Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

vrijdag 21 juli 2017

N4D 2017, de dag van Cuijk

En weer ging de wekker om kwart voor 3, de laatste keer voorlopig dat hij zo vroeg gaat. Ik kan me nu al verheugen op morgen. Dochterlief slaapt overal doorheen, terwijl de Kerel en ik de voorbereidingen treffen voor de laatste wandeldag. Nog één keer de voeten tapen, nog een keer de wandeltas inpakken, nog één keer het lijstje controleren of er niets vergeten is en dan gaat de Kerel naar de Wedren. Als hij weg is, ga ik me aankleden en zet ik thee. Na verloop van tijd komt Mams binnen waaien, enigszins gedesoriënteerd. Zij blijkt haar wekker per ongeluk ook op kwart over drie te hebben gezet en is nu het besef van tijd een beetje kwijt. Dit heeft als gevolg dat we ons op het laatst nog moeten haasten. Als we bij Hilly en Albert aankomen, wordt er dan ook even nadrukkelijk op het horloge gekeken. Gelukkig wel met een dikke knipoog. We zijn heel snel door de start en lopen voor de derde dag op rij dezelfde route door Nijmegen.





App-verkeer:
"Hé Kerel, klopt het dat je al in de lus loopt?" "Ja, dat klopt." "Heb al een foto van je gezien." "Van Cobie of Robert." "Cobie. Hoe gaat het?" "Nog wel oke. Moet zo wel weer even zitten." "Je hebt alle tijd, dus neem je rust."

Bijbehorende foto:


Vandaag vinden we geen plek bij de eierboerderij, dus we lopen daar door. Langs de weg richting Sint Walrick vinden we alsnog een plek om te zitten en een bakkie te kopen. We zwaaien naar bekenden en onbekenden voor we weer verder gaan. Even verderop is de militaire rustpost en daar maken we een sanitaire stop. Weer fungeert Albert als opperhoofd tassenbewaking, zodat de dames zonder gedoe met een tas kunnen gaan zitten.

Na deze stop kunnen we weer verder, richting Overasselt en dan de dijk naar Linden. Het stukje langs de dijk vind ik altijd het vervelendste stukje van de dag. Over de brug, langs de snelweg. Constant zoevende auto's. Aan de andere kant is het wel leuk om naar de mensen de zwaaien, die enthousiast naar ons zwaaien. Ik focus me dus maar op het zwaaien en probeer het geluid te negeren. Dat werkt goed en zo bereiken we de overkant en even later Linden. In Linden zoeken we het pannenkoekenrestaurant op en daar vinden we ook nog eens een plekje in de schaduw. Albert en Hilly gaan voor de pannenkoek, Mams en ik voor de soep.

App-verkeer:
"Het gaat niet zo lekker. Ik kan geen kilometer lopen zonder barstende pijn te krijgen. Ik loop wel door, maar het gaat niet goed." "Waar ben je nu dan? Hoeveel moet je nog?" "Wat je ook doet, ik ben trots op je Kanjer." "En ik ook!!!!👄" "Ik ben degene het meest links en ik moet nog 26 km lopen."
"Heb je al een paracetamol genomen? Tenminste, als het allen de blaren zijn waar je last van hebt." "Ja" "Als het al even geleden is, mag je er nog wel één nemen." "Gedaan, Sabine heeft ook gebeld, helpt wel." "Heb in de W4W-groep gegooid dat je wel een steuntje kan gebruiken. Wat een toppers zijn het toch. en anders verder op je crocs. Het is nog wel een eind, maar pijn is ook niet alles." "Ik loop ook al met Jacqueline." "En dat helpt natuurlijk ook. waar ben je nu, gaan we proberen om je weer te vinden." "Ergens tussen Gassel en Beers."









Na het aangenaam verpozen bij het pannenkoekenrestaurant is het tijd om Linden te bewonderen. De bewoners hebben weer erg hun best gedaan om de doortocht aangenaam te maken. Het thema dit jaar is "Liefde". En die zien we in alle soorten en maten voorbij komen.













En na deze overdosis liefde vervolgen we onze weg richting Beers. Van de Wandelkerel krijg ik het bericht dat Jacqueline en hij in Beers waren en dat ze aan de tweede lus gaan beginnen. Dat is een goed bericht, want dan kunnen we ongeveer tegelijk in Cuijk zijn.

Het is heerlijk weer en ineens realiseer ik me dat ik nog helemaal niet plak. Niet dat ik nog okselfris ben, maar mijn shirt plakt nog niet vast aan mijn lijf, zoals woensdag. Het is dus echt wandelweer. Het stuk naar Beers hebben we zomaar afgelegd. In Beers is het druk en gezellig, maar we lopen gewoon door, op naar Cuijk. Ergens tussen Beers en Cuijk zijn we Hilly ineens kwijt. We zaten een beetje klem tussen twee groepen militairen en nu hebben we geen idee waar ze is gebleven. We weten zeker dat ze niet voor ons loopt, dus we gaan maar even stil staan langs de kant. Dat blijkt een goede keus, want het duurt maar even of Hilly komt er weer aan. Gelukkig, kunnen we weer met zijn vieren verder.

We bereiken Cuijk en ik bel de Wandelkerel om te vragen waar hij nu is. Zelf heeft hij geen idee, maar zijn gezelschap weet te vertellen dat hij nog een kilometer of 2 voor Cuijk is. Wij moeten ook nog een stukje tot het punt van samenkomst, dus het is te doen om op hem te wachten.

App-verkeer:
"Opa en ik staan nu bij Sabine!" "Gezellig. Wij lopen net Cuijk binnen. Gaan nu op zoek naar de Kerel." "Volgens de app loopt hij nog halverwege de lus van de 50." "App klopt niet, had hem net aan de telefoon. We gaan hem opwachten op het punt waar 50 en de 40 voor de tweede keer samenkomen." "Oke!"

Mams en ik vinden een stoel bij de samenkomst en Hilly en Albert besluiten om door te lopen naar de militaire rustpost aan de overkant van de pontonbrug. We zullen elkaar daar weer ontmoeten.

"Gevonden!" "Doet ie het nog?" "Volhouden kanjer!! Je kunt het." "Hij doet het nog. We gingen dansend de pontonbrug over!!" "Dat scheelt weer!!" "Mijn toppertje!" "Trots op je, vriend!!" "Zeggen jullie het als jullie bij de Oase zijn?" "Doen we."

En inderdaad gaf de drukte en het feest van Cuijk de Wandelkerel een boost. Feestend door het centrum en dansend de pontonbrug over. Jacqueline en Marieke, die met de Kerel de lus waren doorgelopen, deden volop mee.


















Bij de militaire rustplaats staat Albert ons op te wachten. Hilly staat in de rij voor de toiletten en aangezien er meer mensen zijn die daar behoefte aan hebben, mag Albert weer op de tassen passen. We hebben nog een krappe 15 km te gaan en theoretisch gezien zouden we dus rond half 4 binnen kunnen zijn. Maar dat is theorie, de kans dat het later wordt is aanzienlijk groter, want er zijn zoveel leuke rustplekken tussen de pontonbrug en de Wedren en daarnaast willen we uitgebreid genieten van de sfeer en de mensen die ons toejuichen.

Maar nu eerst naar Mook en dan naar de Oase. De dijk naar Mook vliegt onder onze voeten door, maar in de drukte en tussen de militairen raken we elkaar weer kwijt. Dat geeft niet, bij de Oase zullen we elkaar sowieso weer treffen. We lopen Mook door en dan besluit de Kerel dat hij NU zijn schoenen uit wil. Niet meer wachten tot de Oase, NU. Mams en Jacqueline lopen door, ze zitten net weer lekker in het ritme en de rest zijn we kwijt. Ik blijf bij de Kerel en bind zijn schoenen aan zijn tas. Ondanks het feit dat hij het nu ondingen vindt, laten we ze toch maar niet achter. Ik denk dat ze wel weer vriendjes worden, de Kerel en zijn wandelschoenen.

Na deze onderbreking zetten we de gang erin. We willen naar de Oase, naar een Radler en gehaktballetjes en natuurlijk naar de beste verzorgers van de 4Daagse. Als de Kerel en ik daar aankomen, zitten Mams en Jacqueline daar al. Van Hilly krijg ik een berichtje dat zij nog ergens anders een pauze hebben genomen en dat ze nu op weg zijn naar de Oase. Dat gaat dus goed komen. En nu rust!!!!




De Wandelkerel trekt zijn sokken uit om zijn voeten wat frisse lucht te gunnen. het ziet er verleidelijk uit, maar ik hou mijn schoenen aan. Ik ben bang dat ik het niet leuk vind om ze daarna weer aan te doen, maar ik verheug me al wel op het moment dat ik op de Wedren mijn slippers aan ga doen. Albert en Hilly arriveren ook in de Oase even later gevolgd door Liana. En zo gaan we even later met zijn zessen op weg voor de laatste 8 km.

Eerst door Malden, waar de Kerel telefoon krijgt van zijn zusje, ze wil weten hoe lang het nog duurt. Nou niet zo heel lang, even later kan ze haar broer een dikke knuffel geven!!!








We knuffelen met Paps, Dochterlief en Sabine. We stoppen een gladiool in onze tas en de Wandelkerel plundert de snoepbak van Sabine. En dan gaan we weer verder, want de familie van Albert wacht een stukje verderop ook op ons.




En inderdaad, even later stonden we weer stil, nu kon Albert knuffelen.




De overige inhaalcomitees zouden bij de Wedren wachten, dus vanaf hier konden we feesten op de Via Gladiola zonder het risico te lopen om iemand te missen. En feesten deden we. Lekkers snaaien, bier bedelen, gladiolen verzamelen, meezingen, juichen en dan weer opnieuw beginnen.

De Wandelkerel had nog wel een probleem. Zijn rechtercroc bleek totaal versleten, de zool was nog net dicht, maar dat scheelde maar een millimeter en dat liep heel vervelend. Zo vervelend dat hij besloot deze croc uit te doen. Hij finishte zijn 6e 4Daagse dan ook op een croc en een sok. Maar hij finishte!!!












Wat heeft de Kerel het moeilijk gehad dit jaar en wat ben ik trots op hem. En bij het ophalen van zijn medaille zei hij: "Tot volgend jaar!" Hij is dus nog steeds niet genezen van het wandelvirus.


Nadat we allemaal onze medailles hadden opgehaald, verzamelden we weer op het horecaplein. We feliciteerden elkaar en anderen en genoten, met een drankje, van de prestatie die we hadden neergezet.





Ik inspecteerde mijn blaren. Mooie exemplaren gekweekt vandaag.



En uiteindelijk was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van ons gezelschap, maar ook afscheid van een fantastische 4Daagse. Op weg naar de fietsenstalling kregen we nog een prachtig toetje. Er stond een doedelzakorkest te spelen tegenover de stalling. De Wandelkerel greep zijn kans en scoorde een ijsje om op te eten tijdens het luisteren. En verder genoten we.









Een mooiere afsluiting van deze 4Daagse hadden we ons niet kunnen wensen!!!!