Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 14 oktober 2017

Kleurenkuier Munein

Na alle spanning van de afgelopen dagen, was ik blij dat ik vandaag aan de wandel kon. Hoewel ik toch met een enigszins bezwaard hart het huis verliet, is de verantwoordelijkheid voor Dochterlief niet te groot, had ik wel zin in een dagje buitenspelen.

Na een krap uur rijden, parkeerde Mams de auto, keurig de aanwijzingen van de verkeersregelaars volgend, bijna voor de deur van startlocatie "de Moulestien". Eenmaal binnen troffen we Hilly en Piet, die ons deze dag zouden vergezellen, en nog diverse andere wandelvrienden en -vriendinnen. De Sjeik, die tot het organiserend comité hoort, zagen we helaas niet.



Onder toeziend oog van Liana en Desiree verlieten we de startlocatie. We slingerden een klein stukje door Munein voor we het weidse Friese land betraden. En dat Land werd deze tocht wel erg letterlijk genomen, want al snel mochten we over een hek klimmen en kregen we gras onder onze voeten. En het bleef niet bij dit ene hek. Er werd meerdere keren geklauterd.













De waterplas aan de rechterhand houden, betekende dat we een mooi ommetje maakten en op een bepaald moment aan de overkant de wandelaars die een stukje achter ons liepen zagen lopen. Er werd wat over en weer gezwaaid en gefotografeerd.






En verder weer door het gras, over dijken en langs schapen en koeien. Tot we uiteindelijk weer asfalt onder onze voeten kregen. En dat asfalt leidde ons naar de eerste rust in Veenwouden, op 10 km. Tijd voor een plaspauze en een bakkie. Het was binnen overvol, maar gelukkig was het terras voorzien van glasschermen, zodat we uit de wind zaten en dat was goed te doen.













En na deze rust gingen we weer verder, op weg naar de tweede rust op 19 km. Na een half uurtje lopen, ging mijn telefoon, de Sjeik. Of we wel aan het wandelen waren, want hij had ons niet gezien. Nou, wij hem dus ook niet. Maar gelukkig kon ik onze Sjeik geruststellen door te zeggen dat we ondertussen bijna op de helft waren. Dat stelde de Sjeik gerust en met de belofte dat we hem bij de tweede rust zouden zien, liepen we door.









En vlak na het telefoontje van de Sjeik, mochten we weer klimmen. Maar net voor ik het opstapje zou nemen, kwam Hilly tot de ontdekking dat het hek ook gewoon open kon. Daar maakten we dus gebruik van. Natuurlijk deden we het hek ook weer netjes dicht en controleerden we nog een keer extra of hij ook goed dicht zat. De boeren die hun land ter beschikking stellen houden we graag te vriend, anders worden onze wandelingen in de toekomst een stuk saaier. We troffen bij het hek ook een verdwaalde 15 km-loper. Hij vroeg of wij wisten hoe hij weer op de juiste route kon komen, maar wij hadden geen idee. Na kort overleg leek het ons het beste als meneer zou aansluiten op de 25 km-route, wamt die zou later weer samenkomen met de 15 km. En zo geschiedde.



Nu had ik op de dag van de leraar, 5 oktober, van mijn werkgever een selfie-stick cadeau gekregen en die had ik deze morgen in mijn wandeltas gestopt. Nu we weer op een grasdijk liepen, wilde ik hem wel even uitproberen. Ik kwam tot de conclusie dat ik nog wel even moet oefenen. Had ik eindelijk een redelijk fatsoenlijk beeld, keek ik zelf weer ongelooflijk onnozel.

Tijdens deze oefensessie kreeg ik een appje van Manlief dat er in ieder geval sprake is van een blaasontsteking en dat hij dus weer antibiotica moet gaan slikken. Nou ja, wat moet dat moet, en laten we vooral hopen dat hij gaat opknappen.




Maar goed, oefening baart kunst, ik geef nog niet op. Na weer een hek, liepen we Giekerk binnen. Daar vond de verdwaalde meneer zijn vrouw terug bij een groet kei. Nadere inspectie leerde ons dat die kei afkomstig is uit Zweden. Als ik dat soort dingen lees, slaan mijn hersenen altijd op hol. Ik zie dan voor me dat de vinder van die kei ineens een vreemde taal hoort, waarin de kei uitlegt wie hij is en dat die vinder dan staat te kijken met een vraagtekengezicht. Nadat deze film in mijn hoofd is uitgespeeld, bereiken we de tweede rust. En nog voor we de controletafel bereiken, struikel ik over de Sjeik. Natuurlijk krijgt hij een dikke knuffel en even later sluit hij zich bij ons aan om een bakkie te doen.





Het is zo gezellig, dat we langer zitten dan gepland, maar dat geeft natuurlijk helemaal niks. En het gaf ons de gelegenheid om afspraken te maken over het uitwisselen van de nodige zaken. De Sjeik had nog een campingstekker van Hilly en Piet (zij stonden tijdens de N4D naast elkaar op de camping) en Mams had appels uit eigen tuin voor mevrouw Sjeik. Al deze attributen lagen (natuurlijk) in de auto's, die slepen we niet mee tijdens het wandelen. En dus zou de Sjeik er voor zorgen dat hij ons weer zou treffen bij de finish. En voor we die finish bereikten hadden we nog zo'n 6 km te gaan.

Op het laatste stuk van de route troffen we de wandelaars van Dol-Fijn, waar we een heerlijk praatje mee maakten. Ook bij de finish troffen we  deze wandelaars weer en gezamenlijk genoten we van een koppie soep of een andere consumptie.

Nadat de soep op was en na het uitwisselen van alle artikelen vertrokken we allemaal weer richting huis.










Geen opmerkingen: