Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 31 december 2017

52.224 Uitbreiding van de garderobe

Nog steeds ben ik bezig met het uitbreiden van mijn garderobe. Want naast het feit dat ik veel ben afgevallen, had ik sowieso al veel (heel veel) kleding, die eigenlijk over datum was. En in deze tijd van het jaar was ik eigenlijk op zoek naar een lekkere trui, die ook geschikt is om naar mijn werk aan te doen. Ik heb heerlijke oversized capuchonsweaters, maar die zijn niet geschikt voor mijn werk.

Ik had nog een lap sweaterstof liggen, grijs met blauwe glittersterren, en hoewel ik de stof heel leuk vind, zie ik mezelf nog niet rondlopen in een trui die compleet van deze stof is gemaakt. Dochterlief is helemaal fan van deze lap, dus kwamen we tot een compromis. Ik gebruikte de stof voor mouwen, de rest gebruik ik voor haar. Ik vond ergens anders twee coupons gebreide stof, die groot genoeg waren voor een voor- en achterpand en met een restje boordstof had ik de mogelijkheid om mezelf te verwennen.



En binnen twee uur (inclusief op stof leggen en knippen) was ik een trui rijker. Mooi voor op een spijkerbroek en thuis heerlijk met een legging en een paar dikke kousen.



zaterdag 30 december 2017

Duinen en Kikkers Wandeltocht, Appelscha

En na de wandeling van gisteren gingen Mams en ik vandaag opnieuw aan de wandel. Ook vandaag waren we ruim op tijd bij de startlocatie en dat was maar goed ook. Het regende behoorlijk en we moesten dus flink optuigen om bestand te zijn tegen de weersomstandigheden. Albert had een noodjas meegenomen en die jas had wat moeite met de combinatie van zijn heuptas en zijn spoiler.



Naast Albert kregen Mams en ik gezelschap van Hilly en Piet en met zijn vijven gingen we op pad. En het was maar goed dat we de moeite hadden genomen om onszelf te verpakken in plastic, want het regende en het bleef regenen. We hebben dan ook bijna geen foto's gemaakt het eerste deel van de tocht, te zuinig op onze apparaten, denk ik. De rust was dan ook meer dan welkom. Even droog en even opwarmen.







Helaas waren de weergoden ons niet zo gunstig gezind, ook na de rust moesten we onszelf weer in het plastic hijsen om de omstandigheden buiten te trotseren. We werden naar het Aekingerzand gestuurd en ondanks de regen was het genieten. Het regende soms wat harder en soms wat zachter, maar droog werd het niet. De ondergrond was soms glibberen en ik raakte de aansluiting met Albert, Hilly en Piet kwijt, toen ik een schuiver maakte en mezelf net op de been wist te houden. Ik zag de groene jas van Mams vlak achter mij, dus helemaal verloren was ik nog niet. Tot bleek dat ik naar de verkeerde groene jas keek, Mams had namelijk een rode poncho aan over haar groene jas en zij bleek nog een stuk verder achter mij te lopen. Nou ja, niemand liep echt alleen, want er waren meer dan genoeg wandelaars. En het grote voordeel was dat toen ik bij de rust kwam, er al een plekje gereserveerd was voor Mams en mij.














En eindelijk, eindelijk werd het droog, zodat we na deze rust het plastic in de tas konden doen. Al snel raakten we de heren kwijt, die liepen iets makkelijker door de enorme blubber dan de dames. Het glibberde, het gleed en af en toe zakten we tot onze enkels in de blubber. Ook mochten we een paar spannende bruggetjes oversteken. We waren dan ook blij toen we een stukje over het asfalt mochten. Hier werd ons ook duidelijk waarom de kikkers in de naam van de wandeling zaten.














En net als gisteren zat het venijn weer in de staart. Het laatste stuk was weer dikke blubber. Hilly was het zat en gaf flink gas, zodat Mams en ik de achterhoede vormden. Ook wij waren het zat en we blubberden dapper door. Met grote vreugde begroetten we dan ook de bebouwing van Appelscha. En vandaag vonden we het geen probleem dat de route iets korter was. En ach, die gemiste kilometers hadden we gisteren al gelopen.





vrijdag 29 december 2017

Slach om 'e toer, Surhuizum

Voor het vierde jaar op rij vertrokken Wandelmams en ik tussen Kerst en Oud en Nieuw richting Surhuizum voor de Slach om 'e toer. Deze keer werd ook de achterbank bezet, door de Wandelkerel en Dochterlief. Zij gaan beiden mee naar Egmond binnenkort en er zal dus vooraf wat gewandeld moeten worden.

We waren ruim op tijd bij de startlocatie, zodat we onder het genot van een bakkie koffie of thee konden wachten op de rest van het gezelschap. Nadat Hilly, Carla en Tina ook waren gearriveerd, konden we van start. Net toen we wilden vertrekken bedacht Dochterlief dat het handiger zou zijn als haar staart een vlecht werd en dat mocht ik nog even regelen. En zo vertrokken we, achter de meute aan, naar buiten voor een blokkie om van 20 km.



Er werd druk gekletst in verschillende samenstellingen en de kilometers vlogen onder onze voeten door. Wel liepen we grotendeels door de berm, want de weg was op sommige plekken verraderlijk glad. Net toen bij een aantal dames de nood wat hoog werd, bereikten we de eerste rust. De jeugd liep door naar binnen, de overige dames sloten aan in de rij. Na dit intermezzo was het tijd voor koffie met iets lekkers. We konden kiezen uit krentenbrood of suikerbrood. Carla zorgde voor een hartverwarmertje en verkwikt en opgelucht konden we weer verder.








De tweede rust werd snel bereikt, maar helaas was hier net de koffie op. Het plakje koek werd nog wel genoten en Tina voorzag ons van een rumboon. De dieren werden nog met een bezoek vereerd en daarna ging het weer verder. Volgens de beschrijving waren er op de derde rust oliebollen en lonkten.




En het ging weer verder, gelukkig lagen er op het zandpad rijplaten, want anders hadden we zeker tot onze enkels in het water gestaan. De Wandelkerel maakte er een sport van om op de hoek van een rijplaat te springen, want dit gaf een leuk effect. Wij bleven dus maar bij hem uit de buurt. Even verderop hielden we een tussenstop, de bankjes waren te verleidelijk om niet op te gaan zitten.








En nee, het is geen toeval dat de Wandelkerel op dat bankje zit......

En weer door, op naar de oliebollen. Die lieten wel lang op zich wachten. Volgens mij GPS waren we de 18 km al gepasseerd toen we deze rust bereikten. Maar de warme chocolademelk en de oliebol maakten veel goed.


Het venijn zat hem deze keer in de staart. Na zo'n 400 meter verhard werden we het weiland ingestuurd en dat was ondertussen een modderveld geworden. We zakten tot de enkels in de modder en als dat niet gebeurde was de kans groot dat je wegglibberde.

Vanuit het weiland kwamen we op het terrein van een boerderij. Daar troffen Hilly en ik Dochterlief en de Wandelkerel aan de yoghurt. Deze werd uitgedeeld en dat lieten Hilly en ik ons ook smaken. Na verloop van tijd arriveerden ook de overige drie wandelaars uit ons gezelschap en ook zij lieten zich de yoghurt goed smaken.










Vanaf dit punt was het nog maar een klein stukje naar de finish, waar de snert op ons stond te wachten. Volgens mijn GPS hadden we er ruim 22 km opzitten.





Na de snert namen we afscheid van Tina en Carla, die zien we (blew) weer in Egmond. Hilly hopen we morgen weer te zien in Appelscha.