Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 29 oktober 2017

52.216 Olifantje uit Maastricht

De avonden in Maastricht brachten Dochterlief en ik door met tv kijken, tekenen, haken en kletsen. Het resultaat van het haken was een olifantje, ook uit het nieuwste boek van Dendennis.



Een olifantje uit Maastricht dus.

donderdag 26 oktober 2017

Op naar het AMC

Afgelopen zomer leek het erop dat we vandaag voor het laatst naar het AMC zouden gaan. Helaas zijn we ingehaald door de werkelijkheid, want gezien de huidige terugslag, leek het ons niet logisch dat we niet meer naar het AMC zouden gaan. Maar voor we dat zouden bespreken, moesten we het eerst maar eens hebben over de huidige situatie.

Gelukkig zat de neuroloog geheel op dezelfde lijn als wij. Omdat Manlief weer vooruit gaat, voorlopig de dosis prednison op 20 mg houden. Mocht dat niet het gewenste effect hebben, dan is wellicht een stootkuur nodig, maar dat stellen we eerst maar even uit. De bijwerkingen zijn niet mals.

Daarnaast gaan we niet meer proberen om de prednison af te bouwen tot 0. Er is drie keer geprobeerd om de prednison af te bouwen en dat is drie keer mis gegaan. In combinatie met de azathioprine ging het goed tot 5 mg prednison. Over drie maanden gaan we overleggen of er al afgebouwd kan worden, maar het belangrijkste is nu dat Manlief verder opknapt, bij voorkeur zo ver dat de situatie van afgelopen zomer weer gehaald wordt. De komende periode zal het contact met het AMC weer geïntensiveerd worden, zowel telefonisch als poliklinisch.

Maar nu ligt onze prioriteit bij het opdoen van vertrouwen. Vertrouwen dat Manlief verder opknapt en vertrouwen dat de neurosarcoïdose met behulp van de prednison weer onder controle te krijgen is.


woensdag 25 oktober 2017

Belofte maakt schuld

Afgelopen zomer zou ik met Dochterlief een weekje gaan kamperen. Maar omdat ik onverwachts naar Spanje kon (en ging) voor de Camino, ging dat niet door. Dochterlief was wel zo slim om te bedingen dat we dan in de herfstvakantie een paar dagen weggingen. Het was nog even spannend in verband met de gezondheidssituatie van Manlief, maar gelukkig was hij voldoende opgeknapt. En zo vertrokken we zondag met zijn tweeën naar Maastricht.

We genoten volop. We shopten, winkel in, winkel uit, genoten op het Vrijthof van een terrasje, bezochten de grotten en Fort Sint Pieter en de avonden brachten we door in onze studio met kletsen, tekenen, haken en genieten van elkaars gezelschap.


























En we sloten af met het opsteken van een kaarsje in Onze-Lieve-Vrouwe-Basiliek.

zaterdag 21 oktober 2017

52.215 Opnieuw

Ergens begin augustus startte ik met het haken van een omslagdoek. Ik had twee strengen blauwe wol gekocht, die moest ik dus eerst oprollen, voor ik kon gaan haken.





Dat was al een avondje werk op zich. De volgende dag begon ik dus pas met haken. Dat viel me niet mee met dat dunne materiaal, maar langzaam maar zeker vorderde ik.


Toch heb ik daarna niet meer aan deze omslagdoek gewerkt. Ik vond het haken niet leuk en het resultaat ook niet. Afgelopen week ging ik dus op zoek naar een ander patroon en dat vond ik. Gelukkig vind ik dit resultaat wel leuk. En het haakt ook nog een stuk prettiger.


Het wordt dus de linker.

vrijdag 20 oktober 2017

Terug bij af....

Afgelopen maandag belde de neuroloog van het AMC terug. Na het aanhoren van het verhaal van Manlief moest hij toch echt een aantal dingen gaan uitzoeken en overleg gaan plegen. Dinsdag belde hij terug. Manlief moest weer prednison gaan slikken en helaas ook weer een vrij hoge dosis, 20 mg. Donderdag 26 oktober hebben we een afspraak staan in het AMC en dan gaan we verder overleggen over de te volgen stappen.

Gezien de positieve zomer had ik dit jaar voor het eerst nieuwe leerlingen niet ingelicht over mijn thuissituatie. Ik had de hoop dat ik dit jaar geen gebruik zou hoeven te maken van zorgverlof. Dat was ook nog niet nodig, maar mijn telefoon moest wel aanblijven, want ik Manlief wilde met mij kunnen overleggen als er nieuws zou zijn. En dus begon ik maandag al mijn lessen met het uitleggen van de situatie thuis. Dat is confronterend maar ook zeker hoopvol, want dan zie ik een heleboel leerlingen die meeleven en belangstellende vragen stellen. En dat doet mij goed.

Afgelopen dagen ging het er vooral om of Manlief zou opknappen. Niet allen voor hemzelf, maar ook voor mij, want ik ging er bijna aan onderdoor. Door zijn blaasontsteking moest Manlief meerdere keren per nacht naar het toilet. Ik zit dan meteen rechtop, omdat ik bang ben dat hij valt. Nou ja, ik neem aan dat jullie dan ook snappen dat mijn nachtrust meerdere keren wordt onderbroken.

En tot overmaat van ramp werd ik woensdagmorgen wakker met kiespijn. Eerst maar naar mijn werk, daar gebeld, en gelukkig kon ik 's middags terecht. Nog gelukkiger was ik toen bleek dat er geïrriteerd tandvlees tussen twee kiezen zat en het dus niet nodig was om te boren of te peuren in kiezen. De tandarts maakte de boel schoon en gaf instructies om dat thuis verder door te zetten en opgelucht ging ik weer naar huis.

De volgende dag kwamen er leerlingen bij mij die vroegen hoe het was, omdat ze bang waren dat er iets ernstigs aan de hand was met Manlief, toen ik er woensdagmiddag ineens niet was. Fantastisch toch, die pubers.

Ondertussen is Manlief redelijk opgeknapt. Hij heeft geen last meer van de blaasontsteking en ook zijn benen werken alweer beter mee. De schatjes en ik staan geen doodsangsten meer uit als hij naar het toilet loopt en het toilet bezoek is sowieso drastisch afgenomen. Dat lucht op.

Ondertussen zijn we natuurlijk weer terug bij af, want het afbouwen van de prednison is jammerlijk mislukt. En hoe het nu verder moet weten we ook niet. De ergste spanning is weer voorbij, Manlief is weer redelijk stabiel, maar o die toekomst....... Welke kant gaat hij/het op?


zondag 15 oktober 2017

52.214 Een klein beetje geluk.....

Ik had al een poosje het boek van DenDennis Geluk en Vrienden liggen en ik besloot om daar wat uit te haken. Het werden twee "Tiny best friends".






Het kikkertje is vergeven aan een collega die wel een opkikkertje kan gebruiken. Het varkentje wacht nog op een goede bestemming. En ik hoop dat ik een voorraadje van deze vriendjes kan opbouwen. Ten eerste omdat ik dan iets voorhanden heb, mocht het nodig zijn, maar vooral omdat dat betekent dat ik niet zoveel hoef uit te delen en dat er dus weinig mensen zijn die een opkikkertje nodig hebben.

zaterdag 14 oktober 2017

Kleurenkuier Munein

Na alle spanning van de afgelopen dagen, was ik blij dat ik vandaag aan de wandel kon. Hoewel ik toch met een enigszins bezwaard hart het huis verliet, is de verantwoordelijkheid voor Dochterlief niet te groot, had ik wel zin in een dagje buitenspelen.

Na een krap uur rijden, parkeerde Mams de auto, keurig de aanwijzingen van de verkeersregelaars volgend, bijna voor de deur van startlocatie "de Moulestien". Eenmaal binnen troffen we Hilly en Piet, die ons deze dag zouden vergezellen, en nog diverse andere wandelvrienden en -vriendinnen. De Sjeik, die tot het organiserend comité hoort, zagen we helaas niet.



Onder toeziend oog van Liana en Desiree verlieten we de startlocatie. We slingerden een klein stukje door Munein voor we het weidse Friese land betraden. En dat Land werd deze tocht wel erg letterlijk genomen, want al snel mochten we over een hek klimmen en kregen we gras onder onze voeten. En het bleef niet bij dit ene hek. Er werd meerdere keren geklauterd.













De waterplas aan de rechterhand houden, betekende dat we een mooi ommetje maakten en op een bepaald moment aan de overkant de wandelaars die een stukje achter ons liepen zagen lopen. Er werd wat over en weer gezwaaid en gefotografeerd.






En verder weer door het gras, over dijken en langs schapen en koeien. Tot we uiteindelijk weer asfalt onder onze voeten kregen. En dat asfalt leidde ons naar de eerste rust in Veenwouden, op 10 km. Tijd voor een plaspauze en een bakkie. Het was binnen overvol, maar gelukkig was het terras voorzien van glasschermen, zodat we uit de wind zaten en dat was goed te doen.













En na deze rust gingen we weer verder, op weg naar de tweede rust op 19 km. Na een half uurtje lopen, ging mijn telefoon, de Sjeik. Of we wel aan het wandelen waren, want hij had ons niet gezien. Nou, wij hem dus ook niet. Maar gelukkig kon ik onze Sjeik geruststellen door te zeggen dat we ondertussen bijna op de helft waren. Dat stelde de Sjeik gerust en met de belofte dat we hem bij de tweede rust zouden zien, liepen we door.









En vlak na het telefoontje van de Sjeik, mochten we weer klimmen. Maar net voor ik het opstapje zou nemen, kwam Hilly tot de ontdekking dat het hek ook gewoon open kon. Daar maakten we dus gebruik van. Natuurlijk deden we het hek ook weer netjes dicht en controleerden we nog een keer extra of hij ook goed dicht zat. De boeren die hun land ter beschikking stellen houden we graag te vriend, anders worden onze wandelingen in de toekomst een stuk saaier. We troffen bij het hek ook een verdwaalde 15 km-loper. Hij vroeg of wij wisten hoe hij weer op de juiste route kon komen, maar wij hadden geen idee. Na kort overleg leek het ons het beste als meneer zou aansluiten op de 25 km-route, wamt die zou later weer samenkomen met de 15 km. En zo geschiedde.



Nu had ik op de dag van de leraar, 5 oktober, van mijn werkgever een selfie-stick cadeau gekregen en die had ik deze morgen in mijn wandeltas gestopt. Nu we weer op een grasdijk liepen, wilde ik hem wel even uitproberen. Ik kwam tot de conclusie dat ik nog wel even moet oefenen. Had ik eindelijk een redelijk fatsoenlijk beeld, keek ik zelf weer ongelooflijk onnozel.

Tijdens deze oefensessie kreeg ik een appje van Manlief dat er in ieder geval sprake is van een blaasontsteking en dat hij dus weer antibiotica moet gaan slikken. Nou ja, wat moet dat moet, en laten we vooral hopen dat hij gaat opknappen.




Maar goed, oefening baart kunst, ik geef nog niet op. Na weer een hek, liepen we Giekerk binnen. Daar vond de verdwaalde meneer zijn vrouw terug bij een groet kei. Nadere inspectie leerde ons dat die kei afkomstig is uit Zweden. Als ik dat soort dingen lees, slaan mijn hersenen altijd op hol. Ik zie dan voor me dat de vinder van die kei ineens een vreemde taal hoort, waarin de kei uitlegt wie hij is en dat die vinder dan staat te kijken met een vraagtekengezicht. Nadat deze film in mijn hoofd is uitgespeeld, bereiken we de tweede rust. En nog voor we de controletafel bereiken, struikel ik over de Sjeik. Natuurlijk krijgt hij een dikke knuffel en even later sluit hij zich bij ons aan om een bakkie te doen.





Het is zo gezellig, dat we langer zitten dan gepland, maar dat geeft natuurlijk helemaal niks. En het gaf ons de gelegenheid om afspraken te maken over het uitwisselen van de nodige zaken. De Sjeik had nog een campingstekker van Hilly en Piet (zij stonden tijdens de N4D naast elkaar op de camping) en Mams had appels uit eigen tuin voor mevrouw Sjeik. Al deze attributen lagen (natuurlijk) in de auto's, die slepen we niet mee tijdens het wandelen. En dus zou de Sjeik er voor zorgen dat hij ons weer zou treffen bij de finish. En voor we die finish bereikten hadden we nog zo'n 6 km te gaan.

Op het laatste stuk van de route troffen we de wandelaars van Dol-Fijn, waar we een heerlijk praatje mee maakten. Ook bij de finish troffen we  deze wandelaars weer en gezamenlijk genoten we van een koppie soep of een andere consumptie.

Nadat de soep op was en na het uitwisselen van alle artikelen vertrokken we allemaal weer richting huis.