Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 25 juni 2017

52.212 In de stemming blijven

Omdat ik me de laatste weken toch al bezig hield met roze, heb ik ook maar nieuwe shirtjes bedrukt voor roze woensdag. Een beetje noodgedwongen, want de Wandelkerel is nu toch echt uit zijn huidige roze shirt gegroeid.


En natuurlijk heb ik er drie gemaakt, maar die van wandelmams had ik al bij haar afgeleverd.

zaterdag 24 juni 2017

Mar-athon Sneek

Vandaag trokken Wandelmams, de Wandelkerel en ik maar weer eens onze wandelschoenen aan. Dat was ondertussen alweer drie weken geleden. Maar soms is een wandelpauze toch wel erg prettig, we hebben er dan ook van genoten. En nu hadden we weer zin in een stuk wandelen, zeker omdat het de eerste keer was dat wij aan de mar-athon Sneek zouden mee doen.

Onze start stond gepland om 9.40 uur. En ook dat is wel eens lekker, niet voor dag en dauw je bed uit, maar op een iets fatsoenlijker tijdstip. We parkeerden de auto op het daarvoor beschikbare veld, dat nu nog behoorlijk leeg was, en gingen op zoek naar de pendelbus. Om die te vinden moesten we een tijdelijk bruggetje over en onder een viaduct door. We volgden gewoon de meute en kwamen uit bij een sportcomplex, waar al meer mensen stonden te wachten. Even later reden er twee bussen het terrein op en verdween de meute in de bussen. Die bussen zaten afgeladen vol. Zo vol dat wij moesten staan en de ramen besloegen. We waren dan ook blij dat we bij het station weer mochten uitstappen.


Van het station naar het Martiniplein was een klein stukje lopen. We waren ruim op tijd op het plein, zodat er nog voldoende tijd was om op zoek te gaan naar bekenden. En die troffen we. Na een gezellig samenzijn met onder andere Hans, Albert en Petra werden we naar het startvak geroepen. Petra had dezelfde starttijd als wij en sloot zich bij ons aan.

Toen we in het startvak stonden begon het te regenen, maar het was volgens ons niet nodig om een poncho aan te doen. Dat bleek een goed besluit, want nog voor we daadwerkelijk van start gingen was het alweer droog. Dat had tot gevolg dat heel veel mensen tijdens de eerste meters hun poncho weer uit wilden doen, omdat zo'n ding nou eenmaal vies en benauwd is. En in een dichte meute die net gestart is, is niet zoveel ruimte, dus wij waren blij dat we gewoon konden doorlopen.


We liepen onder de Waterpoort door en genoten van dit mooie stukje Sneek. Na een paar straatjes kwamen we in een park uit, waar we heerlijk doorheen slingerden. Al dat geslinger bracht ons uiteindelijk op de weg richting Oppenhuizen, waar we het 5 km-punt passeerden. En omdat de nood bij de dames behoorlijk was opgelopen, was het tijd voor een sanitaire stop. De Wandelkerel besloot hier om door te lopen. Dat ons tempo iets lager ligt kon hij nog wel handelen, maar na 5 km in de rij voor een toilet gaan staan, dat zag hij niet zitten. Zeker niet toen hij de rij voor de toiletten zag. Er stonden twee dixies en de rij besloeg een meter of 5, twee tot drie man (ehhh, vrouw) breed. Wij zwaaiden hem uit en sloten aan in de rij. Deze stop kostte ons een kwartiertje, maar het luchtte wel enorm op.






Na deze stop gingen we met zijn drietjes weer verder. Eerst door Oppenhuizen en Uitwellingerga, dan onder de brug door en dan langs het water, terwijl de auto's daar onderdoor gaan. Voor het eerst zag ik een aquaduct van boven en ik had niet het idee dat het een aquaduct betrof.












Druk kletsend liepen we verder en als je druk kletst vliegen de kilometers onder je schoenen door. We liepen langs het 10 km bordje en even later werden we het land ingestuurd. Een hobbelig graspad bracht ons naar een boerderij en vanaf daar was het maar een klein stukje naar de volgende rustpost. We besloten om hier ook maar even te gaan zitten. We maakten een sanitaire stop, scoorden een bakkie en vonden een plaatsje om te zitten. Er speelde muziek en we vermaakten onszelf met kijken naar de mensen die in de rij stonden voor de pont. Na een krap kwartiertje was de rij aardig ingekort en sloten we aan. Tijdens het wachten zagen we voor het eerst het zonnetje, om vervolgens tijdens een oversteek een bui op ons dak te krijgen.










Tja, bovenstaande deel van het verslag heb ik direct na de mar-athon geschreven en nu is het stiekem een poosje later en weet ik niet zo goed meer wat er allemaal gebeurd is. Wel weet ik dat het en fantastische wandeling was en dat de organisatie iets goeds heeft neergezet. De Wandelkerel was een uur eerder binnen dan de drie dames en had ook heerlijk gewandeld.

En dan volgen er nu nog een aantal foto's van deze mooie wandeling in het Friese land.