Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 31 maart 2012

2e Blokzijler Merentocht

Omdat het Wandelmannetje vandaag geen voetbalwedstrijd had, vergezelde hij Wandelmams en mij vandaag weer eens tijdens een tocht. Om 8 uur haalden we Wandelmams op om te vertrekken naar Blokzijl. Bij startlocatie "De Ploats" schreven we ons in voor de 30 km. Na een bakkie vertrokken we om kwart voor 9.

Allereerst gingen we de dijk op richting Blankenham. We waren daar niet alleen. Onze grote vriend "Jan de Wind" liet van zich horen. We konden elkaar amper verstaan, zo hard waaide het. Het uitzicht was overigens wel prachtig.


Het Wandelmannetje werd gek van de wind die om zijn hoofd gierde, dus hij besloot om een stukje onderaan de dijk te gaan lopen. Dit was niet de kortste route, maar het feit dat hij de wind even kwijt was, was hem die omweg wel waard.


Gelukkig bleven we niet zo lang op de dijk en bij Baarlo sloegen we af richting Nederland. Na de betrekkelijke luwte van Baarlo kwam de wind ook op de weg naar Nederland om de hoek kijken, maar gelukkig nu niet vol in ons gezicht.




Bij binnenkomst in Nederland werden we verwelkomd door een ooivaar op zijn nest. Na het doorkruisen van Nederland werden we richting Kalenberg gestuurd. Bij aankomst in Kalenberg ging de 40 km Kalenberg in, terwijl wij richting Wetering werden gestuurd.




Ondertussen waren we al een mooi stuk op weg en werd de behoefte aan een wc steeds hoger. Nu hadden wij het geluk van een prive-rust aan de Wetering, aangezien daar vrienden wonen. Net toen we daar heen wilden lopen, werden we geroepen door wandelvrienden, die vanaf de 40 km-route kwamen. Zij waren lichtelijk jaloers op onze prive-rust, maar toen we zeiden dat de rust bij Geertien vlakbij was, liepen ze snel door. Na een bakkie en een sanitaire stop gingen we uitgerust weer verder. De rust bij Geertien sloegen we dus over, wel lieten we onze kaart stempelen en ook de aangeboden appel, die de organisatie had klaarstaan, lieten we ons smaken.



Na Wetering ging de route binnendoor richting Dwarsgracht. Het eerste stuk liepen we in de luwte en was "Jan de Wind" niet zo nadrukkelijk aanwezig. Genietend van de mooie plaatjes om ons heen waren we zo een aantal kilometer verder.




De boven het water uitstekende wortels van diverse waterplanten verleidde ons tot het zoeken van figuren. We zagen een haai, een periscoop, een tropisch eiland en de staart van een vinvis. De stapel wortels op de kant werden door het Wandelmannetje nog eens extra bestudeerd.



Uiteindelijk kwamen we bij de tweede stempelpost in "De Otterskooi" in Dwarsgracht. We aten een tosti, dronken wat, bezochten het toilet en gingen weer verder. Dwarsgracht door en dan richting Jonen. Op het bordje stond dat het pontje pas vaart vanaf 1 april en even waren we bang dat we moesten zwemmen, maar gelukkig was het pontje een dag eerder in de vaart genomen en konden we dus met droge voeten naar de overkant.




Aan de overkant was de parkeerplaats voor de bewoners van Jonen. Prachtig wonen daar, maar je moet er wel wat voor over hebben. Helaas kregen we op het laatste stuk weer te maken met onze groet vriend "Jan" die ons weer probeerde terug te blazen. Maar daar lieten we ons niet door tegenhouden. Bij de laatste stempelpost troffen we wederom onze wandelvrienden en gezellig kletsend liepen we door naar Blokzijl.




Terug bij "De Ploats" stond de teller op 29,3 km en kregen we allemaal een medaille voor de geleverde prestatie.




Een prachtige wandeling weer door de "Wieden en Weerribben"! Jammer dat "Jan" zo van zich deed spreken.

vrijdag 30 maart 2012

Een momentje voor mezelf

Wat een week was het weer. Ik ben meer op mijn werk geweest dan thuis, de afgelopen dagen. Een van de weinige momenten voor mijzelf had ik deze week toen ik in de file stond.

Toen had ik tijd om mijn mail te checken, aantekeningen door te nemen, nog even met manlief te bellen en uiteindelijk maakte ik een aantal foto's met mijn IPhone. De eerste toen ik net in de file stond, de laatste bijna een uur later.












Helaas kwam ik een uur te laat op mijn werk. En dan loop je de rest van de dag toch achter de feiten, dus het momentje voor mezelf was weer snel vergeten.

zaterdag 24 maart 2012

Zwarte Dennentocht SWOS, Nieuwleusen

Na alle drukte van gister, was het vandaag tijd voor een wandeling. Wandelmams en ik vertrokken om 8 uur richting Nieuwleusen. De rit en het inschrijven verliepen voorspoedig en om kwart voor 9 vertrokken we voor een tocht van 25 kilometer.

Al snel was duidelijk dat het weer een echte SWOS-tocht was. We werden dwars door een weiland gestuurd.



De eerste rust stond al na 4 kilometer gepland en we waren van plan om daar door te lopen, maar het plekje was zo mooi, dat we toch maar even een bakkie dedeb daar.




De tocht ging verder over de hei en door het bos. De zon scheen volop, de temperatuur steeg steeds verder en voor we het doorhadden, waren we op de tweede rust, na 12 kilometer.



Na een heerlijk koppie soep liepen we verder. Nog steeds weinig asfalt en veel bos, zonder al te veel mulle zandpaden. (Gelukkig voor Wandelmams!) Ergens middenin het bos stonden nog 2 dames met pakken drinken, alle wandelaars kregen een bekertje. Er werd weer goed voor ons gezorgd.


Vlak voor het eind van de route kwamen we bij een zeer bijzondere tuin. Die overvol stond met.... vanalles.





Na een krappe 24 kilometer waren we weer terug. De eerste warme tocht van het jaar zit er weer op. het was bijna korte broeken weer!!! Zelfs dat had de SWOS goed geregeld!!!

vrijdag 23 maart 2012

Alles kan....... In de BZT-show!!!

Via school konden onze schatjes een wens insturen voor de BZT-show. Voor diegenen die niet weten wat de BZT-show inhoud, dit is een programma waar de wensen van kinderen van 8 tot en met 13 jaar worden vervuld.

Via een staigiare op school, die contacten heeft met één van de redacteuren van de BZT-show, konden alle kinderen binnen de doelgroep op de school van de schatjes hun wens insturen. Op het aanmeldingsformulier stond dat het wel moest gaan om een originele wens, zo'n wens die niet ieder kind in Nederland heeft. Dochterlief trok zich daar niets van aan, want haar liefste wens is/was dat ze een keer mag optreden voor een groot publiek, en die wens schreef ze dan ook op. Ze wist zelf wel dat die wens weinig kans van slagen had, maar wie niet waagt, wie niet wint, dus stuurde ze die wens in. Dat vertelde ze ook in geuren en kleuren aan haar vader toen hij voor het weekend thuis kwam.

Zoonlief wilde ook wel een wens insturen, maar in eerste instantie kwam hij niet verder dan dat hij wilde voetballen met een bekende voetballer. Maar zoals hij zelf al opmerkte, was de kans dat die wens in vervulling erg klein, want niet bijzonder genoeg. Na een weekend van nadenken en brainstormen met zijn vader kwam hij dan ook tot de conclusie dat hij simpelweg geen wens zou insturen.

Maar toen de deadline voor het insturen van wensen (de woensdag) naderde, begon hij er tegen mij toch weer over. Want hij wilde zo graag iets doen voor zijn vader. En dus nam ik dinsdagavond, toen zijn zusje al in bed lag, nog eens extra de tijd voor het ventje. En al pratend over zijn hobby's kwamen we tot een prachtige wens. Een wens die hij de volgende dag, samen met zijn klasgenoten nog verder verfijnde.

En toen kreeg ik dat telefoontje. Dat telefoontje van de BZT-show, waarin ik hoorde dat ze de wens van zoonlief in vervulling wilden laten gaan. Tranen in mijn ogen, pijn in mijn keel en .... En toen begon het regelen. Want voor de wens van zoonlief moest zijn vader in de studio zijn, had hij een snare-drum nodig en moest zijn voetbalteam komen opdraven.

Zijn vader in de studio krijgen was nog het eenvoudigste deel van het plan, want zijn zusje verleende volledige medewerking. En dus belde zij haar vader, toen nog in de revalidatiekliniek, met de mededeling dat ze mocht optreden in de BZT-show. Dit was niet zo, maar ze vond de wens van haar broer zo mooi, dat ze dit spelletje vol overtuiging meespeelde. Ook van de BZT-show kregen we een uitnodiging voor dochterlief, zodat dit plaatje volledig klopte.

De snare-drum wist het Wandelmannetje te regelen via zijn oom. Deze oom is de drummer van de band Gin Gedonder en was ten volle bereid om mee te werken. Dus ook deel 2 van de randvoorwaarden was vervuld. Voor deel 1 en deel 2 had ik geen hulp nodig, maar voor deel 3, het voetbalteam van het Wandelmannetje in de studio krijgen, heb ik hulp ingeroepen van leider R. En R. ging op volle toeren... En dus wisten we het zo te regelen dat de jongens van het voetbalteam ruim voor onze aankomst in de studio, ook  aanwezig waren, zodat manlief ze niet zou tegenkomen voor hij wist wat er aan de hand was.

Manlief had al die tijd nog geen idee van wat hem te wachten stond. Hij was in de volle overtuiging dat zijn dochter zou gaan optreden en wij wisten de schijn goed op te houden. Overigens waren de schatjes daar beter in dan ik, want ik heb regelmatig op het punt gestaan om mij te verspreken, terwijl zij het toneelstuk zonder haperen speelden.

En dus togen wij vanmiddag, samen met Wandelmams en paps, in 2 auto's (tenslotte moest de rollator ook mee) naar Hilversum. We kregen een gereserveerde tafel en uiteindelijk verdwenen de schatjes richting studio. Toen de show begon konden wij meekijken op een scherm en we zagen de schatjes een aantal keer voorbij flitsen. Manlief had nog steeds niet in de gaten. Tot hij ineens in plaats van zijn dochter, zijn zoon vol in beeld zag verschijnen en er een cameraploeg opdook in de wachtruimte. OEPS... Maar zonder aarzelen ging hij met presentatrice Jetske mee naar de studio.

Ondertussen vertelde het Wandelmannetje in de studio hoe hij tot zijn wens was gekomen en wat zijn wens was. Wandelmams, paps en ik zaten  met tranen in onze ogen naar hem te luisteren, maar ook alle andere ouders die aanwezig waren werden steeds rustiger. Tijdens de andere wensen klonk er voortdurend geroezemoes, maar nu was het stil...

En de wens van het Wandelmannetje??????? Omdat zijn vader niet aanwezig kon zijn bij de kampioenswedstrijd, terwijl hij al jaren trainer en leider is van een groot deel van "de jongens" wilde het Wandelmannetje het kampioensgevoel terug halen, om het kampioenschap samen met zijn vader te vieren. Het Wandelmannetje op de drum en zijn teamgenoten zingend. En wat er dan gespeeld/gezongen moest worden.... Duh, ..... "We are the champions" natuurlijk. Manlief genoot met volle teugen en de bofkont mocht na afloop van dit gebeuren ook nog in de studio blijven.

Na afloop van de opnames zochten we de rest van het team op en natuurlijk die supervaders die bereid waren om het zooitje te rijden en te begeleiden. Net toen we weg wilden gaan, kwamen we de presentatoren, Jetske en Bart, tegen en die werden belaagd door de kereltjes. Er werden handtekeningen vergaard en foto's genomen. Ook leider R, greep zijn kans en ging met Jetske op de foto. Tja, kereltjes of kerels, het blijft één pot nat, als ze een lange bos blond haar zien.

Uiteindelijk waren alle handtekeningen vergeven, alle tassen ingepakt, waren alle voetbaltenues weer verzameld, alle kereltjes naar de wc geweest en was de kleedruimte gecontroleerd en, in onze ogen, naar behoren opgeruimd, dus vertrokken we richting auto. Met een date bij een M.C vertrokken we richting huis.

Na een zeer gezonde, verantwoorde maaltijd bij die ene hamburgergigant, gingen we richting huis. Natuurlijk lagen de kereltjes veel te laat in hun bed, zeker gezien het feit dat ze morgenochtend om 9 uur weer moeten voetballen. Maar ik ben ervan overtuigd dat de ervaring die ze vandaag hebben opgedaan, dit team hun hele leven bij blijft. En een eventueel verlies zatermorgen doet daar niets aan af.






PS Het team van het Wandelmannetje heeft zaterdagmorgen hopeloos verloren, maar de teamspirit was zo duidelijk aanwezig, dat ze voor ons kampioenen blijven!!!!

donderdag 22 maart 2012

52.16 Natuurlijk Goldies...

Tja, jullie hebben ze al gezien, maar de Goldies zijn mijn 52 werk van deze week... Diverse variaties, met blije meisjes als gevolg.




En dat is toch de bedoeling!!!!

Een slimme meid.......

Afgelopen weken is er op de basisschool van de schatjes een project gedraaid m.b.t. techniek. Allebei de kinderen kwamen elke dag erg enthousiast thuis over datgene wat ze hadden gedaan.

Vanavond was er kijkavond en ik ging samen met dochterlief naar school. Voor manlief was dit evenement nog iets te veel gevraagd en het Wandelmannetje moest naar de voetbaltraining. Uiteindelijk kwamen we in de klas van dochterlief terecht en het thema daar was verbindingen....



En dus stonden er bouwwerken van satéstokjes en kranten. Maar ook het favoriete tijdverdrijf van dochterlief kwam aan bod. Handwerken!!!


En juf was errug blij met dochterlief, want op het gebied van breien kan ze redelijk mee praten, maar op het gebied van haken en scoubidou is ze expert. En dus had ze de hoogste productie scoubidou-produkten gemaakt en stuurde juf de klasgenoten die vragen hadden over het haken door naar dochterlief, aangezien zij dat beter kon dan de juf.



En de zeehond was toch wel het toppunt van haar collectie. Voor veel kinderen in de klas van dochterlief is er een wereld open gegaan. Ook voor dochterlief..... Zij weet nu zeker dat handwerken behoort bij de "Top of the world!"