Trien

Vanmorgen bracht ik ons poezenbeest Trien samen met de Wandelkerel naar de dierenarts. Er moest een rotte kies verwijderd worden en de daardoor ontstane ontsteking moest behandeld worden. Ondanks haar leeftijd van bijna achttien jaar, bleek uit het bloedonderzoek dat er, behalve de ontstekingswaarden, geen afwijkingen te zien waren. We lieten Trien dus met een goed gevoel achter.

 

 

Helaas bleek tijdens de operatie dat de onder- en bovenkaak van ons lieve vriendinnetje vol zaten met gezwellen. De dierenarts had gedaan wat ze kon, maar het mocht niet baten. Trien wakker laten worden uit de narcose, zou voor haar betekenen dat ze niet meer normaal kon eten, dat ze continue aan de pijnstilling zou moeten en dat ze nu een flinke dosis antibiotica zou moeten, die haar gestel ook een knauw zou geven, tot zou sterven van de honger en/of uitputting.

Met pijn in ons hart besloten we om haar alle ellende te besparen en haar niet meer wakker te laten worden. Wat was dit een moeilijke beslissing, we wilden haar nog zo graag knuffelen en gedag zeggen, maar dat zou voor haar een ellendige weg zijn en dat wilden we absoluut niet. We hebben haar dus laten inslapen.

Dochterlief kwam vanaf haar kamer weer naar Nijeveen, zodat we met zijn vieren afscheid konden nemen van ons poezenbeest. We hebben een mooi plekje gemaakt voor haar in de tuin.

 

We kunnen ons niet voorstellen hoe het zal zijn zonder Trien, er heerst hier verdriet, groot verdriet.

Lieve Trien, lief Trientje, bedankt voor alle onvoorwaardelijke liefde, alle knuffels en alle warmte die we van jou hebben gekregen. We missen je nu al!!!