Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

woensdag 26 december 2012

Een ster......

Vorig jaar, op eerste kerstdag gaven de schatjes en ik een kerstpakket aan manlief. In dat kerstpakket zat een geluksster. Deze ster is vanuit het AMC meegereisd naar het streekziekenhuis en van daaruit weer naar de revalidatiekliniek.

Toen manlief in maart definitief thuiskwam, heb ik deze ster in de keuken gehangen. En daar hangt hij nog steeds. Zodat we hem vaak zien. Want we kunnen toch wel stellen dat deze ster zijn werk heeft gedaan.

De dag na kerst hoorden we wat er (bijna zeker) met manlief aan de hand was. En na drie dagen wisten we zeker wat er aan de hand was. En zo konden we het jaar 2012 optimistisch beginnen. En hoewel het op het moment even wat minder gaat, herinnert deze ster ons ook aan hoe het met manlief was, toen hij deze ster kreeg.

En dan kunnen we alleen maar blij zijn met hoe het nu gaat. Want manlief loopt en fietst weer, hij is thuis bij ons, waar hij hoort en er is ook nu weer vooruitgang.

En dus blijft deze ster hangen in onze keuken. Om ons geluk te brengen en om ons eraan te herinneren hoe gelukkig we zijn, met zijn vieren en alle lieve mensen om ons heen.


maandag 24 december 2012

Love, love, love

Vorig jaar op 24 december plaatste ik hier een blog over van alles en nog wat, maar vooral over gemis. En dat dat gemis niet in grote dingen zit of in de aan- of afwezigheid van iemand, maar juist in de kleine dingen. En omdat we vanavond kerstavond met zijn vieren doorbrachten, verheugde ik mij daar enorm op.

Natuurlijk stond ik er weer op dat er "All you need is love" werd gekeken. En dan blijkt dat zo'n programma veel vertelt over mijzelf en mijn dierbaren. Vorig jaar schreef ik dat ik manlief miste tijdens dit programma, nou ja, vooral zijn commentaar en zijn "gave" om alle romantiek vakkundig de das om te helpen.

En hoewel iedereen zegt dat zijn ziekte manlief niet heeft veranderd, wat ook grotendeels klopt, bleek vanavond dat er toch wel wat subtiele veranderingen zijn in het gedrag van manlief. De meest opvallende is voor mij toch wel dat hij zijn liefde en waardering voor mij veel vaker uitspreekt. Waar hij voor zijn ziekte zei dat ik toch wel wist of zou moeten weten dat hij van me houdt, zegt hij dat nu regelmatig tegen mij. En het is niet zo dat hij nu ineens allerlei romantische escapades uithaalt, maar alleen de woorden betekenen enorm veel voor mij.

En tijdens een programma als "All you need is love" blijkt deze verandering ook. Waar hij in het verleden allerlei cynische en sarcastische opmerkingen maakte over verliefde en liefhebbende mensen, genoot hij dit jaar van de herenigingen van al die liefhebbende mensen. MAAR..........

En helaas moet ik nu een maar plaatsen, want manlief heeft een waardig opvolger gevonden in het kritisch observeren van mijn emoties en natte ogen. En die opvolger is het Wandelmannetje. Het "rotjong"......

"Mam, huil je." "Mam kijk eens hier!" Mam, wil je je glas even aangeven, dan schenk ik nog wat te drinken voor je in. O, je hebt vochtige ogen!" "Mam, vind jij dit ook zo romantisch?" "Zielig toch, mam, dat ze allemaal zo ver van elkaar wonen." "Zou jij ook zo huilen als wij na 4 jaar weer voor je neus zouden staan, mam?" En zo ging het maar door.

Natuurlijk werd elke opmerking gevolgd door een blik naar zijn vader. En stiekem vond zijn vader het prachtig wat hij deed. Maar toen ik het Wandelmannetje na afloop van het programma instopte, vertelde ook hij me dat hij van me houdt. En daar draait het toch om.

ALL WE NEED IS LOVE!!!!!!

Kerstwens....

Ook deze is niet van mijzelf. Maar beter goed gejat, dan ........

Ik drink op de mensen die positief leven, die zich niet laten leiden door al het chagrijn.
Ik drink op de mensen die zich al tijdens de regen verheugen op de aanstaande zonneschijn.
Ik drink op de mensen die relativeren, die na blijven denken volgens hun eigen patroon.
Ik drink op de mensen die beslissingen nemen, die niet geven om uiterlijk vertoon.
Ik drink op de mensen die blijven geloven dat eerlijk het langst duurt, ook al doet het soms pijn.
Ik drink op de mensen die respect kunnen tonen voor het feit dat we allemaal anders zijn.
Ik drink op de mensen die mij motiveren, die mij doen inzien dat al het slechte overwaait.
Ik drink op de mensen die zich verdiepen in waar het in het leven eigenlijk om draait.
Ik drink op de toekomst, die van jou en van mij. Op een fonkelnieuw jaar en natuurlijk de kerst ook erbij.
Dus laten we proosten, kom, hef het glas beerenburg, bier of wijn. Dat we ook in 2013 maar allemaal gezond en gelukkig mogen zijn!


Namens Manlief, het Wandelmannetje, dochterlief en mijzelf wens ik alle lezers van dit blog een liefdevol en vooral GEZOND 2013 toe!!!!

Proost op het nieuwe jaar en goede jaarwisseling gewenst.



zondag 23 december 2012

52.33 Glitter en Glamour

Twee weken vertelde ik in mijn 52-blog al dat ik de voorbereidingen had gedaan voor een rokje voor dochterlief. Deze week was er ineens spoed bij, want het rokje moest gedragen worden tijdens de musical en eigenlijk moest dinsdag de kleding al mee naar school.

Dochterlief vertelde dat maandagavond en toen heb ik haar gelijk maar gezegd dat de kans groot was, dat dat niet ging lukken. En dat ging inderdaad niet lukken. Maar niet omdat het maken van het rokje zoveel tijd kostte, maar omdat ik voor het afwerken dochterlief nodig had. Tenslotte moet het rokje om haar lijf passen.

En dus deden we dinsdag een pas-sessie, zodat ik dinsdagavond het rokje kon afmaken. En dat is gelukt. Dus woensdagmorgen vertrok een erg blij meisje, met glitterrok richting school.










En als ik me aan de regels had gehouden, had het rokje er heel anders uit gezien, want de glitterkant is eigenlijk de "verkeerde" kant van de stof. Maar bij ons dus lekker niet!!!!

vrijdag 21 december 2012

Bijna Kerst.......

De week voor de kerstvakantie is altijd een drukke week. Het wandelmannetje had een redelijk relaxte week. Hij kwam er maandag achter dat hij twee keer per jaar een snipperdag op mag nemen. Eén voor de kerstvakantie en één na de kerstvakantie. En als je dan toch die snipperdag op mag nemen, dan maar op het laatste moment. En aangezien hij dinsdag en donderdag nog een toets had en vrijdag sowieso al vrij was, bleef alleen de woensdag over. Donderdag was de kerstviering op zijn school, maar aangezien de afstand tot de middelbare school groter is dan tot de basisschool (zowel letterlijk als figuurlijk) heb ik daar geen foto's van.

Dochterlief had een topweek. Dat begon met het traditionele kerstbuffet op school. Twee jaar geleden blogde ik er hier ook al over. Helaas moest ik vorig jaar de honneurs laten waarnemen door Wandelmams i.v.m. de opname van manlief in het AMC en mijn verblijf daar in de buurt. Dit jaar wilde ik dus koste wat kost aanwezig zijn. Maar omdat ik op woensdag werk, moest dochterlief zelf haar bijdrage aan het kerstbuffet regelen. Ik had een boodschappenbriefje, geld en het recept neergelegd. En zij deed de boodschappen, zette de oven aan, woog alle ingrediënten af, kneedde, zette de boel in de oven, zette de wekker en haalde de boel weer uit de oven. En wat ze maakte? Blokzijler Brok. (Het recept volgt later.)

Toen ik thuis kwam, was ze zich aan het optutten. De brok stond klaar, ze had haar feestkleren aan, behalve haar "hakken", want die waren al op school, dus binnen vijf minuten vertrokken we richting school. In de klas was het een drukte van belang. Maar toen alle kinderen vertrokken waren richting schoolplein, maakte ik nog snel een paar foto's van de klas.





Na het maken van de foto's haastte ik mij naar het schoolplein, want daar stond de jaarlijkse samenzang op het programma. De basisschool heeft nog een echte muziekjuf en zij leert de kinderen nog echt zingen. Helaas begaf haar accordeon het en moest de juf het oplossen met de gitaar. Er werden dus wat minder liedjes gezongen en soms ging het niet helemaal synchroon, omdat de muziekinstallatie ook nog kuren kreeg, maar de samenzang blijft voor mij een slik-moment. En ik stond met nog twee andere moeders dit schouwspel te bekijken. En net als bij ons zit hun oudste kind op de middelbare school en hun jongste kind in groep 7. En dat betekent dat we daar volgend jaar voor het laatst met een kind op het schoolplein staan

Na het zingen vertrokken alle kinderen naar hun eigen klas en daar begon het buffet. Ik vertrok naar huis om wat te gaan eten. Om kwart voor zeven ging ik dochterlief weer ophalen. Een blij meisje ging weer mee naar huis. Ze had lekker gegeten, ze had op haar trompet gespeeld en kreeg daarover veel complimentjes, de koek was bijna op en ze had "haar" hakken aan.

De donderdag bracht nog meer kersttraditie. Allereerst voor mijzelf, want de donderdag is er een kerstmarkt op mijn werk. Die traditie is al zo oud, dat diverse oud-leerlingen naar school komen zonder de sociale media te raadplegen, want de kerstmarkt is een zekerheid en een reünie. Voor de (oud)docenten geldt dat ook. En af en toe moet ik diep in mijn geheugen graven om een naam naar boven te krijgen, maar hoe leuk ik die oud-leerlingen ook vind, het leukste vind ik de creaties van de huidige leerlingen. Zeker als dat een onverwachte kant van zo'n schat blijkt te zijn.

Ook dit jaar werd ik weer verrast. Heerlijk, fantastisch en weer een opening om in het komende jaar aan het werk te gaan met mijn leerlingen. Natuurlijk gaf ik een paar centen uit, maar zoals wel vaker, was ik ook de onofficiële fotograaf van deze avond.











Maar deze donderdagavond stond niet alleen in het teken van de kerstmarkt, Dochterlief speelde dit jaar ook de kerstmusical op school. Elk jaar is er een andere groep (behalve groep 8) die de kerstmusical mag spelen en dit jaar was dat groep 7. Nu is er een groep 7A en 7B, met in totaal 40 leerlingen, dus volle bak. De verdeling was zo gemaakt, dat groep 7A, die van dochterlief, voor de pauze speelde en dat groep 7B de rollen na de pauze overnam.

Dochterlief wist dit jaar één van de hoofdrollen in de wacht te slepen en ze speelde met overtuiging. Ik mocht vrijdagmorgen komen, toen ze nog een keer voor de bovenbouw speelden, omdat ik donderdagavond niet kon komen. Ik heb tenslotte geen gespleten persoonlijkheid. Maar toen ik donderdagavond thuis kwam, vertelde manlief al hoe geweldig ons moppie het deed. Nu kun je natuurlijk denken dat wij als trotse ouders door een gekleurde bril kijken, wat ongetwijfeld zo is, maar ze deed het echt goed. Dat hoorde manlief donderdagavond van andere ouders en ik vrijdagmiddag tijdens het boodschappen doen ook nog eens, van twee, eveneens boodschappendoende ouders.

Eigenlijk is dat best raar. Dochterlief is behoorlijk bleu. Als ze aan iemand (zelfs aan opa, tante of haar trainer) iets moet vragen, slaat ze dicht, maar op het toneel komt ze helemaal tot bloei. Dan durft ze alles. Vol in het zicht, met haar snufferd bijna in de microfoon, speelt ze de sterren van de hemel. Zelfs een foutje deert haar dan niet, dat speelt ze zo weer recht. Terwijl ze normaal gesproken geen fout "durft" te maken in haar schoolwerk of in haar knutselwerk thuis.








Aan het einde van de musical kwamen alle 40 schatjes van groep 7 op het toneel om het afsluitende lied te zingen. Met gedimt licht en zwaaiende lampjes werd de musical afgesloten. En met dit laatste lied begon voor ons de kerstvakantie. Heerlijk twee weken weinig verplichtingen en veel tijd voor elkaar.

Prettige kerstdagen allemaal!!!!



donderdag 20 december 2012

Grapje......

Het Wandelmannetje had vandaag zijn vader even goed te pakken. Hij moest om 14.30 uur bij de orthodontist zijn. Normaal gesproken is hij op donderdag om 13.30 uur vrij, dus hij zou dat uurtje wel volmaken op school. Maar na de kerstviering op school, van 11.30 tot 12.30, bleek dat hij na afloop van deze viering al vrij was.

En het Mannetje had geen zin om twee uur te wachten op school, terwijl hij eigenlijk al vakantie had. En dus stapte hij op de fiets naar de ortho om daar te vragen of ze hem al eerder konden helpen. Daar wilden ze echt wel meewerken, maar ze gaven al wel aan dat hij toch nog wel even moest wachten. Dat vindt het Wandelmannetje geen enkel probleem, want in de wachtkamer ligt het Guinnessbook of Records en daar vermaakt hij zich wel mee. Dat betekent ook dat wij volgende week weer met allerlei rare en minder rare records worden geconfronteerd, want al die feitjes worden opgeslagen op de harde schijf van dat ventje.

Maar om terug te komen op de rode draad van dit verhaal, om 14.15 belde het Mannetje zijn vader met de vraag hoe laat hij bij de orthodontist moest zijn. Vader in de stress, want de afspraak was om 14.30 uur en het Wandelmannetje was al bijna thuis, terwijl hij toch wel 20 minuten nodig heeft om op de fiets de ortho te bereiken. Dus de boodschap, omdraaien en doorfietsen.

Even later liep het Wandelmannetje de kamer binnen met een grijns van oor tot oor. Zijn vader was nog steeds in de overtuiging dat hij nog naar de ortho moest, dus in eerste instantie zag hij die grijns niet. Maar nadat het Wandelmannetje had laten zien dat hij nu veren in zijn mond had en met de de toelichting dat hij al bij de ortho was geweest, erkende zijn vader dat hij vreselijk in de maling was genomen door zijn zoon.

Ik denk dat het Wandelmannetje binnenkort de rekening gepresenteerd krijgt. Maar ondertussen vind ik het geweldig dat hij zijn vader zo in maling heeft genomen!!!!!!

zondag 16 december 2012

52.32 Voortschrijdend inzicht

Na de workshop appliqueren van een paar weken terug, had ik zin om verder te gaan met de Scandinivian Christmas. Maar de onderdelen van het tweede blok, die ik al had geregen, had ik verkeerd geregen en dus kon ik alles uithalen. En daarna ben ik een avondje bezig geweest om alles opnieuw te rijgen. Nou ja, alles, zo ver ben ik nog niet. Maar ik ben al wel over de helft.

Voor jullie is er weinig aan te zien, maar ik kan je vertellen dat er behoorlijk wat werk in dat rijgen gaat zitten. Zeker als je ondertussen druk met andere quiltende dames aan het kletsen bent.

Hieronder alle losse onderdelen, de meeste geregen.


En hieronder een hoedje van een paddestoel. Eerst de achterkant en dan de voorkant. En let maar eens op hoe mooi en zonder rare hoekjes die voorkant eruit ziet.



En nu de laatste onderdeeltjes rijgen en dan kan ik appliqueren.

zaterdag 15 december 2012

Weerribbentocht, Oldemarkt

Vandaag ging ik eindelijk weer eens aan de wandel. In de hoop dat mijn voet zich goed zou houden en mijn hoofd leeg kon waaien, vertrok ik samen met Wandelmams richting Oldemarkt. Helaas kwamen we daar laat aan, omdat er bij de pinautomaat iemand voor ons stond die minimaal 10 minuten nodig had om zijn zaakjes te regelen.

De 35 km-lopers waren al vertrokken en toen wij de parkeerplaats opreden, vertrokken ook de eerste 25 km-lopers al. Omdat we aan de late kant waren kosste het wat moeite om een plakje te vinden, maar we waren op tijd om ons in te schrijven en toen we vertrokken zaten er nog een aantal wandelaars aan de koffie.

Toen we vertrokken deed een waterig zonnetje een poging om door te komen, maar echt lukken wilde dat nog niet.


Al snel kwamen we in het bos terecht en na alle nattigheid van de laatste tijd was het daar glibberen en soppen. Echt doorlopen zat er niet in, want de kans op vallen/uitglijden was zeker aanwezig. Toen ik achter mij dan ook een luid AU hoorde van Wandelmams schrok ik me rot. Maar het was de schrik van het uitglijden en gelukkig niet van het vallen, dat ze deze kreet slaakte.





Na vele bospaadjes, kwamen we eindelijk weer eens op asfalt. Ondertussen begon ik toch wel een beetje te voelen dat het 8 weken geleden was dat ik voor het laatst had gewandeld, maar dat was eigenlijk wel prettig, om al die spieren weer eens te voelen. Toch was ik blij dat we bij de eerste rust waren. Deze was pas op 13 km, normaal geen probleem, maar nu toch best wel een eind. De grote meute vertrok net weer en dat was ons geluk, want we hoorden van andere wandelaars dat men op deze rust niet helemaal was ingesteld op zo'n grote groep en dat de koffie op een bepaald moment op was. Maar voor ons was er weer koffie en thee te krijgen. En aangevuld met een broodje was het even heerlijk bijkomen.





Na de rust kwamen we op een ontdekkingspad voor kinderen, maar ook grote kinderen mensen vinden zo'n pad leuk. En nu gingen we eindelijk de Weerribben in. Prachtige rietkragen en veel water, waar op diverse plaatsen nog ijs op lag.








Gelukkig werd ook nu de sompige ondergrond (overigens wel een prachtig pad) weer opgevolgd door asfalt. Een paar kilometer lang liepen we over dit weggetje. Wandelmams en ik dachten eerst nog dat het een fietspad zou zijn, maar toen een grote camper ons achterop kwam en even later nog 2 auto's bleek het toch om een weg te gaan. Gelukkig wel één-richtingsverkeer, want 2 auto's konden elkaar absoluut niet passeren. Het weggetje was prachtig en er stonden een aantal schatiige huisjes aan.







En al snel waren we bij de tweede rust. En dat vond ik niet erg. Hoewel ik absoluut geen last had van mijn voet, voelde ik wel allerlei spieren opspelen. En dat op 18 km. Dus we moesten ook nog wel een stukje. Maar nu eerst even rust. Wandelmams nam een koppie soep en ze had zulke koude handen dat ze haar "handschoenen" aan hield. Dat zag er toch wel bijzonder uit.



Na deze rust liepen we verder overhetzelfde weggetje en uiteindelijk kwamen we op een grasdijk. Even raakte ik in een dipje, omdat er geen eind leek te komen aan die dijk en ik het wandelen zat was. Maar zoals altijd als je gewoon doorloopt gaat dat wel weer over en even later liep ik weer lekker. Met behulp van de GPS kwamen we erachter dat deze dijk bijna 2 km lang was, dus best een eind. Langzaam maar zeker kwamen we aan het eind van de wandeling. In de verte zagen we de kerktoren van Oldemarkt opdoemen en via het centrum kwamen we weer bij zalencentrum Dalzicht, waar de start en finish was.








Na afloop gaf de GPS ruim 26 km aan. Ik was blij dat ik thuis was en lekker in bad kon. Maar ondanks de spierpijn ben ik erg blij dat ik weer heb kunnen wandelen.