Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 13 maart 2016

52.157 You devil...

Dit weekend kwam het nieuwe boek van dendennis uit en op de Kreadoe had dochterlief al gezien dat er een duiveltje instond. Deze had ze al direct bij mij besteld en om haar te verassen, haakte ik me dit weekend suf om dit duiveltje af te krijgen.








En dat lukte!!!! Nu maar hopen dat dit exemplaar niet te veel ondeugende dingen in het oor van Dochterlief fluistert.



zaterdag 12 maart 2016

Noorderveldtocht

Hoewel deze tocht al op 12 maart is gelopen, plaats ik dit verslag pas in april. En hoewel mijn geheugen nog niet zo slecht is, ben ik natuurlijk al veel details over deze tocht vergeten. Wel kan ik vertellen dat ik deze dag samen met Wandelmams op pad ben geweest en verder zullen de foto's het verhaal vertellen.

Maar één ding van deze tocht is mij erg goed bijgebleven. Regelmatig komen wij twee mannen tegen die, net als wij, een vlaggetje van de provincie Drenthe aan hun tas hebben hangen. Hun tempo ligt over het algemeen wel iets hoger dan dat van ons, dus wij kunnen hun vlaggetjes altijd goed bewonderen als ze ons voorbij wandelen. Deze keer viel het ons op dat het vlaggetje van één van de heren er wel erg slecht aan toe was. De stof was gescheurd en de opdruk versleten.

Dat witte zwaaiende lapje links van het midden moet doorgaan voor een vlag.

Ik maakte tegen Wandelmams de opmerking dat we maar een vlaggetje van ons aan hem moesten geven. Ik voegde de daad bij het woord en knoopte het vlaggetje los van de tas van Mams, waarop zij een kort sprintje trok om het vlaggetje te overhandigen. Er werd gestameld dat het niet nodig was, maar wij zeiden dat het wel nodig was en toen verdween "onze" vlag in de binnenzak van de jas.

De beloning voor onze goede daad kregen we bij de eerste rust. De heren vertrokken toen wij aankwamen (zij zagen ons niet) en toen hing de vlag al aan de tas. Bij de tweede rust vertrokken ze weer net toen wij aankwamen, maar nu zagen ze ons wel. Ik kreeg een dikke knuffel van de ontvanger van de vlag, die trots liet zien dat de vlag al aan de tas hing. Ondertussen knoopte Wandelmams de vlag van mijn tas om deze aan de andere heer in het gezelschap te geven. Ook hij wilde eerst de vlag niet aannemen, maar na de mededeling dat ik voor ons zo weer een nieuwe had gemaakt en dat wij het leuk vonden om ze weg te geven, verdween ook de tweede vlag in een binnenzak. De heren blij, wij blij.

En hieronder nog een aantal foto's van deze dag.


















maandag 7 maart 2016

52.156 Granny-stripe-deken

De laatste weken veel gehaakt aan de Granny-stripe-deken. En nu ben ik op één-derde van de deken. En ik ga hem steeds mooier vinden. Nog maar tien keer alle kleuren herhalen......




zondag 6 maart 2016

Westerborkpad 10

Na een rare vakantieweek, met weer veel ziekenhuis, leek het mij raadzaam om wat tijd voor mezelf te nemen voor de werkweek weer begon. En daarom ging ik vandaag alleen op pad voor het volgende deel van het Westerborkpad, van 't Harde naar Zwolle. Het is mijn bedoeling om dit pad in mei af te ronden, dus het kan geen kwaad om een etappe te lopen. Manlief bracht mij naar 't Harde en hij zou mij ook weer ophalen uit Zwolle, dus geen gedoe met vertrektijden van treinen, gewoon gezellig naast Manlief in de auto.

Eenmaal bij het station zwaaide ik Manlief uit en na het normale opstartritueel, GPS aan, boekje met routebeschrijving binnen handbereik, tas op de rug, slang van het waterreservoir voor het grijpen en alle bandjes en randjes goed, kon ik vertrekken.



Na een klein stukje langs de doorgaande weg werd ik het bos ingestuurd. Het zonnetje scheen, dus de ergste kou werd verdreven, de vogels floten volop, er was verder geen mens te bekennen en ik was bezig met mijn favoriete hobby, wat kon ik nog meer verlangen op dit moment. Nou niks, dus besloot ik om maar gewoon te genieten van wat er op mijn pad zou komen. Nou, dat voorlopig bos, met in de verte de altijd aanwezige spoorlijn en af en toe een vroege lentebode.





Na het bos volgde een fietspad langs de doorgaande weg. Ach, dat loopt ook wel weer lekker. Het fietspad bracht mij naar landgoed Hof ter Mullegen. En daar zag ik de eerste verwijzing van vandaag naar een luisterfragment. Ik had geen "oortjes" bij me, maar aangezien er verder niemand in de buurt was, liet het fragment zo afspelen. En ik moet zeggen, zo'n luisterfragment hakt er altijd in bij mij. Ten eerste omdat deze fragmenten worden verteld door "oude" stemmen. Tenslotte zijn de getuigen van de Tweede wereldoorlog allemaal op leeftijd. Ten tweede weet je dat deze verhalen echt zijn gebeurd, je hoort ooggetuigen en daardoor ook de emotie in de stemmen en tenslotte het besef dat we op dit moment in een wereld leven die in oorlog is en die oorlog komt steeds dichterbij.



Ondertussen liep ik in het bos en werd er in de routebeschrijving gesproken over de Amazonelaan en de Laan der Ereleden. In mijn beleving zijn lanen brede met bomen omzoomde wegen, maar die waren in de verste verte niet te bekennen. Maar met de ervaring van eerdere etappes werd ik er niet meer zenuwachtig van. Ik had alle stickers tot nu gevolgd en de paden die ik volgde, klopten met de routebeschrijving. Maar om nu te spreken van lanen......



En ook nu bleek ik weer gewoon goed te lopen en langzaam maar zeker naderde ik Wezep. Maar voor het zover was, liep de nood hoog op. En middenin het bos zijn er weinig sanitaire voorzieningen, het werd dus een bezoek aan een groen toilet. Ik moest voor ik Wezep zou bereiken eerst nog wel de A28 oversteken, dat is niet voor het eerst tijdens mijn wandelingen op het Westerborkpad.





En zo bereikte ik Wezep. Ondertussen had ik best trek gekregen, dus toen ik zag staan dat ik bij een snackbar linksaf moest, hoopte ik dat deze open zou zijn. En dat bleek het geval te zijn. Ik trakteerde mijzelf op een broodje hamburger met veel extra's en een kop thee en na gebruik te hebben gemaakt van de sanitaire voorzieningen, altijd comfortabeler dan een groen toilet, ging ik weer verder.

Ook nu weer bos en heide. En tot nu toe weinig sporen van Joodse gemeenschappen. Het valt mij op dat er verder naar het Noorden, minder te vinden is m.b.t. het Joodse verleden. Dat zal er ook wel mee te maken hebben dat de bevolkingsdichtheid in het Noorden natuurlijk lager is dan in andere delen van het land. Wel is de omgeving hier prachtig en hoor je veel minder geluiden van de "Westerse beschaving" op de achtergrond. Grote stukken zonder auto's die op de achtergrond voorbij zoeven. En deze keer moest ik niet de A28 oversteken, maar de A50 om mijn volgende doel te halen, Hattem.






Eenmaal in Hattem nog een mooi stuk over landgoed Molecaten, met ook weer een luisterfragment. En in Hattem wel herinneringen aan een joodse gemeenschap, met een Joods gedeelte op de begraafplaats en een voormalige synagoge. Tussen de begraafplaats en de synagoge werd ik door het oude Hattem gestuurd, een prachtig plaatsje met veel oude elementen.















Na de synagoge begon het laatste deel van vandaag. De etappe van Hattem naar Zwolle, zo'n 7 km, met voor mij EIN-DE-LIJK de oversteek van de brug over de IJssel. Hier heb ik zo lang naar uitgekeken, nu komt echt het einde van het Westerborkpad in zicht. Dit pas heeft mij zoveel gebracht, maar het wordt nu langzaam maar zeker tijd voor een nieuw pad. Voor mijn gevoel sluit ik met het behalen van het einde van het Westerborkpad ook een fase in mijn leven af. Ik ben begonnen aan het Westerborkpad om tot mijzelf te komen en alle veranderingen in mijn leven een plek te geven en nu, zo'n twee jaar na de start, denk ik dat dat behoorlijk goed gelukt is. En dus ging ik vol goede zin op pad richting de IJssel.







Maar voor ik bij de brug kom die ik moet oversteken, komt eerst de spoorbrug in beeld. En die spoorbrug is ook mooi.






En dan is daar de brug over de IJssel. En naast het feit dat deze brug voor mij symbool staat voor het naderen van het einde van het Westerborkpad, doet hij mij toch ook denken aan de Waalbrug in Nijmegen. En dat is niet vreemd, want ze dateren uit dezelfde periode en hebben dezelfde constructie.






En na de oversteek van de brug, mocht ik onder de brug door om zo Zwolle binnen te lopen. Na een stop bij het oude Gymnasium Celeanum en de Rozenboom, belde ik richting huis om Manlief te melden dat ik bijna bij station Zwolle was.