Iets met groeien.....

In mijn blog over de handwerkbeurs had ik al terloops genoemd dat ik zaterdag 15 februari met de Wandelkerel naar de Open Dag van Hogeschool Van Hall Larenstein (HVHL) was geweest. De HVHL is DE opleiding in Nederland op het gebied van bos- en natuurbeheer.

Tijdens zijn stages is de Wandelkerel erachter gekomen dat zijn kansen op de baan van zijn dromen enorm toenemen als hij een hbo-opleiding afrond. Zijn grootste angst is echter dat hbo betekent dat hij vooral uit boeken moet leren. Een bezoek aan de school is dus zeker noodzakelijk. En zo vertrokken wij die zaterdag met een omweg richting Velp.

De planning van de Wandelkerel laat nog wel eens iets te wensen over, zo ook die dag. Hij had toegezegd dat hij van 14.00 tot 18.00 uur kon werken, omdat hij even vergeten was dat we naar de Open Dag zouden gaan. De oplossing was dat we eerst zijn fiets naar zijn werk zouden brengen, dan verloor hij geen tijd met naar huis gaan en die kant op fietsen, hij kon zo uit de auto gegooid worden. Voorwaarde was wel dat hij werkkleding zou meenemen. Met enig management van mijn kant lukte dat allemaal, dus op naar Velp!!!

Onderweg spraken we over zijn wensen en verwachtingen. De voorkeur van de Kerel ging uit naar een deeltijdopleiding, vooral leren door te doen, dus vooral werken en een beetje leren. Toen we de parkeerplaats opreden, werd de Kerel (in zijn ogen) nog eens bevestigd. We parkeerden de auto en uit de auto's naast ons stapten jongelui die duidelijk een paar jaar jonger waren (ik vermoed traject havo). De Wandelkerel dacht dus gelijk dat dit het niet zou zijn, al die "jonkies" om mee naar school te gaan. Toen we op weg naar de ingang ook nog eens de "corpsballen" van de Arnhemse studentenverenigingen troffen, wilde de Wandelkerel het liefst rechtsomkeer maken.

Eenmaal in de hal trok hij een beetje bij. We werden aangesproken door een studente die vroeg voor welke opleiding hij kwam. Toen hij bos- en natuurbeheer noemde, zei zij dat dat de beste studie was, aangezien zij die studie ook volgde. Ze gaf ons wat tips en na een bakkie en een toiletbezoek (natuurlijk voor mij), gingen we richting afdeling bos- en natuurbeheer.

De eerste voorlichting was die voor de voltijdopleiding en de Kerel gaf aan dat hij die toch wel wilde bijwonen, puur ter informatie. Voor het zover was hadden we nog even tijd om de info-markt te bezoeken. Daar deed ik een stapje terug, de Wandelkerel moest daar zijn weg zoeken, het is tenslotte zijn opleiding. Hij raakte aan de praat met een docent en dat gesprek verliep zeer geanimeerd. De docent vertelde over de verschillende richtingen, stages en hij liet diverse studieboeken zien. En toen kon ik het even niet laten om mij ermee te bemoeien. Ik vroeg of de voltijdopleiding ook voorzag in praktijkonderwijs.

Nou, dat bleek een schot in de roos. De docent vertelde over het bijbehorende landgoed, waar veel praktijkonderwijs werd gegeven, over de samenwerking met de beheerders van een bosgebied in de omgeving, over de excursies, maar het allerbelangrijkste voor de Wandelkerel was dat de docent aangaf dat wat in het begin van de week aan theorie werd geleerd, aan het eind van de week in de praktijk werd toegepast. Dat kwam toch behoorlijk in zijn straatje. We moesten het gesprek afkappen om de voorlichting over de voltijdopleiding bij te wonen.

Deze voorlichting bleek in de kapel te zijn. We vroegen ons serieus af wat we ons nu moesten voorstellen bij de kapel, nou precies wat het woord al zei, een kapel. De HVHL is gevestigd op een oud landgoed, waar vroeger ook een klooster was. De voormalige kapel is behouden gebleven en verworden tot een collegezaal. Deze collegezaal bestaat uit twee vleugels, waarbij de beide vleugels onzichtbaar zijn voor elkaar, terwijl het spreekgedeelte wel voor beide zichtbaar is. Een erfenis van vroegere tijden, de nonnen mochten niet in contact komen met de burgers die de mis bezochten. Alleen deze zaal was al bijna voldoende om de Wandelkerel over te halen. Naast de bijzondere vorm van de collegezaal, waren ook de glas-in-lood-ramen behouden, net als de ruime plafonds en de akoestiek.

Maar wat hem echt over de drempel trok was toch wel de voorlichting. Zowel docenten als studenten kwamen aan het woord en het werd echt duidelijk dat het onderwijs veel meer zou zijn dan boekenonderwijs. En dat past bij de Kerel.  Hij is intelligent genoeg voor het hbo, maar hij is een doener. De theorie moet ondersteunend zijn bij de praktijk. Boekenwijsheid moet gestaafd worden in de praktijk. En dat kwam duidelijk naar voren in de verhalen van docenten en studenten.

En dus was het na de voorlichting tijd voor een rustmoment. Even adempauze, tijd om alles wat hij gehoord en gezien had te verwerken.

En ik zag het voor mijn ogen gebeuren. Die jongen die binnenkwam met het idee dat dit het vast niet zou zijn, werd enthousiast, zag allerlei kansen om te groeien, zag zijn droombaan weer een stapje dichterbij komen.

Voor mij was het "eureka-moment" toen ik de Kerel wees op de stand van de studentenhuisvesting. Ik zei dat hij deze opleiding niet vanuit huis zou kunnen volgen en dat hij dan dus op kamers zou moeten. Het leek mij dus verstandig dat hij informatie zou inwinnen bij deze stand. De Wandelkerel is normaal gesproken het type kat-uit-de-boom-kijken, maar nu stapte hij vol vertrouwen op deze stand af en hij vroeg de studente die daar stond het hemd van het lijf. Over de kamers, over de reistijd, over de financiën, over de huurvoorwaarden, over studeren en natuurlijk over het studentenleven. Op dat moment was het voor mij duidelijk dat de beslissing was genomen. De Kerel gaat volgend schooljaar studeren in Velp.

Na dit gesprek deden we nog een rondleiding door de tuinen en toen moesten we toch echt weer richting Drenthe, er moest gewerkt worden.

Ondertussen zijn we zo'n veertien dagen verder en zijn de gesprekken die we met de Wandelkerel hebben al in het stadium van financiën. Wat gaat hij doen om een inkomen te genereren, wat gaan Manlief en ik bijdragen, ook met het oog op de plannen van Dochterlief, die volgend jaar een universitaire opleiding gaat volgen, moet er geleend worden (liever niet of anders toch zo min mogelijk), wat kost het student-op-kamers-bestaan en wat kost het om een studentenkamer in te richten.

Wandelmams heeft al een waterkoker toegezegd en op zolder staan meerdere ledikanten, naast wat kastjes en weet-ik-veel-wat-nog-meer.

Maar het allerbelangrijkste vind ik nog wel dat de Kerel keuzes heeft gemaakt voor zijn toekomst en dat wij in de dagelijkse praktijk zien dat die keuzes invloed hebben op wat hij nu doet. Elke stap in zijn huidige studie is nu gericht op "volgend jaar naar Velp" en man, dat werkt motiverend.

Zoals ik al zei, het is iets met groeien, de Kerel doet zijn naam steeds meer eer aan.

52.287 bu-jo april

Ik heb de slag te pakken, deze keer heb ik april afgemaakt in mijn bu-jo. Ik loop dus weer wat verder vooruit. Dat komt ook omdat ik mijn bu-jo voor 2020-2021 op tijd af wil hebben. Het wordt nog wel eens wat met mijn bu-jo's.

Ik begon aan mijn eerste bu-jo (2018-219) toen augustus 2018 al begonnen was. Ik begon toen dus al met een achterstand. Soms moest ik de volgende maand nog maken, terwijl de afspraken al binnenstroomden. In mijn tweede bu-jo, die van dit jaar, had ik in ieder geval alle maanden af voor augustus 2019. Ik miste nog wel de aankleding, daar ben ik nu dus druk mee bezig.

Het streven is om mijn bu-jo voor 2020-2021 af te hebben voor augustus 2020. Of dat lukt weet ik niet, maar het is een leuk streven.

Maar nu eerst april 2020.

Ik word er blij van.

Wandeltocht Het Goede Doel, Drachten

Ondanks de treurige weersvoorspelling besloten Mams en ik dat we vandaag toch op pad zouden gaan. De meeste regen valt tenslotte naast je. In Drachten troffen we ook Albert en met zijn drieën gingen we op pad. In eerste instantie leek het flink te regenen, dus we trokken alle drie de poncho aan, maar al snel bleek dat dat eigenlijk niet nodig was. En dus gingen de poncho's weer uit.

Door de nattigheid was de organisatie genoodzaakt om de route op sommige punten om te leggen, dat leverde soms wat verwarring op bij de wandelaars, ook bij ons. Maar gelukkig stond het goed aangegeven op de bordjes, zodat we niet verkeerd liepen.

De eerste rust in Rottevalle was vrij vlot, maar dat vonden we helemaal niet erg. Even lekker een bakkie doen en even uit de wind deed ons goed.

Na deze rust verlieten we Rottevalle alweer snel. En hoewel het wel waaide, was het droog en verder prima wandelweer. We liepen een heel eind over een asfaltweg en dat stapte lekker weg. Na een poosje kwamen we op een zandpad, verhard met grind, terecht. Hier lagen veel plassen en het was laveren tussen de plassen door. We werden even afgeleid door breiwerk dat om de zoveel meter aan een boom hing. Af en toe stapte ik half in een plas, omdat het anders net niet paste tussen de andere wandelaars.

En dat ging helaas mis. Ik stapte weer half in een plas, alleen was dit geen kuiltje maar een flink gat in de weg. Ik zwikte door mijn linkerenkel en ging vervolgens languit. Geschaafde en vieze handen en pijnlijke knieën. Aan die handen kon gelijk iets gedaan worden met behulp van water en zakdoekjes. De knieën zaten verstopt in een legging en een broek, dus die moesten even wachten. Met een flinke deuk in mijn ego liep ik door.

De wind nam ondertussen wat toe en we hadden flink lol om een weggewaaide "baby".

Toch was ik blij toen we bij de rust waren, ik wilde even zien hoe mijn knieën er aan toe waren en vooral ook mijn handen goed wassen. Vooral mijn rechterknie was flink geschaafd, maar gelukkig waren broek en legging nog heel.

Ik sloot mij aan bij Mams en Albert, waar ik genoot van een kop soep en een cracker, voor we weer verder gingen.

Na de rust konden we kiezen voor een alternatieve route i.v.m. de nattigheid. We besloten om voor de "droge" route te gaan. Na een bocht waaiden we bijna van onze benen, zo hard ging de wind tekeer. Ondertussen begonnen mijn knieën steeds meer te protesteren. We hadden al een lusje van de 25 km gelopen, maar er volgde nog een tweede lusje en daar namen we, op mijn verzoek, de korte route, het lopen ging steeds minder makkelijk.

We namen nog een laatste rust en toen begonnen we aan de laatste loodjes. En die vielen niet mee. We waren nog geen vijf minuten onderweg of de hemel brak open. Snel de poncho aan en weer door. Die hield ons redelijk droog, maar het regende zo hard dat we op een bepaald moment toch wel wat nattigheid in onze schoenen voelden. We waren dan ook blij toen we de finish weer bereikten.

Hier deden we nog een drankje en toen was het tijd om weer naar huis te gaan. Helaas vandaag voor mij niet de meest succesvolle wandeldag.

Pieterpad, Schoonloo-Sleen

Drie jaar na het begin en anderhalf jaar na de laatste wandeling op dit pad, was er ineens weer tijd en zin om verder te gaan op het Pieterpad. En deze keer ging ik met Dochterlief op pad. En hoewel het vakantie is, ging de wekker dus vroeg vanmorgen. We wilden de auto parkeren in Sleen om vervolgens met de bus naar Schoonloo te gaan en aangezien die bus maar eens in het uur gaat, wilden we niet het risico lopen dat we de bus zouden missen.

Dochterlief was nog niet bepaald het zonnetje in huis deze morgen, maar ze nu eenmaal een langzame starter. (Sommige mensen zeggen dat ze een ochtendhumeur heeft...) Ik ging er dan ook vanuit dat het langzaam maar zeker beter zou worden.

Zonder problemen kwamen we in Sleen, zonder problemen vonden we een plekje voor de auto en zonder problemen vonden we de goede bushalte. We moesten nog even wachten op de bus en dat was best wel fris, we waren dan ook blij dat we in de bus konden stappen.

Na een klein half uurtje stapten we weer uit en het was slechts 200 meter lopen naar het punt waar ik de vorige keer gestopt was. We stelden nog even wat bandjes van de rugzak van dochterlief af (ze test of de rugzak van haar broer geschikt is voor haar, haar broer is uit deze rugzak gegroeid) en toen gingen we op pad. In het begin miste er een sticker, maar gelukkig zag ik de sticker vanuit de tegengestelde richting en na controle van de routebeschrijving in het boekje gingen we de goede kant op. We waren blij dat we de wind in de rug hadden, dat scheelde een hoop kou.

Al snel kwamen we in het bos en daar werd het Pieterpad een soort obstacle-pad, wat een stormschade. Afgebroken takken lagen her en der verspreid. Dochterlief was nog steeds niet gezellig en mopperde over de vele takken. Ik trok me er nog niet zoveel van aan en ging naast haar lopen. Even later lag er een boom dwars over het pad en we konden er met geen mogelijkheid langs. Klimmen dus! Dat ging Dochterlief makkelijker af dan mij. De boom bleek vlakbij de grond te zijn afgebroken.

Ondertussen moest ik natuurlijk alweer toiletteren, we waren tenslotte al twee uur van huis. Ik zocht dus een geschikte plek voor een groen toilet. Ondertussen kreeg ik alleen maar eenlettergrepige antwoorden van Dochterlief en vond ze alles stom. Dat ben ik niet van haar gewend, dat ze blijft mopperen, dus ik vroeg wat er was. Ze voelde zich niet lekker, misselijk en haar benen voelden zwaar. We besloten dat ze eerst maar wat moest eten, dat helpt vaak bij haar. Dus toen ik een groen toilet opzocht, dook zij in haar tas om iets te eten te pakken.

We liepen middenin het bos en er zat ook niets anders op dan doorlopen. Nadat ze wat gegeten had, leek het even beter te gaan, maar helaas was dat van korte duur. Er kwamen tranen. "Mam, ik wil zo graag lekker wandelen, maar ik voel me zo rot. En ik heb de komende dagen nog genoeg voor school te doen en ik ben nu chagrijnig, daar heb jij ook niks aan. Eigenlijk wil ik gewoon naar huis." Ach, meisje toch.....

Ik pakte de gids erbij, maar we hadden nog een kilometer of tien te gaan tot Schoonoord en daar was de eerste bushalte richting auto. Uiteindelijk besloten we om hulptroepen in te roepen. Ik belde Manlief met de vraag of hij Dochterlief wilde ophalen, qua afstand en tijd was dat te doen. Gelukkig was Manlief wakker en waren zijn benen goed genoeg voor deze reis. Ik zocht een punt op de route, waar Manlief ook kon komen en gaf dat aan hem door. Dochterlief zag ondertussen erg bleek, dus ik vond dat een paracetamol in dit geval geoorloofd was, we moesten toch nog een stukje lopen om op het verzamelpunt te komen.

Dochterlief hield dapper stand en liep gewoon door. Ik probeerde om haar wat af te leiden door op mooie punten en bijzondere bomen te wijzen. Dat waardeerde ze wel, maar veel sjoege kreeg ik niet. Ze bood nog een keer haar excuses aan, maar daar wild eik niets van weten, soms gaat het makkelijk, soms moeilijk. Ik heb ook wel eens mopperend gewandeld en dan waren het mijn wandelmaatjes die mij erdoorheen sleepten. Ik beloofde haar dat ze, als ik een keer dip heb, hetzelfde mag doen voor mij.

En zo kwamen we bij het verzamelpunt. Dochterlief ging voor een groen toilet en daarna ik. Toen ik weer terugliep richting de weg, kwam Manlief aanrijden. Wat een perfecte timing.

Ik liet Dochterlief achter in de auto bij haar vader en ik zwaaide ze na. En toen ging ik alleen verder. Ik moest toch weer naar de auto en Dochterlief was in goede handen bij haar vader. Het was wel even schakelen, we hadden ons verheugd op een dagje samen wandelen en toen er even later een flinke bui viel, mopperde ik ook even. Maar al snel was het weer droog en toen gaf ik mijzelf een virtuele schop onder mijn kont, niet zeuren, lopen!!!

Ik hoopte dat Schoonoord niet te ver van de route lag, zodat ik daar ergens een horecarust kon vinden, maar de paddenstoel leerde mij dat het een kilometer was naar Schoonoord, dan ben je meestal nog niet bij een horecapunt en dan moest ik ook weer terug, al snel drie kilometer, schatte ik in. Dat was me te ver, er zat dus niet anders op dan verder lopen, het Oranjekanaal over.

Ik begon ondertussen wel trek te krijgen, dus zocht ik een plekje om even te kunnen zitten. En dat vond ik, de stomp van een omgezaagde boom.

Ik bleef niet al te lang zitten, ondanks de wind in de rug koelde ik hard af, maar het was lang genoeg om wat te eten. De meegebrachte thee dronk al lopend weer op.

Het bedacht dat dit wel een luxe bos moest zijn, zelfs de vogeltjes hebben hier een adres......

Even later kwamen mij zowaar twee Pieterpadwandelaars tegemoet. Ik was dus niet de enige gek die vandaag op pad was. Bij het Pieterpadmonument stond ik even stil. Ik was hier al wel vaker geweest tijdens wandelingen, maar nog nooit tijdens de wandeling van het Pieterpad.

Ondertussen kwam er weer een bui over, dus snel het bos maar weer in. De route stuurde me over een keienpad, maar ik koos voor het naastliggende fietspad, dat vonden mijn voeten toch iets fijner. En dat terwijl een zeer optimistische wandelvriendin uit het midden van het land de Drentsche keienpaden liefkozend de "Drentsche voetmassage" noemt.

Net na de Galgenberg was het comfort van het fietspad weer voorbij, tijd voor een bospad. Hier leek de storm minder schade te hebben aangericht, geen grote takken op het pad. Of er was hier al flink opgeruimd, ik had al meerdere keren een auto van Staatsbosbeheer zien rijden.

Ik slingerde vrolijk verder door het bos, langs een vliegtuigmonument, waar ik even rustig stilstond, om vervolgens weer verder te gaan. Uiteindelijk kwam ik bij een tunnel onder een doorgaande autoweg door en daar kwamen de weersomstandigheden van vandaag samen. Het natte wegdek glinsterde in het zonlicht.

Na het tunneltje volgde een fietspad, dat uitzicht gaf op prachtige vergezichten met heerlijke Hollandse luchten. Ik kan daar zo van genieten. Overigens had ook het fietspad last van obstakels, ik werd dus even bermtoerist. Ik dacht dat ik de kerk van Noord-Sleen in de verte zag, maar het bleek de kerk van Sleen al te zijn. Net toen ik het fietspad verliet en linksaf moest, viel er weer een bui. En natuurlijk kwam die nu frontaal van voren. Gelukkig had ik mijn pet op en bleef mijn gezicht dus redelijk droog.

Het einde was dus in zicht. Niet dat ik het al zat was, ik kan enorm genieten van wandelen in de regen, zeker als het van die korte buien als vandaag betreft. Op de één of andere manier heb ik dan het gevoel dat ik echt leef, dat ik de natuur echt beleef! En als dan het laatste stuk van de wandeling gepaard gaat met een zonnetje, dan is het dubbel genieten.

En zo wandelde ik de laatste kilometers weg. Nog even genieten van het weidse uitzicht, van het bereiken van Sleen en vervolgens het bereiken van het eindpunt.

En wanneer ik weer verder ga op het Pieterpad? Ik weet het niet. Het fijne van het Pieterpad is dat het voorlopig nog wel blijft liggen en dat ik dus rustig andere wandeldingen kan oppakken, omdat het Pieterpad niet wegloopt. Dat is ook precies wat er de afgelopen jaren is gebeurd. In 2017 kon ik met Omroep Max naar Spanje voor de Camino, in 2018 was daar ineens Santiago aan het Wad, en in 2019 was daar nogmaals de Camino met de Wandelkerel.

En dit jaar? Er zijn nog geen concrete wandelplannen voor een langere periode (behalve de N4D), wel veel vakantieplannen en elke vakantie kan maar één keer besteed worden. Voorlopig kan ik het Pieterpad ook nog wel eens oppakken als dagbesteding. Ach, we zien het wel. Zoals een goede wandelvriendin altijd zegt: "Het leven is wat er gebeurd, terwijl je plannen maakt."