Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 28 augustus 2011

Vierdaagse van de IJzer, de dag erna.....

Ook deze ochtend ging de wekker redelijk op tijd. Tenslotte moesten we voor 12 uur het kampement verlaten en hadden we nog een behoorlijke rit voor de boeg. Dus om 8 uur stonden we naast ons bed. Nou ja we, de kinderen vonden het allemaal prima en draaiden zich nog een keer om. Dat vonden wij geen probleem, want we konden al genoeg opruimen zonder hen direct uit bed te jagen.
Toen de schatjes waren bijgekomen, moesten ze toch uit bed, want Wandelmams en paps zouden onze koffers meenemen, zodat wij de voortent in de kofferbak konden leggen. Het had een groot deel van de nacht nog geregend, dus alle tentdoek was nog nat. Voorzichtigheid geboden dus.



Om kwart over 9 vertrokken mams en paps, nadat ze koffie en thee voor ons hadden gezet en wij zo veel mogelijk bende bij hen in de camper hadden gedrukt. In sneltreinvaart wisten manlief en ik de voortent af te breken en de vouwwagen in te klappen en om kwart over 10 verlieten we ons plekje.
Natuurlijk moesten we nog even een plaspauze houden op het kampement voor we Oostduinkerke definitief verlieten. Ook maakte ik nog snel een aantal foto's van onder andere de douchetent.


Op dat moment liep ook de (militaire) adjunct-directeur rond om foto's te maken en met hem maakten we nog even een praatje. Allereerst maakten we hem een compliment voor de goede organisatie. En natuurlijk vertelden we hem dat we enorm hebben genoten van deze Vierdaagse. Op zijn vraag of we weer terug zouden komen, antwoordde manlief als eerste. Zijn antwoord was dat we zeker nog eens terug zouden komen. En dat doen we ook zeker.
Maar er staan de komende jaren nog zoveel leuke meerdaagse (buitenlandse) tochten op mijn/ons lijstje, dus de kans is groot dat we de komende jaren eerst andere wandelevenementen gaan bezoeken.
Bijvoorbeeld: Tocht om de Noord, Marche de l' Armee, Edense Vierdaagse, Muur van Hadrianus, Coastal Path, Pieterpad en nog veel meer. Och nog zoveel te wandelen en te doen. Maar de Vierdaagse van de IJzer hoort ook zeker in dit lijstje thuis. Wat ons betreft is het een aanrader.

Na een zeer voorspoedige thuisreis begroeten we Wandelmams en paps weer. We hevelen zoveel mogelijk mijn en dijn weer over naar de rechtmatige eigenaar en gaan na een bakkie weer huiswaarts. Het resultaat van deze Vierdaagse...... Voor dochterlief 4 rozetten en voor het Wandelmannetje en mijzelf de "kleine bronzen medaille" en natuurlijk een flinke portie trots bij allen vanwege de geleverde prestatie!!!!!!


En natuurlijk een fantastische ervaring rijker. Voor "verwende kinderen van deze tijd" kan het geen kwaad om een aantal dagen door te brengen met eten wat de pot schaft, zonder electriciteit ("Kan ik mijn DS niet opladen?"), zonder luxe douchegelegenheid en vooral MET een heleboel mensen met hetzelfde doel: Het volbrengen van een 4-Daagse!!!

Tot over een paar jaar.

Voor informatie over de Vierdaagse van de IJzer zie de site: http://www.mil.be/vierdaagse/index.asp?LAN=N

zaterdag 27 augustus 2011

Vierdaagse van de IJzer, Filmpje


Hierbij het filmpje van de doedelzakspelers. Ik blijf kippenvel krijgen van dit geluid. Kijk en geniet mee!!!!!!!!!!

Vierdaagse van de IJzer, dag 4

Ook vandaag moesten we weer vroeg op. Om kwart voor 7 gingen de eerste bussen en die wilden wij eigenlijk wel nemen. Gelukkig was het niet nodig om de verzorgingstent te bezoeken. Bij Wandelmams en mij was de tape blijven zitten. Bij het Wandelmannetje had de tape onder de douche losgelaten, maar hij vertrouwde op Hirschtalgcreme en daar smeerde ik zijn voeten dus mee in, voor hij zijn sokken aan deed. Mooi op tijd kwamen we bij de bussen en stapten we in. Al snel was de MP ter plaatse en vertrokken de bussen. Alleen bleef onze bus staan. Wij waren in een bus van de tweede shift gestapt en die vertrok dus een kwartier later naar Ieper. Ach, nou ja, we zaten droog en vandaag zouden we zeker op tijd zijn voor de officiële start, dus relax.....

In Ieper parkeerde de buschauffeur precies naast een dikke plas en moesten we dus springen om droge voeten te houden. Maar deze hindernis overwonnen we zonder problemen. Het was wel erg koud en huiverend in onze regenjassen gingen we op zoek naar een toilet. Tenslotte hadden we alweer ruim een uur in de bus gezeten en was het nog maar een krap half uur tot de start. Na het toiletbezoek zochten we een plekje in de zon, alle warmte was welkom.


Het plein waar de start plaatsvond is een prachtig plein. Oude gebouwen met prachtige gevels en bijzonder sfeervol. Ook nu stonden de eerste wandelaars weer vooraan te popelen om te kunnen starten. Achter het stadhuis bevond zich nog een prachtige kathedraal, waarvan de toren boven alles uitstak. En hoewel het koud was, was de lucht prachtig blauw, dus gingen we ervan uit dat de temperatuur nog wel zou oplopen.


Vlak na de start liepen we onder de Menenpoort door. Die zagen we al snel opdoemen en vol verwachting liepen we door, want vanuit de verte zag die poort er al prachtig uit. We wisten al dat er 's middags een defilé zou zijn bij deze poort en daar zagen we nu al naar uit. Ach nog 23 kilometer wandelen, dan was het zover. Onder de poort keken we onze ogen uit en toen we er onderdoor waren, bedacht ik me dat ik nog maar snel een foto moest maken. En ik noteerde in gedachten dat ik 's middags niet moest vergeten om ook onder de poort te fotograferen.



Wat ons de hele Vierdaagse is opgevallen is dat de Belgen veel netter in de rij staan dan wij in Nederland gewend zijn. Als er 4 toiletten stonden, stonden er ook 4 rijen en waren 10 toiletten, dan stonden er 10 rijen en niemand deed moeilijk als bleek dat de rij waarin hij stond veel langzamer ging dan de naastgelegen rij en dat dus iemand die later in de rij stond toevalligerwijs eerder aan de beurt was. Hier kan menigeen in Nederland nog iets van leren.


Elke dag was ergens op de route een tussentijdse controle. Dit was altijd op dat deel waar alleen de betreffende afstand langs kwam. De controleurs hadden een scanapparaat dat van flinke afstand kon scannen en soms hadden wij niet eens door dat we al gescand waren. Dit gold ook voor de start- en finishscan, die automatisch plaatsvond. En achteraf blijkt het ook te kloppen. De tijden zijn namelijk te controleren via de site van de Vierdaagse van IJzer.


Ondertussen was de zon flink gaan schijnen. Een nadeel was wel dat er ook een fiets4daagse was en dat de route van de fietsers precies tegen die van de wandelaars inging. Meestal ging dat prima, allemaal een beetje inschikken en de fietsers in gematigd tempo achter elkaar, dus passeren zonder problemen. Maar er waren ook fietsers die in volle vaart de meute tegemoet kwamen en dan ook nog het liefst met drie naast elkaar op een weggetje van 3 meter breed. Gevloek en gescheld alom dan. Gelukkig waren dat de uitzonderingen en werden er vooral grappen gemaakt over en weer.


De samenkomst tussen 24 en 32 kilometer was vandaag op 11,5 kilometer en daar was ook een gezellige rustplaats, dus daar maakten we gebruik van. Onder begeleiding van een accordeonist aten we een broodje, of twee, een lekker peertje en dronken we wat. We bezochten een toilet en toen konden we weer verder. Manlief had zich vandaag, ondanks zijn blessure, aangesloten bij de 8 kilometer-lopers en zij waren ondertussen bijna binnen. Met de belofte dat zij op het finishterrein op ons zouden wachten, gingen wij verder.
In de verte zag de lucht er steeds dreigender uit. De donkere wolken pakten zich samen en het was maar even of het begon te druppen, te regenen, nog harder te regenen uiteindelijk werd het een stortbui. Wandelmams trok haar regenjas aan en ik hielp het Wandelmannetje in een poncho. Het Wandelmannetje kon droog verder en ik moest nog een poncho aantrekken toen de stortbui begon. In de luwte van een electriciteitshuisje deed ik dat terwijl Wandelmams en het Wandelmannetje verder wandelden.


Na 10 minuten was de bui voorbij en liep ik te soppen in mijn schoenen. Ook Wandelmams had een zwembad in haar schoenen. Het Wandelmannetje had nog wel droge voeten. En dat is dan het verschil tussen leren schoenen en Gore-Tex schoenen. Op het eerste beste bankje gingen we zitten en trokken Wandelmams en ik droge sokken aan. De voeten en schoenen werden zo zorgvuldig mogelijk droog gemaakt en ondertussen werden we ook nog eens gefotografeerd door passerende wandelaars.
Even later scheen de zon weer volop en al dampend liepen we verder. Na een aantal kilometers kwamen we bij Hill 62, een Canadees gedenkmonument, met daarnaast een begraafplaats. Een zeer indrukwekkende plaats, waar we zeker nog eens naar toe gaan.






Bij Hill 62 stond ook weer een verzorgingspost van defensie. Gelukkig hadden ze niet zo veel te doen, maar dat ze er waren, was alleen al fantastisch. De veldbedden stonden klaar en de aanwezige militairen hoopten volgens mij dat ze iets te doen kregen.


Na de rustpost ging de route nog een stuk door landelijk gebied en dus kwamen we koe-tjes tegen. Hoera, toch nog een foto van een koe. Vlak daarna gingen we het stedelijk gebied weer in. De MP stond weer paraat om ons te begeleiden bij het oversteken van de weg. Super geregeld!!!!



We passeerden de 8 kilometer finish, waar het alweer rustig was, en liepen verder. Eerst langs een prachtige visvijver en daarna richting de bebouwde kom van Ieper. Daar werden we nog even op het verkeerde been gezet door een kunstkraan. Geweldig toch, dit soort kunst.


Kort daarna kwamen we op het finishterrein. Eerst de medailles opgehaald en daarna de andere helft van de familie opgezocht. In afwachting van het defilé dronken we nog wat, werden wandelschoenen verruild voor sandalen, slippers en Crocs en gingen we uiteindelijk achter de muziek aan richting de Menenpoort. Manlief werd daarbij geflankeerd door zijn beide kinderen en het plezier spatte van dit drietal af.


Vlak voor de Menenpoort kregen alle wandelaars een roos en toen was het wachten op wat komen ging. Voor ons was alles nieuw en wij keken onze ogen uit. De wandelgroepen stonden opgesteld in een zijstraat en vanaf de hoofdroute liepen de verschillende korpsen het parcours op. Het doedelzakkorps maakte de grootste indruk. Nu moet ik zeggen dat dat ook te maken heeft met de Nijmeegse Vierdaagse, waar ik in het verleden op moeilijke momenten doedelzakspelers ben tegengekomen, die mij door zo'n moment heen hielpen. En hoewel het nu geen moeilijk moment was, blijf ik genieten van dit instrument. Ik heb geprobeerd om hier een filmpje te plaatsen, maar dat is niet gelukt, dus jullie zullen het (voorlopig) met een foto moeten doen.

Na elke wandelgroep werden ook een aantal individuele wandelaars toegevoegd aan het defilé. Wij besloten om daar niet op te wachten, maar om als toeschouwer te gaan genieten van dit spektakel. Eerst liepen we onder de Menenpoort door, waar ik de foto's maakte waar ik vanmorgen al over had gedacht. En stiekem baalde ik dat ik nu alleen de compactcamera bij me had. Maar ja, anders had ik 24 kilometer lang gebaald dat ik de spiegelreflexcamera bij me had gehad, dus daar was ik snel overheen. En ook met een beetje spelen met de programma's en een beetje geduld kom je tot zeer behoorlijke foto's met een compactcamera. Toch????




Nadat we onder de Menenpoort waren doorgelopen, zochten we een plekje langs de kant. Hier genoten we van alles wat voorbij kwam. Ook de Wandelgroep Zoetermeer kwam voorbij. Met deze mensen hadden manlief, paps en dochterlief gesproken toen ze op ons zaten te wachten. En ook toen wij aan de kant zaten werden er enkel woorden gewisseld. Vooral over het genoten bier op finishplaats, Tja, tenslotte ga je in België "stappen".




In de pendelbus van Ieper naar de kazerne, waar de bussen richting de verschillende kampementen stonden, nam ik nog snel een foto van de GPS. Gelukkig kwamen we met zijn zessen in dezelfde pendelbus terecht. Bij de kazerne stonden de bussen al op ons te wachten, maar werd ons gezelschap van 6 gesplitst in 2 en 4. Geen probleem, het eindstation was gelijk.
Helaas had het Wandelmannetje nog een verrassing voor ons in petto. De bus richting Oostduinkerke vertrok toen hij verschrikt opmerkte dat zijn wandeltas nog in de pendelbus lag. Oeps, schrik, baal enne nog een iets minder net woord ontschoten manlief en mij. Zijn ID-kaart en zorgpas zaten ook in die tas.


Dus aangekomen in Oostduinkerke zijn we gelijk naar de infotent gegaan. Daar vertelde het Wandelmannetje keurig wat er gebeurd was en belde de "chef" direct de afdeling gevonden stukken. En tot grote opluchting van het Wandelmannetje (en zijn ouders) bleek de tas gevonden en werd hij dezelfde avond nog van Ieper naar Oostduinkerke gebracht.

Het meest bijzondere moment van de dag was toch wel toen wij stonden te wachten op de pendelbus en een plaatselijke Belg vertelde dat de stad Ieper na WOI volledig opnieuw was gebouwd, omdat er geen steen meer op de andere stond na afloop van WOI. Dit vinden wij bijzonder omdat de stad eruit ziet als een stad die in de Middeleeuwen is gebouwd. Zeker van de kathedraal hadden wij het idee, dat deze er al eeuwen stond. Dat blijkt dus niet zo te zijn, hij staat nog geen eeuw. Gelukkig zijn voor de herbouw wel de authentieke stenen en bouwplannen gebruikt. En dus heeft Ieper een prachtige, oude uitstraling.

Deze avond gingen we uit eten. Het eten was heerlijk, maar we hebben ruim een uur gewacht op dit voedsel en toen waren het Wandelmannetje en dochterlief compleet op, versleten en uitgeput. Tot overmaat van ramp onweerde en regende het ook nog toen we weer tentwaarts gingen. Maar na 4 fantastische wandeldagen kun je niet alles hebben. Trusten!!!!

vrijdag 26 augustus 2011

Vierdaagse van de IJzer, dag 3

Hoewel we deze dag niet zo heel vroeg weg moesten, ging de wekker toch op tijd. Zowel Wandelmams, het Wandelmannetje als ik moesten langs de verzorging om voeten te laten tapen. Wandelmams had problemen met een paar tenen, het Wandelmannetje liet zijn voorvoeten tapen en ik kon wel wat tape op de hielen gebruiken.

Een uur voor vertrek van de bussen ging de verzorgingstent open en voor die tijd wilden we het ontbijt op hebben en zo goed als startklaar zijn. Voorzichtig maakte ik het Wandelmannetje wakker, maar dat ging deze morgen niet zo makkelijk. Op mijn vraag of hij wakker ging worden antwoordde hij met: "Jaha!" Vervolgens legde hij zijn hoofd op zijn kussen en sliep verder. Onder lichte dwang werd hij toch wakker en toen Wandelmams de deur van de camper open deed waren we toch startklaar om naar de eettent te gaan.

Na het eten gingen we naar de verzorgingstent en daar werd iedereen op volgorde van binnenkomst keurig getaped. Opvallend vonden wij dat hier sporttape met gekartelde randen voor werd gebruikt, terwijl wij in Nederland altijd horen dat je juist moet tapen met tape met gladde randen, omdat gekartelde randen eerder blaren opleveren. Het tape-werk zag er overigens bij alle drie heel goed uit, dus we hadden er alle vertrouwen in dat het ook vandaag weer goed ging komen.

Vandaag was de start in Diksmuide en dit zou de langste wandeldag worden met ruim 25 kilometer. Toen wij bij de bussen aankwamen, reden ze al weg, terwijl we toch op tijd waren. Maar ja, ze zaten allemaal vol en dus vertrokken ze. Wij gingen dus met de tweede serie bussen mee. Ook deze vertrokken onder begeleiding van de MP. Helaas kwamen we pas tegen 9.00 uur aan bij de start en was de grote meute al vertrokken en hebben wij de officiële start gemist. Voordeel was wel dat we zo konden doorlopen, omdat het al erg rustig was. Al lopend maakte ik nog even een foto van (vermoedelijk) het stadhuis van Diksmuide. Daarom is de foto een beetje scheef, maar wat een prachtig pand.


Voor vandaag was er erg slecht weer voorspeld. Dat hadden manlief en ik de afgelopen uren al ontdekt, want er was een vreselijk heftige onweersbui over onze vouwwagen getrokken 's nachts. Zo één waarbij de flits direct werd opgevolgd door de donder en waarbij het zo hard regende dat we tegen elkaar moesten schreeuwen om boven het lawaai van de regen op het tentdoek uit te komen. Ik was dus allang blij dat het nu bleef bij lichte regen, die soms veranderde in miezer en soms iets harder ging. Maar onze regenjas was voldoende om droog te blijven. De voeten werden niet nat van deze hoeveelheid water en ook de korte broek had weinig te lijden van het water. Wel moest je uitkijken voor de plassen, want die waren overvloedig aanwezig.
Tot grote lol van het Wandelmannetje was er een man die vol in de plas sprong, waardoor een vrouw erg nat werd gespetterd. "Jeetje oma, die man is ongeveer net zo oud als jij en hij springt gewoon nog in de plas!!!!" Waarop oma antwoordde dat niet alle grote mensen saai zijn. Het Wandelmannetje scoorde flink punten toen hij zei dat hij dat wel wist, omdat zijn oma ook zeker niet saai is. De charmeur......

Na zo'n 3 kwartier werd het droog en kon eerst de regenjas open en daarna al snel uit en hoewel het hard waaide, was het heerlijk wandelweer. In de verte zagen we een zeer vreemd bouwwerk. Dichterbij gekomen zagen we dat er steigers om een rond bouwsel stonden. Toen we er langs liepen, zagen we dat het een molen betrof die gerestaureerd werd.


Op 12 kilometer namen we de eerste rust. Hier was ook de samenkomst met de 32 kilometer-lopers en daar stonden wc's. Daar waren we sowieso aan toe en omdat er een muurtje voor een huis stond op zithoogte namen we daar plaats naast een andere wandelaar. Al snel zat het hele muurtje vol. Gezellig was dat. Ook vandaag kregen we weer opmerkingen over de tekst op onze shirts. Allereerst werd het liedje weer gezongen, maar er was ook iemand die zei dat we dan ook maar eens echt moesten gaan "lopen" want dat wat nu deden nergens op leek. ???????? Hier snapten we niks van. Natuurlijk sprak ik deze meneer aan en al snel bleek het te gaan om een verschil in het Nederlands en het Vlaams. Lopen is bij de Vlamingen namelijk hard lopen en wat wij deden heet stappen. Tja, dan krijg je dus misverstanden. Maar als goede vrienden gingen we uit elkaar toen dit misverstand was opgelost.

Het Wandelmannetje had vandaag weinig problemen met zijn voeten, dus de tape deed zijn werk. Ondertussen belde paps dat hij en dochterlief de 8 km erop hadden zitten. Helaas had hij een foutje gemaakt en was hij in plaats van naar de bussen te gaan het parcours weer opgegaan. Daar kwam hij te laat achter en dus liepen dochterlief en hij een stuk van zo'n 4-5 kilometer extra. Ze zouden dus vandaag niet op ons wachten, maar zo snel mogelijk naar Oostduinkerke terug gaan. Dochterlief heb ik telefonisch nog even de hemel ingeprezen dat ze zonder mopperen dat stuk extra liep.
Nu zagen we weer een molen, maar deze was in goede staat en draaide volop. Je kon de molen ook beklimmen, maar die mogelijkheid lieten we toch maar aan ons voorbij gaan.


Na het telefoongesprek kwam ik erachter dat mijn GPS was uitgevallen en dat ik dus een stukje van de route miste. Snel nieuwe batterijen erin en proberen uit te vinden hoeveel (kilo)meter er ontbrak. Nu hadden we 's morgens de GPS ook al te laat aangezet, dus het klopte sowieso al niet helemaal. Maar van een andere wandelaar met GPS hoorden we toen dat we 800 meter hadden gemist op het eerste stuk. Even later kwamen we langs het 15 kilometer bord en bleek dat we in totaal ruim een kilometer misten op de GPS. Dat viel toch wel mee.
Ineens stond het Wandelmannetje stil. "Mam, ma-am, wil je hier een foto van nemen?" Het bleek te gaan om een hele grote paddestoel. Om het formaat aan te geven, liet ik hem zijn voet, maatje 37, ernaast zetten. Echt een joekel van een paddestoel dus.


Op een bepaald moment kregen we weer commentaar op onze shirts. Op onze uitleg dat in het Nederlands lopen ook gold voor wandelen, kregen we te horen dat hier niks van klopte, want meneer was zelf ook Nederlander en deze tekst was een belediging voor alle wandelaars. En als we het niet geloofden moesten we maar eens in een woordenboek kijken!!! Dit alles werd ons toegeschreeuwd en de wandelaars om ons heen keken, net als wij, zeer verbaasd naar dit opgewonden standje. Nu kan ik heel lullig gaan zeggen dat het hier een Zeeuw betrof en dat Zeeuwen toch eigenlijk reserve-Belgen zijn, geografisch gezien, maar voor ik dat doe, leek het mij beter om toch maar even een woordenboek te raadplegen met betrekking tot het woord lopen.

Bij deze dus, volgens het Handwoordenboek Hedendaags Nederlands, tweede druk, van "van Dale" betekent het woord lopen: "zich met de benen voortbewegen" en wordt er niets gezegd over tempo waarin dit gebeurd. Dat er in verschillende delen van het Nederlands taalgebied een andere interpretatie aan dit woord wordt gegeven, lijkt ons heel logisch, maar gelukkig klopt de tekst op onze shirtjes in ieder geval met de betekenis die in de "van Dale" wordt gegeven. Dus meneer de Zeeuw, ik hoop dat u ook eens een woordenboek raadpleegt.

Nog druk napratend over dit voorval kwamen we bij de finish van de 8 kilometer. Vanaf hier hadden paps en dochterlief dus ook gelopen. En al lopend werden we met zijn drieën steeds trotser op dochterlief. Wat een zwaar stuk hadden ze nog gelopen, of was het nu gewandeld:). Smalle, glibberige modderpaadjes, brede zandpaden met plassen en kiezels en tenslotte een modderpad van een kilometer of 3, waar we survivalden tussen de plassen door en ondertussen alle kanten opglibberden, omdat de rest van het pad ook was veranderd in modder.
Op gegeven moment smeekte het wandelmannetje bijna om een stuk asfalt om over te lopen. Uiteindelijk kwam dat en gelukkig liepen we toen ook bijna in het centrum van Diksmuide. En de belofte van een ijsje gaf hem nog wat extra energie en voor we het wisten, zagen we in de verte de finish.



Volgens de routebeschrijving was de route vandaag 25.8 kilometer. De GPS gaf elke dag iets meer aan dan de officiële kilometers, dus we zullen zo'n anderhalve kilometer gemist hebben. Dat viel dus nog wel mee.


Terwijl het Wandelmannetje genoot van zijn ijsje liet Wandelmams de wandelboekjes afstempelen. Ook was er op het plein een demonstratie van een drilpeloton van Belgische militairen. Dit was erg leuk om te zien, maar het orkest dat daarna bezit nam van het plein was nog veel leuker.



Met allerlei zelfgemaakte instrumenten, van stofzuigerslangen, pvc-buis en plastic tonnen gaven zij een show weg. De leider riep allerlei onzin. Bijvoorbeeld: "Opstellen in 6 rijen van 4!" Tja, je hebt maar een man of 12 in je orkest, beste man..... Ondertussen kwamen er steeds meer mensen op het plein en ontstond er een dikke rij mensen aan alle kanten. Toen het orkest klaar was, liet de leider, net als bij de militairen de mensen ruimte maken om het plein te verlaten. Om vervolgens op een ander plek het plein te verlaten, waardoor de mensen die daar stonden hals over kop aan de kant moesten. Dat deed iedereen natuurlijk met een brede lach.



Na nog een foto te hebben gemaakt van 't Manneke uit de Mane die symbool staat voor de West-Vlaamse humor, gingen we richting de bussen, op naar Oostduinkerke.


In Oostduinkerke troffen we de rest van de familie weer aan. Dochterlief klaagde steen en been over zere voeten, vooral omdat ze wilde horen hoe goed het was dat ze vandaag zeker 12 kilometer had gelopen. Natuurlijk deden wij daar nog een schepje bovenop door te zeggen dat ze het zwaarste stuk van onze route had gelopen, dus haar dag was helemaal goed.

Wat drinken, een hapje, een douche en dan weer eten. Vandaag kregen we  tomatensoep, aardappels, kipfilet, boontjes en een appel toe. En toen snel naar bed, want er volgde nog 1 wandeldag.

donderdag 25 augustus 2011

Vierdaagse van de IJzer, dag 2

Al om half 6 ging de wekker. Toch wel weer erg vroeg weer, maar zonder al te veel moeite kroop ik uit bed. Voorzichtig maakte ik het Wandelmannetje wakker en met enige moeite kwam ook hij uit zijn bed. We kleedden ons aan en hoorden de deur van de camper opengaan. Wandelmams was ook wakker. Met zijn drieën liepen we naar de grote tent voor het ontbijt. Ook deze morgen was er weer ruim voldoende te eten te krijgen. De ham-kaas ruil vond weer plaats en na het eten en het maken van het lunchpakket liepen we naar de vertrekplaats van de bussen.

Er stonden 9 bussen, waaronder een aantal dubbeldekkers, op ons te wachten. Tot groot genoegen van het Wandelmannetje gingen we onder geleide van de MP op pad. In konvooi werden we vervoerd naar Poperinge. Alle zijstraten werden afgezet en een vrachtwagen die zich toch tussen 2 bussen wist te wurmen, werd zonder pardon aan de kant gezet. Zelfs rode stoplichten werden genegeerd. We voelden ons ineens erg belangrijk.

Aangekomen in Poperinge moesten we nog een uur wachten tot de start. Alle tijd dus om het toilet te bezoeken. Alle drie stonden we in een andere rij. Helaas voor het Wandelmannetje stond hij in de verkeerde rij. Wandelmams en ik hebben zeker 10 minuten op hem staan wachten na ons toiletbezoek. Hij weet nu wel dat hij nooit achter militairen moet gaan staan. Wat die allemaal doen op zo'n toilet willen we niet weten, maar ze hebben wel lang werk.

We vonden nog een plekje op een bankje en keken naar de fanatieke wandelaars, die al vanaf het moment van aankomst in de rij stonden bij de start. Deze mensen hebben een uur staan wachten daar, tot het startschot viel. Nadat het startschot gevallen was zijn wij opgestaan. Tijd genoeg om onder de startpoort door te lopen. De rij was bijna weg en we konden zo doorlopen.

Na korte tijd kwamen we al langs de eerste begraafplaats ter nagedachtenis aan WOI. Het blijft een kippenvelmoment als je de geboorte- en sterfdata ziet staan op die kruisen. Vele van die jongemannen zijn niet ouder geworden dan begin 20 of hebben zelfs de 20 niet gehaald.


Al snel verlieten we Poperinge. Eerst liepen we over een afgezet stuk van de doorgaande weg. Alle auto's moesten voor ons aan de kant. En bij de eerste beste oversteekplaats werden ze dan ook nog weer tegengehouden door de MP. Het Wandelmannetje keek zijn ogen uit. Speciaal voor de wandelaars moesten de auto's stoppen. En dan al die militairen die er liepen. Zijn eerdere wens om soldaat te worden flakkerde weer een beetje op.

 

Al snel liepen we richting Frankrijk, want vandaag zouden we België voor een paar uur verlaten om een stukje Frankrijk mee te pikken. Voor ons uit een lang lint met wandelaars en achter ons precies hetzelfde resultaat.


Net voor we Frankrijk binnen liepen volgde nog een stukje ouderwetsklim/ en klauterwerk. Allereerst ontstond er een opstopping, omdat iedereen door een éénpersoonshekje moest. Dit was niet erg, want we hebben gezellig staan kletsen met diverse mensen. Ook begonnen er mensen een liedje te zingen met de tekst `Laat mij maar lopen` en dan nog iets over ´straten´ en ´een lief´ en nog wat dingen die we niet verstonden. Maar toen konden we net door het hekje, dus verder vragen kon niet. We klommen en klommen en klauterden en af en toe glibberden we ook nog. Wandelmams zei dat ze het een vreselijk pad vond, maar dat ze hem voor geen goud had willen missen.


Eenmaal boven konden we via de weg weer afdalen. De automobilisten werden in 4 talen gewaarschuwd voor de vele voetgangers die op en langs de weg liepen. En dat was maar goed ook, want het smalle pad langs de weg, was niet geschikt voor de vele wandelaars.


Ondertussen begon het Wandelmannetje wat moeilijker te lopen. Hij had last van zijn voeten. Op zich niet zo gek na al dat klim-, klauter- en afdaalwerk. Gelukkig was het niet zo ver meer naar een hulppost. Op de weg vlak voor de hulppost vroeg ik hem of hij morgen wel wilde starten. De verontwaardiging op zijn gezicht bij die vraag had ik wel verwacht en het bijbehorende antwoord ook. Dat was namelijk dat hij sowieso deze Vierdaagse ging uitlopen, zere voeten of niet!!!!!

Bij de hulppost aangekomen gingen schoenen en sokken uit en werden zijn voeten zorgvuldig geïnspecteerd door de aanwezige medicus. Die constateerde dat zijn voeten wat oververhit waren door het schuiven in de schoenen en dat er een paar plekjes waren die zeker een blaar zouden worden als er nu niets werd gedaan. En dus gingen de voeten in een bak ijswater, werden de voeten daarna zorgvuldig afgedroogd en vervolgens ingespoten met iets uit een spuitbus dat de voeten wit maakte en toen konden de sokken en schoenen weer aan. Het Wandelmannetje gaf een zucht van verlichting en bedankte iedereen wel drie keer. We kregen het advies om op ons eigen kampement nog een keer naar de voeten te laten kijken en ze eventueel te laten tapen. Met nog 5 kilometer te gaan, liepen we opgelucht weer verder. Geen blaren voor het Wandelmannetje en zijn voeten voelden een stuk beter.

Even later verscheen er alweer een lach op het gezicht van het Wandelmannetje bij het zien van dit bord. Hij geloofde overigens niet dat de leden van deze vereniging nooit moe worden.


Na nog een aantal kilometer de pijlen gevolgd te hebben, kwamen we weer in Poperinge. Daar werden we opgewacht door paps en dochterlief. Zij hadden op ons gewacht en met zijn vijven vertrokken we weer richting ons kampement. Op naar manlief, die de dag lezend had doorgebracht.


Gezien het grillige en lastige parcours waren we tevreden over de prestatie van deze dag.


Aangekomen in Oostduinkerke kletsten we bij met manlief, dronken wat namen een douche, spraken met andere wandelaars en vertrokken we naar de eettent. Vandaag kregen we doperwtjessoep, aardappelpuree, stoofvlees, sla en een vanilletoetje. Na het eten gingen we nog even langs de verzorgingstent. Ik had een paar beginnende blaren als gevolg van oude blaren uit Nijmegen, de voeten van het Wandelmannetje werden gecontroleerd en Wandelmams had een blaar op één van haar tenen. Alles werd verzorgd en de volgende ochtend konden we weer langskomen om de plekken te laten tapen.

Met een volle maag gingen we naar bed. Morgen weer een nieuwe wandeldag. Nog 2 dagen te gaan.

woensdag 24 augustus 2011

Vierdaagse van de IJzer, dag 1

Omdat de tocht van vandaag startte in Oostduinkerke, konden we deze ochtend rustig aan doen. We gingen naar de fouragetent voor ons ontbijt. En daar kregen we ook gelijk alles wat we nodig konden hebben voor onze lunch onderweg. Iedereen kreeg standaard 4 boterhammen, 5 bolletjes, 1 plak kaas, 1 plak ham, 1 plak worst naar keuze, 2 pakjes smeerkaas, 2 pakjes jam, 1 gekookt ei, 1 appel en 1 flesje water. Pfoeh, meer dan genoeg om de dag door te komen. Ik sloot een deal met het Wandelmannetje, want hij is gek op ham en ik heb liever kaas, dus ruilen. Hij blij, ik blij!!!

Op het allerlaatste moment besloten we om nog even naar de wc te gaan en toen we in de richting van de start liepen, hoorden we het officiële startschot. Het was enorm druk op het startplein en wij gingen op zoek naar de startscan. We zagen niemand met scanapparatuur en zijn uiteindelijk naar de infostand gegaan. Daar werd ons verteld dat de startscan automatisch gaat als je onder de startboog doorloopt. Ondertussen werd het rustiger en namen wij de tijd om de startboog te bekijken. En inderdaad hingen daar een aantal vierkante "kastjes" aan. We zijn dus onder de boog doorgelopen en dat was onze start. Ondertussen bleef 1 van de bij de start betrokken mensen de bel luiden.


Na korte tijd kwamen we vast te staan, omdat alle wandelaars van een brede weg een smalle stoep op moesten en er vlak daarna een oversteekplaats was. Na een minuut of 10 hadden we deze hindernis genomen en konden we verder. Gelukkig konden we de tijd doden met kijken naar een beeld van een paardenvisser.


De route werd duidelijk aangegeven. Voor alle afstanden was er een eigen bordje in een eigen kleur. En daar waar alle afstanden langs kwamen werd de richting aangegeven middels een oranje pijl. Al snel gingen de 8 en de 32 km een ander kant op. Alle splitsingen werden ook goed aangegeven middels een niet over het hoofd te zien bord.



De tocht ging vandaag voor een groot gedeelte door duingebied en bos. Soms moesten we door het mulle zand naar boven ploeteren en op andere momenten glibberden we door de modder, want hoewel het de hele dag droog was, bleek wel dat het de laatste tijd zeker geen zomer was geweest. We hebben diverse enorme paddestoelen gezien onderweg.



Uiteindelijk kwamen we in de Panne. En via diverse leuke straatjes met hier en daar een leuk beeld, kwamen we op de boulevard. Hier was het gezellig en hadden we natuurlijk uitzicht op het strand en de zee. Ondertussen hadden we te horen gekregen dat paps en dochterlief met succes hun eerste 8 km hadden afgelegd en dat ze bij de finish op een terras op ons zaten te wachten samen met manlief.



En ook in België wandelen fraai uitgedoste mensen mee. Deze meneer bleek naast een opvallende verschijning ook een waar feestbeest te zijn. We hebben de andere dagen ook gezien en meestal was dat bij finish waar hij volop aan het dansen en gek doen was. Natuurlijk onder het genot van een biertje.


Naast de vele Belgische militairen liepen er ook een aantal Duitse militairen mee. Hoewel aan de meeste gezichten te zien viel, dat zij niet meer in actieve dienst waren. Maar zingen konden ze wel!!!


Uiteindelijk na bijna 24 km troffen we de andere helft van de familie aan op het terras. We hebben een heerlijke wandeldag gehad over een pittig parcours.


Na een aantal consumpties op het terras gingen we terug naar ons kampement. We namen een douche, dronken nog wat en toen was het weer etenstijd. Vandaag kregen we aspergesoep, gekookte aardappels, rode kool, een worstje en een pakje biscuitjes toe. We gingen op tijd naar bed, want er volgen nog 3 wandeldagen.