Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 31 januari 2015

52.108 Nog meer kussens

Dochterlief vierde haar verlate verjaardagsfeestje voor haar vriendinnen. Huize Wandelen en meer werd bevolkt door 6 extra pubermeisjes, waarvan er 5 bleven slapen.

Natuurlijk kregen ze allemaal een leuk aandenken.

Dochterlief helpt mee.



Kussens vullen....

Het eindresultaat!!!!

Dochterlief en haar vriendinnen waren blij met het eindresultaat. En ik ook!!!!

donderdag 29 januari 2015

52.107 Heerlijke kussens

Na de deceptie van het missen van de aansluiting bij de theorie aan de praktijk, bleven de kussenhoesjes in mijn hoofd spoken. Ik had een lap van 8 stroken breed, die te kort was om 2 hoesjes uit te maken.

Na een paar nachtjes slapen nam ik het besluit om voor de meest praktische en minst ingewikkelde methode te gaan. Dus de breedte van de bestaande lap aanvullen tot 13 stroken breed en de lengte die ik tekort kwam, met een effen stuk stof aanvullen. Aan het werk dus.....

Ik besloot om de aanvulling van 5 stroken weer deels via de lasagne-methode te doen. Dus 4 stroken dubbelen en 1 losse strook. Ik had nu alles zo los gelaten dat dat me geen enkele moeite meer kostte. Dat heb ik dus (voor nu) geleerd.



Na het aan elkaar zetten van alle stroken begon het vervelendste werkje. STRIJKEN!!!! Dat die ik niet altijd, maar met de stugge spijkerstof leek me dat beter voor het gewenste eindresultaat. Na het strijken, sneed ik de effen stukken op maat, sneed het stroken deel in tweeën om daar vervolgens de effen stukken weer aan te zetten.






Vervolgens was het een kwestie van rits erin, zijnaden dicht stikken en de kussen vulling in de hoes stoppen. En nu zijn Manlief en ik erg blij met deze aanvulling op het kussenbestand hier in huis.



Overigens waren de kussens al klaar voor we naar Egmond vertrokken. Sterker nog, ze zijn mee geweest naar Egmond. Het ontbrak me alleen aan tijd om het eindresultaat hier te plaatsen......

zondag 25 januari 2015

PWN Egmond Wandelmarathon dag 2, Zuidroute

Ook deze morgen rammelt de wekker weer om 7 uur en we volgen hetzelfde programma als de dag ervoor. Om half 8 krijgt Wandelmams een appje dat haar koffie klaar staat en daar gaat ze op af. Even later kloppen de Wandelkerel en ik ook op de deur van onze bijna-buren om onze mede-wandelaars op te halen. En zo vertrekken we weer naar de sporthal, om daar nog andere wandelaars te ontmoeten. Helaas moet 1 van de wandelaars van gisteren wegens gezondheidsproblemen verstek laten gaan. Dat bracht de groep terug tot 9 personen, maar net voor vertrek sluiten er nog 2 wandelaars aan en zo gaan we op pad met 11 personen. Op weg naar weer 8 km strand.


Bij de strandopgang telde ik weer schaapjes en we waren nog compleet. Helaas liet Evert het vandaag afweten, maar het blijft mooi op het strand. En zo liepen we verder, op naar stempelpost 1.







Zoek de Wandelkerel.


De koffie en thee wordt aangevuld.

Ook bij deze post scoren we een stempel, een pakje Sultana en koffie/thee. Traditiegetrouw (ik leer snel) komen de eierkoeken uit de tas en ook die gaan met smaak naar binnen

Ondanks het feit dat de zon het laat afweten, is het heerlijk wandelen op het strand. Dat zal vast ook te maken hebben met de wind, die we nu in de rug hebben. Bij vertrek tel ik nog even schaapjes en we zijn nog steeds compleet. Op voor deel 2 van het strand.

Samen met F. en J. vorm ik de bijna achterhoede, alleen reisleidster C. loopt nog een stukje achter ons. Dat zijn er dus al 4. Regelmatig tuur ik even voor mij uit om alle andere schaapjes te spotten. Ja daar, met al die bungelende slierten aan de tas, de fluorgele trui van de Wandelkerel met naast hem hem M. Die heeft zo'n typisch loopje. En iets meer richting vloedlijn de oranje regenhoes om de rugzak van W. En in het gezelschap van deze 3 de andere 4 wandelaars.

Druk kletsend over van alles nog wat, lopen we voort op het strand. In de vloedlijn scharrelen meeuwen en strandlopers, die zich niets aantrekken van al die rare mensen die vandaag in grote getale over hun strand trekken. Langzaam maar zeker zien we in de verte de strandpaviljoens bij Castricum dichterbij komen. Voor reisleidster C. gaat dat nog niet snel genoeg zij neemt even een momentje voor zichzelf.







In de verte zien we een figuurtje een drooggevallen zandplaat opstappen en allerlei rare bewegingen maken. Als we dichterbij komen, blijkt het een wandelaar uit ons gezelschap te zijn. Net voor we aan hem kunnen vragen wat hij aan het doen is, loopt hij weer verder. Nieuwsgierig kijken we wat hij gedaan heeft. Hij blijkt de initialen van zijn geliefde in het zand te hebben "getekend". De bedoeling was om er ook een hartje bij te doen, maar het tekenen in het zand was zwaarder dan verwacht, dus het hartje werd overgeslagen, maar de gedachte is toch fantastisch.



Na dit oponthoud is C. weer op gelijke hoogte met ons en in de verte zien we een deel van de kudde op het strand staan. Ze wachten de achterblijvers op. Met zeer democratische overeenstemming wordt besloten om in strandpaviljoen Deining op te steken voor een bakkie met..... Vandaag komen er veel vliegtuigen over. We wandelen duidelijk onder een aanvliegroute naar Schiphol door.


Op de uitkijk!!!!


Het blijft een machtig gezicht die vliegtuigen.


Na een aangenaam verpozen verlaten we het strandpaviljoen en een paar minuten later ook het strand. Bovenaan de strandopgang wacht de 2e stempelpost. We scoren een stempel en krijgen een mandarijn. Daarnaast krijgen we een bakkie "rooie" snert aangeboden, maar aangezien we de inwendige mens net verzorgd hebben, slaan we dat over.

Na een paar 100 meter verhard, gaat het weer verder op de zandpaden in het duingebied. Het is een werkelijk prachtige omgeving. Op een bepaald moment besluiten de Wandelkerel en M. om van de route af te wijken. Zij beklimmen een trap om te kunnen genieten van het mooie uitzicht. Na enige aarzeling sluiten J. en ik ons aan. En daar hebben we geen spijt van. Ten eerste is het uitzicht prachtig en ten tweede blijkt er aan de andere kant van het duin een trap naar beneden te zijn die ons weer op de route brengt.





Een deel van de kudde neemt de trap.

De rest blijft beneden.



En daar zijn we weer.

En dan gaat het verder naar de volgende stempelpost, deze is op camping Bakkum.  Hier komt er weer allerlei lekkers uit de tassen. Thermosflessen met Gluhwein en chocolademelk, Fryske Dumkes en Drentsche knieperties, gebakken door Wandelmams.

Er zijn banken rondom een tafeltennistafel gezet en daar vinden we een prima plek voor ons gezelschap. De vanmorgen aangesloten wandelaars besluiten om door te lopen, ze willen liever niet te lang stilzitten. We geven ze nog iets lekkers mee en zwaaien ze uit. Tot de volgende keer.

Een van de wandelaars heeft energie over en wil wel een potje tafeltennis spelen. Hij belooft volgend jaar 2 batjes en een balletje mee te nemen. Na een uitgebreide rust gaan we met de geslonken kudden weer op pad. Nu moet ik tot 9 tellen. Compleet!!!!



Het noorden is goed vertegenwoordigd.

Camping Bakkum ziet er troosteloos uit met de kale bomen en de lege plekken, maar gelukkig verlaten we de camping weer snel om het duingebied weer in te wandelen. Ik geniet met volle teugen van de prachtige omgeving, hoewel ik het wandelen best pittig vind, door het zand en omhoog en omlaag. En voor we het weten zijn we alweer bij de volgende stempelpost. Over rustposten en verzorging tijdens dit weekend valt niet te klagen. Er wordt een broodje worst verorberd en de Wandelkerel en M. besluiten om een stukje van de route af te wijken om op zoek te gaan naar de Konikspaarden. De rest van het gezelschap vervolgt de route, dus nog 7, maar we verwachten dat de heren ons wel weer bijhalen.

We verlaten de camping via de evacuatieroute.




Een dun laagje ijs.


We zijn over de helft.



En de verwachting blijkt te kloppen. Als we de bebouwde kom van Egmond binnen wandelen, sluiten de Wandelkerel en M. zich weer bij ons aan. Omdat de verwachting is dat het in de sporthal druk en lawaaiig is, besluiten we nog een laatste stop te maken bij de plaatselijke horeca. Daarna wandelen we het laatste stukje naar de sporthal. Er wordt geïnformeerd naar de verloren camera en de eerlijke vinder blijkt zich te hebben gemeld. Hij wordt gebeld en na een stief kwartiertje is de camera weer in het bezit van de rechtmatige eigenaar. De vinder blijkt zelfs nog een stuk te hebben opgelopen met de Wandelkerel en herkende hem op de foto's.

Eind in zicht.



De PWN- Le Champion-vlag op de vuurtoren.



Een laatste blik op strand en zee.

We zijn niet de eersten.

En de welverdiende beloning.


Met een uitgedund gezelschap vertrekken we naar ons tijdelijk onderkomen, dat stukje bij beetje wordt verlaten door onze bijna-buren en ons. Paps en mams blijven nog een nachtje.

Het was een fantastisch weekend, dat hoog staat op het lijstje van volgend jaar weer......