Vandaag was een vuurdoop voor Dochterlief, na haar blessure gingen we vandaag op voor een tocht van dertig kilometer. Voor haar de eerste keer dertig kilometer en de eerste lange afstand na haar blessure, dubbel spannend dus en dan moest ze ook nog eens heel vroeg haar bed uit. Het valt allemaal niet mee als je de Nijmeegse 4Daagse wil lopen......
Na een ritje van een ruim half uur parkeerden we de auto en vervolgens liepen we een paar honderd meter naar de startlocatie. Hier ontvingen we het startbewijs, maar we moesten nog wel even wachten tot het acht uur was voor we de routebeschrijving kregen. Die tijd gebruikten we voor een sanitaire stop en daarna konden we op pad.
We verlieten Nieuw-Balinge al snel, hup het bos in. Over smalle paadjes en dan ineens een plaggenhut (ik kon het niet laten om even binnen te kijken), gevolgd door een weiland dat we dwars overstaken. De paarden die daar liepen keken ons vreemd aan. Uiteindelijk kwamen we bij een hek, waar de eerste splitsing van de dag op ons wachtte.
Het lopen zelf ging prima, alleen kreeg Dochterlief na verloop van tijd toch weer last van de randen van haar steunzolen. We waren dus toe aan een rust, zodat ik haar voeten kon verzorgen. En niet alleen daarom waren we toe aan een rust, het was ook alweer tijd voor een sanitaire stop.
Na nog wat geslinger door bos kwamen we bij de golfbaan en hun clubhuis, waar we een stempel en een bakkie scoorden, nadat we een toilet hadden bezocht. Onder het genot van een bakkie verzorgde ik de voeten van Dochterlief, gelukkig (nog) geen blaren, maar wel een drukplek.
Nadat de voeten waren verzorgd en het bakkie gedronken, gingen we vol goede moed weer verder. we vervolgden onze weg over een fietspad met een weids uitzicht en een prachtige Hollandse lucht en even verderop een ander Hollands plaatje met koeien in de wei.
Ondertussen kreeg ik een college psychologie, omdat Dochterlief maandag een toets heeft over dit onderwerp. Ik luisterde en stelde vragen en we hadden een leuk en interessant gesprek, dat ook over zaken die niet tot de toetsstof behoorde ging. Erg leuk, zo vaak zijn we niet meer langere tijd met zijn tweeën.
Ineens drong tot ons door dat we bijna weer in Nieuw-Balinge waren en dat dus de tweede rust, op 14 km, vlakbij de startlocatie was. Ook hier was het weer tijd voor een sanitaire stop en daarna genoten we van een bakkie groentesoep, zo konden we verkwikt weer verder.
We verlieten Nieuw-Balinge met een ommetje langs een visvijver annex de ijsbaan. Even later kwamen we bij stapstenen, het was niet nodig om deze te gebruiken, maar dat deden we natuurlijk wel. Gewoon doorlopen is ook maar gewoon doorlopen.
De luchten bleven prachtig en we genoten dan ook van de omgeving, enige nadeel was dat de temperatuur nogal wisselde, zeker als we op de open vlakte liepen en de wind zijn gang kon gaan. Dochterlief hield haar trui dus toch maar aan, ze is een koukleum.
Uiteindelijk kwamen we bij landgoed Het Groote Land, waar we flink het heen en weer kregen. Niet dat dat erg was, het was leuk lopen, maar soms voelt het toch een beetje tegenstrijdig om constant heen en weer te lopen. Vanuit Het Groote Land kwamen we op het Mantingerveld, waar het zeer afwisselend lopen was. Grote vlakte, smalle bossige paadjes, zandvlaktes en zanderige paadjes. We maakten hier genoeg kilometers.
Bij de derde rust mocht ik weer naar de voeten van Dochterlief kijken, want ze voelde een blaar opkomen aan de binnenkant van haar hiel. Tijdens de inspectie bleek dat haar sok dubbel zat, waarschijnlijk omdat haar sokken net iets te groot zijn. Naar die sokken moeten we dus nog kijken, maar daar hadden we nu niets aan, het leed was al geschied, ik mocht blaren prikken. Dat deed ik onder het genot van een koud drankje.
Het viel voor Dochterlief niet mee om weer op gang te komen, na een blaarbehandeling moet alles weer even in model komen in die schoen. Maar ze liep (bijna) zonder mopperen door en even later ging het ook weer soepel.
We liepen nog een kilometer of wat door het Mantingerveld voor we weer in Nieuw-Balinge waren. Daar trakteerden we onszelf op een ijsje, trots als we waren op de eerste 30-er voor Dochterlief.
