Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 23 september 2012

De 80 van de dijk!!! Hippolytushoef-Zurich-Hippolytushoef

Na mijn eerste N4D heb ik gezegd dat ik ooit een Kennedymars wilde lopen en toen ik hoorde dat er een eenmalige Kennedymars georganiseerd zou worden ter ere van het 80-jarige bestaan van de Afsluitdijk, moest dat hem worden. En Wandelmams besloot om bij mij aan te sluiten. Al maanden speelde deze tocht bij tijd en wijle door mijn hoofd. Want waar begon ik aan? Kan ik het wel, 80 kilometer wandelen binnen 20 uur? En na de blaren van een week of 4 terug, was het ook nog de vraag of mijn voeten het wel aan zouden kunnen. Vragen, vragen en geen antwoorden.

En opeens was het 21 september en vertrokken Wandelmams en ik richting Den Oever, waar we een huisje hadden gehuurd, zodat we eerst konden bijslapen voor we richting huis vertrokken. Eenmaal in het huisje maakten we de bedden op, ook voor paps, manlief en de schatjes, die zaterdag na de wedstrijden van de schatjes naar Wieringen zouden komen. Vervolgens installeerden we ons op de bank voor een dutje. Om 7 uur werkten we een flinke pastamaaltijd weg en begon het zenuwachtige gedoe dat aan een tocht vooraf gaat. Welke kleding gaat er mee in de sporttas voor onderweg. Wat moet er in de wandeltas? Droge sokken, eten, regenjas, wegwerpponcho? Voeten intapen, tape mee voor onderweg, naalden en Dettol om de boel te onsmetten. Om 9 uur verlieten we het huisje en vertrokken we naar Hippolytushoef waar we in de Harmonie verwacht werden om ons aan te melden.

Bij binnenkomst troffen we al veel wandelvrienden en het was een gezellige bedoening daar. Bij de inschrijving kregen we naast de startkaart en een routebeschrijving een breeklichtje voor aan de tas, een consumptiebon voor halverwege en zaklampje met inscriptie. Lange tijd twijfelden Wandelmams en ik of we onze regenjas zouden meenemen of dat we hem in de tas zouden doen, die vervoerd zou worden naar de verschillende posten onderweg. Na het inleidende praatje, waarin wed vermeld dat er wat motregen verwacht kon worden, maar dat het onderweg verder grotendeels droog zou blijven, besloten we de regenjas in de tas te doen en de wegwerpponcho mee te nemen.



Even voor tienen begaf de wandelmenigte zich richting uitgang en toen was het 10 uur en gingen we op pad. Gelukkig was het droog. We liepen een rondje om de kerk en toen braken de hemelsluizen open. Mijn hemel wat een water kwam er naar beneden, dit ging de noemer motregen ver te boven. Alle wandelaars die nog niet voorzien waren van regenkleding zorgden dat dat snel verholpen werd. Ook Wandelmams en ik trokken de poncho over ons hoofd. Het duurde maar even of de broek was doorweekt en helaas voelde ik korte tijd later het water tussen mijn tenen doorlopen. Door de stromende regen liepen we door. De eerste rust bij de molen in Den Oever gebruikte ik om droge sokken aan te doen en mijn voeten en schoenen te drogen, de regen nam behoorlijk af. Tot mijn grote schrik liet de tape rond mijn hielen al gedeeltelijk los. Dus ook dat moest gerestaureerd worden. Toen dat geregeld was, hadden we nog net tijd om een bakkie te doen en als laatsten verlieten we deze rustpost. Op naar de DIJK.

Tussen de molen en de dijk haalden we toch nog een aantal wandelaars in, dus we gingen niet als allerlaatste de dijk op, maar het scheelde niet veel. Helaas was het weer veel harder gaan regenen en weer liepen mijn schoenen vol. Bij elke stap voelde ik het water tussen mijn tenen door lopen en ook onder mijn hielen sopte het. Maar er zat niets anders op dan door te lopen. De tas met droge spullen (en mijn regenjas) was al onderweg naar de camping en ik was nu onderweg naar het monument waar een wagenrust was. Na een poosje werd het weer droog en al snel nam de hoeveelheid water in mijn schoenen af en waaide mijn broek redelijk droog. We zagen zelfs sterren aan de hemel. Helaas was dat van korte duur en na een droog half uurtje viel er weer water en was ik binnen de kortste keren weer kleddernat. Langzaam liepen we in op 2 breeklichtjes die we voor zagen bungelen. Toen we de lichtjes achterhaalden bleek het te gaan om L en G. G was net terug van een pelgrimage naar Santiago de Compostella, ik had zijn blog gevolgd en L kennen Wandelmams en ik al lange tijd. Met zijn vieren liepen we door en in het licht van een achteropkomende auto zagen we het bord staan dat de parkeerplaats van bij monument aankondigde. We bleken na de rust bij de molen alweer 2 uur onderweg te zijn. De wagenrust was een echte wagenrust. Er waren 2 trailers tegen elkaar gezet, met daartussen een trap van pallets. In de trailers waren langs één kant ook weer pallets gestapeld, die dienden als zitplaats, en zo zaten we uit de wind en uit de regen. In de trailers werden we getrakteerd op een heerlijke kop snert. Deze werd aangeboden door een slager die op deze manier zijn vrijgezellenfeest vierde. Wandelmams werkte haar Facebook nog even bij voor de achterblijvers en toen moesten we toch de nattigheid weer in.




L sloot zich bij ons aan en met zijn drieën vervolgden we onze weg. Het weer bleef zoals het was. Vreslijke buien werden afgewisseld met af en toe een droog half uurtje, waarbij we ook af en toe de sterren zagen. L, die in de randstad woont, keek regelmatig bewonderd omhoog, want de sterren zijn bij haar niet te zien. Wandelmams en ik zien de sterren natuurlijk wel regelmatig, maar het blijft mooi, zeker als het zo donker is als op de Afsluitdijk. Voor ons liepen 2 wandelaars te zwaaien met hun lichtjes en regelmatig werd er getoeterd door de passeerende vrachtwagens en auto's. Wel viel ons op dat er veel auto's zijn waarvan de verlichting niet goed is afgesteld en soms was dat zelfs ronduit hinderlijk. En ondanks de natte omstandigheden hielden mijn voeten zich goed. Bij vertrek uit de trailers werd ons verteld dat de volgende rust, op de camping, 11 kilometer verderop was, 2 uurtjes lopen dus. Druk keuvelend in het donker waren we daar voor we het wisten. De kantine bereiken was nog wel een uitdaging, want voor de ingang lagen enorme plassen. Eenmaal binnen was de omslag enorm. Buiten was het rustig, nat, koud en donker. Binnen was het druk, warm, lawaaiig en fel verlicht. Gelukkig waren er veel wandelvrienden en vonden we nog een plekje om te zitten. De campinggasten hielden hun eigen feestje en rookten en dronken hun (alcoholische) versnaperingen onder het oorverdovende geluid van de stereo-installatie. Gelukkig was er iemend van de organisatie die vroeg of de muziek zachter mocht, want echt tot rust komen was er op deze manier niet bij voor de wandelaars. Natuurlijk waardeerden wij het wel enorm dat zij hun kantine open stelden voor ons.

Ik deed maar weer eens droge sokken aan en tot mijn grote schrik was alle tape los. Oeps, wat nu. Hulp bleek nabij, want voor ik het doorhad was meneer de EHBO (Theo) mijn voeten aan het tapen. Volgens hem met waterbestendige tape. Tijdens het tapen kreeg ik een kop thee, een broodje kaas en een gekookt eitje. Na het tapen zochten wandelmams en ik onze tassen, zodat we de poncho's konden omruilen voor een degelijke regenjas.In de tas zaten ook droge schoenen, maar omdat de regen volgens buienradar nog wel een paar keer op bezoek kon komen, besloot ik om ze nog niet aan te doen. Ooit zou het toch wel weer droog worden en dan had ik ook nog droge schoenen om aan te trekken. En na een bezoek aan de dixi's vertrokken we weer met zijn drieën.





De vrijwilligers zwaaiden ons uit en we gingen het donker weer in. L had haar bril niet op en zag dingen de Wandelmams en ik niet zagen. Zo zagen wij in de verte een rij lichtjes terwijl zij in de verte een "gevangenis" zag. Of in ieder geval een gebouw van meerdere verdiepingen. In het donker liepen we verder en toen we een uurtje op weg waren kwam de eerste wandelaar ons alweer tegemoet. Wij hadden er toen 30 km op zitten, hij 50. Na deze eerste wandelaar bleef het een hele poos rustig. Ondertussen begonnen wij ons te verheugen op de volgende wagenrust, die net voor de sluizen aan de Friese kant zou zijn. Maar waar wij ook keken, nergens lichtjes of een afwijkende donkere vorm voor ons uit. Ineens werden we in het zonnetje gezet. Het bleek organisator Bill te zijn, die met een busje over het fietspad reed en ons snaai aanbood, met de mededeling dat de rust verplaatst was, omdat de vrachtwagens niet voor de sluizen konden komen. Net toen L, Wandelmams en ik dachten dat die rust nooit meer zou komen, zagen we in de verte breeklichtjes bewegen in de wind. Keurig op een rij. Dat moest dan toch wel de rust zijn. En dat was zo. Heerlijk weer even uit de wind. We kregen een koppie soep, er stond drinken klaar en we werden op onze wenken bediend. Ondertussen kwamen er steeds meer wandelaars die al op de terugweg waren en lichtelijk jaloers over de voorsprong die zij hadden, vervolgden we onze weg naar Zurich.

En hoewel het nu eindelijk droog was, liepen we vol in de wind. L kreeg het steeds moeilijker en werd steeds stiller. Ook haar tempo werd steeds lager. De ene na de andere wandelaar kwam ons tegemoet en Zurich leek maar niet dichterbij te komen. Wel werd het langzaamaan licht. Omdat het tempo van L voor wandelmams en mij te laag werd, ook daar kun je moe van worden, liepen wij in een iets hoger tempo door. Ondertussen keken we wel elke keer over onze schouder om te zien of ze nog wel vooruit kwam. Gelukkig bleef ze ons volgen. En eindelijk, eindelijk waren we op de helft. Op kwart over 7 stapten we "De steenen man" binnen.

Daar was het nog steeds druk. We haalden een bakkie en ik besloot om over te stappen op/in mijn droge schoenen. Omdat ik enkele pijnlijke plekken op mijn tenen had, ging ik ook ven langs bij de blarenprikker aldaar. Hij prikte een blaartje dor, zorgde voor tape over een teen die zeer deed en besloot om niets te doen aan een blaar op mijn kleine teen, omdat ik daar geen last van had. Na weer droge sokken en nu ook droge schoenen voelden de voeten zich weer een stuk beter. Net voor vertrek werkte ik een breaker weg en samen met een aantal anderen verlieten we "De steenen man"!!! Om kwart voor 8 waren op de terugweg!!!!




Met droge schoenen, de wind in de rug en de opkomende zon was het een stuk prettiger wandelen dan het gedurende de nacht was geweest. En hoewel de vermoeidheid toesloeg begonnen we vol goede moed aan de terugweg. L leek opgeknapt van de rust en toen haar moeder belde, ging haar hoofd weer omhoog. Het duurde maar even en waren weer bij de wagenrust bij Kornwerderzand. Nu kregen we geen soep, maar heerlijke knakworstjes. Daarnaast was de fouragetafel voorzien van frisdrank, koffie, thee, snaaigoed en Tucjes. We maakten nog even gebruik van de raceplee en toen moesten we de dijk weer op. Weer op weg naar de camping voor de volgende rust.

Nadat we de sluizen weer waren overgestoken, zagen we in de verte de landtong waarop de camping ligt. En deze bleven we zien. Het eerste stuk keken we om ons heen, naar de zon die op het water scheen en enkele "biddende" roofvogels, maar hoe langer we liepen, hoe meer die landtong in de verte de aandacht vroeg. En na 2 uur wandelen was hij nog niet dichterbij gekomen en zakte de moed Wandelmams en mij in de schoenen. Wat ook niet meewerkte waren de hectometerpaaltjes. Had je voor je gevoel een pokke-eind gelopen, vertelden die verrekte paaltjes dat je nog maar 300 meter had afgelegd. En dan die zoevende auto's over de weg. En we waren moe en de voeten gingen steeds zeerder doen en, en, en ......... Voor ons zagen we wandelaars dezelfde strijd voeren. We vonden het niet meer leuk, maar stoppen, daar dachten we niet aan. Tenminste dat hielden we onszelf voor. En toen vonden we weer afleiding. De regenboog verscheen boven de Waddenzee. En dan kun je toch ook niet stoppen. Dan ga je gewoon weer door. En toen, eindelijk stonden we voor het bord dat ons zei dat het nog 1200 meter was naar de afslag voor de camping. We liepen dus toch niet op een loopband, we kwamen echt vooruit!!! Wij hielden aan dat we dan nog 1,5 kilometer moesten lopen voor we weer even konden zitten. Volgens mij heb ik nog nooit zo'n lange 1,5 kilometer afgelegd.








In de kantine van de camping was het nu erg rustig. Ten eerste omdat de campinggasten hun domein hadden verlaten en ten tweede omdat wij, met een groep van zo'n 20 wandelaars, de achterhoede vormden van het peloton, dus de meeste wandelaars waren dit punt al gepasseerd. Maar er werd voor ons net zo goed (en misschien wel beter) gezorgd als voor iedereen die ons was voorgegaan. En dus kregen we een dubbele boterham met gebakken ei, lag er fruit klaar, snaaigoed in alle soorten en maten, diverse koude en warme dranken en alles werd aan je tafeltje bezorgd. Op mijn verzoek verwende Theo, meneer EHBO, mijn voeten nog een keer. De plekjes die irriteerden smeerde hij in en de tape die er al zat werd geinspecteerd. Gelukkig had ik nog een paar droge sokken (paar nummer 6 of 7) en dat voelde weer goed. Om kwart over 12 werden we de kantine uitgeveegd. Ondertussen hadden we besloten om niet te denken aan de finish en de totale afstand die we nog moesten afleggen, maar ons gewoon te richten op de volgende rust. En deze rust was, net zoals op de heenweg, bij het monument.





Ook nu zagen we van grote afstand het monument weer staan. Maar we wisten ook zeker dat de afstand die we nu moesten afleggen minder lang was dan die van Kornwerderzand naar de camping. Ondertussen kregen we een telefoontje van het thuisfront dat ze onderweg waren. Een snelle berekening leerde Wandelmams en mij dat een ontmoeting bij het monument moest kunnen. Dus belde ik manlief en die beloofde te bellen als ze de dijk opreden, zodat we konden overleggen of een ontmoeting bij het monument ging lukken. En dat ging lukken. Zo'n 2 kilometer voor het monument reden ze ons toeterend voorbij en dat gaf Wandelmams en mij weer een beetje extra energie. In de verte zagen we een figuurtje bovenop de dijk lopen en al snel was ons duidelijk dat dat het Wandelmannetje was. We zwaaiden enthousiast naar hem en hij zwaaide net zo enthousiast terug. We letten zo op dat figuurtje bovenop de dijk dat we niet door hadden dat ook paps ons tegemoet liep over het fietspad. Net voor we tegen hem op zouden lopen, zagen we hem en na een dikke knuffel van beide mannen, liepen we verder. Mams hand in hand met paps en ik hand in hand met het Wandelmannetje. Zo liepen we door naar het monument waar we ook man- en dochterlief een knuffel gaven. Onze GPS gaf 70 km aan, dus met de verwachting dat we met een goede 2 uur binnen zouden zijn, gingen zij op weg naar ons huisje om van daaruit door te gaan naar "de Harmonie" in Hippolytushoef. Bij het monument doken we de trailers weer in om even te rusten en na een hapje en drankje en wederom een bezoekje aan de raceplee vertrokken we weer. Op weg naar de volgende rust bij VV Wiron in Den Oever.







Ondertussen waren we de dijk met zijn voorbij zoevende auto's spuugzat. In de verte zagen we een windmolen en een vuurtoren, die het einde van de dijk markeerden. Helaas hing daar ook een regenbui. Maar een nat pak trok ons toch meer aan dan stilstaan of langzamer lopen. We wilden gewoon klaar zijn met  de Kennedymars over die POKKEDIJK!!!!!! En er was maar één manier om dat voor elkaar te krijgen. Simpelweg je ene voet voor de ander blijven zetten. Bij de sluizen, die aan de Noord-Hollandse zijde heten trouwens de Stevinsluizen, aan de Friese zijde de Lorenzsluizen, begon het weer te regenen en moest de jas weer even dicht. Gelukkig regende het niet zo hard dat de voeten weer nat werden en ook duurde de bui niet zo lang. En toen, eindelijk, verlieten we de dijk. Nog een klein stukje Den Oever voor we bij de rust waren. En daar stond het ontvangstcommitee al klaar.





We dronken wat en omdat Wandelmams zich een beetje groggy voelde, besloot ze om haar "suiker" even te meten. En dat was maar goed ook, want met nog zo'n 7 kilometer voor de boeg was die te laag. Met grote tegenzin werkte ze een mars weg, maar daarna kreeg ze wel meer kleur en volgens één van de vrijwillgsters ook weer praatjes. Ondanks het feit dat we op onze GPS al een afstand hadden staan van 77 kilometer, bleek dat we alsnog 7 kilometer moesten afleggen. O, nee!!! Nog 7 kilometer. We werden wel enorm verwend daar en net voor we vertrokken kreeg mams nog een aantal koffiekoekjes in haar handen gedrukt. Voor het geval ze onderweg weer te laag zou komen met haar suiker. Wat een fantastische vrijwilligers liepen er toch rond tijdens deze Kennedymars. Het op gang komen was weer vreselijk. Wat doet alles dan zeer. Zeker omdat ik onder mijn voeten op diverse plaatsen nieuwe blaren voelde komen. Ik had ze kunnen laten verzorgen in de kantine, maar uit ervaring weet ik dat het weer aantrekken van schoenen dan erger is dan het doorlopen op (beginnende) blaren.

We verlieten net Den Oever toen mijn telefoon ging. Het wandelmannetje met de vraag of we er al bijna waren, die 2 uur waren tenslotte bijna voorbij. Helaas moesten we hem vertellen dat we nog zo'n 7 kilometer te gaan hadden. En dat we op onze GPS ruim boven de 80 kilometer zouden uitkomen. Hij vertelde dat ze al bij "De Harmonie" waren, en dat ze op ons zouden wachten. Gelukkig maar.

We verlieten den Oever en kwamen in Oosterland. Het kerkje daar stond te baden in de zon en sowieso zag het voormalig eiland Wieringen er prachtig uit in de zon. We konden nog genieten van al het moois om ons heen, er was genoeg te zien. Toch heb ik nadat ik het kerkje op de fotohad gezet bijna geen foto's meer gemaakt. Wandelmams en ik waren alleen maar bezig met de ene voet voor de andere zetten. Alleen op die manier was het mogelijk om de finish te halen. Na Oosterland kwam Stroe en we herkenden enkele punten van de nacht ervoor. En hoe anders ziet je omgeving eruit als het niet donker is en het niet regent. We kwamen zelfs Miss Piggy tegen met haar kroost. Ondertussen voelde ik onder de hiel van mijn linkervoet de blaren onder het eelt groeien. Nu weet ik dat als ik gewoon doorloop ik daar doorheen kom, dus bleef ik stug doorlopen. En inderdaad even later werd de pijn minder. Helaas besloot mijn rechterhiel om ook mee te gaan doen en ook daar groeiden de blaren.... het ergst was wel dat we we 3 keer het bordje met "Hippolytushoef 3km" tegenkwamen, terwijl we toch echt wel doorliepen. Ook bleek de kerktoren van Hippo gesproken te hebben met de landtong van de camping, want ook hij weigerde om dichterbij te komen. Stond hier stiekum toch de loopband aan.





Maar nee, de loopband stond niet aan, want ineens stond daar het bord met de plaatsnaam Hippolytushoef. De kerktoren was uit zicht en in de verte kwam het wandelmannetje aanrennen. We waren er dus echt bijna. Het Wandelmannetje kwam tussen ons inlopen en vertelde ons dat hij over een paar jaar ook een Kennedymars met ons wilde lopen. Waarop wandelmams antwoordde dat hij dat waarschijnlijk zonder haar moest doen. Zoals ze er nu over dacht was het eens maar nooit weer. Nou, dan ging hij wel met mij alleen en dan moest oma hem maar komen binnen halen. Simpel zat. En ineens waren we bij de kerk en na nog een bocht was daar "De Harmonie", we hadden het gered!!! Buiten werden met gejuich en zoenen begroet en binnen vlogen paps en dochterlief ons om de nek en kregen we weer applaus. Manlief bleef zitten, maar zwaaide enthousiast naar ons. Die knuffel kregen we toen we bij het tafeltje waren. Maar eerst moesten er belangrijker zaken geregeld worden. Afmelden!!!! We ontvingen een oorkonde, een badge, een Kennedywalkerkaart, voor het geval we ooit weer zoiets gaan doen, en een stempel in ons wandelboekje.



Wandelmams en ik gingen zitten en mams verkondigde dat dit echt eens, maar nooit weer was. Daarop reageerde paps als volgt: "Dat zei je ook na je eerste N4D en die heb je nu ook al 9 keer gelopen, dus zeg dat maar niet te hard."

En toen konden de schoenen uit. Heerlijk slippers aan. Door de tape heen zag ik al een aantal prachtige blaren zitten en zonder tape waren ze indrukwekkend. We kregen felicitaties van vele wandelvrienden die nog aanwezig waren en na een half uurtje bijkomen besloten we richting ons huisje te gaan. We gaven alle bagage, behalve de autosleutels (zo scherp was ik nog na 80 kilometer lopen en een slapeloze nacht) aan de familie mee en samen strompleden Wandelmams en ik naar de auto. Bij het verlaten van Hippo verdwaalden we in een woonwijk, maar met behulp van de Foon kwamen we op de goede weg terecht. In het huisje namen we de schade aan de voeten op, dronken we een borrel, namen we een douche en om kwart over 8 vertrokken Wandelmams en ik naar bed om vervolgens het klokje rond te slapen.







Tijdens onze eerste Kennedymars hebben Wandelmams en ik een ware vuurdoop gehad. Veel wandelaars vonden deze Kennedymars een zware. Het gejuich bij de mededeling dat deze tocht nooit meer wordt georganiseerd sprak boekdelen. De regen 's nachts en het eentonige overdag maakten het zwaar. Ik vond het vreselijk en fantastisch tegelijk. Vreselijk om de hiervoor aangegeven redenen. Fantastisch door de geweldige verzorging onderweg, de saamhorigheid onder de wandelaars in de achterhoede, maar vooral door het gevoel dat het volbrengen van deze tocht mij gaf. Een tocht waarover door velen, waaronder ikzelf, nog lang gesproken zal worden.

Iedereen die eraan heeft bijgedragen dat deze tocht een succes is geworden, bedankt voor de onvergetelijke, vreselijke en fantastische ervaring!!!


PS Een paar foto's, zijn bij gebrek aan eigen materiaal, geleend van een aantal wandelvrienden

zondag 9 september 2012

Algemene quilttentoonstelling Deventer

Een poosje terug zag ik bij Wandelmams in het Quiltnieuws een oproep staan voor de algemene quiltentoonstelling. Deze oproep stond op de kinderpagina en er werd gevraagd of er kinderen waren die een zelfgemaakte quilt wilden insturen voor de kinderhoek op de tentoonstelling. Nou, dat wilde dochterlief wel. En groot was de blijdschap toen ze hoorde dat haar quilt ook daadwerkelijk daar mocht hangen.

Tja, en dan kun je niet anders dan een bezoek brengen aan de tentoonstelling om je eigen werk te zien hangen. En dus vertrok ik vanmorgen met dochterlief richting Deventer. We parkeerden aan de overkant van de IJssel en met het pontje staken we het water over.

Eenmaal in de kerk keken we onze ogen uit. Maar voor dochterlief was het allemaal iets te veel van het goede. Dus terwijl ik op mijn gemak ging rondkijken, sloot zij zich aan bij de kinderworkshop. Af en toe liep ik bij dochterlief langs, maar zij had amper tijd voor mij, dus ging ik verder met de bezichtiging. Soms wist ik niet waar ik moest kijken, want de tentoonstelling werd gehouden in de grote kerk en dat is een prachtig gebouw. Dus kijk maar even mee.
















Na een paar uur verlieten we de kerk en liepen we nog een rondje om het gebouw. Natuurlijk zag dochterlief weer iets wat ze nader wilde bestuderen en even later stonden we weer op het pontje om de oversteek te maken. Aan de overkant aten we een ijsje en toen reden we terug naar Drenthe. Het was een heerlijke meidendag!!