52.416 Workshop Jeansschilderij

Hier in de buurt woont Marrie, zij maakt de mooiste schilderijen van oude spijkerbroeken, echt fantastisch. Zij maakt deze schilderijen op basis van foto's en als je de plek kent dan herken je hem ook meteen. Vandaag bezocht ik een workshop van Marrie om zelf te proberen een schilderij van oude spijkerbroeken te maken. Ik had een foto meegenomen van ons eigen huis om na te maken.

Na de uitleg van Marrie ging ik aan de slag.  Veel proberen, af en toe even hulp vragen en kletsen met de andere aanwezige dames. Ik vond het een erg leuke dag en ik ben best trots op het voorlopige resultaat.

Ik ben nog lang niet klaar, maar het begin is er. Net als bij de andere aanwezige dames.

En om dan te laten zien dat wij nog veel te leren hebben, zie je hieronder nog een werkstuk van Marrie.

N4D, de After Party

Na een nacht goed slapen, werden we stuk voor stuk langzaam weer wakker en kon het grote opruimen beginnen. We namen daar rustig de tijd voor, we hadden geen haast. Ik begon met het verzorgen van mijn voeten en het afplakken/inpakken van de kwetsbare plekken. Mijn voeten waren nog wel gevoelig, maar ik kon lopen, al ging het niet heel snel.

Met de Wandelkerel sprak ik af dat ik het eerste stuk richting huis zou rijden en dat hij, als het nodig was, het stuur zou overnemen nadat we bij de Somp geluncht hadden. Nadat we Piet en Louis gedag hadden gezegd, verlieten we tegen 12 uur de camping. Het was gezellig in de auto, maar vlak voor de Somp merkte ik dat ik niet helemaal scherp meer reed, dus zodra we gestopt waren, gaf ik aan dat de Wandelkerel straks verder moest rijden.

Na de lunch nam de Wandelkerel dan ook het stuur over, maar het zat hem ook niet mee, hij kreeg kramp in zijn linkerkuit en kon dus niet meer schakelen. We hadden net de A50 verlaten, omdat die helemaal vast stond en we zaten dus op een klein stukje binnendoor richting de A1. Met wat moeite lukte het de Wandelkerel om de auto met caravan bij de stoplichten op gang te krijgen en gelukkig kon hij daarna rustig optrekken en doorrijden en zo bereikten we de A1. Op de eerste de beste parkeerplaats zette hij de auto aan de kant. Daar stonden we dan. 

Van de drie meiden achterin hebben er twee een rijbewijs, maar zij hebben nog nooit met een aanhanger of caravan achter de auto gereden en dat durfden ze nu ook niet goed aan, heel begrijpelijk. We hadden dus hulp nodig. Het uiterste redmiddel was de ANWB, maar eerst belden we mijn zwager en schoonzusje. Gelukkig wilden zij ons wel komen halen.Wat een opluchting, ik kon wel janken.

Omdat het in de auto wat benauwd werd nu hij stilstond, gingen we buiten op een bankje zitten. Ik kreeg het weer koud en Dochterlief heeft het altijd koud, dus wij kropen onder een deken. Daar zaten we dan....

In de W4W-app zette ik dat we gestrand waren langs de A1, maar dat de hulptroepen onderweg waren. Even later kreeg ik een reactie  van Carola dat zij en Aike ook op een parkeerplaats langs de A1 stonden, omdat de hond even wat kwijt moest. Na nog wat heen en weer geapp bleek dat ze op dezelfde parkeerplaats stonden en vervolgens zag ik Aike aankomen lopen met Woody. Je zou bijna denken dat er maar een parkeerplaats is langs de A1.

Even later begon het te regenen, dus toen gingen we snel allemaal de auto weer in. Na ongeveer een uur arriveerden de hulptroepen bij ons op de parkeerplaats. We verdeelden ons over twee auto's en zo ging het huiswaarts. Om 5 uur waren we eindelijk thuis.

Eenmaal thuis bleek dat mijn voeten dik en rood werden, dus snel een afspraak gemaakt bij de Huisartstenpost. Dochterlief was mijn chauffeur, zonder caravan rijdt ze graag, en zo kwam ik veilig waar ik moest zijn.

Bij de HAP werd mijn afplakwerk verwijderd, zag er wel netjes uit zeiden ze, en daarna werd er een arts bijgehaald. Conslusie: Ontstoken blaren op meerdere plekken. Mijn voeten werden keurig verbonden, dat duurde ruim een half uur, en met een antibiotica kuur werd ik weer naar huis gestuurd. Daarbij kreeg ik het advies om zo min mogelijk te lopen en om eventueel krukken te gebruiken en na het weekend moest ik mij maar melden bij mijn eigen huisarts.

Maandagmorgen ging ik naar onze eigen huisarts. Hier werden alle verbanden weer verwijderd. Gelukkig had de antibiotica zijn werk gedaan en zagen mijn voeten er rustig uit. Omdat de blaren nu zo goed als droog waren, mocht ik zonder verband weer naar huis, nu moest het natuurlijk genezingsproces zijn werk  gaan doen. Wel kreeg ik de opdracht om nog rustig aan te doen en  niet te veel te vragen van mijn lijf. Dat gaat voor een niet-stilzitter als ik nog een dingetje worden.......

Heb ik nu spijt dat ik de 50 km heb gelopen, nee absoluut niet. De blaren en de gevolgen zijn natuurlijk echt niet leuk, maar verder kon ik het fysiek prima aan. Ik heb geen spierpijn gehad en geen andere pijntjes. Zodra mijn voeten nog meer  genezen zijn, ga ik mijn steunzolen laten controleren, want ik denk dat het probleem daar ergens zit. Dat de blaren zijn gaan ontsteken zal ongetwijfeld te maken hebben met het slaapgebrek en het feit dat schoenen van binnen nou niet echt hygiënisch zijn.

Ga ik nog een keer de 50 km lopen, nee dat denk ik niet. Ik heb mijzelf bewezen dat ik het kan, dat vind ik op dit moment goed genoeg. Al sluit ik natuurlijk niets uit......

N4D, de dag van Cuijk

Ook vandaag troffen we het politiepeloton bij het Kronenburgpark. Voor de laatste keer dit jaar zetten we de fiets in de stalling en keken we in welke rij we hem parkeerden, dat scheelt een heleboel zoeken vanmiddag. De Wandelkerel zou vandaag weer zijn eigen tempo gaan lopen, er komen twee vrienden van hem naar Nijmegen en hij hoopt een poosje met hen op een terras te kunnen zitten. Het is dan de bedoeling dat ik bij hem aansluit en dat we samen de laatste kilometers lopen. Hij wil dus wat tijd winnen. Na de startscan was hij dan ook snel verdwenen.

 

 

Het was mistig vanmorgen, dat zorgde ervoor dat het toch wel wat koud aanvoelde, maar zolang ik in beweging was, had ik er geen last van. Lekker doorlopen dus. Het eerste stuk door Nijmegen ging op de automatische piloot, dat had ik tenslotte de twee dagen hiervoor ook al gelopen. Bij de brug over het Maas-Waalkanaal was ik eindelijk een beetje wakker en daar maakte ik een foto van de mist boven het water. Even later bij de Hatertse Vennen liep ik op het fietspad en daar  zag ik achter de wandelaars op de weg de mist hangen, nog meer foto's dus.

Vlak daarna kwam ik bij de rustpost van de SWD en daar zat de Wandelkerel met een kop koffie. Ik haalde snel thee en ging gezellig bij hem zitten. Door de mist kreeg ik het toch wat koud, dus toen de Wandelkerel verder ging, ging ik gelijk mee.

We waren net weer aan de wandel toen Carola langsliep. De Wandelkerel had haar al eerder gesproken, maar ik nog niet. We kletsten even gezellig bij en Carola maakte een foto van ons drieën en toen moest Carola weer verder, ze liep met een groep van de douane.

De Wandelkerel en ik liepen samen door tot Overasselt, tot aan de splitsing van de 30/40 en de 50 km. Daar ging ik even zitten, er ontstond een nieuwe pijnlijke plek onder mijn voet en die wilde ik voor de zekerheid even bekijken, ik moest nog een flink aantal kilometers lopen vandaag.

Er stonden stoelen bij mensen op de stoep en ik mocht gebruik maken van een van die stoelen. Er was inderdaad sprake van een nieuw pijnpunt en terwijl ik die zat af te plakken, liep er een wandelaar langs die zei dat ik beter kon stoppen. Mijn reactie: "Echt niet!" Waarop we beiden in de lach schoten. Nadat ik alles keurig geplakt had, ging ik weer verder. Via de 50 km-lus naar Beers.

Na nog een klein stukje door Overasselt kwam ik uit op een landweggetje, hier werd het alweer warm, maar wat was het prachtig lopen. Ondanks de pijn aan mijn voeten kon ik genieten van het nieuwe van de 50 km-lus.

Voor ik het wist was ik op het punt waar de militairen er weer bijkwamen en even later ging de brug richting Grave over. Ik moest ondertussen erg nodig naar de wc, maar bij de wc's net na de brug bij Grave stond echt een enorme lange rij, ik  gokte er dus maar op dat in Grave een gelegenheid zou vinden. Helaas gokte ik verkeerd, maar bij het uitlopen van Grave liep ik recht tegen een parkje aan, ik maakte dus voor de eerste keer deze 4Daagse gebruik van een groen toilet.

Toen ik weer verder liep, werd ik geroepen door de Wandelkerel, hij zat even op een muurtje en in de app had hij gezien dat ik in de buurt was, dus hij hield in de gaten of ik langsliep. Dat was maar goed ook, want ik had hem niet gezien. Hij bleef nog even zitten en ik liep door, toch grappig hoe we elkaar dan onderweg af en toe treffen.

Vanaf Grave ging het lange tijd rechtdoor over de N321 en het duurde ook niet lang voor de Wandelkerel mij daar weer inhaalde. Hij had er lekker de gang in. Ondertussen kreeg ik zin in soep, dus toen ik in Gassel kwam, stopte ik bij de eerste de beste gelegenheid waar soep werd aangeboden. Hè lekker....

Het was inderdaad een erg lekker soepje, dus met hernieuwde energie ging ik verder richting Beers. Het laatste stukje naar Beers vond ik niet zoveel aan, ik was dan ook blij toen ik weer even in de drukte kwam  daar, met ook veel 40 km-lopers. Even afleiding en even wat anders. Toen ik dus de tweede lus in moest, zakte de moed mij even in de schoenen. Dat vonden mijn voeten niet zo leuk, die schoenen zaten al zo vol met al die blaren.... Ik gaf mijzelf een virtuele schop onder mijn kont en met het verstand op nul en de blik op oneindig stapte ik dapper voort.

Even later kreeg ik weer een beetje extra moed, ik kreeg een appje van een bekende dat ze (ook) op mij stond te wachten bij de kerk in Vianen. Kijk, nu had ik iets om naar uit te kijken, dat liep alweer een stuk lekkerder. De blik was nu niet meer op oneindig, maar op een bepaald punt.

Gelukkig is de tweede lus niet zo enorm lang, dus ik was al snel bij de kerk in Vianen. Hier werd ik enthousiast verwelkomd en kreeg ik een flesje sinaasappelsap aangeboden. Daar was ik enorm blij mee, ik had al genoeg water en cola gedronken. En jeetje wat kan een mens blij zijn met een flesje drinken. Nadat ik, op een bankje, het flesje had leeg gedronken, ging ik weer verder. Op naar de samenkomst met de 40 km en dus op naar Cuijk. Ik kwam eerst nog over de Via Frikandella, waar het rook naar frituurvet en de frikandellen klaar stonden, maar ik moest er niet aan denken om zo'n ding te eten.

In Cuijk was het een kakofonie van geluid. Wat mij betreft stonden de bands net iets te dicht bij elkaar, waardoor de muziek regelmatig door elkaar heen knalde, even lekker meezingen was er niet bij. Dat is dan ook waarschijnlijk de reden dat er een foto uit Cuijk is, waar ik met een redelijk woeste blik op sta.....

 

Op de pontonbrug kwam het genieten weer terug. Ik vind het altijd weer bijzonder dat we de Maas oversteken op een plek waar dat de rest van het jaar niet kan. Ik appte de Wandelkerel om  te vragen waar hij was en hij liep ongeveer een kwartier voor mij. Hij had contact gehad met zijn vrienden en zij waren in Malden. Zodra hij ze had gevonden zou hij mij laten weten waar ze waren, zodat ik dan ook kon aansluiten en daarna zouden we samen verder lopen. Ondertussen was Dochterlief met nichtjes Yvonne en Nienke ook gearriveerd aan de Via Gladiola, dus we hadden dit jaar niet te klagen over support langs de route.

Maar voor het zover was, moest ik nog een paar kilometer lopen. Ergens tussen Mook en Malden stond een luie stoel langs de weg en aangezien die vrij was, maakte ik even gebruik van die stoel. Ik zat daar prima, even de pijn van de blaren weg en genieten van de wandelaars die langsliepen. Ik moest dan ook even moed verzamelen om weer op te staan en toen ik die moed gevonden had, duurde het zo'n tweehonderd meter en toen was ik weer op stoom.

Vlak daarna kreeg ik een berichtje van de Wandelkerel dat hij zijn vrienden gevonden had en dat ze op een terrasje op mij zaten te wachten. Mooi, ik zat inderdaad nog steeds ongeveer een kwartier achter de Wandelkerel. Ik had mijn telefoon nog niet weggestopt of het begin te regenen en ik had geen regenkleding bij me, stom genoeg. In eerste instantie viel de neerslag wel mee, maar even later ging het echt los. Ik kwam dus kleddernat aan bij het terras waar de Wandelkerel met zijn vrienden zat. De Wandelkerel bood mij direct zijn droge jas aan, zodat ik niet te veel zou afkoelen. Wat een topper toch.

Nadat ik ook een drankje had gekregen van de heren, vroeg ik hen wat ze van de N4D vonden. Ze waren behoorlijk onder de indruk, want ze hadden niet verwacht dat het zo groots zou zijn en dat er zoveel groepen van onder andere militairen en politie mee zouden lopen. Ze waren dus een ervaring rijker. Overigens moesten diezelfde heren heel hard lachen toen wij weer verder gingen, tja die eerste meters na een rust zijn inderdaad niet om  aan te zien.

Vanaf hier was het volgende doel Dochterlief en onze nichtjes. Zij zaten een paar kilometer verder en zij hadden ander schoeisel voor ons bij zich. Het laatste stuk van de Via gingen de Wandelschoenen uit, ik verheugde mij daar al enorm op. De meiden hadden krukjes meegenomen en toen wij aankwamen stonden ze direct op, zodat de Wandelkerel en ik weer even konden zitten en we onze wandelschoenen konden uitdoen. Natuurlijk moest ik weer naar het toilet en tot mijn grote geluk stonden ze vlakbij een toiletunit. Zo dat luchtte op....

Op ander schoeisel begonnen de Wandelkerel en ik aan het laatste deel van de Via Galdiola. Zoals altijd (nou ja, behalve 2014 dan) was het een groot feest. Ondanks mijn zere voeten genoot ik enorm van de Via en het feest daar. 

Net voor de finish pakte de Wandelkerel mijn hand en hij gooide hem in de lucht. Dat zorgde ervoor dat ik met natte ogen de finish bereikte. Ik heb het verdorie gewoon gedaan, zelfs met kapotte voeten heb ik de 50 km gelopen. 

Bij het ophalen van de medailles mochten de Wandelkerel en ik naar hetzelfde bureau.  Daar raakten we in gesprek met een aantal mannen en toen ze erachter kwamen dat de Wandelkerel zojuist zijn tiende kruisje had binnengehaald, kreeg hij spontaan een applaus. Mijn ogen waren net weer droog, maar dat duurde dus niet lang.

 

Na de ontmoeting met Dochterlief vergeten om Strava weer aan te zetten.

 

 

Nadat we onze beloning binnen hadden, liepen we naar de fietsenstalling. Ik wilde even zitten voor we naar de camping zouden fietsen en de Wandelkerel moest nodig naar het toilet. Ik streek dus even neer op een bankje in de buurt, terwijl de Wandelkerel deed wat hij moest doen. Terwijl ik daar zat, begon ik het koud te krijgen en te bibberen. Ik was dan ook blij toen de Wandelkerel weer opdook en we onze fietsen konden opzoeken. Het was een dingetje om het Keizer Karelplein te bereiken, maar daarna fietsten we heerlijk door naar de camping.

Eenmaal daar deed ik ook mijn sokken uit en kon ik de schade aan mijn voeten inspecteren, nou dat viel niet mee. Mocht je de foto's niet willen zien, dan kun je beter snel door scrollen.

Na het douchen maakte ik alles weer goed schoon, maar ik plakte nog niks af aangezien er nog steeds vocht uit de blaren kwam. Nichtjes Yvonne en Nienke bleven ook een nachtje op de camping en met zijn vijven genoten we van de barbecue. Daarna deden we nog een drankje in de voortent. Na verloop van tijd begon ik weer te bibberen, voor mij dus tijd om naar bed te gaan. 

Toen ik lekker warm in bed lag, hoorde ik de  jeugd gezellig kletsen en lachen in de voortent. Ik lag ook te lachen in mijn bed. Ik heb het "gewoon" gedaan, de 50 km gelopen op mijn vijftigste. Ik ben stiekem, of nee eigenlijk helemaal niet stiekem, ik ben gewoon ongelooflijk f.cking trots op mijzelf!

N4D, de dag van Groesbeek

Vandaag ging de wekker dus al om half 3, man wat belachelijk vroeg. De Wandelkerel had vandaag opstartproblemen, dus toen ik klaar was om te vertrekken, stapte ik op de fiets, hij zou me wel inhalen. hij loopt niet alleen harder dan ik, hij kan ook harder fietsen dan ik. En dat bleek, want in Nijmegen haalde hij mij weer bij. Net als de twee dagen hiervoor vertrok er bij het Kronenburgpark net een peloton van de politie. Het lijkt erop dat zij en wij tot nu toe elke dag ongeveer hetzelfde tijdschema aanhouden. Ook vandaag ging de start mooi vlot, om kwart over 4 waren de Wandelkerel en ik op weg.

De Wandelkerel besloot om voorlopig bij mij te blijven. Ik weet niet of hij dat deed omdat hij zijn moeder, met zeer pijnlijke voeten door de blaren, in de gaten wilde houden of dat hij voor zichzelf rustig aan wilde doen, hij heeft voor deze editie van de N4D slecht 32 km (de Afsluitdijk) getraind. Het kan natuurlijk ook een combinatie van beide zijn, maar ik vond het sowieso gezellig.

We liepen lekker, soms in stilte en soms even kletsend. We wilden in ieder geval doorlopen tot de eerste rustpost van de SWD in Malden. Ondanks mijn zere voeten had ik al snel het ritme weer te pakken, al moet ik zeggen dat ik een beetje hulp had gekregen van meneer Paracetamol, alleen om de scherpe randjes van de pijn eraf te halen, dat liep toch iets lekkerder. Ik doe zoiets niet snel, maar nu mocht het van mijzelf.

Ondertussen ontplofte de W4W-app. Een 50 km-loper had zich verslapen en de vraag was of het voor hem nog zin had om naar de start te gaan. Iedereen gaf het advies om te gaan, als je later start is het aan jou om op tijd binnen te zijn, hij moest doorlopen dus. Dat advies kwam niet helemaal uit de lucht vallen, want gister was de moeder van een W4W'er zonder startscan op weg gegaan en zij mocht uiteindelijk ook vandaag gewoon weer starten. De verslaper heeft wel een startscan, maar alleen minder tijd om de route te lopen, je zou dus  denken dat dat goed moet komen. Al deze zaken zorgden voor de nodige afleiding en voor we het wisten zaten we aan de koffie/thee in Malden.

Ook na de rust bleef de Wandelkerel mij gezelschap houden, hij vond het tempo van zijn moeder goed genoeg voor vandaag. In Plasmolen moest ik echt heel nodig naar het toilet en de Wandelkerel ook, dus we maakten gebruik van de toiletunit op het plein. Omdat het voor mij lastig is  om weer op gang te komen met die zere voeten, stelde ik voor om daar dan ook even te gaan zitten, dan konden we na deze rust weer vol gas verder. Hoewel de Wandelkerel liever aan het begin van de lus bij zijn "vaste" bakkertje was gaan zitten, stemde hij toe, Dochterlief bestempelde hem later als mijn ESW (Emotional Support Wandelkerel).

Na een welverdiende cola op het terras van Clevers, waar we zo heerlijk zaten dat we eigenlijk niet weg wilden, gingen we toch maar weer aan de wandel. Van Plasmolen naar Milsbeek en daar gingen we de lus in. We zagen de bezemwagen staan, maar daar gingen we met een grote boog omheen, echt niet dat ik daar in zou stappen.....

Het eerste deel van de lus vond ik fantastisch, wat een mooie omgeving, ik genoot met volle teugen, alleen jammer dat er een steentje in mijn schoen sprong en dat ik dus even stil moest zitten om die eruit te vissen. Net voor Gennep zagen we een wandelaar die bijna niet meer vooruit kwam, we probeerden om hem aan te spreken, maar dat lukte niet, helemaal in zijn eigen wereld. Gelukkig zagen we een paar meter verderop een EHBO'er aankomen om met deze wandelaar in gesprek te gaan, wij liepen dus maar door.

In Gennep was het gezellig en zongen en "dansten" we mee met alles wat daar gebeurde. Voor mij is dit stuk natuurlijk helemaal nieuw, maar ook de Wandelkerel was verbaasd dat we al zo snel in Ottersum waren. We wisten dat Postmuts in de lus van de 50 km stond bij de rustpost van PostNL en ze had aangegeven dat we best even bij haar aan mochten komen, dus toen we haar langs de route zagen staan, kreeg ze eerst een knuffel en daarna verwees ze ons door naar  haar collega. We streken neer op een bankje en kregen een koppie soep, wat een verwennerij. We kletsten met andere wandelaars en na het soepie gingen we weer verder. Het was alleen jammer dat er geen toilet was, ik moest dus nog even wachten voor ik weer wat kon lozen.

We liepen de lus uit en net voor de Sint Jansberg stond weer een post van de SWD, daar kon ik naar het toilet, ook scoorden we nog maar weer een blikje cola voor onderweg. Met veel plezier beklommen we de Sint Jan en we hadden ook zin in de Zevenheuvelenweg, maar voor we daar zouden zijn, moesten we eerst nog door Breedeweg. We zijn beiden niet echt fan van het stuk van de Sint Jan tot aan Groesbeek, maar het viel ons dit jaar mee.

In Groesbeek kreeg ik de vraag hoever we waren en omdat ik net langs een matrixbord liep, kon ik dat gelijk laten zien.

We bereikten de Zevenheuvelenweg en dat vinden we allebei echt fantastisch. De mensen langs de kant maken er een feestje van, maar ik vind het klimmen en dalen ook wel fijn, je gebruikt je spieren net even iets anders dan de rest van de dag.

Eenmaal in Berg en Dal begonnen we aan de laatste loodjes. We haalden nog even herinneringen op aan vorig jaar, toen het eindelijk weer droog werd toen we in Berg en Dal liepen en hoe nat we toen waren ondanks de poncho's.

Op de Kwakkenbergweg liep een wandelaarster op haar sokken, dat kan zo lekker zijn, maar ik wilde toch maar wachten met het uitdoen van mijn schoenen tot op de Wedren.

En een welverdiend biertje in de hand.....

 

Het laatste stuk van de donderdag is altijd een feestje, je gaat dan door respectievelijk de witte en de rode straat, waar de bewoners een feestje vieren voor de wandelaars en voor zichzelf. In de rode straat liep het dit jaar zelfs helemaal vast, dat heb ik tijdens de dertien edities hiervoor nog niet meegemaakt. Ik wilde niet meer stilstaan, dus ik bleef maar gewoon bewegen en deed iets wat op dansen leek.

En even later bereikten we de finish, ook deze dag had ik gered en ook deze dag was ik weer voor 4 uur binnen. En ook de te late starter van vanmorgen had de finish gehaald. Goed dus dat hij zich door ons heeft laten overhalen om alsnog naar de start te gaan.

Weer terug op de camping bleek niet alleen mijn linkerhiel onder de blaren te zitten, rechts hadden zich ook de nodige blaren gemeld. Natuurlijk had ik dat wel gevoeld, maar tijdens het wandelen probeer ik dat (redelijk succesvol) te negeren.

Van de schade van vandaag heb ik geen foto's, maar ook nu was het niet mogelijk om de voeten al 's avonds af te plakken, dat betekent dus weer de wekker op half 3 morgenochtend. Wel plakte ik weer de voeten van de Wandelkerel en mijn tenen alvast af. En daarna zo snel mogelijk naar bed. Nog een dag te gaan!!!!