Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 26 juni 2016

52.167 Nog meer strepen

Er was even een kleine dip in de werkzaamheden en dus was er 's avonds tijd om te haken.





zaterdag 25 juni 2016

3e Ankertocht Hollandscheveld

Na de Brocken Aufstieg kwam ik niet meer aan wandelen toe en daarom moest er vandaag gewandeld worden. Ik was hard toe aan een poosje buiten spelen. Er was alleen een belemmerende factor, want er stond ook een feestje in onze achtertuin op het programma. Dit feestje was ter ere van de Wandelkerel. Als je binnen een tijdsbestek van negen dagen jarig bent en geslaagd bent voor je diploma, dan is dat wel een feestje waard. Om de combinatie van wandelen en een feestje leuk te houden, hielden Wandelmams en ik het bij een afstand van 15 km. Beter iets dan niets....

Na de inschrijving vertrokken we. Eerst maar eens even kijken welke kleur pijlen we moesten volgen, de blauwe dus.


We slingerden een klein stukje door het dorp en daarna kwamen we op een fietspad terecht. Mams en ik hadden elkaar al lange tijd niet gesproken, dus we hadden genoeg om over te kletsen. Maar aan het einde van het fietspad stokte het gesprek toch even. Want we dachten even dat we hallucineerden. Stond daar nou een veld voor wiet? Ehh, ja dus. Als we goed keken stonden er ook nog aardappels tussen, maar de wiet had toch duidelijk de overhand. En even later aan de andere kant van het fietspad nog zo'n veld. De dames die achter ons liepen, hadden het er ook al over en zij waren net zo verbaasd als wij.





We twijfelden nog even of we een plantje mee zouden nemen, maar dat hebben we toch maar niet gedaan, zou niet weten wat we er mee moeten....

De route stuurde ons het bos in en daar genoten we met volle teugen, wat een mooi gebied, echt genieten. Na een oversteek over een doorgaande weg ging het verder langs een slootkant en voor we het wisten waren we bij de rust. Hoewel we het niet echt nodig hebben op een afstand van 15 km, waren we wel toe aan een bakkie koffie/thee, dus tijd om even te zitten.











Na de rust liepen we weer richting Hollandscheveld, maar net voor de startlocatie werden we richting Hoogeveen gestuurd. En hoewel het pad langs de A28 liep, hoorden we de auto's nauwelijks. We tikten Hoogeveen aan en daarna volgde een avontuurlijk pad door het groen. Om de 15 km vol te maken, deden we nog een rondje Hollandscheveld. Dat vonden we niet erg, want toen zagen we dat er een visboer stond en het liep tegen lunchtijd....








En voor we het doorhadden, zat de 15 km er op. We liepen naar de auto, waar we zoals altijd ander schoeisel hadden liggen, maar we hadden nu niet de behoefte om iets anders aan onze voeten te doen, de voeten protesteerden niet na deze 15 km.




Via de visboer reden we weer naar de A28. Op naar huis, tijd voor een feestje....

zondag 19 juni 2016

52.166 Strepen

Na lange tijd maar weer eens gewerkt aan de Granny Stripedeken. Heb helaas op het moment weinig tijd voor handwerken, want zo aan het einde van het jaar ligt er veel nakijkwerk, moeten er zaken voor volgend schooljaar geregeld worden en zaken van dit jaar worden afgerond. Dus ik besteed veel tijd aan mijn werk.

Maar het lukte me toch om twee kleuren strepen te haken.




zondag 12 juni 2016

52.165 De vierde ster

Ik heb even doorgezet deze week, zodat ik alle vier de sterren voor mijn  nieuw te maken quilt af heb. Dan kan ik binnenkort met een volgend blok beginnen. Maar dat zal wel in de vakantie worden.





donderdag 9 juni 2016

Brokkenpiloot en co......

Op dit moment hebben we twee gezinsleden die slecht ter been zijn. De eerste is natuurlijk Manlief, dat is ondertussen een vast gegeven, maar Dochterlief doet nu gezellig met hem mee. Gistermorgen tijdens de gymles stak er een horde over en daar had ze niet op gerekend. Met als gevolg een duikelpartij en enkel die zwaar in protest ging en heel snel dik werd.

Ik was op mijn werk en Manlief kon haar niet ophalen, omdat Dochterlief ondersteuning nodig had bij het lopen. Gelukkig was haar gymleraar met de auto en die heeft haar thuis gebracht. Misselijk van de pijn heeft Dochterlief de dag slapend, hangend en de enkel koelend doorgebracht.

Vanmorgen stond er een bezoek aan de huisarts gepland en omdat ik aan het werk moest, zou dat een uitje voor drie worden. Manlief moest mee omdat hij moest rijden, de Wandelkerel moest mee om de rolstoel met daarin zijn vader te duwen en dan kon Dochterlief zelf al krukkend naar binnen. Maar in huize Wandelen en meer gaat er zelden iets zoals gepland en dus ook deze morgen niet. Want de thuiszorg, die Manlief elke ochtend helpt met het aantrekken van steunkous i.v.m. de trombose, was later dan verwacht. Op het tijdstip dat de meute naar de huisarts moest vertrekken, was er nog niemand. dus ging Manlief over op optie twee. Dochterlief in de rolstoel en de Wandelkerel erachter om haar naar de huisarts te duwen. Dochterlief voelde zich zeer ongemakkelijk, maar er was geen andere oplossing. En als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan...

Gelukkig voor Dochterlief kwamen ze geen bekenden tegen onderweg. De huisarts vertrouwde het niet helemaal, dus de volgende halte was het ziekenhuis voor een foto. Wat had ik graag die optocht in het ziekenhuis willen zien. Dochterlief op krukken, Manlief in de rolstoel met de Wandelkerel erachter en dat allemaal voor een foto van een enkel.....

Op de foto was geen breuk te zien, dus weer naar de huisarts om te tapen. Dochterlief mag voorlopig haar voet niet belasten, dus manlief mag de komende dagen taxibedrijf gaan spelen om haar van en naar school te rijden. Dan hoeft de Wandelkerel niet mee, dat kleine stukje van en naar de auto lukt met de rollator.

En hebben we dus naast een rollator, een rolstoel en een scootmobiel ook nog een paar krukken in huis.



dinsdag 7 juni 2016

Zestien jaar

En dan is het zover. De dag van je zestiende verjaardag, Kerel!!! En dat je onderhand een echte Kerel bent, heb je afgelopen weekend wel bewezen. Want de Brocken Aufstieg is niet voor kleine jongens.

En klein ben je ook echt niet meer. Eindelijk ben je gaan groeien en met een lengte van 1.85 m behoor je echt niet meer bij de kleintjes, ook niet in vergelijk met je vrienden. Die lengte is dus helemaal goed gekomen. (Zelfs terwijl je nog steeds niet helemaal rechtop loopt.)

Tja, wat zal ik verder over je zeggen. Dat je stem er één is van een echte man, een mooie diepe bas. Of dat je behoorlijk sterk bent geworden, ik kan met stoeien echt niet meer van je winnen. Of je met armpje drukken van je vader kan winnen moet je binnenkort maar eens testen, maar ik denk dat je vader het behoorlijk zwaar gaat krijgen.

Maar het belangrijkste is natuurlijk wie je bent en wat je doet. De laatste tijd heeft alles in het teken gestaan van examens. En hoewel je het in eerste instantie niet met mij eens was, dat je voor elk examenvak minimaal twee oude examens moest maken, was je achteraf blij dat je dat gedaan had. En het lukte je zelfs om één keer over je lippen te krijgen dat ik gelijk had.

Want ondanks het feit dat je heel veel verantwoordelijkheidsgevoel hebt, je altijd wil helpen en je je schoolwerk heel serieus neemt, heb je toch ook nog duidelijk puberstreken. Dus niet willen toegeven dat je ongelijk hebt, en al zeker niet willen toegeven dat je ouders het ook wel eens bij het rechte eind kunnen hebben. En al helemaal niet opruimen wat je net gebruikt hebt, zodat er 's avonds minimaal twee paar schoenen, een telefoon, drie door jou gebruikte dekens, twee bekers, een bord, een vlaschaaltje, een paar sokken, één of meerdere jassen, een schooltas en de nodige schoolboeken door het huis slingeren. En als we dan vragen om alles op te ruimen, dan wordt er toch diep gezucht......

En nu is het wachten op de uitslag van het examen. We hebben er het volste vertrouwen in dat je dat gehaald hebt en dat je volgend schooljaar naar het mbo gaat. Je plan is om eerst onderwijsassistent te worden en daarna de overstap te maken naar de pabo. Mooie plannen Kerel.

Ik hoop dat je ondanks het feit dat je al een echte Kerel bent, niet vergeet om nog even puber te blijven, met alle voor je ouders minder leuke kanten. Je hebt nog meer dan genoeg tijd om alle verantwoordelijkheden die bij een echte Kerel horen op je schouders te nemen.

Leef, ontdek, beleef en blijf jezelf!!!!! Luv U!!!!!


maandag 6 juni 2016

52.164 Ster 3

En ja hoor, toch nog weer even aan het patchworken geweest.



Alweer drie sterren af.

zondag 5 juni 2016

Brocken Aufstieg, dag 2

Vandaag gaat de wekker om half vijf. Dat is al een uur later dan gisteren, maar nog steeds erg vroeg. Ook nu horen we de geluiden van de anderen. Deze ochtend is er zelfs nog tijd voor een bakkie koffie of thee. We stappen met zijn allen weer in twee auto's, pikken één van de Duitse wandelaars op (de andere is helaas gisteren uitgevallen) en rijden weer naar Bad Lauterberg. Gelukkig kunnen we de auto vlakbij de start parkeren, dat scheelt aan het einde van de dag weer lopen....

We bezoeken het toilet, kletsen met die ene aanwezige Nederlander die niet tot ons gezelschap behoort, ik probeer een broodje weg te werken en voor we het doorhebben mogen we starten.



In een lange optocht lopen we over een smal paadje richting een brug. Eenmaal de brug over mogen we direct flink klimmen door het dorp. In tegengestelde richting boven ons zien we de voorste wandelaars lopen. Als wij op dat punt zijn, blijkt er een behoorlijke opstopping te zijn. We moeten van een brede weg een smal paadje op en dat kan niet met zijn allen tegelijk. Het paadje is het wachten wel waard, langs rotspartijen aan de rechterhand en een afgrond aan de linkerhand en overal bomen. Wat mooi.






Ondertussen dunt het peloton wat uit en dat loopt toch een stuk prettiger dan in de dichte massa. We volgen dit pad en uiteindelijk komen we uit bij een stuwmeer. We hebben een prachtig uitzicht over het meer en ik neem even een fotomomentje. (En achteraf leen ik ook nog wat foto's.......)







Volgens de stempelkaart die we hadden gekregen zou de eerste rust vandaag op ruim vijf km zijn, maar voor mijn gevoel had ik die afstand al afgelegd, terwijl er nog nergens een rust te bekennen was. Tijd dus om even de GPS te checken! En daar stond inderdaad op dat we al ruim zes km hadden afgelegd. Met mijn gevoel was dus niets mis, maar waar die rust nu bleef?

Ik moest even de knop omzetten voor ik weer kon genieten van de omgeving. niet omdat ik al moe was, maar omdat je er rekening mee houdt dat je kan rusten op een bepaald moment en als dat verandert moet je even schakelen. We liepen op een breed zandpad boven het stuwmeer en we hadden dus een prachtig uitzicht. Ondertussen herhaalde de situatie van gisteren zich, de Wandelkerel ver voor me, Wandelmams een stukje achter me en bij de rust weer bij elkaar. O ja, de rust. Eindelijk waren we daar. Helaas was het erg druk en moesten we in de rij voor de stempel, in de rij voor het drinken, in de rij voor het fruit (bananen helaas op) en in de rij voor het brood. Dat duurde al snel twintig minuten. En toen konden we even zitten op de rand van een brug. Van de groep van negen besloten er vier om hier te stoppen. Nou ja, niet helemaal te stoppen, ze wilden zich naar de laatste rust laten brengen om vervolgens de laatste etappe te lopen.


Vijf vrouw sterk vertrokken voor de tweede etappe van de dag. De Wandelkerel had gevraagd hoe ver de volgende rust was, omdat het de eerste keer ook niet klopte, en volgens de stempelaars zou die op zo'n elf km zitten. In de bergen dus ruim twee uur wandelen voor de boeg. Na een heel klein stukje vlak, gingen we al snel weer flink omhoog. Voor mij zag ik C en de Wandelkerel verdwijnen, achter mij liep Wandelmams. T was iets eerder vertrokken en liep nog iets verder vooruit. Mams vroeg of ik even wilde wachten, de slang van haar waterreservoir zat niet goed en er kwam dus geen water uit. Ik wist het euvel te verhelpen en rustig gingen we weer verder. De Wandelkerel en C waren al ver vooruit en de afstand tussen Wandelmams en mij nam langzaam weer toe.





We bleven stijgen en stijgen en stijgen. Ik liep "alleen" met voor en achter mij her en der wandelaars en natuurlijk af en toe in het gezelschap van één van de mountainbikers die iedere wandelaar goed in de gaten hielden. Net voor de top haalde ik T in, we maakten een kort praatje, maar ik liep zo lekker dat ik snel weer in mijn eigen tempo door ging. Net na de top kwam een lastig stukje. Een smal, modderig paadje met hoogteverschillen en obstakels. Ik was blij dat ik die gehad had, want ik gleed toch twee keer weg. Aan het einde van het paadje trof ik c op een bankje. Zij had een korte pauze genomen en wilde nog wel even wachten op Wandelmams. En dus ging ik weer verder.




Na al dat stijgen, kwam het dalen, daar had ik op gerekend, want de volgend rust was Rinderstall. En dat dalen vond ik toch een stuk minder leuk dan het stijgen. Veel minder leuk, echt, echt veel, veel minder leuk. Tijdens het dalen had ik het vooral heel druk met het niet meer leuk vinden. Dit was een puur mentale kwestie, want het lichaam hield zich prima. Geen last van blaren, of zelfs maar beginnende blaren, geen vervelende spieren of pijnlijke knie, de rugzak goed afgesteld, dus geen zere schouders of nek, alleen mijn hoofd was dwars. En ik dacht er ook geen moment over om te stoppen, ik vond het alleen niet meer leuk. Tot ik onderaan de berg was en een bordje zag met de mededeling dat het nog één km was tot WaldgaststÀtte Rinderstall. Toen werd het alweer iets leuker.



Bij Rinderstall zat de Wandelkerel op mij te wachten. Hij was ietwat verbaasd dat ik de eerste was die aankwam, want hij had C verwacht. Ik stempelde, nam iets te drinken en ging bij hem zitten. Ik zat net toen ook Wandelmams, T en C arriveerden. Er werd gevraagd of er nog wandelaars met de bus mee wilden, maar dat wilde niemand. Ik wist nog steeds niet of ik het nog wel leuk vond, maar van die bus wist ik héééééél zeker dat ik dat niet leuk zou vinden. C haalde nog even een lekkernij voor zichzelf, Mams, de Wandelkerel, T en ik gingen weer op pad.


Ook na deze rust mochten we direct weer klimmen. Deze keer zelfs heel spannend klimmen. Boomwortels als treden, tussen de bomen door slingerend, grote en kleine stappen en flink steil omhoog. Hijgend kwamen we boven. Hier hielden we een kleine adempauze voor we weer verder gingen. En weer ging het omhoog, nu via een stukje van de Hexen Stieg. Hier was genoeg te zien en te beleven. Ik liep met de Wandelkerel een stukje voor Wandelmams toen C ons bijhaalde. We stonden regelmatig even stil bij de bijzondere dingen die onderweg te zien waren. En zo ging deze etappe best snel voorbij en bereikten we de laatste rust van deze dag, Königskrug.







Vanaf dit punt moesten we nog twaalf-en-halve km naar de top van de Brocken. De inwendige mens werd verzorgd, we maakten gebruik van de sanitaire voorzieningen en gaven onze voeten even rust in de schaduw op een bankje. En toen was het tijd voor de laatste etappe. De Wandelkerel, Wandelmams en ik wilden met zijn drieën de eindstreep over, dus spraken we af om op elkaar te wachten. Maar eerst nog die ruim twaalf km lopen. We kwamen al snel in een stuk bos, waar de bomen dood en kaal waren. later hoorden we dat ze zijn aangetast door een tor of kever. Ondanks, of misschien wel dankzij, die dode bomen zag de omgeving er bijzonder uit.


We stegen en daalden en stegen en daalden en stegen. Er stonden diverse borden om de richting aan te geven, daar werd ook de Brocken op genoemd, maar er stond nog geen afstand bij. Wel werd een Dreieckiger Pfahl genoemd. Volgens mijn berekeningen zat die ongeveer halverwege de laatste rust en de top van de Brocken. Als daar een schaduwplekje was, wilden we daar even zitten. En net voor de Dreieckiger Pfahl stond ook eindelijk de afstand tot de top van de Brocken.



Bij de Dreieckiger Pfahl was een schaduwplekje en daar zaten we even om ons op te laden voor de laatste deel. C ontdekte dat er een cache in de buurt moest zijn en ze ging op jacht om hem te vinden.





Met zijn drietjes gingen we weer op pad. Vol blijdschap zagen we het volgende bordje waarop stond dat we iets meer dan vier km van de finish waren. Het eind kwam in zicht. Opgelucht liepen we verder. Die opluchting was van korte duur, want even later zagen we de Kolonnenweg liggen en die gaat behoorlijk steil omhoog. Tijd dus om elkaar even los te laten, want ons tempo ligt omhoog te ver uit elkaar om samen prettig te kunnen lopen.

Gestaag klommen we door om boven te ontdekken dat we langs de spoorbaan van de stoomtrein stonden. En er kwam net een stoomtrein aan. Dus even stilstaan om te kijken en toen bleek dat op dit punt de treinen elkaar moeten passeren. De spoorbaan is enkelspoor en bovenaan de Kolonnenweg ligt een stukje dubbelspoor. Een mooi moment om foto's te maken.




Na deze klim volgde een pad langs de spoorbaan. Soms een beetje omhoog, soms een beetje omlaag, maar geen spectaculaire hoogteverschillen. Af en toe kwam er een trein voorbij en in de verte zagen we de top van de Brocken. Zo hoog nog......








Eindelijk, eindelijk kwam er een eind aan het pad langs de spoorbaan en zagen we het verlossende bordje: Brocken, 1 km.......


En wat voor kilometer. Het ging nog even steil omhoog, heel steil.... We waren bijna boven toen we geschreeuw hoorden. Het ontvangstcomité stond op ons te wachten. De Wandelkerel nam Wandelmams en mij bij de hand en met zijn drieën, met de handen in de lucht bereikten we de top van de Brocken. Mams en ik met vochtige ogen, de Wandelkerel vol trots. Als jongste deelnemer en ook nog eens als inwoner van het vlakke Nederland had hij deze tocht volbracht. Natuurlijk waren we allemaal trots. Wel of niet de hele tocht gelopen, het is een prachtige prestatie!!!






We krijgen knuffels en schouderklopjes en we melden ons af. We krijgen de beloning en een treinkaartje voor de terugreis, ook vragen we een stempel voor in ons wandelboekje en dan is er even tijd om te genieten. We hebben nog ruim een uur voor de trein vertrekt.








En dan is het tijd voor de terugreis per trein. We zoeken een plekje bij elkaar en genieten van de reis terug. We zien de Kolonnenweg nog een keer en zijn onder de indruk van het feit dat we die bedwongen hebben.










Het laatste stukje naar Bad Lauterberg rijden we met de bus. Eenmaal daar zijn we dubbel blij dat we de auto's dichtbij hebben kunnen parkeren. Na een korte rit en een snelle douche gaan we eten bij een plaatselijk restaurant en daarna gaan we allemaal lekker naar bed. Morgen nog ontbijten met zijn allen en dan wacht de reis terug naar Nederland.

We hebben een fantastische wandeling gemaakt, in fantastisch gezelschap en in een fantastische omgeving. Absoluut geen spijt dat we die kant op zijn gegaan. Ik zeg ook niet dat ik nooit meer die kant op ga, maar voor nu is het mooi genoeg. De Brocken Aufstieg kunnen we bijschrijven!!! Liana, Carola, Carla, Tina, Jos, Jens en Vivian bedankt!!!!