Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

woensdag 28 februari 2018

Santiago aan het Wad 1

Vorig jaar rond deze tijd startte ik met het Pieterpad met de bedoeling om deze 500 km in de loop van de komende jaren helemaal te gaan lopen. Eigenlijk dezelfde opzet als bij het Westerborkpad, waar ik uiteindelijk zo'n drie jaar over gedaan heb. De eerste "kink" in de kabel kwam toen ik afgelopen zomer de kans kreeg om naar Santiago de Compostela te gaan lopen. En dus liep ik in plaats van een aantal etappes Pieterpad in Spanje. Niet echt een straf natuurlijk.

En dus schoof ik het bewandelen van het Pieterpad een jaar op. Maar zoals een wandelvriendin al zegt: "Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt." Ook dit jaar schuif ik het vervolg van het Pieterpad op en wel vanwege Santiago aan het Wad. Ik stap over op het Jabikspaad. Ik geef er wel mijn eigen draai aan, want ik laat de estafette-etappes aan mij voorbij gaan, ik hoop in de meivakantie weer op mini-pelgrimage te gaan en dan het stuk Blokzijl-Sint Jacobiparachie te lopen. De laatste etappe van de estafette, op 25 juli, sluit ik mij aan bij het grote geheel en voor ik in de meivakantie ga starten in Blokzijl staat de etappe Hasselt-Blokzijl nog op de planning. En de planning zegt dat die etappe vandaag gelopen gaat worden.

Ik ga niet alleen op stap, maar krijg vandaag gezelschap van acht wandelvrienden.We drinken koffie bij Wandelmams en na het regelen van de logistiek gaan we op pad. Een paar auto's naar Blokzijl, een auto via Blokzijl naar Hasselt en dankzij Paps een auto rechtstreeks naar Hasselt. Omdat het bitterkoud is maken degenen die als eerste in Hasselt zijn alvast een klein rondje door dit stadje, dat er door de sneeuw en dichtgevroren grachten nog pittoresker uitziet dan anders.








Toen het gezelschap compleet was, werd het tijd om een startstempel te halen. En omdat het voor ons allemaal de start is, heb ik een mooi startstempelmoment geregeld. Natuurlijk hadden we bij de bekende winkels, die op de lijst staan, een stempel kunnen krijgen, maar voor de officiële start van onze pelgrimage naar Santiago aan het wad, leek het mij leuk om iets bijzonders te regelen. En dat lukte. Het werd zelfs nog bijzonderder toen bleek dat het niet zomaar om een stempel ging, maar om een reliëfstempel. (En nu maar hopen dat dit "bijzonder" blijft.) Na de stempel bezochten we de kerk nog en daar werd de kas een beetje aangevuld. En toen konden we eindelijk op pad.









Het duurde nog even voor we echt op pad waren, want ook nu hielden we enkele fotomomenten om de tekenen van het Jabikspaad vast te leggen. Daarna staken we het Zwarte Water over en gingen we op weg naar Genemuiden.

De wind was snijdend koud en alle mutsen, sjaal en handschoenen deden zeer goed werk. De enkele automobilisten die dezelfde dijk als wij namen, keken ons enigszins meewarig aan, maar dat kon ons niet deren. Tegen kou kun je je kleden en dat hadden we allemaal gedaan. We zagen het Zwarte water continue aan onze rechterhand en ook Zwartsluis was duidelijk te zien. Na zo'n anderhalf uur bereikten we Genemuiden, waar de haven ook een prachtige aanblik bood. Na anderhalf uur in de wind lopen, wilden we wel even opwarmen en het groot geschreven WELKOM boven een deur van het oude stadshuis deed ons besluiten om te kijken of die deur ook open wilde. En dat wilde de deur. we kwamen in de bibliotheek, waar ook een klein bezoekerscentrum was. De aanwezig dame en heer zorgden met veel plezier voor koffie en thee voor de negen wandelaars en de stamtafel zag eruit als een uitdragerij, want er gingen vele, vele lagen kleding uit. Gelukkig konden ze ons hier ook voorzien van een stempel in ons pelgrimspaspoort.

We dronken koffie/thee met hartverwarmende bruine melk en een heerlijk plak cake. Nadat alle wandelaars de noodzakelijke sanitaire stop had gemaakt, gingen alle kleren weer aan, zodat we de kou weer konden trotseren.


















En koud was het, zeker toen we op het pontje, dat ons weer naar de overkant van het Zwarte water zou brengen, stonden te wachten. Eenmaal op de pont vroeg de schipper zich af of het wel goed met ons ging. Hij stond hier buiten in de kou omdat hij nu eenmaal aan het werk moest, wij deden dit vrijwillig en hij vroeg zich serieus af of wij wel goed bij ons hoofd waren. Nou ja, wij vonden van wel en toen bracht hij ons toch maar naar de overkant.









Na deze oversteek moesten we volgens de officiële route over een hekje klimmen om onze weg door een weiland te vervolgen. De ondergrond was bevroren en door eerdere werkzaamheden erg ongelijk, met diepe sporen. Aangezien de onderdanen van één van de wandelaars in de proteststand (blessure) staan, besloten we om de weg te volgen. Even later bleek dat helemaal een goed besluit te zijn, want we kwamen terecht in de luwte van de doorgaande autoweg, terwijl de ons verwarmde. Dat scheelde een paar graden, zo zonder wind.

Na een paar kilometer moesten we deze relatieve warmte weer verlaten en ging het richting Heetveld. Na het bewonderen van de plaatselijke bezienswaardigheid, een geologisch monument, stapte de wandelaar met de dwarse onderdanen op de bus richting Hasselt om de auto op te halen. De onderdanen hadden hun maximale prestatie geleverd.

Tussendoor was er nog tijd voor de actie "red een schaap". Een van de schapen in het weiland waar we langs liepen, had zichzelf vast gewerkt in een stuk schapengaas. Zijn hoofd aan de ene kant, zijn lijf aan de andere kant en het arme beest wilde alleen maar vooruit, waardoor het zich nog vaster in het gaas werkt. Ate klom over het hek eb wist het schaap te bevrijden. Hij moest nog wel even snel ingrijpen toen het schaap bevrijd was, omdat ook nu het vizier van schaap alleen op recht vooruit stond. Maar gelukkig wist Ate het schaap zo bij te sturen dat hij veilig bij de rest van de kudde terecht kwam.

Na een volgende stempel gescoord te hebben bij de plaatselijke supermarkt van Sint Jansklooster, waren we wel toe aan even zitten en een bakkie en een warme plek. Die vonden we bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten. Ook hier werd het bakkie voorzien van bruine melk. We scoorden ook weer een stempel, de pelgrimspas liep al aardig vol op deze eerste wandeldag.














Vanaf het bezoekerscentrum moesten we nog een kilometer of zes. En die zes kilometer trok de wind behoorlijk aan en werd deze wind ook nog eens een stuk kouder. eerst liepen we nog tussen de huizen, maar later kwamen we op de kale vlakte en had de wind vrij spel. De oren en de wangen werden behoorlijk mishandeld door Jan de wind. Ik probeerde dit zoveel mogelijk te voorkomen en zag er dus uit als een gangster, maar wel een redelijk warme gangster....


We liepen achter het Stroinkgemaal langs en zagen langzaam maar zeker de kerktoren van Blokzijl dichterbij komen. Volgens de lijst was er een stempelmogelijkheid bij Sluiszicht, maar die bleek dicht. Toch ging de deur even voor ons open, zodat we toch een stempel te pakken hadden. We verplaatsten ons naar een andere horecagelegenheid, waar de wandelaar die eerder de bus nam zich weer bij ons aansloot. De dag werd op gepaste wijze afgesloten onder het genot van een drankje.










Na het drankje verdeelde het gezelschap zich over de aanwezige auto's en zo kwam iedereen weer veilig thuis.