Dochterlief was nog niet bepaald het zonnetje in huis deze morgen, maar ze nu eenmaal een langzame starter. (Sommige mensen zeggen dat ze een ochtendhumeur heeft...) Ik ging er dan ook vanuit dat het langzaam maar zeker beter zou worden.
Zonder problemen kwamen we in Sleen, zonder problemen vonden we een plekje voor de auto en zonder problemen vonden we de goede bushalte. We moesten nog even wachten op de bus en dat was best wel fris, we waren dan ook blij dat we in de bus konden stappen.
Na een klein half uurtje stapten we weer uit en het was slechts 200 meter lopen naar het punt waar ik de vorige keer gestopt was. We stelden nog even wat bandjes van de rugzak van dochterlief af (ze test of de rugzak van haar broer geschikt is voor haar, haar broer is uit deze rugzak gegroeid) en toen gingen we op pad. In het begin miste er een sticker, maar gelukkig zag ik de sticker vanuit de tegengestelde richting en na controle van de routebeschrijving in het boekje gingen we de goede kant op. We waren blij dat we de wind in de rug hadden, dat scheelde een hoop kou.
Al snel kwamen we in het bos en daar werd het Pieterpad een soort obstacle-pad, wat een stormschade. Afgebroken takken lagen her en der verspreid. Dochterlief was nog steeds niet gezellig en mopperde over de vele takken. Ik trok me er nog niet zoveel van aan en ging naast haar lopen. Even later lag er een boom dwars over het pad en we konden er met geen mogelijkheid langs. Klimmen dus! Dat ging Dochterlief makkelijker af dan mij. De boom bleek vlakbij de grond te zijn afgebroken.
Ondertussen moest ik natuurlijk alweer toiletteren, we waren tenslotte al twee uur van huis. Ik zocht dus een geschikte plek voor een groen toilet. Ondertussen kreeg ik alleen maar eenlettergrepige antwoorden van Dochterlief en vond ze alles stom. Dat ben ik niet van haar gewend, dat ze blijft mopperen, dus ik vroeg wat er was. Ze voelde zich niet lekker, misselijk en haar benen voelden zwaar. We besloten dat ze eerst maar wat moest eten, dat helpt vaak bij haar. Dus toen ik een groen toilet opzocht, dook zij in haar tas om iets te eten te pakken.
We liepen middenin het bos en er zat ook niets anders op dan doorlopen. Nadat ze wat gegeten had, leek het even beter te gaan, maar helaas was dat van korte duur. Er kwamen tranen. "Mam, ik wil zo graag lekker wandelen, maar ik voel me zo rot. En ik heb de komende dagen nog genoeg voor school te doen en ik ben nu chagrijnig, daar heb jij ook niks aan. Eigenlijk wil ik gewoon naar huis." Ach, meisje toch.....
Ik pakte de gids erbij, maar we hadden nog een kilometer of tien te gaan tot Schoonoord en daar was de eerste bushalte richting auto. Uiteindelijk besloten we om hulptroepen in te roepen. Ik belde Manlief met de vraag of hij Dochterlief wilde ophalen, qua afstand en tijd was dat te doen. Gelukkig was Manlief wakker en waren zijn benen goed genoeg voor deze reis. Ik zocht een punt op de route, waar Manlief ook kon komen en gaf dat aan hem door. Dochterlief zag ondertussen erg bleek, dus ik vond dat een paracetamol in dit geval geoorloofd was, we moesten toch nog een stukje lopen om op het verzamelpunt te komen.
Dochterlief hield dapper stand en liep gewoon door. Ik probeerde om haar wat af te leiden door op mooie punten en bijzondere bomen te wijzen. Dat waardeerde ze wel, maar veel sjoege kreeg ik niet. Ze bood nog een keer haar excuses aan, maar daar wild eik niets van weten, soms gaat het makkelijk, soms moeilijk. Ik heb ook wel eens mopperend gewandeld en dan waren het mijn wandelmaatjes die mij erdoorheen sleepten. Ik beloofde haar dat ze, als ik een keer dip heb, hetzelfde mag doen voor mij.
En zo kwamen we bij het verzamelpunt. Dochterlief ging voor een groen toilet en daarna ik. Toen ik weer terugliep richting de weg, kwam Manlief aanrijden. Wat een perfecte timing.
Ik liet Dochterlief achter in de auto bij haar vader en ik zwaaide ze na. En toen ging ik alleen verder. Ik moest toch weer naar de auto en Dochterlief was in goede handen bij haar vader. Het was wel even schakelen, we hadden ons verheugd op een dagje samen wandelen en toen er even later een flinke bui viel, mopperde ik ook even. Maar al snel was het weer droog en toen gaf ik mijzelf een virtuele schop onder mijn kont, niet zeuren, lopen!!!
Ik hoopte dat Schoonoord niet te ver van de route lag, zodat ik daar ergens een horecarust kon vinden, maar de paddenstoel leerde mij dat het een kilometer was naar Schoonoord, dan ben je meestal nog niet bij een horecapunt en dan moest ik ook weer terug, al snel drie kilometer, schatte ik in. Dat was me te ver, er zat dus niet anders op dan verder lopen, het Oranjekanaal over.
Ik begon ondertussen wel trek te krijgen, dus zocht ik een plekje om even te kunnen zitten. En dat vond ik, de stomp van een omgezaagde boom.
Ik bleef niet al te lang zitten, ondanks de wind in de rug koelde ik hard af, maar het was lang genoeg om wat te eten. De meegebrachte thee dronk al lopend weer op.
Het bedacht dat dit wel een luxe bos moest zijn, zelfs de vogeltjes hebben hier een adres......
Even later kwamen mij zowaar twee Pieterpadwandelaars tegemoet. Ik was dus niet de enige gek die vandaag op pad was. Bij het Pieterpadmonument stond ik even stil. Ik was hier al wel vaker geweest tijdens wandelingen, maar nog nooit tijdens de wandeling van het Pieterpad.
Ondertussen kwam er weer een bui over, dus snel het bos maar weer in. De route stuurde me over een keienpad, maar ik koos voor het naastliggende fietspad, dat vonden mijn voeten toch iets fijner. En dat terwijl een zeer optimistische wandelvriendin uit het midden van het land de Drentsche keienpaden liefkozend de "Drentsche voetmassage" noemt.
Net na de Galgenberg was het comfort van het fietspad weer voorbij, tijd voor een bospad. Hier leek de storm minder schade te hebben aangericht, geen grote takken op het pad. Of er was hier al flink opgeruimd, ik had al meerdere keren een auto van Staatsbosbeheer zien rijden.
Ik slingerde vrolijk verder door het bos, langs een vliegtuigmonument, waar ik even rustig stilstond, om vervolgens weer verder te gaan. Uiteindelijk kwam ik bij een tunnel onder een doorgaande autoweg door en daar kwamen de weersomstandigheden van vandaag samen. Het natte wegdek glinsterde in het zonlicht.
Na het tunneltje volgde een fietspad, dat uitzicht gaf op prachtige vergezichten met heerlijke Hollandse luchten. Ik kan daar zo van genieten. Overigens had ook het fietspad last van obstakels, ik werd dus even bermtoerist. Ik dacht dat ik de kerk van Noord-Sleen in de verte zag, maar het bleek de kerk van Sleen al te zijn. Net toen ik het fietspad verliet en linksaf moest, viel er weer een bui. En natuurlijk kwam die nu frontaal van voren. Gelukkig had ik mijn pet op en bleef mijn gezicht dus redelijk droog.
Het einde was dus in zicht. Niet dat ik het al zat was, ik kan enorm genieten van wandelen in de regen, zeker als het van die korte buien als vandaag betreft. Op de één of andere manier heb ik dan het gevoel dat ik echt leef, dat ik de natuur echt beleef! En als dan het laatste stuk van de wandeling gepaard gaat met een zonnetje, dan is het dubbel genieten.
En zo wandelde ik de laatste kilometers weg. Nog even genieten van het weidse uitzicht, van het bereiken van Sleen en vervolgens het bereiken van het eindpunt.
En wanneer ik weer verder ga op het Pieterpad? Ik weet het niet. Het fijne van het Pieterpad is dat het voorlopig nog wel blijft liggen en dat ik dus rustig andere wandeldingen kan oppakken, omdat het Pieterpad niet wegloopt. Dat is ook precies wat er de afgelopen jaren is gebeurd. In 2017 kon ik met Omroep Max naar Spanje voor de Camino, in 2018 was daar ineens Santiago aan het Wad, en in 2019 was daar nogmaals de Camino met de Wandelkerel.
En dit jaar? Er zijn nog geen concrete wandelplannen voor een langere periode (behalve de N4D), wel veel vakantieplannen en elke vakantie kan maar één keer besteed worden. Voorlopig kan ik het Pieterpad ook nog wel eens oppakken als dagbesteding. Ach, we zien het wel. Zoals een goede wandelvriendin altijd zegt: "Het leven is wat er gebeurd, terwijl je plannen maakt."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten