maar ineens bleken we langs de Rijnse vaart te lopen. Gelukkig had een gelegenheids-Walker zijn iPhone bij zich en met behulp van dit geweldige apparaat vonden we de juiste route weer terug. Het jaagpad langs de Vecht werd gevonden. De jongste Walker was dit na een aantal kilometer zat, want het liep niet lekker, maar ondanks het gemopper tussendoor, liep dit Walkertje heerlijk door.

Onze omzwervingen in de stad Utrecht hadden tot gevolg dat we als laatste groep aankwamen bij de volgende rust. Hoewel dit op papier stond als café-rust, bleek het een "bosrust" te zijn. Bij het café was het zo druk, dat de groep Walkers er niet meer bij kon. Gelukkig stonden er een aantal bankjes vlakbij en was er genoeg vertier. Een passerend bruidspaar werd toegezongen door 4 heren van het GGG. Het bruidspaar kon het niet zo waarderen (gelukkig keek ik een stuk vrolijker op mijn trouwdag), wij des te meer!!!!

Na deze rust werd de tocht naar Bunnik voortgezet. De tocht ging verder over het jaagpad langs de Krommerijn. De natuur was prachtig. Bloeiende bomen, relaxende mensen, zelfs al een paar zwemmende jongelui, daarnaast veel fietsende, hardlopende en andere wandelende mensen. Gezellig kletsend liepen we naar Bunnik. Wat mij als Drent wel opviel is, dat ook al liepen we door een prachtig natuurgebied, er constant verkeer op de achtergrond te horen was.

Voor we het door hadden waren we al in Bunnik. En binnen 100 meter bereikten we het eindpunt. Op het terras van "het Wapen van Bunnik" verzamelden de Walkers zich. Na een aantal drankjes en hapjes  stond het grootste deel van de groep op om naar het station van Bunnik te gaan, zodat de trein naar Maarssen genomen kon worden.

In de trein werden de gesprekken voorgezet en in Maarssen werd er afscheid genomen van diverse mensen. Na het schudden van vele handen en het uitwisselen van een aantal kussen stapten we weer in de auto. Om de dag in stijl te besluiten stopten we onderweg bij zo'n wegrestaurant met een grote M. Deze dag bracht ons veel gezelligheid, liet ons kennismaken met enthousiaste wandelaars, had prachtig weer en leverde 23 wandelkilometers op. Een heerlijke dag.

Tot een volgende keer Walkers!!!!!!

zaterdag 2 april 2011

Blokzijler Merentocht

Al om kwart voor 8 kwam Wandelmams mij halen om te vertrekken naar Blokzijl. De bekende schaatstocht was nu uitgezet als wandeltocht. Bij aankomst in Blokzijl was er een weiland gereserveerd als parkeerplaats en de startlocatie "De Ploats" was vlakbij, dus dit was prima geregeld. Na de inschrijving en het inleveren van de wandelboekjes vertrokken we.

Al direct was er wat verwarring, omdat de één of andere grapjas een pijl had weggehaald. En aangezien de route alleen gepijld was en niet beschreven liepen we in eerste instantie verkeerd. Er kwam ons een groep wandelaars tegemoet, die liep te mopperen en te doen. Op mijn vraag of ze de organisatie dan al gebeld hadden, er stond keurig een nummer op de stempelkaart, werd verbaasd gereageerd. Tja, mopperen en schelden is makkelijk, maar zelf iets ondernemen om een probleem op te lossen, ho maar. Wandelmams pakte haar telefoon en wilde net gaan bellen, toen er iemand van de organisatie kwam aanrijden. Na zijn uitleg over de verwijderde pijl en het aanwijzen van de goede richting konden we eindelijk echt van start gaan.

We liepen de dijk op van Blokzijl naar Kuinre. Het was nog wat heiïg en de weilanden waren nog nat van de dauw, maar de zon scheen en het uitzicht was prachtig. Na korte tijd verlieten we de dijk en liepen we via de polder naar het gehucht Nederland, waar deze keer zowaar een plaatsnaambord stond. Weliswaar niet de originele ANWB-kleuren, omdat deze een gewild object zijn en dus soms binnen een dag na plaatsing alweer gestolen zijn, maar in een wit-oranje uitvoering.

In Nederland sloegen we af, een fietspad op richting Kalenberg. Een prachtig pad door natuurgebied de Weerribben. Water, riet, stukjes begroeiïng en heel veel kwinkelerende vogels. Een prachtig concert zo op de vorege morgen. Ondertussen werd het steeds warmer en al om kwart over 9 liepen we in t-shirt met korte mouw. Via Kalenberg kwamen we in Wetering-west. Op het punt waar de verschillende afstanden bij elkaar kwamen, stond een draaiorgel te spelen en werden appels uitgedeeld. Via de Wetering liepen we naar het plaatstje Muggenbeet waar na 12 kilometer de eerste rust was bij "Geertien". We kregen een stempel op onze stempelkaart en namen een koppie thee. Deze dronken we op aan het water, waar het terras al was uitgezet. Het mooie van "Geertien" is dat het café aan de ene en het terras aan de andere kant van de weg staat. Het personeel moet dus altijd oversteken.

Na de rust gingen we verder. We liepen een klein stukje langs de doorgaande weg tussen Steenwijk en Blokzijl, maar al snel sloegen we af en kwamen we op grasland terecht. Via, via, langs prachtige waterpartijen liepen we naar de Thijssengracht, waar we even later het fietspad opgingen richting Dwarsgracht. Er werd nog steeds riet gesneden, maar vergeleken met een paar weken terug was het al een stuk groener. Dit keer stond het terras bij "de Otterskooi" er wel en het was er dan ook reuzedruk. Met wandelaars, die hier hun tweede stempel kregen, maar ook met fietsers en mensen die een bootje wilden huren. Helaas waren ze op deze drukte niet berekend, want er liep maar twee man bediening op het terras en die liepen de benen uit hun lijf, maar ze konden het niet aan. Ook de bestellingen uit de keuken lieten lang op zich wachten, dus we hebben het ook hier maar gelaten bij een koppie thee en wat te eten uit eigen voorraad. Ondertussen hadden we er al ruim 20 kilometer opzitten en we liepen heerlijk.

We vertrokken dan ook vol goede moed voor de laatste krappe 10 kilometer. Via Dwarsgracht ging het richting Jonen, waar we met het pontje werden overgezet. Aan de overkant kregen we een beker melk aangeboden, waar we vriendelijk voor bedankten, en verder ging het weer, richting Blokzijl. Bij één van de mini-campings daar in de buurt was de laatste stempelpost van de tocht. Het zag er daar reuzegezellig uit, maar omdat we nog maar zo'n 4 kilometer voor de boeg hadden, besloten we om door te lopen.

In Blokzijl kwamen een kerkje tegen dat gerenoveerd werd. De complete achtergevel lag eruit en we keken zo naar de glas-in-lood-ruiten aan de voorkant. Even later moesten we wachten voor de brug bij de sluis en toen zagen we diverse objecten (een bankje, een lantaarnpaal en zelfs Kaatje) die voorzien waren van "Wild" breiwerk. Erg leuk om te zien.

Na de brug volgde het heerlijk smalle straatje zonder stoep en even verderop stond het draaiorgel weer te spelen. Bij "De Ploats" stond een dameskoor gezellige liedjes te zingen. We haalden binnen onze laatste stempel, kregen een medaille en haalden ons wandelboekje weer op. Een paar wandelaars mopperden omdat er alleen een stempel in het boekje stond en er geen plaatje bij zat, maar bij een tocht die voor het eerst werd georganiseerd, kun je nu eenmaal niet alles verwachten.

Wandelmams en ik hebben genoten. Natuurlijk zijn er een paar dingen voor verbetering vatbaar. Een beschrijving is handig voor het geval er pijlen worden weggehaald en natuurlijk is het leuk als je plaatje krijgt voor in je wandelboekje, maar de tocht was prima uitgezet, de rusten waren goed, de parkeerplaats was goed geregeld en zelfs de bestelde zon was er. En Wandelmams en ik hebben zonder al te veel moeite de eerste 30-er van dit jaar gelopen.