Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 24 november 2013

52.72 kraamcadeau

Een van de juffen van Dochterlief beviel van een gezonde zoon. En beter nieuws kun je toch niet krijgen. Natuurlijk is dat een cadeau waard en daarom werd alle kinderen gevraagd om een cadeautje in te leveren voor een grote kraammand.

Tja, en dan wil Dochterlief natuurlijk een bijzondere bijdrage doen. En dat lukte...


Met een lap spijkerstof naar oma om de naam van de nieuwe boreling te laten borduren.


Vervolgens nog even bij oma in de lapjeskast voor een leuke voering.



Eenmaal thuis alles netjes afmeten en afwerken. 


Hengsels snijden.....


Bedenken hoe voering, hengsels en buitenkant ook alweer in elkaar gezet moeten worden.


Afwerken en dan het eindresultaat!!!!!


zaterdag 23 november 2013

Wintertocht WIK, Bakkeveen

Voor het eerst sinds de N4D vertrokken we weer een keer met zijn drieën voor een wandeltocht. De Wandelkerel had geen voetbalwedstrijd, van mij werd geen bijdrage verwacht bij de hockeywedstrijd van Dochterlief en ook Wandelmams had geen andere plannen. En zo vertrokken we naar Bakkeveen voor de Wintertocht van WIK.

Onderweg voerden we een discussie of we voor de 20 of 25 km zouden gaan. De Wandelkerel had een voorkeur voor de 20. Hij voerde als argument dat hij sinds de N4D niet meer gewandeld had. daar zat wat in, maar ik liep maar 2 tochten op hem voor en zijn conditie is veel beter...... uiteindelijk besloten we om ons in te schrijven voor de 25, maar dat we altijd nog de konden overstappen naar de 20 als één van ons het niet zag zitten. Ik had op internet gezien dat de splitsing vrij ver op de route zat, dus dan konden we altijd nog beslissen om 20 te gaan lopen en ook dat er 3 rusten zaten op de 25. En zo vertrokken we vol goede moed voor 25 km.

Het eerste stuk ging door het bos, waar nog veel sporen te zien waren van de laatste herfststorm. Afgevallen takken, omgewaaide bomen en volop plassen op het pad. Het lukte ons om alle obstakels te ontwijken. Het was gezellig druk op de route, er waren meer wandelaars dan wij verwacht hadden op een zaterdag in november.

Op weg naar de eerste rust gebeurde er niet veel bijzonders. Behalve de capriolen van de Wandelkerel, die bijna een mevrouw ondersteboven liep, maar dat wist hij met zijn praatjes weer in goede banen te leiden. Ik blijf het af en toe onvoorstelbaar (en frustrerend) hoe die Kerel zich overal uit weet te praten.



Voor we het wisten bereikten we de eerste rust. Helaas was men daar niet toegerust op zo'n grote meute wandelaars. Met een koffiezetapparaat dat kopje voor kopje zet, kun je geen grote groep bedienen, als dan ook nog eens alle kopjes in gebruik zijn en je eerst moet afwassen voor je nieuwe koffie kan inschenken wordt het lastig en als je dan van elkaar niet meer weet waar je mee bezig bent, dan lopen de mensen weg. Ik had (helaas) direct betaald en moest toen toezien hoe andere mensen, die later kwamen en nog niet betaald hadden, eerst koffie kregen. Ondanks mijn pogingen om aandacht trekken, duurde het enige tijd voor de dame achter de bar zich realiseerde dat ik al betaald had. Pffffffffff. En om nou te zeggen dat de thee en koffie smaakte...., nou nee!!! Maar het was in ieder geval warm drinken.

Na een te lange pauze gingen we weer verder. En dat kost moeite, zeker omdat wandelen de laatste tijd niet tot de frequente bezigheden hoorde.... Maar de omgeving maakte een hoop goed.





Ja, jullie zien het goed. Die verrekte Wandelkerel wil maar niet stoppen met groeien en groeit zijn oma en moeder bijna boven het hoofd. Hij deed nog een poging om groter te lijken.....


En dat lukte, maar gelukkig alleen nog maar op de foto....

Na 12 km bereikten we rust 2. Hier hielden we het weer bij een bakkie, maar deze keer kregen we hem snel en smaakte hij goed en konden we na een korte rust weer verder. En dat deden we druk kletsend. Zo druk kletsend dat we bijna de afslag voor de 25 km vergaten. De grote meute waar we in liepen ging voor de 20 en we zouden zo in de meute meegaan. Maar ik zag het bordje en direct waren we het er over eens dat we voor de 25 zouden gaan. Zeker omdat er een heerlijke asfaltweg tot in de verte zich voor ons uitstrekte.

En we kregen geen spijt van deze beslissing. Want na het asfalt volgde een prachtig stuk natuur, met slechts één grote plas om over te steken.






Na dit prachtige stuk heide, waar we duidelijk zagen dat er regelmatig schapen bivakkeren, kwamen we weer in een stuk bos. Ook hier was men nog niet toegekomen aan het opruimen van de stormschade. En dat vonden we helemaal niet erg, een beetje survival houden we wel van.







En ineens waren we bij rust drie. En toen vonden we dat we wel iets lekkers verdiend hadden. En dat betekent voor de Wandelkerel een tosti. Mams en ik gingen deze keer voor een wafel met warme kersen en daarna wachtte ons het laatste stuk. Nog "maar 8 km" tot de finish.

We staken een grens over. Wat voor grens weten we niet, maar hoewel het er links en rechts hetzelfde uitzag, veranderde de weg van naam.


Het laatste stuk had nog een paar verrassingen voor ons in petto. Wonderschone paadjes waar het op zaterdagmiddag druk was met wandelaars. Helaas kreeg ik de laatste 3 km last van blaarvorming op mijn hielen, waardoor ik dat laatste stuk iets minder leuk vond en ik moest ook nog enorm nodig naar het toilet (en niet voor zo'n boodschap die je ven snel achter een dikke boom doet). Maar we kregen de laatste kilometer gezelschap, doordat de Kerel de galante jongeman uithing. Hij bleef staan om een klaphek open te houden voor mensen die een stukje achter ons liepen en dan heeft meneer ook gelijk gespreksstof genoeg. En zo bereikten we gezellig kletsend het eindpunt. Gezien de weersomstandigheden en de staat van de natuur had deze wandeling misschien beter als herfstwandeling door het leven kunnen gaan, maar het was een prachtige wandeling en daar gaat het om.










We hebben vandaag vooral getraind op het rusten en het genieten.... En dat werd nog beloond ook, want op de terugweg zagen we één van de mooiste zonsondergangen van de afgelopen maand. Wandelmams maakte een paar foto's vanuit de auto, maar uiteindelijk zijn we toch ook nog maar even stil gaan staan. Ergens halverwege en bijna thuis. Zo'n mooi schouwspel daar moesten we even van genieten.



donderdag 21 november 2013

Perspectief

het perspectief zelfst.naamw.Uitspraak:   [pɛrspɛkˈtif] Verbuigingen:   perspec|tieven (meerv.) punt van waaruit je naar iets kijkt Voorbeeld:   `een probleem vanuit een heel ander perspectief bekijken`in vogelperspectief  (van bovenaf gezien) ...
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/perspectief


Het punt waaruit je naar iets kijkt. Nou, dat punt was de laatste tijd voor mij wel erg diep-donkergrijs (je zou het ook zwart kunnen noemen). Mijn emmertje was vol, maar het bleef druppelen.

Echt gek is dat natuurlijk niet. Toen Manlief in maart 2012 thuis kwam, was het perspectief dat hij binnen een jaar zodanig hersteld zou zijn, dat hij voor 80% weer zou kunnen meedraaien in de maatschappij en in ons gezin. Dus dat was toen ons perspectief. En dan ga je geen dure hulpmiddelen aanschaffen. Dus geen rolstoel, trippelstoel, rollator of aangepast rijbewijs. Geen interne verhuizing om beneden te gaan slapen. Wel hebben we beneden een douche gemaakt (in een ruimte die daar al op ingericht was) en hebben we een elektrische fiets aangeschaft.

En de eerste periode was Halleluja van de bovenste plank. Elke dag zagen we Manlief vooruit gaan. Hij kookte weer, deed boodschappen, fietste 20 kilometer, kon weer mee naar de stad om voor de Wandelkerel schoolspullen te kopen voor de Middelbare School, kon zonder problemen zijn bed in de vouwwagen in en uit klimmen en op de camping zonder hulp naar het toilet en douchen. Kortom hij kon veel en deed veel.

En toen kwamen de tegenslagen. In het najaar van 2012 ging het stapje voor stapje minder. Manlief moest stapjes en stappen terug doen en we werden weer vaste klant in het ziekenhuis. Maar daarna ging het weer bergopwaarts. Helaas ga je veel harder achteruit dan dat je vooruit gaat en dus moest Manlief weer flink aan het revalideren. Maar met de aanpassing in de medicijnen die werd gedaan, hadden we goede hoop en bleven we positief. En zo ging Manlief langzaam weer vooruit.

En zo werd het april 2013. En toen was het niet de sarcoïdose die roet in het eten gooide, maar één of ander @#$#@#$$$#**%kl.t.-virus. Ja, en ook dat virus richtte veel schade aan. En toen was dat verwachte jaar voorbij en waren we niets opgeschoten, sterker nog, er was achteruitgang.....

Maar we hielden onszelf op de been met het perspectief dat het allemaal beter zou worden. En ondertussen is het eind 2013 en het gaat niet beter. Sinds april is er wel vooruitgang, maar niet van zodanige aard, dat het te vergelijken is met de situatie van maart/april 2012.

En dus moeten we ons perspectief aanpassen. Want waar we anderhalf jaar terug tot de conclusie kwamen dat we geen dure hulpmiddelen gingen aanschaffen (al dan niet vergoed door de verzekering), omdat ik voor die periode de honneurs wel kon waarnemen, blijkt nu dat Manlief nog geen grote rol kan spelen in de maatschappij, laat staan in ons gezin. Maar voordat we dat echt konden/durfden/wilden benoemen, moest één van ons een knal krijgen. En die knal kreeg ik.

Diep van binnen wist ik al een maand of drie dat ik op de toppen van mijn kunnen liep. En ik gaf wel wat signalen, maar (vrouw eigen) van die halfbakken signalen. En daarom ging het maandagmorgen mis. Ik stond op met buikpijn, diarree. Maar toch douchen, aankleden, ontbijten, tussendoor een paar keer naar de wc en vervolgens in de auto naar het werk. Nou dat was een goed plan..... maar niet heus! Binnen vijf kilometer de auto stilgezet, overgeven. En toen drong het tot mij door. Zo kan het niet meer, Lies, je MOET! NU! voor jezelf kiezen. En dus belde ik mijn werkgever, nam de eerste, beste afslag richting huis en belde de huisarts.

En dan blijkt de waarde van een dorpspraktijk, want de assistente hoorde mijn stem en vroeg direct of ze niet beter een dubbele afspraak voor mij kon plannen. En dat gebeurde. En zo zat ik een half uur later snotterend, huilend, snikkend en lachend bij de HA. Pfoeeee. Eerst mijn hart gelucht en daarna samen gezocht naar oplossingen. De HA vond mij niet geschikt voor een psycholoog. Met mij is niks mis, geen jeugdtrauma of onverwerkte problemen, er wordt simpelweg te veel van mij gevraagd. En dus vroeg zij naar de behandelend artsen.

Dat zijn op dit moment de neuroloog en de revalidatie-arts (RA) in het ziekenhuis, en de fysiotherapeut van de dorpspraktijk. En (toeval bestaat niet) er stond een afspraak met de RA voor dinsdag. Ik zou niet mee naar die afspraak, ik werk tenslotte op dinsdag, maar de HA en ik kwamen tot de conclusie dat ik daar wel moest zijn. De HA zou de RA inlichten over ons gesprek en mijn gesteldheid en ik regelde met mijn werk dat ik ook dinsdag thuis zou blijven, zodat ik een dag extra rust had en ik mee kon naar de afspraak. Op mijn werk kreeg ik alle medewerking en zo vertrokken Manlief en ik dinsdagmiddag naar de RA.

En daar kregen we de wind van voren. De RA deed stevige uitspraken richting Manlief. Hij moest accepteren dat hij voorlopig (dus binnen 1, 2, 5, 10 jaar?) niet zodanig zou herstellen als de verwachting was geweest. En als mensen met een dwarslaesie in staat zijn om volledig zelfstandig hun leven te leiden, dan moest hij dat zeker kunnen. En dus moest hij nu actief aan de gang met het aanvragen van hulpmiddelen en moest hij er zeker voor gaan zorgen dat hij voor vervoer niet meer afhankelijk zou zijn van mij of andere familieleden. Zo, dat was even in mijn straatje, eindelijk iemand die het mij eens was, in plaats van al die mensen die alleen maar vanuit het perspectief van die zieke man praten. Tja, zo mooi kon het natuurlijk niet zijn. Ook voor mij was er portie "neus op de feiten"!!!

Ik moest minder zorgen, Manlief en de kinderen meer zelf hun zaken op laten lossen en vooral meer voor mezelf kiezen. Dus gewoon zeggen: "Dan ben ik er niet! Dus als je dan plannen hebt, moet je een oplossing verzinnen waar je mij niet bij nodig hebt. Succes!" Oeps, slik!

Gelukkig krijgen we begeleiding bij dat proces. Er wordt een kortdurend revalidatieproces opgezet, gericht op het verkrijgen en het gebruik van hulpmiddelen. Dit proces bestaat uit Maatschappelijk Werk, zij helpen ons bij de procedures om de juiste hulpmiddelen te krijgen en om die een plek te geven in ons leven. Daarnaast gaat Manlief een revalidatieproces in waarbij hij leert omgaan met de hulpmiddelen, zoals een trippelstoel en een rolstoel. En ook krijgt Manlief een neuro-psychologisch onderzoek, waarbij wordt gekeken in hoeverre de sarcoïdose zijn dagelijks functioneren beïnvloedt. Ik constateer namelijk dat hij moeite heeft met onthouden en concentratie, terwijl hij zelf het idee heeft dat dat wel meevalt. Daarnaast kan dit onderzoek ons helpen in de UWV-procedure, die in 2014 een vervolg krijgt.

En om nu terug te komen op dat perspectief, het lijkt mij wel duidelijk dat ons uitgangspunt de afgelopen anderhalf jaar drastisch veranderd is. Van een perspectief van behoorlijke vooruitgang naar een perspectief met een, op lichamelijk gebied, ernstig beperkt gezinslid.

En dus moeten we afscheid nemen van het perspectief dat we een gewoon gezin zijn, met een vader en moeder die alles kunnen. We zijn geen gewoon gezin, maar wel een gezin dat gewoon wil leven en genieten.

En ondanks alles, of misschien wel dankzij alles, gaat ons dat lukken!!!!! Want als wij één ding hebben geleerd dan is het wel dat je niet verdrietig moet zijn om wat is geweest, maar dat je blij moet zijn met wat je meegemaakt hebt. En met zoveel lieve mensen om ons heen kan het niet anders!!!!

zondag 17 november 2013

Ik wil, ik wil, ik wil..........

Altijd als één van de schatjes begint met: "Mama, ik wil......" dan roep ik, verwijzend naar Kinderen voor Kinderen: "Ik wil een krokodil als huisdier!!!" Over het algemeen heb je namelijk niet zo veel te willen. En zeker toen de schatjes klein(er) waren, waren de eisen behoorlijk gericht op het materiële vlak. Ondertussen zijn ze een stuk wijzer en hebben ze, door de ervaringen met hun zieke vader, geleerd dat materiële zaken niet zaligmakend zijn. Wat ze nu willen is rust in de tent, een vader die aanwezig is en naar zijn kunnen meedraait in het gezin en vooral tijd door brengen met zijn vieren. En ik moet zeggen dat ik daar ook van geniet.

Maar zo nu en dan krijg ik het Spaans benauwd. Door de omstandigheden bestaat mijn leven voornamelijk uit regelen, verplichtingen nakomen en dingen voor anderen doen.

Het regelen zit hem in alle dagelijkse dingen. Ritjes naar sportvelden voor trainingen en wedstrijden, ritjes naar supermarkten en andere winkels voor de boodschappen, eten koken, vuilniszakken verwisselen, stofzuigen, oud papier verzamelen, containers aan de weg zetten, planten water geven, wassen draaien, was ophangen, was opruimen (het vouwen doet Manlief), en zo zijn er nog duizenden andere dingen die Manlief en ik in het verleden verdeelden en die nu door mij gedaan worden.

De verplichtingen zitten hem voornamelijk in werk en alles wat daar bij komt kijken en die dingen voor anderen liggen op diverse terreinen. En ik wil niet klagen, maar ondertussen blijft er verrekte weinig tijd over voor mijzelf. En als ik tijd heb voor mijzelf, dan is er altijd wel iemand thuis, die toch nog iets van mij wil. Alleen op vrijdagmiddag van kwart voor 1 tot ongeveer half 3, als Manlief gaat sporten, ben ik helemaal alleen thuis. Maar op de één of andere manier is er dan altijd wat. Ik wordt gebeld, er staat iemand aan de deur voor een collecte, er komt iemand een bakkie doen, de Wandelkerel is eerder vrij of het is niet gelukt om 's ochtend boodschappen te doen en dat moet alsnog gebeuren.

Dus als je mij nu vraagt wat ik wil: Tijd voor mezelf. Tijd waarin ik alleen maar aan mijzelf hoef te denken, voor mezelf hoef te denken en waarin ik gewoon weer even IK kan zijn, zonder mijn rugzak met dagelijkse beslommeringen, verwachtingen die ik mijzelf opleg en die door anderen worden opgelegd en vooral zonder de altijd aanwezige zorg op de achtergrond. De laatste keer dat ik dat, zo'n beetje, ervaren heb, was tijdens de N4D. Ik had een doel en mezelf om dat te halen. Hoewel ik toen natuurlijk niet helemaal alleen was, waren er geen andere zaken die mijn aandacht vroegen.

En dus wordt het misschien tijd om een "pelgrimage" voor mezelf te houden. Naar Santiago de Compostella zit er nog niet in, maar een weekje er tussen uit in Nederland zou toch haalbaar moeten zijn. Het wordt tijd om de vakantieplanning voor 2014 maar eens even te bekijken........

zaterdag 16 november 2013

52.71 Een beetje dichter bij Kerst...

Tijdens een familieweekend neem ik heerlijk handwerk mee. En omdat ik toch al in kerststemming was, hield ik het bij de Scandinavian Christmas. En ik ben (in ieder geval voor mijn doen) flink opgeschoten. Heerlijk toch?




 




vrijdag 15 november 2013

Ik loop een beetje achter......

Zo hééé, het is zaterdagavond en ik doe het nog. Dat is over het algemeen genomen niet bijzonder, maar na alle activiteiten van afgelopen week, vind ik het redelijk bijzonder. Maar de aanleiding tot dit alles was gewoon leuk.

Het was namelijk weer tijd voor het 5-jaarlijks familieweekend. En daarom vertrokken we vrijdag de 8e november naar de Jolinckhoeve om daar een lang weekend door te brengen. En de familie bestaat ondertussen uit 19 personen, waarbij de oudste 77 jaar is en de jongste 3 maanden. En dit verdeeld over 4 generaties. Een divers gezelschap dus.

Maar iedereen vermaakte zich prima. Kletsen, spelletjes doen, voetballen, tafeltennissen, luieren, wandelen en fietsen hielden ons bezig. En ik ben ook nog heerlijk aan het handwerken geweest. Maandag gingen we weer naar huis.




















En dan begint de "ellende"....... Want dan moet er gewassen worden, boodschappen gedaan en de 4-daagse werkweek moet in drie dagen gepropt worden. En dan was de werkweek deze week ook nog eens extra druk. De tentamenperiode is begonnen, dus er lag een stapel van zo'n 60 tentamens op em te wachten. Deze week begon mij stagiaire en die wilde ik natuurlijk goed begeleiden, want er is niets vervelender dan te moeten beginnen aan een stage met het idee dat er eigenlijk geen tijd voor je is....

En toen was het vrijdag en toen lag er een enorme hoeveelheid huishoudelijk werk op me te wachten. Manlief had in de loop van de week alle was gevouwen, maar ik moest alles nog opruimen, de boodschappen in de supermarkt moesten gedaan worden, de keuken kon wel een doekje gebruiken, er waren boodschappen die in de naburige stad gedaan moesten worden, de cijfers van de tentamens moesten ingevoerd, maar dat kon pas nadat ik ook de laatste vragen had nagekeken, de installateur kwam langs voor het jaarlijks onderhoud aan ketel en kachel en dan zijn er nog tientallen klusjes waar ik niet aan toe gekomen ben.

Maar we hebben een heerlijk familieweekend gehad en daar heb ik dan een beetje extra drukte wel voor over.