Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 30 maart 2014

Waarom ik?

Soms denk ik
het is niet eerlijk
Waarom wij
waarom ik

Soms denk ik
dit is niet verdiend
Waarom wij
waarom ik

Soms denk ik
dit wil niet meer
Waarom wij
waarom ik

Maar dan denk ik
gun ik dit een ander?
NEE, dus
daarom wij?
Daarom ik?

zaterdag 29 maart 2014

Met de neus op de feiten......

Gistermorgen hadden Manlief en ik een afspraak met de neuroloog. Iets eerder dan de 6 weken die we hadden afgesproken, maar dit kwam beter uit. Helaas konden we niet zeggen dat de benen van Manlief beter zijn geworden. Ze blijven zwabberen, blijven zwaar en het gevoel is grotendeels weg.

Zelf zo weg, dat hij het niet doorheeft als hij tijdens het tandenpoetsen op mijn voet gaat staan. Ook kan hij zonder spalken nog net door het huis bewegen, maar op een ongelijke ondergrond kan hij niet zonder. Het opstaan van de bank levert soms ook spectaculaire taferelen op en bij tijd en wijle hou ik mijn hart vast als hij weet-ik-veel-waar heen loopt, omdat ik bang ben dat hij valt.

Helaas heeft de verhoging van de prednison nog geen verbetering gebracht. De neuroloog was ook teleurgesteld, maar omdat de bloedwaarden van Manlief nog steeds perfect zijn, hebben we besloten dat de prednison toch weer iets verhoogd gaat worden.

Daarnaast worden er op korte termijn MRI-scans gemaakt van de hersenen en de wervelkolom van Manlief. De MRI van de hersenen is ter controle. Toen Manlief vorig jaar april werd opgenomen met een virus bleek dat de afwijking in de hersenen was afgenomen t.o.v. najaar 2011 en hoewel er geen aanwijzingen zijn dat daar nu verandering in is gekomen, wil de neuroloog dat controleren. De MRI van de wervelkolom is wel omdat hij zich zorgen maakt. Er moet een reden/oorzaak zijn voor de achteruitgang van de benen van Manlief en die zou zeer goed afkomstig kunnen zijn uit een ontsteking in het ruggenmerg. En meten is weten, dus een MRI.

Nu heeft Manlief, door de combinatie van eerdere ervaringen met de MRI en een lichte vorm van claustrofobie, een enorme angst voor de MRI. En dus heeft hij een behoorlijke dosis slaapmiddel meegekregen om dit te doorstaan. Nu maar hopen dat de dosis hoog genoeg is om hem te laten slapen, dat is eerder wel eens misgegaan. Volgens de arts zou hij zeker weten in slaap vallen, maar hij was klaarwakker. En zo'n ervaring werkt zeker niet mee om de angst te verminderen.....

Daarnaast raakten we in gesprek over de ontwikkeling van de ziekte. Toen Manlief in maart 2012 thuiskwam uit de revalidatiekliniek was de verwachting dat hij nog verder zou opknappen. Helaas moeten we nu, twee jaar later, concluderen dat dit zeker niet het geval is. Zijn fysieke gesteldheid is vele malen minder dan in 2012. En enkele weken geleden hebben Manlief en ik al tegen elkaar uitgesproken dat we de hoop en de verwachting van 2012 voor onszelf hadden bijgesteld en dat we niet meer verwachtten dat Manlief "beter" zou worden.

En met een bezwaard gemoed vertelde de neuroloog ons dat we er toch echt wel van uit moesten gaan dat de benen van Manlief in de toekomst niet veel beter zouden worden dan ze nu zijn. Zenuwen herstellen moeilijk en hoe langer er schade is, hoe kleiner de kans op herstel. En twee jaar (of eigenlijk drie, de eerste symptomen stammen uit april 2011) is erg lang voor zenuwen. De neuroloog was opgelucht toen wij aangaven dat we dat zelf ook al hadden gedacht. Maar eenmaal thuis kwam de boodschap toch hard aan. Zelf bedenken dat het zo zou kunnen zijn of het van de arts horen is toch wel een groot verschil. En dan vinden wij dat onze kinderen ook het recht hebben om te weten hoe het met hun vader gaat.

En dus vertelden we de schatjes gistermiddag wat de neuroloog ons had verteld. En nu zijn we allemaal bezig om dat op onze eigen manier te verwerken. De Wandelkerel trekt zich terug in zichzelf. Dochterlief wordt eerst hyper en daarna probeert ze haar zinnen te verzetten door naar haar favoriete programma's te kijken via "uitzending gemist" of "youtube". Manlief steekt eerst nog even een week zijn kop in het zand, dan slikt hij een paar keer, en dan is het klaar. En ik?

Ik weet het niet! Iets wat je al weet, zou geen schok moeten zijn, maar dat is het wel. Eigenlijk maak ik me alleen maar zorgen. Met twee kinderen die nog moeten beginnen aan een "echte" opleiding, met instanties die blijven volhouden dat herstel nog mogelijk is, waardoor er elke keer tijdelijke maatregelen worden genomen, met mijn belastbaarheid, die duidelijke grenzen kent en een economie die onzeker is, stel ik mij vragen over de financiële kant van deze situatie. Hebben we straks nog beleg op ons brood? Kunnen we onze kinderen (school)reisjes laten maken? Kunnen we blijven wonen waar we nu wonen? Kunnen we onze kinderen de opleiding bieden die ze ambiëren? Kunnen we in de toekomst het onderhoud van ons huis betalen? De hypotheek? Zit vakantie er nog in voor ons? Kunnen we....... Maar boven alles...... Kunnen mijn schouders deze last blijven dragen, zoals ze nu doen?

Ik weet het niet, maar ik wil het wel!

vrijdag 28 maart 2014

CAL week 12

Er viel voldoende te haken deze week. Er stonden wel 6 toeren op het programma. Aangezien mijn week bestond uit rusten, mondelinge tentamens afnemen en twee ouderspreekavonden is dat niet helemaal gelukt......





En dus heb ik komende week nog iets goed te maken.....

zondag 23 maart 2014

52.89 Uil

Afgelopen week was mijn wereld zeer beperkt. Vanuit liggend standpunt zijn de mogelijkheden zeer klein. Haken, quilten en fotograferen zijn eigenlijk niet te doen. Maar gelukkig is er dan het worldwideweb. En dus zocht ik me suf naar leuke dingen die ooit zou kunnen doen. Maar wel met een zeer kritisch oog. Gezien mijn beperkte vrije tijd, liet alles waar ik bij dacht" mhwa" gelijk schieten. Alleen de dingen waarbij het "wow-effect" optrad kregen een kans.

En dan bleef het ook alleen bij het opslaan van patroontjes. En deze wil ik met jullie delen. En ik heb ondertussen het patroon geprint en stofjes gezocht om deze uil te maken. Nu hopen dat ik op zeer korte termijn weer zover hersteld ben dat ik ook weer met de naaimachine aan de slag kan.



zaterdag 22 maart 2014

Ehhhh, een muis...

Soms vraag je je af waar je het aan verdiend hebt. Wat??? Nou zulke (gestoorde) kinderen als die van ons. Ze hebben beide een sport- en een muziekhobby. De Wandelkerel voetbalt en speelt drum in clubverband (het wandelen is "Wild") en Dochterlief hockeyt en speelt trompet.

Deze hobby's beoefenen ze met veel plezier, maar ze betekenen ook dat ze een aantal avonden en een deel van de zaterdag van huis zijn. En als je dan toch tv-series wil volgen, ben je aangewezen op uitzending gemist. En vooral Dochterlief volgt het een en ander.

En dat betekent dus dat ze regelmatig vraagt of ze een programma mag gaan kijken via de computer.
En gezien het feit dat de programma's die Dochterlief volgt ook in ons straatje passen, zeggen we meestal ja.

Soms hebben Manlief en ik het op onze heupen en plagen we Dochterlief flink voor ze "toestemming" krijgt om iets terug te zien. Vandaag ging het om de muis. Wij zeiden dat ze uitzending gemist mocht kijken, als ze maar goed zorgde voor de muis.

Tja, en dan worden Pap en Mams en weer met de neus op feiten gedrukt. Want Dochterlief beschikt over een enorm assortiment aan knuffels, waar ieder huis-, tuin- en keukendier in wordt vertegenwoordigd. En zo denderde ze binnen 30 seconden na onze laatste uitspraak de trap af in het bezit van een muis.

En wat doe je dan met zo'n muis, die je wel moet laten zien om je ouders voor gek te laten zitten, maar waar je geen last van wil hebben. Nou dit.....



En we doen zo ons best.....

vrijdag 21 maart 2014

CAL week 11

Deze week alleen stokjes en halve stokjes gelukkig. Daar kon ik in de schaarse tijd dat ik even zat wel mee uit de voeten.

Wel was ik zo blij dat het elke keer lukte om een stukje te haken, dat ik vergeten ben om tussendoor foto's te maken. Maar gelukkig dacht ik er op het laatste moment aan om een eindfoto te maken....


donderdag 20 maart 2014

Een stralende lach....

Bijna twee jaar geleden was het gebit van de Wandelkerel een rommeltje en werden zijn tanden en kiezen voorzien van het nodige metaal. En het heeft geholpen.

Vanmorgen vertrok hij zo naar school:


En vanmiddag kwam hij zo terug:


Met een stralende lach!! En eindelijk na bijna 2 jaar was het tijd voor datgene dat hij het meest gemist had. DROP!!!


woensdag 19 maart 2014

52.88 Olifantje

En toen ging het even goed mis met mij. Tijdens het optillen van een wasmand zei mijn rug krak, auw, zeer!!! Hoewel ik er behoorlijk last van had, ben ik eerst nog een week naar mijn werk geweest en heb ik zoveel mogelijk alles door laten gaan. Maar afgelopen weekend hield het op. En nu lig ik dus al een aantal dagen plat, om mijn SI-gewricht dat ietwat ontwricht is, rust te gunnen.

Gelukkig had ik tussen de bedrijven door al wel even achter de naaimachine gezeten. Overigens is dat erg slecht voor mijn rug, maar dat wist ik toen nog niet. En het gezicht van nichtje N. toen ik mijn belofte aan haar inloste en haar haar olifantenknuffel overhandigde, maakte alles goed.

En het is ook eens schatje......





Het patroon voor deze knuffel vond ik hier en is afkomstig van www.farbenmix.de!

zaterdag 15 maart 2014

Neven voor het leven....

Het is een oude wijsheid: "Je familie kan je niet kiezen." Gelukkig hebben wij nooit de behoefte gehad om andere familie te kiezen. (Nou ja, behalve toen ik bijna puber-af was en mijn zusje net aan de puberteit begon. Pffff, het verbaast mij nog steeds dat het huis van Paps en Wandelmams nog staat....)

Ook onze schatjes zijn blij met hun familie. Aan de kant van Manlief zijn ze gezegend met een portie leeftijdsgenoten. Nichtje Y. heeft de hele basisschool bij de Wandelkerel in de klas gezeten. Dochterlief beleeft al haar hele basisschooltijd in het gezelschap van neefje M. En het zusje van Y. en M. weet zich prima te handhaven in het gezelschap van het oudere kwartet. Dit vijftal heeft een groot aantal gezamenlijke herinneringen waar ze op kunnen terug kijken.

Aan mijn kant van de familie zijn ze lange tijd met zijn tweeën geweest. Ook toen hadden ze niets te klagen, want opa en oma en de ooms en tantes vonden de schatjes een prima excuus om allerlei dingen te doen die je als volwassene niet doet, tenzij je kleine kinderen bij je hebt.

De Wandelkerel was net 6 toen wij werden verblijd met de geboorte van neefje D. En vanaf het moment dat D. kon lopen en het woordje "bal" kon zeggen waren ze de dikste maatjes.


En natuurlijk "moet" de Wandelkerel af en toe concessies doen. Want als jij 10 bent en jouw neefje 4, dan voetbal je niet op volle kracht. Dan laat je het tot 9-9 komen. En dan verlies je soms ook nog door dikke pech. En dan slik je als grote neef, geef je je moeder en je tante een dikke knipoog en (slik je nog een keer en) geef je neefje D. een compliment met zijn goede spel.

Tja, en toen hadden Paps en Mams 4 kaartjes voor de Efteling en moesten ze kiezen. Welke kleinkinderen nemen we mee. Van de 6 vallen er 3 af, omdat ze nog te jong zijn. Toen bleven over de Wandelkerel, Dochterlief en neefje D. En ze besloten de 2 neven mee te nemen.

Wandelmams haalde D. vanmiddag op en leverde hem af bij ons. En dat viel niet mee.... Want Manlief en ik zien D. dan helemaal niet. En het is zo'n leuk ventje... We krijgen de kans niet, want D. en de Wandelkerel gaan hun eigen gang, zowel binnen als buiten...





En omdat er morgen vroeg vertrokken wordt, slapen de neven bij opa en oma. Maar eerst moesten ze gevuld worden na een middag van virtueel en fysiek voetballen.


De pizza werd figuurlijk, en hierboven letterlijk, aangevallen. Met een gevulde maag en een gevulde tas verlieten de mannen ons huis. Op weg naar hun slaapadres.....


Op weg naar weer een prachtige herinnering voor het familie-archief. Veel plezier morgen Paps, Mams, D. en Wandelkerel!!!

CAL week 10

En voor ik het wist was de vrijdag voorbij en ook de zaterdag alweer over de helft en toen bedacht ik dat ik de CAL nog moest laten zien. In eerste instantie maar 2 toeren.


Maar gelukkig volgde er nog een extraatje en was er deze week genoeg te doen.




zondag 9 maart 2014

52.87 Pyjama nummer 2

En het lukte om deze week ook de Wandelkerel te verblijden met een nieuwe pyjama. En omdat de beide schatjes last hadden van het mooie weer en ze het dus "Zoooo heeet!" hadden dat ze korte broeken aan deden, bleven de pyjama's dit weekend schoon.





En mocht ik nu gedacht hebben dat het hoofdstuk pyjama's nu is afgesloten dan heb ik me flink vergist. De nieuwe pyjama's zitten "Zoooo lekker!" dat ze allebei een tweede hebben besteld.

De eerste warme zondag van het jaar....

Hij was er vandaag. De eerste warme zondag van het jaar. Soms moet je wachten tot mei en nu hebben we hem gewoon begin maart al te pakken. En wat wij doen zo'n eerste warme zondag?

Naar buiten!!!!!








Voor Manlief ziek werd, hadden wij de traditie dat we op de eerste warme zondag op de fiets stapten om ergens in de omgeving een ijsje te gaan halen. Uurtje fietsen, rennen, spelen, ijsje eten en weer terug fietsen.

Helaas zit dat er op dit moment niet in. Maar als het niet kan zoals wij willen, dan doen we het maar zoals het kan. En dus vertrokken we met de schatjes voor een blokkie om door het dorp.




En natuurlijk sloten we de wandeling af met een ijsje!!!!



En zo is de traditie in ere hersteld!!!!

vrijdag 7 maart 2014

CAL, week 9

O, wat heb ik deze week gemopperd en gescholden op de CAL. Ik had (en heb) ruzie met de bobbeltjes. Ze gaan bij mij naar de verkeerde kant. Ik heb het begin meerdere keren uitgehaald. En dan al die verrekte draadjes.

En ik ben nog steeds niet tevreden over het resultaat, maar ik heb me er bij neergelegd....






En dus heb ik me gestort op het afhechten. Dat kostte een paar uurtjes, maar het geeft wel een heel andere aanblik.