Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 1 februari 2020

Snertkuier Munein

Om de maand februari goed te beginnen vandaag maar weer eens aan de wandel gegaan. Er was in het noordelijke deel van Nederlands slechts één wandeling van boven de 20 km en die was in Munein, dus dat zou hem worden. Mams heeft het druk met verhuizen, Dochterlief hielp bij de Open Dag op haar school en de Wandelkerel bleef liever thuis, dus vertrok ik vandaag alleen.

Maar wandelen doe ik niet alleen, ik weet dat Albert, Hilly en Piet ook in Munein zullen zijn. Als ik aankom bij de startlocatie is het daar al erg druk, niet alleen met wandelaars, maar ook met auto's, alles staat vol. Ik moet dan ook nog een eindje toeren om een plekje te vinden. Bij de ingang tref ik Albert, we vullen allebei een inschrijfformulier in en omdat ik hoge nood heb, zorgt Albert voor mijn inschrijving. Als ik van het toilet kom, is het nog steeds erg druk in het zaaltje. Ik besluit om maar vast naar buiten te gaan. een goed besluit, want even later komen ook Albert, Hilly en Piet naar buiten. We kunnen van start.

Munein is niet zo'n groot dorp, dus het duurt maar even voor we door het weidse Friese landschap lopen. Ondanks de weidsheid is de route afwisselend. Stukje weg, stukje fietspad, bruggetje, slootje her en der, genoeg te zien. De wind houdt zich rustig en ik krijg het zelfs alweer warm. En zo bereiken we na 8 km voor de eerste keer De Beijer. Piet voorziet ons van een bakkie, daar zijn we aan toe. Tijdens de rust krijgen we gezelschap van de Sjeik, hij is één van de organisatoren van deze tocht en hij weet ons te vertellen dat we straks het bos in gaan en dat de kans groot is dat het daar modderig is.









Dat moeten we dan maar eens gaan bekijken. En zo gaan we weer op pad. Na een klein stukje lopen, komen we inderdaad in een stuk bos en het is hier inderdaad modderig, maar dat is niet wat ons opvalt. Het valt ons op dat er veel wandelaars ons tegemoet komen lopen. Op een bepaald moment hebben we het idee dat dat niet klopt. En met ons meerdere wandelaars. Er ontstaat chaos en verwarring. Hilly belt de Sjeik om aan te geven dat er het één en ander niet klopt. Daarop stapt de Sjeik in de auto om naar het bos te komen. Andere wandelaars lopen een stukje terug om te kijken of ze de route weer op kunnen pikken vanaf het begin van het bos en weer anderen besluiten om simpelweg terug te gaan naar de Beijer, waar ook de tweede rust is, en ene kortere afstand te lopen. Wij wachten ondertussen op de Sjeik.



Even later horen we rechts van ons een wandelaar roepen. Het is één van de wandelaars die terug is gelopen naar het begin en de route met behulp van de beschrijving heeft gevolgd. Op het punt waar hij staat hangt weer een pijl. Wij lopen naar dat punt en volgens de beschrijving moet dat punt 39 zijn. We nemen contact op met de Sjeik om aan te geven waar we zijn en dat we verder gaan en dan horen we van hem dat er pijlen zijn verdwenen, maar ook dat hij doormidden gebroken pijlen op de grond heeft gevonden. Ja, vandalisme, dan ben je als organisatie machteloos.

Wij vervolgen de route en komen tot de ontdekking dat we de ergst modder nog niet gehad hebben, wat een geglibber om op de benen te blijven. We zijn dan ook blij als we weer asfalt onder onze voeten hebben. Onze schoenen hebben een mooie "opknapbeurt" gehad.




We maken een rondje door Damwald en komen uiteindelijk weer terecht in het bos, waar de pijlen nu wel zijn blijven hangen. We zien de plek waar we eerder hebben staan wachten op de Sjeik en even later lopen we het bos weer uit, op naar de Beijer voor een tweede bakkie.







Het venijn zit hem vandaag in de staart. Na de rust stappen we al snel het weidse Friese landschap weer in, maar nu is de wind behoorlijk actief en we hebben hem recht in ons gezicht. Het is echt "stoempen" tegen de wind in. Praten met elkaar lukt niet, omdat de ander nauwelijks te verstaan is, en dus lopen we maar stug door. Het zonnetje doet nog wel even zijn best en dat levert mooie plaatjes op, maar eigenlijk willen we gewoon weg uit de wind.







Het een opluchting als dat eindelijk gebeurt. Het kost me eigenlijk niet zoveel moeite om tegen de wind in te lopen, maar mijn oren willen rust, dat gesuis ben ik zat.

Het pad waar we op uitkomen leidt langs enorme rododendrons, jammer dat we hier niet zijn, als ze in de bloei staan. Even later lopen we op een zandpad als ons twee koetsen tegemoet komen. Hilly verricht een goede daad door een losgeraakte singel weer vast te zetten, maar dan gaan we snel verder, we willen naar de finish. Voor we daar zijn komen de koetsen weer terug, die hebben het heen en weer.....





We bereiken de startlocatie weer. Helaas is de snert waarnaar de tocht is genoemd op, er waren behoorlijk wat deelnemers meer dan waarop was gerekend, maar dat wordt goedgemaakt met een kop kippensoep.





Een prachtige tocht, jammer voor de organisatie dat een paar onverlaten een smet hebben veroorzaakt!!

Geen opmerkingen: