Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 27 juni 2021

52.344 We gaan gewoon door....

En nog maar weer een paar blokjes in elkaar gezet. Deze lagen nog gesneden, dus dat was niet heel veel werk. 




Nu wacht er weer een flinke uitdaging, want ik lig nog steeds achter, maar ik ben ook al (bijna) door een aantal lapjes heen, ik moet dus ook aan voorraadbeheer gaan doen. En als dat is gedaan kan ik weer gaan snijden.

Ook op dit gebied hoef ik mij dus niet te vervelen......



vrijdag 25 juni 2021

Clarapad

Vandaag mocht ik, op vrijdag, met Kenneth mee op het Clarapad. Het Clarapad is een nieuwe pelgrimsroute van Groningen naar Megen ter ere van het 300-jarig bestaan van het klooster Sint-Josephsberg in Megen. De route wordt officieel in juli vrij gegeven, maar Kenneth helpt mee bij het controleren van de route en hij helpt mee om het cadeau van Groningen aan Megen middels een wandelestafette op de plaats van bestemming te brengen. Vandaag stond de etappe Kampen-Nunspeet op de planning en morgen gaat Kenneth verder van Nunspeet naar Staverden.

Helaas verliep de treinreis niet helemaal zoals gepland, door een aanhouding in de trein, iemand weigerde een mondkapje op te doen en weigerde daarna zijn ID-bewijs te laten zien om ook nog eens de boel bij elkaar te schelden, misten we in Zwolle de trein naar Kampen. Uiteindelijk waren we om 10.00 uur in Kampen, waar we het pakketje overhandigd kregen. Kenneth stopte alles in zijn rugzak en toen konden we op pad. Of nou ja, toch niet helemaal. Ik moest ontzettend nodig naar het toilet, in de trein was dat niet gelukt vanwege een defect toilet, maar nu was de nood toch wel echt hoog. Gelukkig was er een horecagelegenheid die ons wilde ontvangen en voorzien van een bakkie. Het was dus bijna half elf toen we echt op pad gingen.


 

We liepen een stukje door de binnenstad van Kampen en door een stadspark. Na het stadspark volgde een klein stukje woonwijk voor we uitkwamen bij de IJssel. We werden een dijk opgestuurd richting de uiterwaarden. Wat een prachtig stuk langs het water.








Na verloop van tijd sloegen we af naar het Reevediep. Het Reevediep is een nieuwe waterweg tussen de IJssel en het Drontermeer. Dat het hier nieuw aangelegd gebied is, was duidelijk te zien, zowel aan de begroeiing als aan de bruggen en het asfalt op het pad. Dat deed overigens niets af aan het genieten, het is een prachtig stuk en ik denk dat het in de toekomst alleen maar mooier gaat worden. Na een aantal kilometer staken we het Reevediep over om aan de overkant nog een stukje verder te lopen langs het water.











Na verloop van tijd bogen we af van het water, we gingen iets meer landinwaarts en even later zelfs het land in. We moesten ergens een bruggetje over, maar het pad ernaartoe was lastig te vinden, erg overwoekerd, maar het lukte ons toch. We liepen langs de afrastering van een weiland en hier moesten we even goed opletten waar we onze voeten neerzetten, het was wat hobbelig. Tussen de schaapjes door verlieten we het pad. Ondertussen liep het tegen lunchtijd en kregen we allebei langzaamaan trek. Op zoek naar een bankje dus. We vonden een rustplek, waar we onszelf zelfs konden voorzien van een bakkie. Helaas voor Kenneth was de koffie niet geweldig, maar mijn thee was prima. 

Terwijl we daar zaten kwamen er andere wandelaars voorbij, zij liepen het Zuiderzeepad, er is ook zoveel moois te wandelen in Nederland.





Toen we genoeg energie hadden opgedaan, gingen we weer verder, op naar Elburg. De route naar Elburg ging kilometers over de Zomerdijk, dus weer uitzicht op het water. Dat is iets wat mij niet snel verveeld. Schittering van de zon op het water, vogels die af en aan vliegen, bootjes die passeren, bloeiende planten in de waterkant of op het water en (bijna) altijd wind. En met die wind waren we wel blij, het was een benauwde dag met veel vocht in de lucht.

Langzaam maar zeker zagen we de (platte) kerktoren van Elburg dichterbij komen. Eenmaal in Elburg overviel de drukte ons. Het is natuurlijk een prachtig plaatsje en dat was te zien aan het aantal mensen dat daar rondliep en rondfietste. De terrassen zaten overvol en het geroezemoes van de terrassen weerkaatste tussen de huizen. Na alle rust van de ochtend was dat even iets heel anders. Toch was het leuk om door Elburg te lopen, het plaatsje is bijzonder genoeg.








Na Elburg ging het weer verder langs het water. Eerst over een grasdijk, later weer over asfalt. Ik vond het niet zo erg dat we weer over asfalt liepen, ik voelde een blaar opkomen op mijn kleine teen, waarschijnlijk een gevolg van de blaren van de Groninger Marathon. En met een opkomende blaar is over een grasdijk lopen niet echt een feestje.

Het uitzicht was wel weer een feestje, hoewel ik me kan voorstellen dat er mensen zijn die het saai vinden. Maar dan kijken ze gewoon niet goed genoeg...... We liepen nog even het terrein van de voormalige kerk van Doornspijk op, die plek ligt echt buiten alle kernen in de omgeving.






Ondertussen hadden Kenneth en ik genoeg te bespreken, de kilometers vlogen dan ook voorbij. Af en toe was het oppassen met passerende auto's en tractoren op de smalle weggetjes, maar iedereen hield rekening met elkaar, dus er gebeurden geen rare dingen.



En zo bereikten we Nunspeet. We hadden ingeschat dat we daar rond half vijf zouden zijn en dat bleken we goed te hebben gedaan, getuige de kerkklok.




In Nunspeet streken we nog even neer op een terrasje om de wandeldag af te sluiten. Dat even werd wat langer, want het was heerlijk zitten en we waren nog niet uitgepraat. Uiteindelijk was het tijd om verder te gaan. We liepen samen naar het station, waar ik weer de trein richting huis zou nemen. Kenneth had een tijdelijk onderkomen in Nunspeet geregeld, zodat hij morgen weer verder kon richting Staverden.

Het was een heerlijke wandeldag en ik heb het Clarapad maar toegevoegd aan mijn verlanglijstje. Ik denk dat ik minstens driehonderd moet worden om mijn lijstje af te werken, maar ach, ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.


En zoals je ziet, zit de blaar precies langs de randen van de vorige blaar.
De volgende keer toch maar even afplakken........

woensdag 23 juni 2021

Makkelijker kunnen we het niet maken..........

Sinds dit kalenderjaar is er door de ziektekostenverzekeraar een wijziging doorgevoerd in de vergoeding van medische hulpmiddelen. Sinds 1 januari 2021 worden de kosten hiervoor niet meer (volledig) vergoed als je bij de apotheek bestelt. Alleen als je bij een medische groothandel bestelt, geldt een vergoeding van 100%. Volgens de ziektekostenverzekeraar heeft dat de volgende voordelen:

  • U krijgt persoonlijke zorg en advies door gespecialiseerd verpleegkundig personeel
  • De medisch speciaalzaken sturen de rekening gelijk naar Zilveren Kruis.
    U hoeft het dus niet eerst zelf te betalen. Wel zo makkelijk.
  • U betaalt geen verzendkosten

Dat eerste punt hebben wij nog niet meegemaakt, Manlief maakt al jaren, tot grote tevredenheid, gebruik van de medische hulpmiddelen, dus hij heeft nog geen advies nodig gehad. Het tweede punt geldt ook  niet voor ons, onze apotheekhoudende huisarts regelde zelf de betaling met de verzekering, wij hebben nooit ook maar een cent zelf betaald. En het derde punt is natuurlijk helemaal niet van toepassing als je zelf de materialen ophaalt bij de huisarts, vaak ook nog op de fiets, dus zonder benzinekosten. 

Een groot voordeel daarvan is dat je dat doet op een moment dat het jou uitkomt. Een pakketbezorger komt op een moment dat het hem uitkomt en aangezien Manlief niet in staat is om pakketten aan te pakken, staat een pakket met kostbare medische hulpmiddelen dus weleens een halve dag voor de deur. De oplossing volgens derden? Pakket bij anderen laten bezorgen. Ja ja, dan ben je dus ten eerste afhankelijk van anderen en vervolgens moet ik alsnog het pakket ergens ophalen.

Een ander argument van de ziektekostenverzekeraar is dat de zorg op deze manier betaalbaar blijft. Nou ja, daar willen wij natuurlijk wel aan meewerken. Maar dan moet de ziektekostenverzekeraar niet de lasten op anderen verhalen. Voor de medische groothandel de hulpmiddelen mag uitleveren, moet er eerst een verwijzing zijn dat je die middelen echt nodig hebt. En wie mag dat doen? De huisarts. Diezelfde huisarts die de middelen niet meer mag leveren, moet zorgen voor een verwijzing, maar voor die verwijzing krijgt de huisarts geen vergoeding van de zorgverzekeraar. Ja, zo kan ik ook besparen, anderen gratis aan het werk zetten. 

Gelukkig heeft onze huisarts de verwijzing geregeld, maar voor wij wisten dat het op deze manier moest, heeft Manlief weken zonder Proshield gezeten, waardoor zijn doorligplekken groter en heftiger zijn geworden. Gelukkig gaat het nu de goede kant op, maar hij heeft toch wel een poosje gehad dat hij amper kon zitten, zelfs niet in zijn gloedje-nieuwe, super-de-luxe sta-op-stoel.

Ook op het gebied van de medicijnen is er het één en ander veranderd. Manlief gebruikt heftige medicijnen om de ontstekingen te onderdrukken. Deze medicijnen worden voorgeschreven door de neurlooog, maar omdat Manlief onder behandeling is in Amsterdam, worden deze medicijnen verstrekt door de apotheek hier. Die regeling loopt al jaren nar ieders tevredenheid. Maar omdat de medicijnen van Manlief niet door een huisarts voorgeschreven mogen worden, moet er nu elke keer toestemming gevraagd worden aan de neuroloog. Dus elke drie maanden kreeg Manlief van de apotheek te horen dat de medicijnen pas vertrekt werden na toestemming van de neuroloog. Na overleg is die termijn nu verlengd naar een jaar, dus elk jaar moet er opnieuw toestemming worden gevraagd aan de neuroloog. Zoals ik al zei, makkelijker kunnen we het niet maken.

En natuurlijk snappen wij best wel dat het goed is dat er kritisch wordt gekeken naar het gebruik van medicijnen en medische hulpmiddelen, maar leg die verantwoordelijkheid niet volledig bij de patiënt. Manlief is gelukkig in staat om dat allemaal zelf te regelen, maar er zijn zoveel mensen die voor dit soort dingen afhankelijk zijn van anderen, van mantelzorgers. En laat ik nu uit ervaring weten dat de rol van mantelzorger al zwaar genoeg is zonder al die extra rompslomp.

Ik hoop dus maar dat ze het wel makkelijker kunnen gaan maken.........

maandag 21 juni 2021

52.343 Kleine blokjes-inhaalslag

Ik maakte weer een kleine inhaalslag met het blokjesproject. Ik blijf ervan genieten en ik kijk uit naar de vakantie, dan moet het toch lukken om weer helemaal bij te komen.....




Zo leuk om te zien hoe groot het effect van andere kleuren is...