Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 31 oktober 2015

Smakelijk eten

In het kader van luie moeders de opvoeding, moeten de schatjes vanaf nu allebei eens in de veertien dagen koken. Ze hebben dan de keuze om te koken op vrijdag, zaterdag of zondag en ze mogen zelf bepalen wat ze koken.

De Wandelkerel was als eerste aan de beurt en omdat hij weinig tot geen kookervaring heeft, koos hij voor een lekker simpel of lekker, simpel pastagerecht. Daarbij was mijn aanwezigheid zeer gewenst, zodat ik zijn eerste stappen op het culinaire gebied kon begeleiden. Dat ging wel ten koste van het foto's maken.....

Want deze tomaatjes werden pas toegevoegd,....

......, toen de saus verder al klaar was.

Maar het ziet er goed uit!!!

Nog even spaghetti koken.


En gelijk maar hygiëneregels toepassen. De lepel die in je mond gaat mag niet in de pan!!!

Smaakt het????

Blijkbaar wel, want even later hadden we allemaal een bord vol....

Een week later was Dochterlief aan de beurt. En zij is gek op koken en heeft al veel vaker gekookt. Ik werd dan ook de keuken uitgebonjourd en mocht me nergens meer mee bemoeien. Mevrouw had zelf een recept uitgezocht, Hete Bliksem!!!

 
 
Stiekem wilde ze toch wel hulp. Papa mocht de aardappels schillen...


En de appels ook.....


Alle ingrediënten klaar....

Laagje voor laagje in de ovenschaal.


Werk in uitvoering......
(PS "Mijn haar zit best goed eigenlijk.") 


Nog even in de oven......

...... en eet smakelijk!!!!!

En deze luie moeder opvoedkundige geniet elke week van een heerlijke maaltijd!!!!

zondag 25 oktober 2015

52.145 De regenboog

Dochterlief en ik wisten al ruim van tevoren dat we dit jaar niet aanwezig konden zijn bij de landelijke Droomdekendag. Maar we wilden natuurlijk wel laten weten dat we in gedachten aanwezig waren. Daarom zorgde ik voor een klein cadeautje. Een gehaakt wolkje met een regenboog. Het patroon komt uit Kawaii haken van Dendennis.







 



Wat een schatje!!! Bijna jammer om weg te geven.

zaterdag 24 oktober 2015

Tegenzin

Ons vliegtuig vertrekt pas in de tweede helft van de middag, dus we slapen deze morgen lekker uit. Het voordeel van ons appartement, dat alleen toegankelijk is voor een reisgezelschap waarvan een mindervalide deel uitmaakt, is dat we er niet voor een bepaalde tijd uit moeten, maar dat we kunnen wachten tot de taxi voorstaat. We genieten voor de laatste keer van ons ontbijt en zorgen dat alle tassen ingepakt klaar staan. Het is nog steeds mooi weer en ons balkon biedt ons de gelegenheid om daarvan te genieten.


Keurig op tijd staat de taxi klaar en Manlief wordt weer met rolstoel en al ingeladen.


Ondanks het feit dat we niet naar huis willen, hebben Dochterlief en ik gemengde gevoelens bij deze dag. Vandaag is ook de landelijke Droomdekendag en voor het eerst sinds jaren slaan we deze over. Maar gelukkig is Wandelmams wel aanwezig en zij houdt ons op de hoogte!!!

We zijn ruim op tijd op het vliegveld en genieten nog even van een Spaanse lunch. Bij de gate worden we opgewacht door de begeleiding en zeer vlot zitten we op onze plek. Deze keer heeft Manlief een plek op de eerste rij, dus extra beenruimte en de schatjes en ik zitten aan de andere kant van het gangpad op gelijke hoogte. Tijd om afscheid te nemen van Barcelona.





De terugreis verloopt minder voorspoedig dan de heenreis. We winnen een half uur door wind in de rug, maar dat brengt wel flinke turbulentie met zich mee. Lezen, puzzelen en spelletjes doen op de telefoon lukt dus niet zo goed. Maar uiteindelijk staan we veilig weer aan de grond op Schiphol. Ook hier worden we weer opgewacht door een rolstoelbegeleider en voor we het weten zijn we de douane voorbij.







Een ritje met de bus brengt ons naar de auto en anderhalf uur later zijn we thuis. En hoewel we blij zijn om weer thuis te zijn, overheerst nog steeds het gevoel dat we liever nog in Barcelona waren gebleven. Het was een vakantie om nooit te vergeten.

vrijdag 23 oktober 2015

Guell, niet en wel

Waar de Wandelkerel naar Barcelona wilde om Camp Nou te bezoeken, stond bij Dochterlief Parc Guell bovenaan haar to-do-lijstje. Ze wilde heel graag de slangenbank zien. Ondanks het feit dat het gisteravond laat was geworden, wilden we vandaag toch op tijd richting Parc Guell. We hadden namelijk geen kaartjes in de voorverkoop gekocht, dus moesten we redelijk op tijd zijn om toegangskaartjes te verkrijgen.

Hemelsbreed zaten we niet zo ver van Parc Guell, maar met de metro moesten we een ommetje maken. En toen liepen we weer tegen een manco van de metrokaart aan. We wilden overstappen en volgens de kaart waren alledrie de lijnen die samen kwamen op station Diagonal rolstoeltoegankelijk. Dat zal ook absoluut zo zijn, maar de overstap van het ene station naar het andere was dat niet. En dus moesten we weer terug, verder reizen naar Placa de Catalunya en daar overstappen. Een vertraging van minimaal een kwartier.

De verdere reis verliep zonder problemen en vol goede moed gingen we op weg naar het Parc. Tot we naar links werden gestuurd. De weg ging steil omhoog. Vol goede moed begon ik aan de klim. Maar het viel niet mee. Manlief weegt ruim honderd kilo en daar komt dan het gewicht van de rolstoel en de bagage die Manlief vast had nog bij. Gelukkig ging iedereen voor ons aan de kant, maar ergens halverwege besloten mijn kuiten dat ze dit geen leuke bezigheid meer vonden. Ik schakelde de Wandelkerel in om het van mij over te nemen. En hij schakelde vervolgens zijn zusje in. Op driekwart van de weg bevond zich een klooster, waar we op het plein even konden rusten. Gelukkig hadden we zelf water bij ons, want daar waren we wel aan toe. Na een korte rust vervolgden we onze weg, om eenmaal boven tot de ontdekking te komen dat we niet verder omhoog konden, want de enige mogelijk was een trap of een roltrap. Daar stonden we dan.

Ik liet man en kinderen achter om te kijken of ik bovenaan de trappen een mogelijkheid zag om daar te komen, maar die zag ik niet. Ik sprak een politieagente aan om de weg te vragen, maar zij sprak geen Engels en dus keerde ik onverrichte zake weer terug. Er zat een winkeltje bij de trappen en we besloten om daar te vragen of ze een taxi wilden regelen, toen er net een taxi aan kwam rijden. Gelukkig brandde het bordje vrij en dus hield ik de taxi aan. Manlief en de Wandelkerel namen de taxi, Dochterlief en ik de trappen. En toen bleek weer dat Dochterlief het moeilijker heeft met de situatie dan wij beseffen. Met tranen in haar ogen liep ze met me mee, weer werd ze geconfronteerd met de beperkingen van haar vader. Maar nu we met zijn tweeën waren, had ik ook de gelegenheid om in gesprek te gaan met haar. En wat maakt ons meisje het zichzelf toch moeilijk.....

Onderweg konden we onze Doppers vullen bij een pomp en even later troffen we de mannen weer. Al met al hadden we een vertraging opgelopen van ruim anderhalf uur. Het was ondertussen half twee. We sloten aan in de rij voor een toegangskaart en daar bleek dat we pas om half zes het betaalde gedeelte van het Parc Guell konden betreden. Een dikke tegenvaller. Uiteindelijk besloten we om dan maar het openbare gedeelte van het Parc Guell te bezoeken. Daarna zouden de mannen de taxi nemen naar het appartement en Dochterlief en ik de metro naar de Ramblas om souvenirs te scoren!!!!













Dochterlief en ik genoten van ons bezoekje aan de Ramblas en kwamen bezakt en bepakt weer terug.



 
Bij de bakker aan de overkant scoorden we lekkere broodjes. En toen moesten we alweer gaan pakken. Morgen terug naar huis. En geen van ons wilde naar huis. We wilden blijven. Blijven in deze stad, de kabelbaan nemen naar de Montjuic, de dierentuin bezoeken, een herkansing in Parc Guell en Camp Nou, samen genieten en nog ergens tapas eten.