Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

maandag 29 juni 2015

52.129 Hij is af!!!!

Naast alle kleine projectjes die ik de afgelopen weken heb gedaan, ben ik door blijven haken aan de Southbay. En ik kan nu vol trots laten zien dat hij af is.


Het einde van bol drie.

Bol drie en bol vier samen.

Nog een klein beetje materiaal en nog een klein stukje te gaan.

Pffff, gered......

Gelijk maar draadjes afhechten.

Het eindresultaat.

Toch maar een randje er langs...

Langs de onderzijden twee toeren vasten, bovenaan één toer vasten.

Het laatste draadje afhechten.

Tadaaaa!!!! Klaar.

zondag 28 juni 2015

De eerste BBQ van het jaar

Ondanks eerdere mooie dagen, waren we nog niet aan het barbecuen geslagen. En ook afgelopen vrijdag kwam het er niet van, omdat het hier rond die tijd regende. Uiteindelijk besloten we, in overleg, om met zijn allen vandaag huize Wandelmams onveilig te maken. Helaas was het weer vandaag ook niet geheel regenvrij, dus vonden we onderdak op de deel.

Zwager R was de chefkok.


Een tafel op maat voor de jongsten.

Maar ook de Wandelkerel schoof daar aan. Het past nog net.

Dochterlief eet een hapje.

De jongste telg rent heen en weer.

De heren hebben genoeg gegeten en zoeken ander vermaak.

Dochterlief neemt even rust.

Binnen en toch buiten.

Ik kan best uit een gewone beker drinken, mama!!!!

Ik breng hem wel thuis......
En deze tweejarige kreeg de rolstoel ook nog vooruit!!!


Het was een gezellige middag. Ik hoop dat er nog vele BBQ's volgen.

zaterdag 27 juni 2015

2e Ankertocht, Hollandscheveld

Na de Kennedymars hield ik even een korte wandelpauze, maar vandaag was het weer tijd om op pad te gaan. Samen met Wandelmams en de Wandelkerel vertrokken we al vroeg, zodat we om een uur of 8 konden starten voor 25 km. Er was ook nog een reunie op mijn werk waar ik graag heen wilde en dat moest op deze manier te combineren zijn met de wandeling. Waar we echter niet aan hadden gedacht, was dat de TT ook vandaag was. En we kwamen dan ook in de file terecht, net voor Hoogeveen. Gelukkig was dit maar een een kilometer of twee en konden we al snel weer doorrijden, omdat we niet richting Assen wilden. De vertraging viel dus mee.

Toen we aankwamen bij de startlocatie kwamen ook net L. en D. aan. Dat betkende dat ons gezelschap vandaag zou worden uitgebreid tot 5. We namen een bakkie en uiteindelijk vertrokken we tegen half 9. We verlieten Hollandscheveld en even later liepen we langs de A28 richting Hoogeveen. Door de geluidswal en de begroeiing viel het niet zo op dat we langs de snelweg liepen. Bovendien werd druk bijgekletst, dus voor we het door hadden waren we in Hoogeveen.


 



Ondertussen liep de temperatuur op, maar door het dichte wolkendek werd het erg benauwd. Het was echt plakweer. Wandelmams pakte haar per erbij, omdat het water van haar voorhoofd liep en ik bleef drinken, ondanks dat we nog maar net op weg waren. Al snel verlieten we Hoogeveen weer en werden we naar Noordscheschut gestuurd. Daar liepen we over een fietspad langs het water, een prachtig stukje om te wandelen. In Noordscheschut staken we de brug over en zagen we hoe een boot werd geschud in de sluis. We bleven even staan om dit te zien en daarna vervolgden we onze weg over een graspad langs de het water. Het vaarseizoen is duidelijk geopend en er lagen dus veel boten aan de kant. Genoeg aanspraak dus. Ook kwam er een mevrouw uit haar tuin gesprint om ons te vragen waar we heen liepen met zijn allen. Onze uitleg was snel gedaan en daarna wenste ze ons een prettige wandeling.











Ondertussen had ik het idee dat we al flink wat kilometers hadden afgelegd, maar de GPS gaf iets heel anders aan. Nu klopte de GPS niet helemaal, want we hadden al een stuk gewandeld toen ik er achter kwam dat ik vergeten was om hem te resetten en toen heb ik hem alsnog gereset. Ik heb de stand aan het einde van de Kennedymars nagekeken en het blijkt om 1,5 km te gaan, ik had het al ingeschat op ruim een kilometer. Maar ondanks dat verschil, viel het aantal gelopen kilometers mij vies tegen. Voor mijn gevoel had ik al veel verder gelopen. Er zat natuurlijk niets anders op dan gewoon doorgaan, maar ik was blij toen we eindelijk de rust bereikten op zo'n 9 km.










Ook na de rust bleef het vervelende gevoel hangen. Het wilde gewoon niet. Natuurlijk liep ik door en ik genoot ook van de omgeving, want de route was echt prachtig, maar echt lekker in mijn ritme kwam ik niet. Dat gold niet alleen voor mij. Wandelmams had last van de warmte/broeierigheid, de Wandelkerel had last van zijn nek en schouders. Dit had hij al sinds gisteren, waarschijnlijk verkeerd gelegen, D. loopt sowieso rustig, want zij komt terug na een lange, vervelende blessure en L. paste zich aan aan de rest. Gelukkig bleef de stemming wel goed. Op een bepaald moment voelden we ons bijna alsof we door de jungle liepen. Smalle paadjes door redelijk dichte begroeiing, waar we elkaar soms amper konden zien.











Jeuk!!!!

Na een poosje slingeren door het bos kwamen we bij een trappetje, dat omlaag en direct weer omhoog ging. Het was niet noodzakelijk om dit trappetje te nemen, je kon er ook omheen, maar de Wandelkerel en ik besloten om voor de avontuurlijke route te gaan. Onderaan de trap zagen we aan de ene kant een doorkijk en aan de andere kant een donkere ruimte. In eerste instantie vroegen we ons af wat dit voorstelde, maar even later werd duidelijk dat het om een onderduikershol ging. Het onderduikershol van Nieuwlande. We stonden hier uitgebreid stil om foto's te maken.










Na dit oponthoud ging het weer verder. En ik kan nu wel een heleboel gaan vertellen, maar eigenlijk valt er niet zoveel te vertellen. Ik ben doorgelopen op de automatische piloot. Foto's zijn er nog wel gemaakt. De rest van het verslag is dus een fotoverslag.

















Uiteindelijk bereiken we het eindpunt. De opluchting is groot bij mij. Weer binnen, 25 km weggewandeld. Pfffff, het was zwaar vandaag.



Als we weer richting huis vertrekken, denken we weer niet aan de TT. En das-nie-zo-slim-nie, want we komen in de file, tussen uitgelaten motorrijders, gestreste automobilisten en ongeduldige mensen met een doel. Langs de A28 is het druk met kijkers. We nemen uiteindelijk een afslag om binnendoor te gaan, maar alsnog is het bijna half 5 als we thuis zijn. Mijn bezoek aan de reunie heeft geen zin meer. Het is duidelijk niet mijn dag......