Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

vrijdag 30 december 2011

Thuis

Ik ben weer thuis. Ik zit nu achter mijn eigen computer, op mijn eigen stoel, met mijn eigen glas in de hand, naar mijn eigen radio te luisteren (Top 2000). Heerlijk. Morgen wordt manlief naar ons "eigen" streekziekenhuis gebracht en is het hoofdstuk Amsterdam voorlopig afgesloten. Natuurlijk worden we daar nog weleens terug verwacht, maar voor nu zijn we voorlopig weer terug in ons "Drenthse Laand".

En dat niet alleen. We hebben weer een toekomst met zijn vieren. Een toekomst die sowieso nog wel wat hobbels en bobbels zal kennen. En garanties worden natuurlijk ook niet gegeven in het leven, maar die diepzwarte donkere wolk is nu toch wel grijs geworden.

Vanaf morgen zit ik nog maar op 10 autominuten van die liefste, allerliefste vent waar ik mee getrouwd ben. En 2012 wordt het jaar van herstel, hoop en leven.

En voor de definitieve diagnose, klik hier.

donderdag 29 december 2011

Positief

Ik durf nu langzaam over te gaan van voorzichtig positief naar positief. Manlief was vanavond erg gezellig. Hij had praatjes voor 10 en was ongelofelijk adrem. Zelfs de arts was even sprakeloos van de reacties van manlief. Achteraf gaf hij aan dat hij dit enorm gemist had. De opmerkingen schoten wel door zijn hoofd, maar het lukte hem niet om snel genoeg te reageren.

Ook lukte het hem om zijn been, zonder hulp van zijn armen, weer op het bed te tillen. Al met al genoot manlief van het bezoek. Hij kon weer meepraten en meedoen, zonder de frustratie van gemiste opmerkingen en het zoeken naar een woord. Na het eten was hij bekaf, dus verlieten we het ziekenhuis. Maar mijn hart huppelde voor mij uit. Wat heerlijk om hem weer zo te zien!!!!

Vertraging

Mijn verslag van gisteren heeft wat vertraging opgelopen. Gisteravond had ik geen zin en geen puf om nog iets te publiceren. Niet dat er iets vervelends is gebeurt, in tegendeel, het was een ontzettend leuke dag.

Ik ben met de kinderen naar Artis geweest. De hele dag heeft het liedje: "Uit Artis is een beer ontsnapt" door mijn hoofd gespeeld. En als ik het al even kwijt was, dan zong één van de kinderen het wel. Jammer genoeg was het wel erg koud en was het somber, zodat het maken van foto's lastig was. Maar ik heb toch een heleboel foto's gemaakt.

Het Wandelmannetje kon niet genoeg krijgen van het aquarium. Alles werd uitgebreid bekeken. En ik moest van allerlei beesten een foto maken. Gif- en andere kikkers, kwallen en vissen.







Dan was er nog de afdeling vogels.



 En andere dieren.


De zeeleeuwen waren erg leuk.



De gorilla's werden uitgebreid bekeken.



En ook al ben je dan al bijna puber (volgens jezelf), de speeltuin blijft leuk.






Na de leeuwen liepen we nog door het reptielenhuis en toen stapten we weer in de tram.




We bezochten de Bijenkorf nog even, maar het was lang genoeg voor de schatjes om al hun zakgeld uit te geven.



En toen waren we weer in het AMC. Manlief had een goede dag gehad. Dinsdagavond had hij zijn eerste dosis prednison gekregen en volgens de arts was er al sprake van krachttoename in zijn handen en schouders. Ook gisteravond heeft hij een dosis gehad en manlief heeft nu het (heel voorzichtige) idee dat het gevoel in zijn benen iets veranderd is. De prednison heeft zijn toestand in ieder geval niet verslechterd en we zijn dus nu voorzichtig positief. Met de nadruk op voorzichtig, want we zijn al een keer eerder blij geweest om een diagnose die uiteindelijk niet bleek te kloppen.

We wachten dus nog maar even af, maar de ontwikkelingen zijn hoopgevend.

dinsdag 27 december 2011

Erop of eronder

Vandaag bracht de arts ons nieuws. In de biopten van afgelopen vrijdag zijn granulomen gevonden. Uit de 3 algemene mogelijkheden (infectieziekte, auto-immuunziekte, tumoren) zijn nu 3 concrete mogelijkheden overgebleven.

De eerste mogelijkheid is tuberculose. De tweede is de auto-immuunziekte sarcoïdose en de derde blijft tumoren in het hersenvlies.

Het bloed en het hersenvocht van manlief is diverse keren, met verschillende testen, gescreend op tuberculose. Alle testen waren negatief. Maar negatief wil in dit geval zeggen dat tuberculose voor 90, 80, 85, 92% wordt uitgesloten. En dus is het nog niet voor 100% uitgesloten. Maar gezien onze manier van leven en het feit dat wij niet in gebieden zijn geweest waar tuberculose veel voor komt, achten de artsen die kans heel klein, maar uitgesloten is het (nog) niet.

De tweede mogelijkheid, sarcoïdose, is de meest waarschijnlijke. Het hele ziektebeeld, het verloop vanaf april, de verzwakking van de spieren en de aangetroffen granulomen passen het meest bij deze ziekte. (Hoewel ik wel heel duidelijk wil zeggen dat granulomen ook bij tuberculose en tumoren kunnen voorkomen.) Het vaststellen van sarcoïdose is lastig en geschiedt voornamelijk door uitsluiting van andere aandoeningen.

De derde mogelijkheid, tumoren, is iets wat zeldzaam is, maar niet uitgesloten kan worden. Om dat definitief vast te stellen zal er, operatief, weefsel uit het ruggenmerg genomen moeten worden om dat te onderzoeken op aanwezigheid van tumorweefsel.

Wat er nu gaat gebeuren is het volgende. Via een infuus wordt er 3 dagen lang prednison toegediend.  Daarna wordt het middel toegediend via tabletten. Prednison is een middel dat sarcoïdose tegengaat. Na een aantal dagen moet er dan verbetering optreden. Met name het gevoel in de benen zal dan langzaam weer terug moeten komen en vervolgens de kracht.

Er zit wel een risico aan dit middel, want prednison werkt juist averechts op tuberculose. Dus mocht er toch sprake zijn van tuberculose, dan zal de toestand van manlief verslechteren in plaats van verbeteren. Daarom zal hij de komende dagen weer extra in de gaten worden gehouden en zullen de diverse functies weer regelmatig gecontroleerd worden.

Dus verbetering wijst op sarcoïdose, verslechtering op tuberculose. En de derde mogelijkheid, dat er helemaal niets verandert, betekent dat er hoogst waarschijnlijk sprake is van tumoren. En dat is slecht nieuws, want tumoren in het hersenvlies zijn niet te genezen.

Het wordt de komende dagen dus erop of eronder.

zondag 25 december 2011

Zo ferry muts

De kinderen en ik vonden dat manlief wel een kerstpakket verdiende. Tenslotte is het ziekenhuis niet de leukste plek om de kerstdagen door te brengen. En dus bedachten we gister wat er allemaal in het pakket moest.

In ieder geval een tekening van de schatjes. (Hoewel zoonlief wel direct zei dat hij geen ingewikkelde dingen ging maken, want tekenen is niet zijn ding!) Prima. Dochterlief vond het wel een goed idee om een foto van ons drieën toe te voegen. En dus maakten we, met behulp van de zelfontspanner, een foto van ons drieën op het strand. Zoals altijd is dat lachen. Toestel instellen, knopje indrukken, rennen door het mulle zand en dan heeft zoonlief zijn ogen weer dicht..... Dus opnieuw het hele ritueel afwerken. Uiteindelijk hadden we een foto die acceptabel is.

Zoonlief vond dat papa wel een gelukspoppetje kon gebruiken. In overleg met zijn zusje werd het een geluksster. En deze werd het.


Natuurlijk mocht iets te eten niet ontbreken. En omdat wij zelf ook wel eens zin hebben in iets lekkers tijdens het bezoekuur, kochten we een zak met gemengde chocolaatjes. Manlief de pure, ik melk en de schatjes wit. Iedereen blij. En die dropjes lusten we zelf ook wel.....


Dochterlief maakte weer een waar kunstwerk voor haar vader. Een bord toverspaghetti, met lepel en een spelletje om te bepalen hoeveel happen hij moet nemen. En waarom die toverspaghetti zo speciaal is, legde ze nog even uit.


 
Omdat niet alles even goed leesbaar is, toch nog maar even de tekst: Hier voor jou een bort toverspaghetti. Eet maar, 1 hap is zoveel waart als 10.000 edelstenen. Maar je voelt je ook meteen een stuk beter. Dus eet maar Gauw!!!!

Ook zoonlief liet zich niet onbetuigd. Hij deed inderdaad niet ingewikkeld, want hij tekende de deur van de ziekenhuiskamer en zette daarbij wat hij kwijt wilde. En dat loog er niet om: Hier ligt de liefste vader van het land, de wereld, het heelehal en omstreken. Dat jullie het even weten!


En het dan zie je dat hij ook al wat Engels heeft gehad. Want hij houdt van zijn vader. Zo ferry muts


Manlief was erg blij met zijn cadeaus en heeft al een deel van de chocolaatjes met ons gedeeld.


Zijn prikbord begint al aardig vol te raken. Alle kerstkaarten die we als gezin gekregen hebben, heb ik maar niet opgehangen, want dan moet ik de muren ook gaan gebruiken. Maar alle kaarten worden enorm gewaardeerd door ons alle vier.


Merry Christmass!

zaterdag 24 december 2011

All you need is love

Gister had ik een beetje een dip-dag. De vele kilometers achter het stuur, de drukke dag, de confrontatie met mensen die niet weten hoe ze op je moeten reageren en het vooruitzicht dat de kerst voor de deur staat, maakten mij een beetje down. Soms wordt het me gewoonweg te veel.

Maar vandaag hebben we een superdag gehad. Omdat het weekend is, is er ook 's ochtends bezoekuur en dus vertrok ik met de schatjes naar het ziekenhuis. Manlief had de boel alweer op stelten gezet, want toen hij na het plassen en wassen weer in zijn rolstoel zat, wilde hij zijn trainingsbroek weer aan doen. Helaas ging dat niet helemaal goed en gleed hij uit de rolstoel. Hij wist met behulp van het alarmkoord de verpleegsters de alarmeren. Met drie personen wisten ze hem weer in de rolstoel te krijgen. Wel had hij op de een of andere manier de wc-bril gesloopt, want die lag in 2 stukken. Al met al heeft hij weer een anekdote toegevoegd aan zijn verblijf in het AMC. Ik ben bang dat er nog meer gaan volgen.....

Na een uur namen we afscheid van manlief met de belofte om later nog een keer terug te komen. En wij gingen naar het strand. Even uitwaaien en de zinnen verzetten. Het was prachtig weer en we waren zeker niet alleen op het strand. Het was genieten.





We deden nog wat boodschappen en toen bedacht dochterlief dat ze nu wel het playmobil-vakantiehuis kon kopen van haar verjaardagsgeld. Dan kon zie die mooi in elkaar gaan zetten vandaag. En er ook nog mee spelen. Dat vond ik een prima idee en dus bezochten we een speelgoedwinkel. Na terugkomst in ons tijdelijk onderkomen verwenden we onszelf met iets te drinken en een bakje chips en na een krap uur vertrokken we weer naar manlief. Hij had geen stunts meer uitgehaald en had een rustige middag gehad.

De schatjes kropen om en om bij papa in bed en knuffelden zich suf met hem. Dochterlief zong een paar zelfbedachte liedjes voor manlief, onder andere over de gesloopte wc-bril, en daar moesten wij erg om lachen.

Om 7 uur zaten wij aan de pizza en na de pizza zochten wij rust.



Dochterlief stortte zich op het in elkaar zetten van haar nieuwe playmobil-huis en het Wandelmannetje zocht contact met zijn vrienden en vriendinnen.



En ik ging kijken naar "All you need is love". Dit is al jaren vaste prik op kerstavond. En dit is al jaren een discussiepunt tussen manlief en mij. Hij vindt er namelijk niks aan, dat programma. En meestal interesseert de tv mij niet en bepaalt hij wat er wordt gekeken op tv. Maar op kerstavond ben ik niet over te halen, dan bepaal IK. En manlief past zich die ene keer in het jaar, met tegenzin, aan. En die tegenzin laat hij duidelijk blijken. Hij maakt bijna alle onderdelen van het programma belachelijk en vraagt om de haverklap of ik al huil. Grrrrrrr.

En nu zit ik "All you need..." te kijken en ik vind er niks aan. Ik mis het stomme commentaar en het gezeur over mijn tranen. Zo zie je maar. Gemis zit in de kleine dingen....

vrijdag 23 december 2011

Licht en donker

Vandaag zijn er biopten genomen uit de longen van manlief. Gelukkig kreeg hij van de anesthesist een "roesje" en is het onderzoek grotendeels aan hem voorbij gegaan. Hij belde mij tegen 12 uur en toen was hij weer terug op zijn kamer en had hij alweer iets gegeten. Dus het viel gelukkig allemaal mee. Ook heeft hij vanmiddag fysiotherapie gehad. Dat vond hij vermoeiend, maar hij was er wel blij mee.

Vandaag ben ik een poosje thuis geweest. Ik heb een paar wassen gedraaid, mijn eigen huis weer even geproefd en het belangrijkste van alles, de kinderen opgehaald. En omdat ik op tijd was, haalde ik ze van school. En dat viel me niet mee. Niet omdat de kinderen niet blij waren om me te zien. Sterker nog, ik stond op het plein met de directeur te praten, toen er een, zeer plaatselijke, wervelwind kwam aangestormd. Het bleek dochterlief te zijn, die mijn middel omklemde en daar vervolgens 5 minuten woordeloos bleef staan.

Nee, de moeilijkheid zat hem in de tocht langs de wachtende ouders. Sommige ouders wisten zich geen houding te geven. Ik zag ze denken: "Zij is de moeder van die kinderen met die zieke vader." Of zoiets. En dat ze dat denken vind ik niet erg. Maar wat het wel heel moeilijk maakt, is dat als ik op begroetingsafstand was, ze ineens hun hoofd omdraaiden. Waarom? Ik ben nog steeds dezelfde hoor.

Gelukkig gold dat niet voor iedereen. Er waren ouders met kinderen uit de klas van dochterlief (kinderen uit groep 8 haal je niet meer van school), of gewoon belangstellende ouders en zij spraken mij simpelweg aan. Anderen zeiden alleen maar gedag, maar ze zeiden in ieder geval iets. Ook de klasgenoten van de kinderen waren lief en spontaan. Ze wensten ons vooral beterschap voor manlief. Of toch gewoon een fijne vakantie.

En dan blijkt toch maar weer dat wij volwassenen het leven soms veel te moeilijk maken. Want "wij" weten ons soms geen houding te geven. En uit ervaring kan ik nu zeggen dat het zo'n pijn doet, als mensen die je altijd groeten ineens hun hoofd omdraaien. En dus zou ik willen zeggen, nee smeken, zeg iets. Het ergste dat je als begroeter kan overkomen is dat degene die je aanspreekt zegt: "Bedankt voor je belangstelling, maar het komt nu niet zo goed uit." En laten we eerlijk zijn. Hoe moeilijk is het nu om "hallo" te zeggen. Het zijn de kleine dingen die het verschil maken. Alsjeblieft..........


En om positief te eindigen, hier het refrein van het lievelingslied van dochterlief:

Voor zolang als ik leef
Geloof ik in mijn eigen weg
Er is iemand die mij vasthoudt
Die precies weet wat ik zeg
En lijkt de weg soms eindeloos
En is het einde niet in zicht
Wordt dan niet te hopeloos
Maar loop dan altijd naar het licht

La, The Voices
Loop naar het licht

donderdag 22 december 2011

Teleurstelling

Vanmiddag stond er een overleg gepland van de artsen over de uitkomsten van de diverse testen en onderzoeken die manlief heeft ondergaan. Wij hoopten dat er eindelijk duidelijkheid zou komen over wat er nu aan de hand is. Maar zoals de titel al aan geeft, liep dit uit op een teleurstelling.

De artsen kunnen nog steeds de vinger niet leggen op het probleem. Ze hebben nu 3 scenario's. De eerste mogelijkheid is dat er sprake is van een infectieziekte. Daarom wordt er elke keer bloed afgenomen. Er wordt echt op elke mogelijke ziekte getest. De tweede mogelijkheid is dat er sprake is van een auto-immuunziekte. Deze 2 mogelijkheden zijn al eens eerder geuit en wij hadden dus ook gehoopt dat we vandaag zouden horen wat de diagnose was. Helaas is dat dus nog niet gelukt. Sterker nog, er kwam een 3e mogelijkheid bij. En dat was schrikken.

De 3e mogelijkheid is namelijk dat er tumoren zitten in de vliezen om de hersenen en het ruggenmerg. Dit is op de scans niet te zien, maar dat wil niet zeggen dat ze er niet zijn. Wat de gevolgen zijn van deze optie is niet te zeggen, maar het woord tumoren is niet bepaald hoopgevend.

Uit de PET scan is verder gebleken dat er afwijkend weefsel zit langs de ruggenwervel en in de longen. Dat willen ze op kweek gaan zetten. De "makkelijkste" manier om bij dit weefsel te komen is om via de luchtpijp naar de longen te gaan en daar een aantal hapjes uit het weefsel te nemen. En dus wacht manlief morgenochtend weer een vervelend onderzoek.

Dit weefsel wordt op kweek gezet en de uitslag daarvan laat ongeveer een week op zich wachten. En dus zit er niets anders op dan weer wachten. Wachten op bloeduitslagen en wachten op de uitslag van de kweek. Pffffff, ik ben het wachten moe........

woensdag 21 december 2011

Aanvaarding

Vandaag is er nog steeds weinig nieuws. De fysiotherapie is opgestart. Dat is een goede zaak, omdat manlief bijna geen spieren meer overheeft. Daarnaast is er maar weer eens bloed afgenomen en is er een echo gemaakt. Een van de artsen komt elke dag een keer langs om een praatje te maken en als ze mij ziet, komt ze ook even bij mij. En zo weten we dus ook dat er achter de schermen van alles wordt gedaan, maar dat er zo op het oog weinig gebeurt.

Wat ik zelf een opvallende verandering vindt, is dat manlief heeft geaccepteerd dat hij ziek is.  Dat was zeker nog niet het geval toen hij naar het AMC vertrok. Toen had hij de neiging om alles te bagatelliseren en beter/mooier voor te doen, dan de situatie daadwerkelijk is/was. Hij is nu reëel over wat zijn lichaam wel en niet aankan. Dat die aanvaarding er is, maakt het voor mij makkelijker om dingen met hem te bespreken.

Gelukkig is hij mentaal nog steeds ongebroken en zie ik, in dat afgetakelde lichaam, nog steeds dezelfde man. Met zijn praatjes en grapjes, met zijn geknoei en gesmeer met eten en het zo min mogelijk scheren. Sommige dingen veranderen nooit!!!

Daarnaast wil ik iedereen, ook namens manlief, bedanken voor de mailtjes en sms-jes, de kaartjes en de vele berichten van medeleven die ons bereiken via familie. Het is fijn om te merken dat er zoveel mensen met ons meeleven en aan ons denken.

dinsdag 20 december 2011

Wachten

Ondanks alle onderzoeken die aan de lopende band plaats vinden en de tussengesprekken die er regelmatig zijn, worden manlief en ik langzaam wat ongeduldig. Hoewel we niets liever willen dan grondig onderzoek en een duidelijke diagnose en we weten dat de artsen daar terecht hun tijd voor nemen, wordt het wachten voor ons steeds lastiger.

Het laatste nieuws van vandaag is dat de PET-CT scan goed is gegaan. Morgen zijn er nog wat kleine aanvullende tests en als de uitslagen daarvan binnen zijn, gaan de artsen alle uitslagen bij elkaar leggen. Wanneer dat exact is weten we nog niet, want naast de neurologen worden daar ook nog wat andere -logen bij betrokken.

Ook is er vandaag nog een keer bloed afgenomen. Deze buisjes worden opgestuurd naar het Erasmus in Rotterdam, waar nog gespecialiseerder onderzoek wordt gedaan. Ook vertelde de arts vandaag dat het hersenvocht weliswaar helder was, maar dat het gehalte eiwitten nog wel verhoogd is. Ten opzichte van de eerdere situatie is er zeker een verbetering, maar helemaal in orde is het nog niet. Een verhoogd gehalte aan eiwitten geeft aan dat er ergens iets niet in orde is, maar directe conclusies kunnen daar niet aan verbonden worden.

Er gebeurt dus nog genoeg, maar datgene waar wij op hopen, een duidelijke diagnose, laat nog steeds op zich wachten............

maandag 19 december 2011

Een nieuwe week

Vandaag begon de dag vroeg voor mij. Paps ging met de schatjes weer naar huis, dus om 7 uur ging de wekker. Om 8 uur zwaaide ik ze uit, zodat de schatjes vanmiddag weer naar school konden. En omdat ik het nog steeds heel vroeg vond, dook ik mijn bed weer in.

Na een uurtje doezelen en dutten, besloot ik om toch maar op te staan. Aan het werk. Opdrachten klaar zetten voor mijn leerlingen en nakijken. De dag begon met een stralend blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. De temperatuur binnen liep behoorlijk op, doordat de zon vol op de ramen stond. Ik besloot dat ik mezelf later vandaag zou trakteren op een wandeling langs het strand.

Na een paar uurtjes werken vertrok ik naar het strand. Helaas hadden de wolken de overhand gekregen en was de zon niet meer te zien. De wind was koud en deed erg zijn best. De lucht was donkergrijs en ik deed mijn capuchon op, mijn handschoenen aan, trok mijn sjaal nog iets strakker om mijn nek en genoot. Wat is het toch lekker op het strand als het weer niet zo mooi is.



Na mijn strandwandeling vertrok ik naar het ziekenhuis. Manlief had een betrekkelijk rustige dag gehad. Een van de artsen was geweest en had even met hem gesproken. De uitslagen van de diverse onderzoeken worden in één keer met ons besproken. We zullen dus nog even moeten wachten op de uitslag van de MRI. Morgen vindt namelijk een PET-CT scan plaats. Wat zo'n scan precies inhoud? Zie de foto hieronder.


Daarnaast had een andere arts gevraagd of hij mocht langs komen met 5 co-assistenten. Manlief zelf zou er niets aan hebben, maar voor de co-assistenten zou het wel leerzaam zijn. Manlief vond het geen probleem en het bracht hem toch wel wat gezelligheid. Daarnaast gaat de dag op deze manier wat sneller voorbij. Ook werd er voor de verandering maar weer eens bloed geprikt.

Morgen wacht hem dus weer onderzoek en dan maar weer afwachten. Hopen dat we snel uitslagen horen.

zaterdag 17 december 2011

Rust

In het weekend zijn er geen onderzoeken, maar er is wel twee keer bezoekuur. Ook 's ochtends mag er dan bezoek komen. Paps en mams waren er vandaag ook en met zijn vijven togen we naar het ziekenhuis. Om en om zaten we bij manlief aan het bed en na een uurtje vertrokken we met de trein naar Amsterdam Centraal.

Dochterlief heeft al lange tijd een bezoek aan het Anne Frank huis op haar lijstje staan en we besloten om vandaag eens te gaan kijken of de toegangsrij niet al te lang zou zijn. Tot groot geluk van dochterlief was de rij niet al te lang en dus sloten we aan. Ook het Wandelmannetje was benieuwd hoe het achterhuis er nu werkelijk uitzag.


Helaas mag je binnen geen foto's maken. Dus dat hebben we ook niet gedaan. Ik was zelf ook nog nooit in het achterhuis geweest en ben behoorlijk onder de indruk. Wat een kleine ruimte waar 8 mensen dag en nacht moesten verblijven. Na de tocht door het achterhuis hadden we allemaal gebrek aan zuurstof. Het was er bedompt en benauwd. We waren blij dat we weer naar buiten konden.

Eenmaal buiten gekomen hebben we het pand Prinsengracht 263 nog even goed bekeken, want toen we in de rij stonden hadden we die nog niet gezien.





Net om de hoek, onder de Westertoren staat een beeldje van Anne Frank. Dochterlief bleef er nog even bij stil staan.


We besloten om langzaam weer terug te gaan naar het Centraal station, zodat we manlief weer konden opzoeken. Maar eerst werd het monument op de Dam nog van dichtbij bekeken.

Dochterlief wilde een foto maken van het monument en na enkele pogingen en wat aanwijzingen van mij lukte het om hem recht en in het midden op de foto te zetten.





Langs de etalages van de Bijenkorf liepen we terug naar het station. Van een aantal etalages heb ik een foto gemaakt. Ze waren weer bijzonder.




Tegen de tijd datwe bij manlief aankwamen was het alweer donker en keek hij weer uit over de lichtjes van Amsterdam. Al een paar avonden had ik gedacht dat ik daar een foto van moest maken. En vandaag heb ik de daad bij het woord gevoegd. Nog geen bijzondere foto, maar het geeft wel een indruk van het uitzicht.


Morgen nog een rustige dag en dan zullen de onderzoeken en alle drukte weer beginnen.