Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 19 juli 2015

In Nijmegen

Vandaag zijn we aangekomen in Nijmegen en we hadden een drukke dag voor de boeg. Dat deden we onszelf aan, maar spijt hebben niet.

Nadat we onze spullen hadden geïnstalleerd op ons tijdelijk adres en daar wat hadden gedronken en bijgekletst met onze gastvrouw, stond er een ritje richting Groesbeek op de planning. Onze grote vriend, Sjeik P, had alvast een fiets voor ons meegenomen, omdat we zelf maar 2 fietsen mee kunnen nemen op de auto. En die moest dus worden opgehaald. En zo zaten we even later op de camping, bij onze Sjeik en mevrouw-Sjeik, weer aan een bakkie.

En dan is het tijd om naar de Wedren te gaan. Aanmelden voor de N4D 2015. En daarna is het tijd voor de traditionele foto. En de scherpe kijker ziet iets opvallends aan deze foto.


Heb je het gezien? Wandelmams heeft een blauw bandje. Zij gaat dus de 30 km lopen. Niet omdat ze dat graag wil, maar omdat ze een lichte blessure aan haar linkervoet heeft. Gelukkig krijgt ze op deze afstand gezelschap van de Sjeik, zodat ze zich in goed gezelschap bevindt. De Wandelkerel en ik starten samen op de 40 km. (Dus ook wij bevinden ons in goed gezelschap.)

We ontmoeten op de Wedren al veel bekenden en na een paar gezellig uurtjes, vertrekken we weer richting Groesbeek, we eten bij de Sjeik en mevrouw-Sjeik. Maar daar naartoe fietsen valt ons vies tegen. Ik wandel liever over de Zevenheuvelenweg dan dat ik er over fiets.

Na het eten gaan we weer naar Nijmegen, waar we op zoek gaan naar de Oversteek. Een nieuwe brug over de Waal. Op de plek van deze brug hebben Amerikaanse militairen in 1944 geprobeerd de Waal over te steken, zodat ze door konden stoten naar Arnhem om de soldaten daar te ondersteunen. Als eerbetoon aan deze militairen heet de brug de Oversteek en er staan op het middelste deel van de brug 48 paren lantaarns, die na elkaar ontbranden om de 48 gevallenen van de Oversteek in 1944 te herdenken.

Elke avond bij zonsondergang loopt er minimaal één veteraan, in het tempo waarin de lampen ontbranden, de brug over. Dit wordt de Sunset-march genoemd. Een ieder die wil meelopen is van harte welkom. Deze avond waren er zo'n 40 mensen, voornamelijk 4Daagse-wandelaars, die zich aansloten bij de 2 veteranen.

In stilte staken we de brug over en stuk voor stuk gingen de lichten aan. Op de brug stonden al mensen om het vuurwerk, dat later op de avond gepland stond, te bekijken en de meesten pasten zich aan en waren stil als wij langs liepen.







Eenmaal aan de overkant, verlieten wij de brug om het monument te bezoeken. Hier werd een minuut stilte in acht gehouden.







Een mooie ervaring om te delen met zo veel mensen. Wel vond ik het jammer dat er zoveel mensen op de brug stonden. Ik zou nog wel eens mee willen lopen, maar dan als er bijna niemand is.

We moesten weer terug naar de andere kant van de brug, omdat onze fietsen daar stonden. Op de terugweg besloten we om dan ook maar vanaf de brug het vuurwerk te bekijken. Niet met onze neus er bovenop, maar wel een mooi uitzicht.








Na het vuurwerk was het tijd om naar huis te gaan. Nog één keer laat naar bed vandaag en morgen lekker uitslapen. Daarna zal de wekker ons 's ochtends vroeg wakker schudden. Nog één dag, dan mogen we los!!!!

1 opmerking:

Jenn zei

Wat mooi, die sunset march. Ik woon er vlakbij maar had er nog nooit van gehoord.