Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 25 september 2011

Rondom de Siepel, Dwingeloo

Omdat dochterlief het wandelen nu echt serieus wil oppakken vertrokken we vandaag voor een wandeling van 10 kilometer naar Dwingeloo. Het Wandelmannetje vond het bijna de moeite niet waard om daar zijn schoenen voor aan te doen, maar na mijn opmerking dat hij zelf ook zo begonnen was, ging hij zonder mopperen mee.

"Over Entinghe" was deze keer de startlocatie en daar vertrokken we net voor 11 uur. Al snel liepen we Dwingeloo uit en via enkele tussendoorweggetjes kwamen we uit in Leggeloo.




We bekeken het sluisje en liepen vervolgens door. Maar dat was maar voor even. Het Wandelmannetje had een heuse kei in zijn schoen en die moest er dus eerst uit. Druk pratend vervolgden we onze weg. Nou ja, ik praatte niet, ik luisterde. Het Wandelmannetje en dochterlief hadden elkaar vreselijk veel te vertellen. Gezellig.


Het zonnetje scheen volop en dochterlief had het zo warm dat ze graag een laagje kleding uit wilde doen. Na de rust heeft ze dat dus ook gedaan. Het shirt hield ze aan, want die hoort toch echt bij het wandelen.




We zagen vele dieren onderweg, maar de "Siepel" was ver te zoeken. Die hebben we alleen vanuit de verte gezien.





In een redelijk tempo, tenslotte is dochterlief een startende wandelaar, wisten we de krappe 10 kilometer af te leggen. Voor het Wandelmannetje betekende deze tocht dat hij de 500 kilometer in zijn wandelboekje overschreed en dus kreeg hij van mij de afstandsmedaille. Vol trots liet hij zich deze overhandigen.


En de "Siepel" vonden we terug in ons wandelboekje. Het was weer een leuke tocht.

Samen

We staan schouder aan schouder
Ik kijk even opzij
de blik in jouw ogen zegt alles voor mij
 


De wereld ligt open
kansen genoeg
wie bang is voor fouten
doet 't nooit goed

Zon of regen
wind mee of tegen
Als we schouder aan schouder staan
zal 't vanzelf gaan
Blind van vertrouwen
aan een half woord genoeg
Schouder aan schouder 
alsof iemand je draagt
het mooiste ligt voor ons
het mooiste ligt voor ons
als we schouder aan schouder staan
 


als we schouder aan schouder staan

Schouder aan schouder met hetzelfde doel
Uit hetzelfde hout met hetzelfde gevoel
Wat er gebeurt alles kunnen we aan
Zolang we maar schouder aan schouder staan

Zon of regen
wind mee of tegen
Als we schouder aan schouder staan
zal 't vanzelf gaan
Blind van vertrouwen
aan een half woord genoeg
Schouder aan schouder 
alsof iemand je draagt
het mooiste ligt voor ons
het mooiste ligt voor ons
als we schouder aan schouder staan
 


Schouder aan schouder met hetzelfde doel

Zon of regen
wind mee of tegen
Als we schouder aan schouder staan
zal 't vanzelf gaan
Blind van vertrouwen
aan een half woord genoeg
Schouder aan schouder 
alsof iemand je draagt
het mooiste ligt voor ons
het mooiste ligt voor ons
als we schouder aan schouder staan

als we schouder aan schouder staan

 
 
Schouder aan schouder
Guus Meeuwis en Marco Borsato  

zaterdag 24 september 2011

52.3 Lapjes

Vanmorgen een druk programma. Eerst de voetbaltenues, ballentas en waterzak naar het voetbalveld brengen, vervolgens dochterlief afzetten op het hockeyveld voor een uitwedstrijd en daarna terug naar het voetbalveld om de eerste helft van zoonlief te bekijken. Met een 5-0 ruststand kon ik met een gerust hart naar Wandelmams vertrekken om haar op te halen.

Vandaag was er tijd voor onze andere gezamenlijke passie, quilten, en dus gingen we naar een Bee. Voor degenen die geen idee hebben wat een Bee is: "Een Bee is een bijeenkomst van mensen die gezamenlijk gaan quilten." Iedereen is dus bezig met lapjes, naald, draad en/of een naaimachine.

Dit vergt wel enige voorbereiding, want wat moet er allemaal mee? Nou sowieso de naaimachine.


Maar natuurlijk niet voordat het apparaat werd voorzien van een beschermend jasje........  En hoewel ik twijfelde of ik hem vandaag wel nodig zou hebben, ging mijn vriendje "Horizon" wel mee. Stel je voor dat ik hem nodig zou hebben en hij was thuis.


Daarnaast een tas vol spullen. Allemaal natuurlijk hoogst noodzakelijk om de dag door te komen. Een centimeter- en een inch-liniaal, een snijmat, de beschrijving van de Scandinavian Christmas-quilt, een (reis)strijkijzer een strijkplankje, freezerpaper en diverse stoffen.


De eerste serie stoffen is bestemd voor de Scandinavian Christmas-quilt. Daar ben ik al eerder dit jaar mee gestart en het eerste deel is bijna klaar.



Er moet alleen nog een rand met 5 blokken aan de rechterkant worden gemaakt.


En voor die blokken heb ik vandaag de stof gesneden. En dat was lastig. Het ene vierkant was anderhalve inch, het volgende één zevenachtste inch en dat dan weer in twee kleuren en hoe combineer je dan????


Nou ja, dat zullen we wel zien als de blokken klaar zijn. Na het snijden van deze blokken begon ik aan de voorbereiding van het project van volgende week, want dan staat de droomdekendag op het programma. En op die dag wil ik simpelweg productie draaien. Dus als alle stoffen dan gesneden zijn, kan ik helemaal los.



En omdat dochterlief deze keer ook meegaat als deelnemer (zij gaat een droomdeken maken voor een jongen) moesten ook haar stoffen gesneden worden.


Uiteindelijk ben ik dus vandaag allen maar aan het stof snijden geweest. Voor jullie misschien niet zo interessant om te zien, maar wel hoogst noodzakelijk om quilts te kunnen maken.

Daarnaast kreeg ik een superleuk boek te leen. Dit boek gaat over het zogenaamde vrije machine-quilten. en dat is nou juist waar mijn nieuwe machine heel goed in is.



Dus nu is het een kwestie van tijd NEMEN om hier mee aan de slag te gaan. Want die tijd KRIJG ik zeker niet op dit moment, maar gelukkig zijn er veel, heel veel, lieve mensen die mij die tijd wel gunnen.

Ons glas is nog steeds halfvol. Wij zeilen op de wind van vandaag!!!!!

vrijdag 23 september 2011

FF wachten

Helaas loopt het nu al flink mis met het 52 project. Op dit moment heb ik zoveel aan mijn hoofd dat ik mezelf niet de tijd gun om te hobbyen. En wat ik dan aan mijn hoofd heb????

Teveel. De blessure van manlief is in volle hevigheid terug. En dat betekent dat er op dit moment veel op mijn schouders terecht komt. Hij kan helaas bijna niets meer. Hij heeft de hele dag (en nacht) pijn, kan amper een paar meter lopen en slaapt 's nachts amper, omdat hij niet weet hoe hij moet liggen.

En dat houdt dus in dat alle huishoudelijke klussen door mij moeten worden gedaan. Ook het chauffeuren van het Wandelmannetje en dochterlief is grotendeels mijn verantwoordelijkheid en dan werk ik natuurlijk ook nog gewoon.

Gelukkig zijn de kinderen wel zo groot dat ze zichzelf kunnen redden en ook manlief is (nog) niet hulpbehoevend en dus kan ik morgen wel een dagje weg. En dat doe ik dus ook. Morgen ga ik naar een Bee en zal dus de hele dag bezig zijn met quilten en/of de voorbereidingen daarop.

Dus morgen volgt een 52-blog.

zondag 18 september 2011

Rondje herfst


Vandaag liep ik een rondje om het huis. En de tekenen van de herfst zijn duidelijk aanwezig.







Mooi he?

donderdag 15 september 2011

52.2 Recyclen

Nog net op de donderdag het resultaat van het 52-project. Vorige week liep ik tegen een leuk boek aan en ik kon hem niet laten liggen. Logisch toch???


Snel ging ik op zoek naar geschikte lapjes, maar het materiaal dat in de kast ligt, vond ik niet geschikt om hiervoor te gebruiken. Te mooi, te groot en/of te duur voor dit project. Dus moest ik iets anders verzinnen. Al struinend door huis vond ik een stapel oude kleding. Spontaan ging een lichtje branden. Een deel van de kleding stond op de nominatie om te verdwijnen in de container. En dus ging ik de boel sorteren. Dit is nog geschikt om door te geven aan een nichtje. Dit is niks voor het nichtje, maar verder nog prima. Dus dit gaat in de bak van het Leger des Heils. En wat er toen overbleef was geschikt voor dit project.

En zo ging ik aan de slag. Een jurk van dochterlief, een shirt van mijzelf, een sportbroek het Wandelmannetje en een hemdje van dochterlief verknipte ik tot lijf of hoofd. Een restje quiltstof werd een neus. In de knopenbak vond ik een aantal knoopjes die als neus of ogen konden dienen. En zo maakte ik een eland en een muis. Lief zijn ze, toch???


En zo krijgt oude kleding een tweede leven.

maandag 12 september 2011

Drummen

Al de hele zomer heeft het Wandelmannetje zich erop verheugd. Zijn eerste drumles! Vandaag was het zover. Toch wat zenuwachtig liep hij naast me naar de leslocatie. Zijn altijd nieuwsgierige zusje vergezelde ons en kletste de oren van zijn hoofd. Hij reageerde er niet eens op.

Keurig op tijd kwamen we binnen. Toen de docent vroeg of dochterlief en ik erbij bleven, trok dochterlief haar vest al uit. Ik vroeg aan het Wandelmannetje of het goed was dat we bleven en dat was geen probleem. (Hij had liever dat wij bleven, maar dat geef je als 11-jarige natuurlijk niet toe.) 

Hij kreeg stokken en een lesboek en de les kon beginnen. Allereerst kreeg hij uitleg over hele, halve en kwart noten. Daarna over hoe hij zijn stokken moest vasthouden en toen kon het drummen beginnen.


Vol enthousiasme drumde hij erop los. De aanwijzingen werden zo goed mogelijk uitgevoerd en op een bepaald moment stopte hij zelfs, omdat hij doorhad dat het niet helemaal goed ging. Hij kreeg de stokken en het lesboek mee, maar helaas waren de trommels, o nee, het heet een snaredrum, nog niet binnen. Voor het oefenen thuis moet dus tijdelijk iets anders worden bedacht.

En we waren thuis de drempel nog niet over of hij vroeg wat hij kon gebruiken om te oefenen. Het werd een lege Tupperware bak. Na 3 maten bleek deze te licht te zijn. Een halve baksteen bood uitkomst en in opperste concentratie oefende hij verder.


Volgens zijn docent is 4 keer per week zo'n 10 minuten oefenen eerst voldoende. Vanmiddag heeft hij zeker een half uur staan oefenen. En toen manlief thuiskwam, moest hij natuurlijk ook luisteren naar het Wandelmannetje.


We zijn blij dat hij zo enthousiast is en hopen dat het zo blijft. Nu maar afwachten hoe enthousiast de buren zijn..........

vrijdag 9 september 2011

52.1 Tadaaaaa!!!!

En hier dan, een dag later dan gepland, het eerst 52 product. Achteraf had ik al kunnen weten dat het niks zou worden om deze week op donderdag te plaatsen, want ik was de hele dag op mijn werk. Deze week was namelijk de introductieweek voor de nieuwe brugklassers. En aangezien ik mentor ben van een brugklas, werd ik daar verwacht.

Nu is het niet zo dat ik elke dag tot 's avonds laat op school ben, maar deze donderdag was er een kennismakingsavond met de ouders. Erg leuk, maar toen ik thuis kwam, had ik geen zin meer om nog een bericht te plaatsen.

Deze week heb ik een quilt afgemaakt, waar ik al lange tijd aan gewerkt heb. De quilt is grotendeels gemaakt met de naaimachine. De techniek heet Stack en Slash. Hierbij worden 4 vierkanten op dezelfde manier versneden. Daarna verwissel je de verschillende stukken tot een nieuw vierkant en die zet je aan elkaar. Dit heb ik vier keer gedaan, zodat ik 4 dezelfde grote vierkanten in verschillende kleurstellingen kreeg. Deze vierkanten heb ik met een rand ertussen weer aan elkaar gezet. De top, tussenvulling en achterkant heb ik gemeanderd. Een techniek die ik voor het eerst heb toegepast.

Deze week heb ik de afwerkrand aan de achterkant met de hand vastgezet. En nu is deze quilt dus klaar. Het is een wandkleed. En waar hij komt te hangen?????? Dat laat ik zien als hij daadwerkelijk hangt.


De gehele quilt is ongeveer 80x80 cm.


Close-up van 1 blok.


De achterkant, het effect van het meanderen.

maandag 5 september 2011

Trots

Als ouder ben je natuurlijk altijd trots op je kind. Maar soms zijn er van die momenten dat je hart extra opzwelt, omdat er reden is om nog trotser te zijn. Vandaag had ik 2 van die momenten. De eerste was toen ze vanmorgen voor het eerst dit schooljaar weer naar school gingen. Druk pratend liepen ze samen weg. Toen voelde ik trots, omdat ze zo goed met elkaar overweg kunnen en alles met elkaar bepraten.





's Avonds, net na het eten, ging de deurbel. Collecte voor het KWF. Toen ik mijn portemonnee ging halen, vroeg het Wandelmannetje wie het was. Toen ik antwoordde dat het de collecte voor het KWF was, sprong hij op. Ik liep door naar de deur en deponeerde wat in de bus. Ineens stond het Wandelmannetje achter me met zijn eigen portemonnee in de hand.

"Wacht even, mevrouw. Ik wil ook wat geven!" En hij maakte zijn portemonnee open deed 50 cent in de bus. Zo maar, van zijn eigen zakgeld. Kijk, toen was ik echt TROTS!!!!!

zondag 4 september 2011

365=52

Al vele malen heb ik mensen gevolgd die een 365-project uitvoeren. Oftewel een project waarbij ze elke dag iets doen. En dat iets kan van alles zijn. Er zijn mensen die elke dag een "Granny" haken of die elke dag op hetzelfde tijdstip op dezelfde plaats een foto maken.

En er zijn nog veel meer mogelijkheden: Teken elke dag een vogel, of een bloem. Of vouw een bloem (van de krant, een tijdschrift, een servet, een ....), plaats elke dag een blog, doe elke dag iets om een ander blij te maken of .......... Ach, er is zoveel te verzinnen voor zo'n project.

En het lijkt me zo leuk om te doen. Alleen weet ik nu al dat het in mijn huidige leven niet past om elke dag iets te doen voor zo'n project. En als ik ergens aan begin, wil ik het wel goed kunnen doen, want als ik weet dat het toch niet gaat lukken, hou ik het niet langer dan 2 dagen vol, en omdat ik dat weet begin ik dus tegenwoordig niet meer aan dat soort dingen. MAAR .................., het lijkt me zo leuk een 365-dagen-project.

En dus heb ik een compromis met mezelf gesloten. Ik begin geen 365-dagen-project, maar een 52-weken-project. En wat houdt dat project in mijn geval in? Ik wil elke week "iets" doen met stof of naald en draad. Dit kan zijn ten behoeve van een quilt, een kledingstuk voor één van de kinderen, zomaar een leuk hebbedingetje of een cadeautje.

En waarom wil ik dat en wil ik dat met jullie delen? Ik merk dat het heel makkelijk is om met de laptop op schoot, de tv of radio op de achtergrond, de hele avond op de bank te hangen en dan later te denken dat dat eigenlijk niets oplevert en dat het zo jammer is dat ik zo weinig creatiefs doe, omdat mijn hoofd borrelt van de ideeën en mijn handen jeuken om iets te doen. Dus ik hoop dat mijn blog net dat extra zetje in de goede richting is om ook daadwerkelijk aan de gang te gaan, want natuurlijk is het dan de bedoeling om elke week op mijn blog te zetten wat ik heb gedaan.

Op dit moment denk ik dat donderdag de dag is om mijn 52-weken-project te publiceren. Dus de eerste week telt in dit geval maar een krappe 5 dagen. Ben benieuwd wat dit project me gaat opleveren.

zaterdag 3 september 2011

Airborne Wandeltocht, Oosterbeek

Al jaren staat deze tocht op het verlanglijstje. Maar het 1e weekend van september is vaak ook het weekend waarin de voetbal- en hockeycompetitie weer begint, dus dan is het niet makkelijk om een behoorlijk eind van huis te gaan wandelen.

Maar deze keer ging het lukken. Dochterlief ging op hockeykamp en was dus sowieso niet thuis, de wedstrijd van zoonlief werd verplaatst, omdat er nog te veel jongens op vakantie zijn, ach en manlief redt zich wel zonder mij.

En zo vertrokken Wandelmams, het Wandelmannetje en ik rond half 9 richting Oosterbeek. Al ver voor Oosterbeek stond de richting aangegeven naar één van de parkeerplaatsen en zonder al te veel moeite reden we naar de parkeerplaats. Wat de richting betreft dan, want zoonlief werd wagenziek en wist nog net zijn hoofd buiten het raam te steken, voor het ontbijt zijn maag via de nooduitgang verliet. Gelukkig kon de auto daar makkelijk aan de kant worden gezet en met behulp van het water uit onze flessen wisten we het Wandelmannetje, de buitenkant van de auto en de stoep weer enigszins te fatsoeneren.

Van de parkeerplaats naar de start was een redelijk stuk lopen en daarvan kwam het Wandelmannetje weer helemaal bij. We bezochten het toilet, het Wandelmannetje at een broodje en we gingen op weg. Door alle oponthoud was het ondetrussen bijna 11 uur, dus we vertrokken een stuk later dan gepland. Dat was ook te merken aan de wandelaars. Complete gezinnen op slippers, flatjes, gympies en met allerhande kinderwagens en karren slenterden mee in de meute. Wij vinden het een enorme prestatie dat mensen in staat zijn om op dat schoeisel 10 kilometer te wandelen. Dat dit niet bij iedereen het geval was, bleek al in 1 van de eerste verzorgingsposten, waar mensen werden behandeld die hun hielen al na een kilometer of 3 kapot hadden gelopen. Jammer, want zo vergaat het plezier in het wandelen, terwijl het met het juiste schoeisel zo'n leuke sport is.


Met al die mensen was het wel heel gezellig onderweg. Langs de kant stonden ook veel mensen en er was zeker voldoende te eten en te drinken te krijgen, want veel verenegingen probeerden met een stand een centje bij te verdienen, om de clubkas te spekken. We kwamen langs een aantal oorlogsmonumenten, waar we even stil stonden. Uiteindelijk is dat toch het doel van deze wandeling.



Uiteindelijk kwamen we ook bij 1 van de militaire begraafplaatsen. Het mooiste moment daar was toch wel dat een groep van de scouting bloemen legde bij het monument. Ieder lid had 1 bloem en 1 voor 1 legden zij die neer. Indrukwekkend en mooi dat de jeugd hier bij stil staat.




Na ruim 7 kilometer namen we even een pauze. Er lagen boomstammen langs de kant van de weg, die perfect konden dienen als zitplaats. We aten wat, keken naar de voorbijkomende groepen militairen en gingen uiteindelijk weer verder. We hadden nog geen 300 meter gelopen, toen er een spandoek boven de weg hing, die ons maande tot pauze. Dat hebben we toch maar even overgeslagen.


We genoten van de mooie omgeving, de drukte, het vertier en de mensen langs de kant. Ondertussen werd het erg warm en nog warmer en o ja, warm. Gelukkig waren er veel mensen langs de kant die de tuinslang lieten lopen, zodat de wandelaars hun flessen konden bijvullen, want drinken was hoognodig.




En niet alleen de mensen langs de kant zorgden voor verkoeling, ook de brandweer droeg haar steentje bij. Al van afstand zagen we ze staan. Dichterbij gekomen, zagen we een stel dansen onder de verkoelende waterstralen en na dit een tijdje te hebben bekeken leek het het wandelmannetje ook wel wat om een nat pak te halen. Samen liepen we onder deze douche door. Heerlijk!!!!! Afgekoeld liepen we weer verder.





Na deze verkoeling konden we er weer tegen en sneller dan verwacht kwamen we weer in Oosterbeek. Onder begeleiding van diverse muziekkorpsen liepen we terug naar het start- en finishterrein.




Daar zagen we dat de tocht volgens onze GPS 18 kilometer bedroeg in plaats van de aangegeven 15. Maar de mooie medaille maakte dit allemaal weer goed.


Na een lange pauze, onder het genot van een drankje en een ijsje, liepen we weer richting parkeerplaats. Onderweg zagen we bij diverse huizen de Airborne vlag hangen. Ook kwamen we mensen tegen, die hun auto niet meer konden vinden, wisten niet meer op welke parkeerplaats ze hem hadden neergezet. Gelukkig gold dat niet voor ons.



Zonder problemen kwamen we weer thuis. We hebben genoten van het spektakel Airborne.