Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

maandag 27 juli 2015

Een ritje naar het AMC

En toen werd het maandag en moest ik, na die fantastische week in Nijmegen, weer met beide benen terug op aarde. Vandaag moesten we naar het AMC voor de second opinion. Gelukkig stond de afspraak pas om 13.00 uur gepland, zodat we in alle rust konden opstaan en opstarten. We wilden ruim op tijd vertrekken zodat we in alle rust iets konden eten, onze weg konden zoeken en een nieuwe pas voor manlief konden regelen. En dat lukte allemaal.

Exact om 13.00 uur werden we geroepen. En dan merk je dat je in een academisch (=opleidings) ziekenhuis bent, want we werden eerst te woord gestaan door een co-assistent. Niet dat we daar bezwaar tegen hebben, verre van, Manlief heeft in de periode dat hij in het AMC lag meegewerkt aan alle mogelijke opleidingsactiviteiten. Dan stonden er ineens 10 man om zijn bed.

Maar goed, de co-assistent. Hij hoorde ons verhaal aan en deed allerlei testjes bij Manlief. Dat is af en toe erg lachwekkend als je ernaast zit. Bij vragen als: "Welke teen heb ik vast?" geeft manlief een antwoord als: "Ik gok ......." of "Ik denk ....."! En dan werd er aan zijn teen gewiebeld en dan gebeurde er volgens Manlief niets. Ook het stilstaan met zijn ogen dicht is spectaculair om te zien. Na alle testen kon Manlief zich weer aankleden en werden we verzocht om even op de gang te wachten. dat aankleden was nog een hele klus, want de onderzoekstafel was eigenlijk te hoog voor Manlief, dus uiteindelijk stond ik zijn schoenen aan onwillige te voeten te sjorren. Maar het lukte.

Eenmaal op de gang hadden we de grootste lol om het hele gebeuren. Wat een getob en wat een raar gedoe bij die onderzoeken door het onwillige lijf van Manlief.

Na een minuut of 10 werden we er weer bij geroepen. De co-assistent begeleidde ons naar het volgende kamertje. Hier wachtte een neuroloog-in-opleiding en een gediplomeerd neuroloog op ons. We vertelden ons verhaal nog een keer en natuurlijk wilden zij graag de onderzoeken herhalen. Dus weer de kleren uit en weer hetzelfde ritueel. En na afloop weer de ellende om alles weer aan te krijgen. Ik had net, met het zweet op mijn rug, de schoenen van Manlief weer aangetrokken, toen de drie weer terugkwamen van hun overleg.

De neuroloog van het AMC vermoedt dat er naast de afwijkingen in de hersenen ook in het ruggenmerg van Manlief iets niet goed zit. En dat willen ze verder onderzoeken. Dat betekent voor Manlief dat er weer een MRI gemaakt moet worden. Deze keer van het ruggenmerg. In eerste instantie wilden ze ons daarvoor naar Amsterdam laten komen, maar na de uitleg dat een MRI voor Manlief een probleem is en dat we nu in ons "eigen" ziekenhuis een goede methode hebben gevonden, kan het nu gelukkig hier.

Na de MRI kunnen we een telefonisch consult aanvragen om te bespreken of alle gegevens in het AMC beschikbaar zijn (de scans van de hersenen waren er niet) en wanneer Manlief wordt besproken in het multi-disciplinair team. Een week of 2 na het overleg kunnen we dan weer een afspraak maken in het AMC om de uitslagen te bespreken en een eventueel behandelplan.

Er moet dus nog wel wat gebeuren voor we meer weten, maar toch hebben we niet het idee dat alles verspeelde moeite is geweest. Ook als er verder niets komt uit de onderzoeken hebben we in ieder geval gebruik gemaakt van de mogelijkheden. En nu gaan we voorlopig weer gewoon verder met gewoon leven.

zondag 26 juli 2015

52.132 Aan de haak...

Voor ik naar Nijmegen vertrok, heb ik nog lekker zitten haken. Ik had er stiekem al rekening mee gehouden dat ik in de week van Nijmegen niet aan handwerken toe zou komen, maar ik wil wel elke week een 52 plaatsen, dus ik had stiekem al vooruit gewerkt. Een klein beetje vals spelen dus....







vrijdag 24 juli 2015

N4D 2015, de dag van Cuijk

Als de wekker gaat om half 4 staan de Wandelkerel en ik al snel naast ons bed. Wandelmams reageert niet op ons en slaapt dus lekker door. Zij kan nog 2 uur blijven liggen. Deze morgen moet ik nog 2 voeten afplakken, want het leek mij verstandiger om de beide blaren een nachtje te laten drogen. Dat blijkt een goede keuze te zijn, want ik kan nu ze prima afplakken, omdat de boel droog is. Deze extra handeling betekent wel dat ons kopje thee er bij inschiet, maar dat maken we op de Wedren goed. Daar scoren we een kop thee en dan kunnen we zo de rij in en met een kwartier zijn we door de start. Op naar de Via Gladiola!!!!


Maar voor het zover is, lopen we eerst weer de bekende route door de stad. Maar het kost ons deze keer weinig moeite. We lopen dit jaar allebei erg makkelijk en genieten daardoor met volle teugen van deze N4D. We lopen door tot de eerste militaire rustplaats, omdat daar een toilet is, en we gaan daar even op de grond zitten om te rusten. Ik waarschuw de Wandelkerel nog wel dat er een kans is dat hij mij omhoog moet takelen. We zitten een kwartiertje en gaan dan weer verder. Tot mijn grote verbazing heb ik de hulp van de Kerel niet nodig om omhoog te komen. Het zal er niet al te charmant hebben uitgezien, maar dat maakt me niets uit.







Na deze rust gaan we verder. Eerst Overasselt door en dan naar de dijk naar Linden. De dijken in de route zijn altijd onderwerp van gesprek. Veel mensen vinden het helemaal niets, maar ik vind ze prachtig. Het enige nadeel is dat er soms opstoppingen ontstaan, doordat "langzamere" lopers de boel ophouden. Maar met vriendelijkheid kom je vaak een heel eind en dan kun je zo'n opstopping best voorbij.

Deze N4D was ik met een bermtoerist op pad en de enige opstopping die we passeerden, werd dan ook via de berm gedaan. Dat vond de blaar op mijn linkerhiel overigens niet zo leuk. Die gaf duidelijk aan de voorkeur te geven aan vlak asfalt boven een hobbelige berm. Daarom ging ik dan ook maar snel weer terug naar het asfalt. Na de dijk volgt een stukje dat ik dan niet zo leuk vind, namelijk het viaduct langs de snelweg. Maar gelukkig wacht Linden aan de andere kant van het viaduct en vanaf het viaduct heb je een prachtig uitzicht op de wandelaars op de dijk.







Als ik op de klok kijk, zie ik dat het nog geen half 10 is als we onder de boog doorlopen. Ik ben onder de indruk, we zijn voor ons doen erg vroeg. Dat is wel fijn, want met Wandelmams hebben we afgesproken dat de AGS-regel vandaag geldt. Dat houdt in dat we op elkaar wachten bij de rustpost van Auto Gaat Sneller (oftewel de Oase), zodat we de laatste 8 km samen kunnen lopen. Maar voor het zover is, gaan we eerst een (voor ons) nieuwe rustpost proberen. Van anderen hebben we gehoord dat het bij het pannenkoekenhuis in Linden goed toeven is. Dit pannenkoekenhuis bevindt zich net buiten de route, vandaar dat wij hem tot nu toe gemist hebben. Hoewel ik dat weer niet snap als we er eenmaal zitten. Dat net buiten de route is echt maar een klein stukje. En het is er heerlijk zitten. We nemen weer een kop tomatensoep. Terwijl we zitten te eten, zien we aan een tafeltje even verderop L en A zitten. Zij hebben ons nog niet gezien, dus ga ik op weg naar het toilet even bij ze buurten. Na mijn sanitaire stop gaan we met zijn vieren verder. Genieten van Linden en al het moois dat daar te zien is.














Met zijn vieren wandelen we richting Beers. Halverwege trakteert L ons op heerlijk vers geperst appelsap. Zoooooo lekker, precies zoals appelsap bedoeld is. Gewoon appels in een pers, beker eronder, klaar. We vinden allevier de beker te klein. Als we verder lopen komen we naast een peloton van politie Noord-Nederland terecht. Met zijn vieren vertegenwoordigen we het Noorden. A als Groninger, L als Fries en de Wandelkerel en ik als Drent. Er wordt dus heerlijk gezeurd over wat de beste provincie is en we nemen elkaar lekker in de maling. Er wordt daarnaast volop gezongen door het peloton en dat levert ook direct mijn eerste vetermoment op. De tranen staan in mijn ogen als ze "You'll never walk alone" gaan zingen. Veel wandelaars doen mee en deze versie klinkt erg goed. De Wandelkerel knikt mij toe met een blik van verstandhouding en dan verstomd het gezang doordat we Beers in wandelen.


De organisatie zet drones in om beelden te maken. Wij zwaaien enthousiast!!!


In Beers raken we A en L weer kwijt en dus gaan we met zijn tweeën weer verder. Op naar Cuijk. Ik bel met Wandelmams om te vragen waar zij en de Sjeik zijn en als ze hoort dat wij al tussen Beers en Cuijk lopen is ze trots op ons. Zelf lopen ze op de dijk richting Linden. Alleen gaan zij niet naar Linden aan het einde van de dijk, maar gaan zij al richting Malden. Maar het ziet er dus goed uit voor ons allemaal.

Cuijk is weer ouderwets genieten. Feest, muziek en uiteindelijk de pontonbrug. Net voor de pontonbrug krijgen we gezelschap van C en met zijn drieën steken we de brug over. Na de brug heeft C een rustpost bij de scouting en ook de Wandelkerel en ik willen nog even zitten voor we aanschuiven in de Oase. In eerste instantie lijkt dat niet te lukken, maar een klein stukje verder staan er mensen langs de kant, die hun stoelen beschikbaar stellen aan de wandelaars. En dat niet alleen, we krijgen een beker limonade en de Wandelkerel ook nog een heerlijk stuk boterkoek. Net als we weer verder willen gaan, belt Mams. Zij is gearriveerd in de Oase en wacht daar op ons. Ik denk dat wij nog ongeveer een uur nodig hebben om ook daar te komen. Mams beloofd op ons te wachten en de Wandelkerel en ik gaan weer verder. Op naar de Oase.

 










In Mook wacht mijn tweede vetermoment. Er wordt weer "You'll never walk alone" gezongen. Nu door een zanger op een podium. En op de een of andere manier, lijkt hij door te hebben dat dat nummer voor mij belangrijk is, want hij kijkt me aan en geeft me een knipoog. Als dan ook de Wandelkerel een arm om hij heen slaat, is het vetermoment compleet. Van Mook gaan we naar Molenhoek en veel sneller dan verwacht staan we voor de Oase. We worden weer vertroeteld met gehaktballetjes en iets te drinken en de Wandelkerel krijgt nog een extraatje in de vorm van een paar knakworstjes. Hij voorziet ze royaal van ketchup en herhaalt zijn kunststukje van gisteren door ook zijn boterhammen te voorzien van dit rode goedje. En dan zijn we klaar voor de laatste 8 km.



En dan gaan we beginnen aan de grote finale. Officieel begint de Via Gladiola in Nijmegen, maar het eerste stuk na de Oase, dus Malden hoort er voor ons ook bij.

















En dan zijn we de finish over. Ik krijg een appje van Manlief dat hij ons heeft gezien op tv Gelderland, dus ook hij weet dat we binnen zijn. we melden ons af en tot onze verbazing zien we dat het net 3 uur is geweest. we zijn op een prachtige tijd binnen. Lang geleden dat we zo vroeg binnen waren.




Eenmaal terug bij ons tijdelijk onderkomen nemen we de schade op. Mijn blaren zijn beperkt gebleven tot 2, op beide hielen één. Mams heeft een blaar onder de bal van haar rechtervoet en dat is een beste. En de Wandelkerel heeft zoals gewoonlijk weer nergens last van.

Links.

Rechts.


En een prachtig exemplaar van Mams.

Ik heb dit jaar een fantastische N4D gelopen. Ik was fit en nog veel belangrijker, geestelijk zat het dit jaar ook goed. Thuis is er evenwicht, Manlief kan het prima aan zo, met wat hulp van familie en Dochterlief. Ik had geen zorgen en kon me concentreren op het wandelen. Heerlijk even vrij van het zorgen, van de dagelijkse sleur en genieten van al die lieve mensen om mij. Deze week heeft mij energie gegeven. Iedereen die daar zijn steentje aan bijgedragen heeft heel erg bedankt. Op naar volgend jaar!!!!