Maandagmorgen bleek dat we al redelijk in een thuiswerkritme zitten. Dochterlief en ik zaten mooi op tijd aan het bureau, zij om lessen te volgen, ik om ze te geven. Helaas ging mijn eerste Zoom bijeenkomst faliekant mis. En dat lag niet eens aan mij. Er was een error en enig zoekwerk leverde op dat ik daar niets aan kon doen en simpelweg moest wachten. Tja, daar had ik eigenlijk geen tijd voor, er zat een klas te wachten, dat bleek uit uit de mailtjes die binnenkwamen met de vraag: "Mevrouw, waar blijft u nu, de hele klas zit klaar." Toen heb ik de meeting maar uitgesteld naar de middag. Gelukkig gingen de meetings daarna wel goed en de herkansing met de eerste klas ook. Ik had de maandag overleefd. Dat gold ook voor Dochterlief, die keurig haar lessen volgde en aan diverse openstaande opdrachten werkte. De Wandelkerel was ook een poosje met school bezig en zo ging de maandag in alle rust voorbij.
De dinsdag was andere koek. Na de persconferentie van minister Slob, waarin bekend werd gemaakt dat de Centrale Examens werden afgelast, waren we allemaal (nou ja Manlief iets minder) van slag.
Ik omdat ik vind dat, ondanks alle tegens die er met betrekking tot het examen genoemd worden, er op deze manier ook iets van de leerlingen wordt afgenomen. Ondanks de spannende tijd, verbroederd het examen ook. Samen blokken, met elkaar samenvattingen bespreken, na afloop antwoorden vergelijken of juist niet en natuurlijk die zenuwendag dat de uitslag bekend wordt gemaakt en voor het overgrote deel de ontlading, de vlag buiten hangen, je vrienden en vriendinnen op school treffen en 's avonds het huis vol familie om dit heugelijke feit te vieren. Daarnaast leert zo'n examen ook hoe je omgaat met spanning en hoe je onder druk presteert. En uit ervaring weet ik dat dat voor het overgrote deel van de leerlingen een positieve ervaring is.
Dochterlief crashte even na deze persconferentie. Ze had net het idee dat ze alles onder controle had, dat ze wist wat ze nog moest doen, welke SE's niet meer hoefden omdat dat in het examen aan bod kwam en wat ze komende tijd kon verwachten. Een tweede ingrijpende verandering in zo'n korte tijd was even te veel voor haar. Ze kon dan ook niets anders dan flink haar hart luchten. Manlief reageerde daar, zoals hem gewoon is, heel rationeel op en dat was niet wat ze wilde horen. Ze gaf dat dan ook heel nadrukkelijk aan: "Pap, dat weet ik allemaal wel, mijn verstand zegt ook dat het echt wel goed komt en dat ik de docenten de tijd moet geven om alles uit te zoeken, maar mijn emoties nemen nu even de overhand, laat me alsjeblieft even spuien!!!" En dat lieten we toen maar gebeuren. Toen ze uitgerateld was, vertrok ze naar boven en toen was er tijd voor de Wandelkerel.
En ook hij had het moeilijk. Minister Slob had namelijk helemaal niets gezegd over het mbo. En terwijl de middelbare scholieren in ieder geval duidelijkheid hadden over het te volgen traject en de hbo'ers en universitaire studenten in zijn vriendengroep al duidelijk hadden over het vervolg van hun studie, wist hij helemaal niets. Gelukkig kwam er al snel een berichtje van zijn schoolloopbaanbegeleider dat deze woensdag contact zou opnemen en dat hij nu dingen ging uitzoeken.
Ondertussen was de middag een tijdje onderweg, dus we besloten om te lunchen. Dochterlief kwam beneden in haar eenhoorn-onesie en met grote vriend Knabbel onder haar arm en deelde mee dat ze toe was aan iets leuks. We kwamen tot de conclusie dat dit het ideale moment was voor een feel-good-film, En dat werd Frozen 2. Gezellig met elkaar op de bank en samen lachen om Olaf en onhandigheid van Kristof. Daarna konden we er wel weer tegen.
Woensdag kwam er al veel duidelijkheid voor Dochterlief en pakte ze vol goede moed alles weer op. Ze ging berekenen welke cijfers ze moet halen om een paar vakken nog op te halen, ze deed mee met de online lessen en werkte verder aan haar eindexamenstuk van BV.
De Wandelkerel kreeg het vurig gewenste telefoontje van zijn slb'er en dat bracht opluchting. Ze gaan er op school alles aan doen om hem dit jaar zijn diploma te laten halen. Lukt dat niet meer door stage (zijn stageadres bij Staatsbosbeheer is gesloten tot in ieder geval 6 april), dan komen ze met vervangende opdrachten. Gelukkig voor de Wandelkerel is er al heel veel afgetekend en zijn er al veel tussenstappen behaald. Toch hoopt hij dat hij straks alsnog terecht kan op zijn stageadres om alles netjes af te ronden.
Bij mij op school is besloten om de komende twee weken te gebruiken om voor iedere examenleerling in kaart te brengen wat er nog moet gebeuren en welke vakken opgehaald moeten worden om te slagen. Dit kan natuurlijk pas echt als de nieuwe slaag-zakregeling bekend is, maar de eerste stappen kunnen gezet worden. En verder gingen de lessen aan de andere klassen natuurlijk gewoon door. Het mooiste moment was toch wel toen ik donderdag een Zoom meeting had met mijn klas en ik diverse leerlingen hoorde zeggen dat ze graag weer naar school wilden. Tja, je weet pas wat je mist, als het er niet is. Een ander mooi moment was toen een leerling vroeg of ik de mogelijkheid die Zoom biedt om de leerlingen op stil te zetten niet ook in de klas graag zou willen gebruiken. Nou, af en toe wel, het zijn stuk voor stuk schatten, maar zo lawaaiig met elkaar. Heerlijk die reacties.
En zo pakten we donderdag het ritme van de maandag weer op. Niet dat het alleen maar om school draait hoor, we deden gelukkig ook andere dingen.
Dochterlief bakte koekjes, die ze onder andere aankleedde met karamel. Jummie!!
De Wandelkerel gebruikte, naast zijn rondjes op de fiets buiten, de Wii om te sporten.
En Manlief en ik proberen om regelmatig naar buiten te gaan, een stukje fietsen met zijn tweeën gaat gelukkig nog prima, er is hier Drenthe voldoende ruimte om op veilige afstand van anderen te blijven.
En als we dan weer terug zijn, duikt Manlief weer lekker in zijn vertrouwde hoekje op de bank.
En vooral ben ik trots. Trots op de schatjes, die zich zonder klagen aanpassen aan deze bijzondere omstandigheden. Natuurlijk mopperen ze af en toe een beetje, maar dat lijkt me niet meer dan normaal. Trots op Manlief, die zijn hele dagritme aanpast aan mijn werkschema en trost op mezelf, omdat ik ineens allerlei (voor mij) nieuwe dingen op pak. En vooral trots op ons als gezin, dat we deze twee weken zijn doorgekomen zonder ruzie en gevit en dat we ons niet laten kisten.
Ik hoop dat iedereen gezond blijft en ondanks alles positief naar de wereld blijft kijken. En om jullie een hart onder de riem te steken, hier een link naar een prachtig liedje van
Ede Staal.
