52.398 Blokken, blokken, blokken

Eindelijk had ik/maakte ik tijd om de top van de blokkenquilt af te maken. Ik ben er enorm trots op en ik hoop dat ik er straks (als ik weer tijd heb/tijd maak) een kind enorm blij mee kan maken.

Maar nu eerst maar gewoon genieten van de top!

Gekkenhuis......

Mijn goede voornemen voor dit schooljaar was om minder te werken op vrijdag en in het weekend. Ik ben tenslotte vier dagen in dienst bij mijn werkgever, van maandag tot donderdag. Natuurlijk kan het soms niet anders als ik te maken heb met piekbelasting, als er nakijkwerk is van toetsweken, schoolexamens en het centraal examen, maar de weegschaal moest dit jaar gaan doorslaan naar bijna niet werken buiten mijn werkdagen in plaats van bijna altijd werken buiten mijn werkdagen.

Nu is het zo dat dit werken buiten mijn werkdagen grotendeels aan mijzelf ligt, ik wil het gewoon goed doen voor mijn leerlingen, maar dit goed doen moet natuurlijk niet ten koste gaan van mijzelf en mijn dierbaren. Dus vandaar dat goede voornemen, dat ik ook gedeeld heb met het thuisfront en mijn leidinggevende. Tot zover ging het goed.

Er ging nog meer goed, want dit schooljaar geef ik minder uren les, omdat ik een coördinatiefunctie heb gekregen, ik ben, samen met een po-collega, verantwoordelijk voor de Tienerschool die sinds dit schooljaar deel uitmaakt van onze organisatie. 

 

Maar juist bij die Tienerschool ging het ook mis. Het samenvoegen van twee organisaties en het opzetten van een nieuwe onderwijsvorm kost veel meer tijd dan we hadden verwacht en nog veel meer tijd dan dat ik daarvoor heb gekregen. En dat betekent dat ik op mijn werkdagen niet toekom aan het voorbereiden van mijn reguliere lessen en dus, je raadt het al, dat ik alsnog op vrijdagen en in het weekend aan het werk ben.... Weg goede voornemen!

Gelukkig is er zicht op een (tijdelijke) oplossing. Nou ja, gelukkig voor mij. Er is een collega uitgevallen en in de vervanging van die collega is er ruimte om ook een deel van mijn lesuren te vervangen. Dus na de voorjaarsvakantie geef ik, in ieder geval tot de meivakantie, minder lesuren, heb ik één klas minder. En een klas minder betekent ook minder lesvoorbereiding en minder nakijkwerk. Er komt dus niet alleen tijd vrij van de lessen die verdwijnen, maar ook tijd buiten die lessen om. Hopelijk levert dat zoveel tijd op dat ik, buiten eventuele piekbelasting om, niet meer hoef te werken op vrijdagen en in het weekend. En mocht deze situatie na de meivakantie weer wijzigen omdat mijn collega weer in staat is om aan het werk te gaan, dan ben ik mijn examenklassen kwijt en dat scheelt ook weer een flink aantal lesuren in de week.

Dus mocht je de laatste tijd gedacht hebben, die Louise is niet echt actief op haar blog, dan weet je nu waar het door komt. En natuurlijk ga ik mijn best doen om ook de achterstand zo snel mogelijk bij te werken.....

52.397 Ecoprinten 2

De eerste keer dat ik ging ecoprinten, maakte ik het mezelf nog niet al te moeilijk, maar na een paar keer wilde ik toch een stapje verder gaan, dus gebruikte ik kleur. 

Ik kleurde niet alleen de zijde maar ook mezelf en het aanrecht, maar dat zijn bijzaken. Het resultaat is fantastisch, vind ik zelf.

Omdat ecoprinten alleen met groene bladeren kan, is het nu weer wachten op het voorjaar voor ik een nieuwe ronde kan doen. Ik heb er nu al zin in!!

Egmond Wandelmarathon, zuidroute

Toen Wandelmams, Hilly en ik het huisje verlieten vanmorgen, draaide Dochterlief zich nog maar een keer om in haar bed, ze had geen reden om er zo vroeg uit te gaan. In de sporthal kregen we gezelschap van Tina en Carla en met zijn vijven gingen we op pad. Charlotte liep vandaag de 10 km-route.

Al snel kwamen we weer op het strand, geen zeehond vandaag, maar wel een groep die ging zwemmen in zee. Zij liever dan ik.....

Op het strand lagen enorm veel zeesterren, zoveel heb ik nog niet eerder gezien in Egmond.

Bij het verlaten van het strand, doken we een strandtent in, tijd voor een bakkie met wat lekkers, zodat we daarna weer verkwikt en voldaan verder konden.

Het stuk dat na het strandgedeelte komt, vind ik toch wel één van de mooiste delen van de zuidroute. Nou ja, zodra je het duingebied ingaat. Maar misschien komt dat ook omdat ik een beetje dwars van aard ben en ik op dit stuk altijd kies voor de route over het duin, in plaats van langs het duin. Tijdens mijn eerste Egmond Wandelmarathon lonkte de trap omhoog en eenmaal boven bleek dat je aan de andere kant van het duin gewoon weer naar beneden kon. Sindsdien neem ik dus deze route. Later werd het de gewoonte om daarboven een borrel te drinken.

Vlak na dit duin ligt camping Bakkum. Hier was er even kort tijd voor een sanitaire stop, maar daarna ging het snel weer verder. Ook het stuk na camping Bakkum vind ik mooi, al valt het klimmen niet altijd mee.

 

En zo bereikten we Zandvoort weer. En hoewel er in de loop der tijd tradities zijn opgebouwd en weer verdwenen, blijft de traditie van een afscheidsdrankje in "Santiago" nog steeds bestaan. Dat zal er ook mee te maken hebben, dat het in de sporthal altijd vrij lawaaiig is en dat je daar dus niet even rustig kan praten. Dochterlief had een fiets geregeld, zodat zij ook nog even naar "Santiago" kon fietsen en zo genoten we met zijn zessen nog even in alle rust van een drankje en een babbeltje.

Na dit samenzijn liepen we het laatste stukje naar de sporthal, dit onder begeleiding van Dochterlief op de fiets. Zij wilde toch nog wel graag een medaille, dus ze ging nog even mee naar de sporthal. In eerste instantie kreeg ze een medaille voor twee dagen wandelen, maar dat vond ze niet kloppen, dus ruilde ze hem om voor een medaille voor een dag.

Daarna gingen we terug naar het huisje. In eerste instantie mocht Dochterlief niet op de fiets richting het park, zelfs niet toen ze aangaf dat ze op het park verbleef. Pas toen ik aangaf dat ze bij ons, Mams, Hilly en mij, hoorde en dat ze geblesseerd was uitgevallen, ging de verkeersregelaar overstag. Niets ten nadele van de verkeersregelaars hoor, maar dat hij Dochterlief niet geloofde en mij wel, vond ik wel jammer.

Nadat ik gedoucht had, ruimden Dochterlief en ik onze slaapkamer op en pakten we onze spullen in. Wij moesten weer naar huis, Mams en Hilly bleven lekker nog een nachtje. Na een tussenstop bij restaurant "De Gouden Bogen" gingen Dochterlief en ik met gierende bandjes weer naar Drenthe. 

Helaas verliep het weekend niet helemaal zoals verwacht. Nu maar hopen dat de schade aan de enkel van Dochterlief snel weer herstelt.