Yoehee, het kan weer, het mag meer en we gaan weer, op naar Taribush, op naar het Wandelfestival, op naar de locatie met de mooiste toiletten van het land.
Mams en ik waren mooi op tijd, maar nadat we naar de startlocatie waren gelopen, bleek Ate ons al voor te zijn, hij stond voor ons in de rij. Toen Mams naar hem toe liep om hem te begroeten, werd ze met Argusogen in de gaten gehouden of ze niet zou voordringen. Natuurlijk deed ze dat niet, even later sloot ze braaf bij mij aan om onze startbewijzen op te halen.
Nadat we de startbewijzen binnen hadden, besloten we om gelijk te vertrekken. We mochten nog wel een bakkie halen, maar daar hadden we geen behoefte aan, aan de wandel wilden we!
De weg naar de start is al mooi!
Natuurlijk liepen we over bekende wegen, maar het lukte de de routemakers ook om ons over een pad te sturen dat we nog niet kenden, geen geringe prestatie gezien de vele voetstappen die we hier al hebben liggen.
Natuurlijk viel er alweer genoeg bij te praten, wel of geen N4D, vakantieplannen, gezondheid, partners, (klein)kinderen, de nattigheid en de omgeving.
Ondertussen liep de temperatuur langzaam op en na tien kilometer had ik het warm genoeg om mijn jack uit te doen, daarbij kreeg ik gezelschap van Mams. We deden ons jack op het punt waar we langs het water over een zeer hobbelig pad verder moesten. Dat pad liep niet echt lekker. Na een paar honderd meter kregen we gezelschap van Carola en net op dat moment moesten we het vervelende, hobbelige pad verlaten en kwamen we bij de Jachthut, een nieuw onderdeel van Taribush. Ook deze plek is meer dan de moeite waard, net als de rust overigens. Er stond koffie of thee met koek, we konden een kop soep krijgen met daarbij stokbrood met kruidenboter en dat alles op een heerlijke plak. We genoten dan ook volop van deze rust.
Maar ja, uiteindelijk gingen we toch weer verder, al was de verleiding groot om hier veel langer te blijven. Ate deed nog wel een poging, want toen we een paar honderd meter op weg waren, miste hij ineens zijn rugzak, simpelweg vergeten. Hij moest dus echt terug. Carola, Mams en ik liepen rustig door tot Ate zich weer bij ons voegde.
Langzaam maar zeker verdeelden we onszelf in groepjes van twee. Carola en ik voorop en Mams en Ate een stukje daarachter. Carola en ik hadden elkaar al een hele poos niet gesproken, dus aan gespreksstof geen gebrek. Dat ging door tot we bij de tweede rust kwamen, de Boslounge bij Spier. Hier ging ik direct voor de sanitaire stop en toen dat was gelukt vond ik Carola, Mams en Ate aan een picknicktafel, tijd om wat te eten en te drinken.
Carola en ik waren zo druk aan het kletsen dat ik op dat stuk zelfs maar een foto heb gemaakt.
Tijdens deze rust had Carola contact met Aike en Hilly die in de omgeving aan het fietsen waren. het moest toch mogelijk zijn om elkaar ergens te treffen. Dat lukte inderdaad, toen wij een bospad uitkwamen stonden ze op ons te wachten, samen met Woody, het hondje van Carola en Aike.
Vanaf hier hield Woody ons gezelschap, hij had de hele dag bijna in de fietskar doorgebracht, dus een beetje beweging kon geen kwaad. Eenmaal terug bij Taribush ging Woody aan de lijn en vervolgens haalden we een drankje om de dag af te sluiten. Wat een heerlijke dag weer en wat waren de weergoden de organisatoren van Taribush weer goedgezind.
