Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

vrijdag 30 december 2016

52.190 Handlettering

Op mijn verlanglijstje voor de Kerst stond het boek "Handlettering de je zo" en na het maken van het lijstje kwamen we de mogelijkheid tegen om een workshop Handlettering te doen. Samen met Mams en Dochterlief ging ik op pad.

Het was een erg leuke avond, mede omdat er oude bekenden bleken te zijn en tot grote vreugde van Dochterlief een leeftijdsgenootje. Daarnaast is Handlettering gewoon heel leuk om te doen. En het resultaat van deze avond vind je hieronder.




Dit smaakt naar meer!!!!

woensdag 28 december 2016

Slach om 'e Toer, Surhuizum

En eindelijk was het dan weer zo ver. Wandelen. Na een gedwongen rust van bijna 3 maanden, ging ik weer op pad. En deze keer had ik niet alleen gezelschap van Wandelmams en de Wandelkerel, maar ook van Dochterlief. Zij heeft in een ondoordacht ogenblik gezegd dat ze mee wilde naar Egmond en daar heb ik de voorwaarde aan gesteld dat ze dan vooraf een aantal tochten zou lopen. Ondertussen heeft ze licht spijt van deze beslissing, maar ja, wie A zegt.....

Na een rit van een krap uur, kwamen we op de plaats van bestemming. De Wandelkerel wilde 30 km lopen en ging dus direct op pad. Voor de rest was er tijd voor een bakkie, daarbij kregen we gezelschap van de Sjeik, Hillie en Liana. En zo bestond het wandelgezelschap vandaag uit 6 personen.

Toen de koffie en thee op was en alle randjes, bandjes, veters, houtjes en touwtjes goed zaten, konden we vertrekken. Vorig jaar liepen Mams en ik hier de 30, toen vertrokken we in het donker, nu was het al (bijna) licht. We werden langs de kerk, met de toren (Toer) waar de tocht naar genoemd is geleid en achter de kerk begonnen de landerijen. Gelukkig wel over een verhard fietspad, dus heerlijk lopen.









 


Ineens komt Dochterlief tot de ontdekking dat ze haar telefoon mist. Dat is natuurlijk een hele grote schok voor een 15-jarige. Met mijn telefoon belt ze de startlocatie. Daar gaan ze op zoek en dan bellen ze terug. Ondertussen denken we na over waar ze hem nog meer gelaten kan hebben. Ineens bedenkt ze dat hij waarschijnlijk in de auto ligt, want daar heeft ze hem nog gebruikt. Als er wordt teruggebeld en wordt verteld dat de telefoon niet is gevonden, gaan we er maar vanuit dat hij in de auto ligt.

Ondertussen zijn we al een mooi eind op weg. We maken een ommetje door een molen en belanden vlak daarna bij de eerste rust. Tijd voor warme chocolademelk en krentenbrood. Er is geen plek om te zitten, maar ook staand smaakt dit allemaal heerlijk.









Als alles op is en iedereen die daar behoefte aan heeft gebruik heeft gemaakt van de sanitaire voorzieningen gaan we weer verder. Als wij vertrekken krijg ik een berichtje van de Wandelkerel dat hij al drie kwartier geleden is vertrokken vanaf deze rust. Hij heeft er dus flink de gang in. Ik heb het vermoeden dat hij wil proberen om voor ons binnen te zijn. Een half uur eerder starten, 10 km meer lopen en dan eerder binnen zijn. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat een leuke uitdaging voor hem is. En ik denk ook zeker dat het haalbaar is, wij zullen sowieso al langer zitten dan hij. Maar ik hoop vooral dat hij lekker wandelt, want dat doen wij wel. Zelfs Dochterlief heeft het naar haar zin. Nu scheelt het wel dat het lekker weer is en ze lekker kan kletsen, want dat is haar wel toevertrouwd.

Helaas heb ik iets te vroeg gejuicht, want even later heeft ze last van haar lies. Waarschijnlijk te snel gestart. Tja, als je als niet-wandelaar met ervaren wandelaars op pad gaat. Samen gaan we iets langzamer lopen en dat helpt. En het helpt nog meer als we bij de tweede rust komen en ze een kop koffie met een plak koek erbij kan nuttigen.









Na deze rust kwam het leukste stuk van de wandeling. Eerst kwamen we een weiland met ezeltjes tegen. Die kregen natuurlijk de nodige aandacht.





En nadat we eindelijk afscheid hadden genomen van deze diertjes, kwamen we op een belevingspad en dat pad leidde naar de derde rust. En daar stond naast een bakkie leut ook suikerbrood voor ons klaar. En dat viel in erg goede aarde bij Dochterlief.












De Wandelkerel had deze rust allang gehad. Ate had een stuk met hem opgelopen en had mij al geruime tijd laten weten dat de Wandelkerel hier weer vertrokken was. Ook de Kerel zelf had een berichtje gestuurd dat hij was begonnen aan de lus voor de 30. Wij genoten nu nog even van de rust (en het suikerbrood) voor we weer verder gingen.






En na het leukste stukje kwam het saaiste stukje. Lange rechte wegen, weinig afleiding. Tot ik een berichtje kreeg van Ate, met onderstaande foto en de mededeling: Derde van links


En ja, daar loopt de Wandelkerel. Zo leuk om zo'n foto te krijgen. Het wandelen werd weer wat minder saai. Opeens zagen we weer een splitsing tussen de 20 en de 30 km. Die stond niet op de bijgeleverde plattegrond. Ik stuurde de Wandelkerel een berichtje met de vraag waar hij was en hij gaf aan dat hij opeens nog een rare lus moest maken en dat hij daar liep. Hij wilde ook weten waar wij waren. Nou, uhhh, op de splitsing bij die lus. Hij was ons dus al voor. We overlegden dat hij een berichtje zou sturen als hij bij de laatste rust zou zijn. Dat berichtje kregen we toen we op het punt waren waar de 20 en 30 km weer samen kwamen. Dat liet ik de Wandelkerel weten en hij gaf aan dat we dan bijna bij die rust waren en dat hij op ons zou wachten.

Net voor de rust nam de Sjeik een sanitaire stop en even later kreeg ik van een wildvreemde man de vraag of de Sjeik gek was geworden. "Is hij met 5 vrouwen op stap, laat hij ze in de steek!" Ik gaf als antwoord dat de hulp-Sjeik ons stond op te wachten, dus dat het met die gekte nog wel mee viel. Toen de man zag dat de Wandelkerel de hulp-Sjeik was, moest hij hartelijk lachen.

En wij moesten nog harder lachen toen we zagen dat dit de oliebollenrust was. Daar hadden we zin in!!! De Wandelkerel had ondertussen gezelschap gekregen van zijn bijna-naamgenoot. En zo had de Sjeik ineens 2 hulp-Sjeiks.







Met zijn achten gingen we op pad voor de laatste paar kilometer. En daar wachtte de snert.







Dochterlief nam vol trots haar medaille in ontvangst. Met redelijk gemak liep ze vandaag haar eerst 20 km ooit. Ook de Wandelkerel was trots, want hij liep 30 km in dezelfde tijd als wij 20 km liepen. Hij vertrok wel een half uur eerder, maar doordat hij op ons wachtte bij de laatste rust en in ons tempo meeliep het laatste stuk, verloor hij dat half uur ook weer. De rest van het gezelschap had een lekkere wandeldag gehad en ik ben zo blij dat ik weer 20 km heb kunnen lopen zonder knieklachten. Wat heb ik het wandelen gemist!!!!