Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

donderdag 29 november 2012

Een onschuldige hobby....

Tot nu toe heb ik gedacht dat quilten een onschuldige hobby is. Met een naald en draad wat lapjes aan elkaar priegelen of met diezelfde lapjes meters maken op de naaimachine doet tenslotte niemand kwaad.

Tot ik door middel van een gedicht met de neus op de feiten werd gedrukt. Het leven van een quiltster bestaat uit het zoeken naar geschikte patronen en/of geschikte lapjes. En hoewel ik mij dan nog net weet te onderscheiden van "tante Nel" in onderstaand gedicht, doordat ik mijn schaar thuis laat, is haar gedrag erg herkenbaar.

Want regelmatig zie ik een perfect "quiltlapje" om het lichaam van een collega hangen! Of om het lichaam van een vriendje of vriendinnetje van onze schatjes, of van hun vaders of moeders, een voetganger in de straat, de buurman of een toevallige passant in de supermarkt of de winkelstraat. Zal er al een psycholoog zijn die hier een naam voor heeft?

En hoe het nu zit met "tante Nel"???? Nou zo....

De quilt van tante Nel,

Mijn tante Nelly uit de Bilt
is dol op ouwe lappen
want weet je, Tante Nelly quilt.
Geconcentreerd en sterk gebrild
naait zij, gedreven en verstild
duizenden lapjes aan elkaar
zij is een kleurentovenaar.
In haar huis heerst diepe vree
dat brengt zo'n mooie hobby mee.

Soms, het is echt vrees'lijk naar
gaat zij de straat op met een schaar.
Ja, zogenaamd een beetje stappen
maar let goed op, ze loert op lappen.
Zoekt ruitjes en naar streepjes
van vier bij zes in kleine reepjes.
Zij loopt passanten streng te keuren
niet gezichten,- maar de kleuren
van de katoentjes die zij dragen.
In feite is ze te beklagen,
want tante Nelly ziet nooit meer
gewoon een dame of een heer.
Nee, zij ziet nog alleen hun bloes,
hun overhemd of bolero.
Totdat ze plots denkt: " Ha, zo, zo,
dát streepje moet ik hebben man".
Ze knoopt dan vlot een praatje an
over het weer of politiek
Dan vliegensvlug en energiek
pakt zij het schaartje uit haar zak
en knipt secuur, op haar gemak
terwijl ze vriend'lijk naar hem knikt
en hem diep in de ogen blikt
een stukje uit zijn overhemd.
Ten afscheid zegt ze, goedgestemd:
"Dag beste man, ik denk zo vaak
wat heeft u toch een goede smaak".

Ziet zij een dame met een bloes
dan nodigt zij die met een smoes
mee binnen voor een kopje thee
en roept dan: ''Vreselijk, oh, nee,
nu heb ik met de thee gemorst
er zit een vlekje op uw borst
geef hier die bloes, ik was hem vlug".
Die dame krijgt haar bloes wel terug
maar 't borstzakje, dat snapt je wel
zit in de zak van tante Nel.

En zondags, achter in de kerk
begint voor haar het grote werk.
Als de gelovigen gaan bidden
sluipt zij zacht langs de achterbank
en knipt, al knielende, als dank
elk rugpand voor haar, door het midden
en neemt dan, zonder zich te schamen
een stuk eruit, voor het: ''Amen".

Zo is het tante Nel gelukt
van stofjes, effen en bedrukt
een quilt te maken, drie bij drie
een quilt gelijk een symphonie
en 't deert haar werkelijk geen spat
dat zij de stofjes heeft gejat
uit mooie nog te dragen kleren.
"Wel nee, de mensen moeten leren"
zo zegt zij, ''dat wél kunst geklijft,
maar van een hemd niets overblijft".

Lang leve tante Nel!!!!!!!!

zondag 25 november 2012

Alweer december surprises....

Met een dochter die op 2 december jarig is, is het al jaren schipperen, verdelen en heersen om ervoor te zorgen dat zowel haar verjaardag, als het grote decemberfeest een succes wordt. En gelukkig is het de afgelopen jaren naar ieders tevredenheid verlopen. Maar omdat onze schatjes al enkele jaren van hun geloof zijn gevallen, hadden wij een week of drie geleden een gesprek over de volle decembermaand.

Verjaardag, Sinterklaas en Kerst kwamen aan bod. Dochterlief gaf in dat gesprek aan dat ze liever met Kerst met ons cadeautjes wilde uitpakken, want dan zat er simpelweg meer tijd tussen haar verjaardag en een ander gezellig samen zijn in het gezin. Manlief en mij maakt het niet uit en zoonlief... Hij liet zich weer eens van zijn beste kant zien door te zeggen dat hij vond dat zijn zusje mocht kiezen, hij weet tenslotte niet hoe het is om zo kort voor Sinterklaas jarig te zijn. En toen kwam nog de invulling. Voor iedereen een cadeautje kopen of lootjes trekken. Surprises en/of gedichten. Manlief en ik lieten het aan de schatjes over. Conclusie: "Lootjes trekken en een gedicht." Helaas voor dochterlief en mij geen surprises. Maar wij hebben nog een uitweg.....

School. Dochterlief heeft op school lootjes getrokken. En daar is de afspraak dat er zowel een gedicht als een surprise wordt gemaakt. Ook ik vier Sinterklaas met mijn mentorklas en dat gebeuren heb ik gekoppeld aan een stukje sociale vorming. Pubers zijn geweldige mensen, maar hun leventje draait vooral om hun eigen "IK"!!! Dat neem ik ze niet kwalijk, het blijven pubers, maar ik vind wel dat ik als docent een rol kan spelen in hun sociale ontwikkeling. En dus heb ik een les besteed aan verwachtingen en eigen inbreng. Gelukkig voor mij zijn er dan altijd leerlingen die in het verleden met veel inzet en overtuiging een surprise en een gedicht hebben gemaakt, terwijl zij verblijd werden met een schoenendoos met krantensnippers en een internetgedicht. En dan kun je een gesprek aangaan.

Tot mijn grote vreugde kwam mijn mentorklas tot de conclusie dat ze allemaal wel een mooie surprise en een gedicht wilden ontvangen. Eén meisje bleef tegenstribbelen, want surprises maken "haat" ze. En dat hielp mij om een nieuw onderwerp in mentorlessen aan te dragen. Wat dat onderwerp is? Heel simpel: "Soms doe je dingen om een ander te plezieren en niet omdat je ze zelf leuk vindt!" Oef, dat is een moeilijk onderwerp bij pubers. Maar in de afgelopen jaren heb ik altijd nog voor elkaar gekregen dat er een surprise werd gemaakt en dat de gedichten zelfgemaakt waren. (Al zal dat ook zeker door ouders gedaan zijn.)

En dus konden dochterlief en ik vanmorgen heerlijk los gaan. Wat het moet worden houden we nog geheim, maar je kan in ieder geval wel zien dat we weer terugvallen op de ouderwetse "papier-maché-methode" om een fantastische surprise te maken. En dus moest er behanglijm geroerd worden...




Em hadden we gaas nodig om een frame te bouwen.


En om de juiste verhouding te krijgen, lieten we er een stukje wiskunde op los. En daar kon het Mannetje zich dan weer mee bemoeien...


Maar dochterlief en ik kregen het zonder problemen voor elkaar om een ronde vorm te krijgen.


En toen werd de oud-papier-bak geplunderd en konden we heerlijk klodderen, scheuren, plakken, passen en meten.




En dan nu de hamvraag. Wat willen dochterlief en ik maken? We horen graag wat jullie ervan denken. En voor degene die het goed raad, hebben dochterlief en ik een leuk, met liefde gemaakt cadeautje....

zaterdag 24 november 2012

52.29 Weer wat geleerd

Afgelopen woensdag had ik een studiemiddag. samen met mijn collega's heb ik gesproken over hoe we onze lessen konden aanpassen, zodat het voor de leerlingen interessanter kon worden en hoe wij meer uit onze leerlingen konden halen. Fantastisch om daarover van gedachten te wisselen, handreikingen te krijgen en daar vervolgens gelijk donderdag mee aan de slag te kunnen. En het leukste was toch wel dat ik direct merkte dat een aantal minimale veranderingen in mijn manier van les geven een maximaal effect hadden op de leerlingen. En dan denk je dus dat je een ervaren docent bent, en dat ben ik ook wel, maar ook ik ben dus nooit te oud om te leren.

Vervolgens stond er voor vrijdag een workshop "appliqueren" op de kalender. Samen met Wandelmams en zes andere dames lieten wij ons "bijscholen" op het gebied van lapjes, naald en draad. In het verleden heb ik al eens geblogd over de Scandinavian Christmas van Lynette Anderson, maar tot nu toe had ik maar wat omgeklooid. En het resultaat was daarom leuk, maar nooit helemaal wat ik ervan verwachtte. Een raar hoekje waar dat niet hoorde en het idee dat ik dingen deed die overbodig waren maakten dat mijn enthousiasme om verder te gaan het liet af weten, terwijl ik de quilt zelf fantastisch vind.

Dus moest de workshop mij op weg helpen. En dat is gelukt. Eerst werd er een applicatie gemaakt met gebruik van freezerpaper. Het te appliqueren figuur wordt in spiegelbeeld uit freezerpaper geknipt en dan op de verkeerde kant van de stof gestreken. Vervolgens knip je het figuur met een kleine naadtoeslag uit en rijg je de naadtoeslag door op de achterkant van het freezerpaper. Daarna wordt het figuur met een onzichtbare steek op de ondergrond gezet. Mijn eerste poging was nog niet perfect, maar ik leerde wel dat ik de draad niet te strak moet aantrekken en dat rijgwerk nog wel wat strakker kon, omdat er toch nog hoekjes in het figuur ontstonden.


En de volgende opdracht was om met dezelfde techniek een hartje te appliqueren. En net zoals bij de studiemiddag op mijn werk kon ik nu het geleerde direct in de praktijk brengen en was het resultaat van opdracht twee veel beter dan het resultaat van opdracht één. Ik had accuut zin om een hartjesquilt te gaan maken.



Want dit hartje was toch wel "rete-strak" geappliceerd. Helaas moest ik het hartje net voor het af was, laten liggen, want de volgende opdracht diende zich aan. De omgekeerde applicatie oftewel "reverse applique". Hierbij wordt het deel dat zichtbaar moet worden niet bovenop de de stof gezet, maar wordt het uitgespaard uit de boven stof. Om te beginnen maak je dan een patroontje uit freezerpaper. Dit patroontje neem je over op de bovenstof. Vervolgens teken je de naadtoeslag binnen het uitgespeerde figuurtje op de bovenstof en knip je de naadtoeslag in. Dan komt de onderstof eronder te liggen en werk je de naadtoelag naar binnen weg met de onzichtbare steek.



Op bovenstaande foto is het bovenste figuurtje afgewerkt. Deze is dan ook groter dan de andere drie. Bij de andere drie zie je de naadtoeslag getekend. Omdat de middag ondertussen al hard opschoot moesten de overige drie delen wachten en gingen we over op needle-turning. Hierbij wordt het freezerpaper, zonder naadtoeslag op de goede kant van de stof gestreken. Vervolgens knip je de stof met naadtoeslag uit en werk je de naad tijden het naaien (weer met de onzichtbare steek) weg onder het figuur. Als hulpmiddel werd hierbij een satéprikker gebruikt.



Dit is zeker niet mijn favorite methode. Maar omdat het freezerpaper bij deze methode makkelijk verwijderd kan worden, is deze wel ideaal voor kleine vormen. En als klap op de vuurpijl kregen we erg leuk extraatje. of het echt applicatie is, durf ik niet te zeggen, maar we leerden om een rozet te maken. Mijn begin zag er veelbelovend uit, maar het eindreultaat is geweldig leuk!!!



En hoewel ik hier misschien enkele truckjes verklapt heb, kan ik niet anders zeggen, dan dat er niets op kan tegen een goede workshop. Want wat ik hier niet heb gezegd is hoe je het freezerpaper verwijderd, hoe die onzichtbare steek werkt en vooral hoeveel lol je hebt met mensen die net als jij gek zijn op het werken met naald en draad.

En de volgende blokken van mijn Scandinavian Christmas zal ik met meer plezier en met een beter resultaat in elkaar zetten.

donderdag 22 november 2012

Goed of slecht

Tja, ieder mens heeft goede en minder goede eigenschappen. En allemaal moeten we het doen met onze eigen eigenschappen en die van onze geliefden. Maar soms is het zo moeilijk om je kind te leren zichzelf trouw te blijven. Helemaal als je ziet dat jouw kind daardoor averij oploopt.

Want wat waren wij bang dat ons Wandelmannetje (Deze naam past niet meer bij hem, maar ik heb nog geen passende nieuwe naam voor hem.) klappen zou krijgen op de middelbare school. Zijn zeer sociale karakter en erg sterke gevoel voor wat goed en fout is, vinden wij bijzonder positieve eigenschappen, maar ja, zien zijn klasgenoten op de middelbare school dat ook zo???

En dus monitoren wij ons Mannetje vanaf dag 1 intensief. En dankzij zijn rugzak (LGF) wordt onze betrokkenheid gestimuleerd door de school. We zijn al twee keer op school geweest voor een voortgangsgesprek, we hebben regelmatig contact met zijn mentor en hij is aangemeld voor de SoVa-training. Ook bekijken we regelmatig zijn cijfers en die geven alleen maar reden tot trots.

Ons Mannetje gaat naar een TL-sportklas. De basisschool gaf hem een Havo-advies, maar wij kennen ons ventje. Een Mannetje zonder zitvlees wordt niet gelukkig op de Havo. Dus stonden en staan wij volledig achter zijn keus om naar de sportklas te gaan, zelfs als dat betekent dat hij "onder" zijn niveau naar school gaat. Natuurlijk hebben wij aangegeven dat we volledig achter zijn keus staan, maar dat we dan wel goede cijfers van hem verwachten. En tot nu toe stelt dat Ventje ons niet teleur. Zijn laagste cijfer is een 5.6 en die heeft hij gehaald op een toets waar hij het het verkeerde voor had geleerd. En daar leert hij dan gelijk weer van. Maar al zijn gemiddelden liggen boven de 7.0. Dus op school gaat alles naar verwachting en zelfs ruim daarboven.

Ook het contact met zijn klasgenoten is prima. Hij heeft met enkele klasgenoten intensief contact en met alle andere klasgenoten prima contact. Twee weken geleden kwam hij een uur later thuis dan verwacht en natuurlijk was hij zijn telefoon vergeten. Maar wij konden niet boos worden toen hij vertelde dat hij met zijn hele klas nog een poos in de kantine had gezeten en dat ze drinken en eten hadden gedeeld en vooral heel veel lol hadden gehad met zijn allen. Dus ook de sociale contacten op school leveren geen problemen op.

Tot nu toe één groot succes, de middelbare school. En toch heeft ons Mannetje het moeilijk. En de ellende is dan natuurlijk altijd dat het komt uit een hoek die je niet verwacht. En die hoek ligt nu op het voetbalveld. Één van zijn beste vrienden op de basisschool maakt ons Mannetje het leven zuur. En hij snapt het niet. Echt niet. Want toen zijn vader zo ziek was, hielp deze vriend hem. Door met hem mee te gaan naar opa en oma. Door op school iedereen op afstand te houden als ons Mannetje zo verdrietig was, dat hij moest huilen. Door een kaartje te sturen naar manlief, waarinook het Mannetje werd genoemd. Door nog een keer te bellen om te vragen waar hij met kerst en oud en nieuw zou zijn. Een echte vriend dus.

En nu??? Nu scheldt diezelfde vriend hem uit voor "Homo" en "Gay" tijdens de training. Nu maakt die vriend hem belachelijk bij de rest van het team. Nu zegt die vriend dat ons Mannetje hem uitscheldt voor "Homo" en "Gay" tijdens de training. En als ons Mannetje vraagt waarom hij wordt uitgescholden, dan zegt die vriend: "Omdat je een Homo bent!" En wij zijn niet over één nacht ijs gegaan. Want ook ons Mannetje is gevoelig voor de pubertijd. Dus hebben we anderen gevraagd naar hun bevindingen en die kloppen met ons Mannetje zegt. Helaas....

En ons Mannetje snapt het niet. Allereerst niet, omdat wij hem hebben geleerd dat "Homo" geen scheldwoord is. Een Homo is een mens zoals hij en ik. Sterker nog, wij zijn allemaal "Homo's" want we hebben allemaal eigenschappen gemeen met andere mensen. Maar natuurlijk weet hij echt wel dat die vriend in dit geval "Homo" bedoeld als scheldwoord. En dat snapt hij dan ook weer niet. Want een "vriend" doet zoiets niet.

In zijn ogen is een vriend iemand die je trouw blijft. Ook als hij soms iets doet waar je niet blij van wordt. Dan zeg je dat je dat niet leuk vond en dan is het klaar. Helaas heeft de pubertijd op die vriend een minder leuk effect. Want wat die vriend wil, is stoer zijn. En helaas ge/misbruikt hij ons Mannetje om stoer te zijn. Want bij ons Mannetje heeft hij succes. Ons Mannetje wordt boos, gaat in discussie (die hij bij voorbaat al heeft verloren) en krijgt vochtige ogen als hij het echt niet meer weet. Succes gegarandeerd dus voor die vriend.

En dat moeten wij als ouders begeleiden. En dat is moeilijk. Want wij vinden dat het feit dat het Mannetje ondanks alles trouw blijft aan zijn vriend een goede eigenschap. Maar aan de andere kant zien wij hoe datzelfde Mannetje leidt onder de fratsen van "zijn vriend." En dus geven wij geen mening, nou ja dat is ons streven. Gezien de reacties van ons Mannetje lukt dat niet helemaal, want eerder deze week was hij boos, omdat hij vond dat we niet aardig deden over die vriend. En hoewel wij dus die vriend een vreselijk pak rammel willen geven, blijven wij achter ons Mannetje staan. Het is zijn vriend, dus geen kwaad woord.

En wij, wij vormen een vangnet, zodat hij altijd zacht landt. In goede en in slechte tijden....

woensdag 21 november 2012

52.28 Toch weer shirtjes

Volgens mij loop ik nog steeds een beetje achter met mijn 52-blogs. Het blog dat ik nu post, had afgelopen weekend gepost moeten worden. Maar ja, toen had ik net de vorige twee gepost. Dus met een half weekje vertraging en de belofte dat ik vanaf nu elk weekend een 52 post, hoop ik dit goed te maken.

En zoals de titel al aangeeft laat ik deze keer toch weer shirtjes zien, in plaats van ander handwerk. En ook hierover kan ik de belofte doen, dat de 52-blog van komend weekend een naald-en-draad-blog betreft. Maar ik weet zeker dat het Wandelmannetje superblij is met mijn activiteiten van deze week. En dat maakt dan alles weer goed.

Er is slechts één probleem. Hij moet kiezen welk shirt hij aandoet. en kiezen behoordt niet tot zijn beste eigenschappen.

Welke vind jij het leukst????


zaterdag 17 november 2012

Zalige zaterdagen

De zaterdagen zijn druk in huize Wandelen en meer... Er wordt gevoetbald, gehockeyd, er worden boodschappen gedaan in de supermarkt en in de "grote" stad. Als het past in het sportschema van de schatjes dan wordt er ook nog gewandeld door Wandelmams en mij en bezoekt manlief het voetbalveld om de prestaties van het eerste of tweede elftal van de plaatselijke voetbalvereniging te aanschouwen.

De zaterdagen zijn dus meer dan vol. En manlief en ik genieten het meest als de combinatie voetbal/hockey-kijken gemaakt kan worden. Helaas zijn is die combinatie zeldzaam, maar we houden elkaar wel op de hoogte van de diverse vorderingen op het veld en in het land.

Maar het mooiste van de zaterdagen is toch wel de avond. Ergens tussen half 5 en 6 uur komen alle gezinsleden weer binnen waaien. Alleen, gepaard en soms per 3. En hoe die avonden er dan verder uitzien....? Het fotoverslag hieronder is samengesteld uit foto's van de afgelopen 3 zaterdagen.













Happy Saturday!!!

vrijdag 16 november 2012

52.26 en 52.27 Zoveel te doen....

Ondanks het feit dat ik rust moet houden met mijn linkervoet (geen breuk, maar wel een beschadiging aan het bot) vliegen de weken voorbij. En dan kom ik er ineens achter dat ik mijn 52-project niet geblogd heb. En dat is niet omdat ik niets heb om te publiceren, maar omdat ik de laatste weken meestal rond 10 uur in bed lig, omdat ik dan gewoon op ben. Terwijl mijn moment om te bloggen meestal na dat tijdstip ligt, omdat ik dan de rust kan vinden. Zoals nu dus.

Want hoewel ik aangaf in de vorige 52-blog dat ik graag weer met naald en draad in de weer wilde, ben ik de week daarna toch weer bezig geweest met shirtjes bedrukken. En deze keer niet voor de schatjes, maar voor Wandelmam. (Hoewel ik haar na alle hulp en inspanningen van de afgelopen tijd voor ons gezin, natuurlijk ook een schatje vind.) Maar Wandelmams wilde graag een bedrukking op een longsleeve, die als pyama zou gaan dienen. Ze vond een leuk ontwerp bij mijn zusje en omdat ik bij Mams om de hoek woon, stuurde zij het ontwerp naar mij, zodat Mams haar pyama iets sneller tot haar beschikking had. En het eindresultaat???? Zeer toepasselijk voor een pyama.


Daarnaast vertrok er een collega van Wandelmams. Zij ging terug naar haar geboorteland, België. En waar denk je aan bij België......? Neehee, ik bedoel Manneke Pis. En dus moest er een moderne versie van het Manneke komen, die waterde over het logo van het bedrijf. En dat Manneke kan er wat van.... En dat was dus 52.26.


De week daarna moest ik een meisje van 10, oh nee, bijna 11, te vriend houden. Deze jongedame groeit op het moment zo hard, dat al haar rokjes te klein worden. Zelfs de term mini is op dit moment royaal te noemen voor datgene wat zij om haar heupen vouwt. En één rokje maakt dan nog geen winter, maar aangezien ik al 3 rokjes achterover heb gedrukt richting kastje "te klein" moet er wel iets gebeuren om dat aan te vullen. En dus dook ik in de lappenkast en ik vond daar een paar lappen spijkerstof.


Allereerst heb ik ze gewassen en in de droger gestopt, zodat het gemaakte rokje ook in de droger kan (lekker makkelijk). Nadeel is dan wel dat er gestreken moet worden.... Mijn favoriete hobby!!! (Not)


Het patroon haalde ik uit het boekje "Allemaal rokjes" van Madame Zsazsa, een Belgische blogster, die fantastische patronen tekent. Ik koos voor het A-lijnpatroon en ging aan de slag.


Patroon raderen, op stof leggen en knippen. Gelukkig viel de breedte van de rokdelen binnen de breedte van de stof. Dat maakt het verschil tussen één-keer-de-hoogte en twee-keer-de-hoogte van de stof. En ondanks het feit de stof op voorraad lag, zijn we toch zuinig. Wie weet hoe we deze stof in de toekomst weer kunnen gebruiken.



En toen was het een kwestie van meters maken op de naaimachine. En op de één of andere manier duurt dat altijd langer dan verwacht. Zelfs na ik-weet-niet-hoeveel-jaren-naai-ervaring vergis ik mij nog altijd in de tijd die het vergt om een rokje (of iets anders) te maken. Dus toen de klok al ruim na middernacht aangaf op de dag die als donderdag begonnen was, besloot ik om het afwerken van de zoom even makkelijk te doen. Rolzoompje erin en klaar. Want ik had dochterlief beloofd dat ze haar nieuwe rokje vrijdag aan kon naar school. en dat is gelukt. Maar de zoom ga ik nog wel verder afwerken. Ten eerste zit er een "bochel" in en ik denk dat een kantrandje aan de zoom het rokje ten goede komt. Dus nu moet er een geschikt kantje gevonden worden. Maar voorlopig is dochterlief blij met haar rokje.



zaterdag 3 november 2012

Magere tijden....

Tja, voor de Bijbelkenners onder ons gaat het om magere jaren. Om precies te zijn zeven magere jaren, maar daar wil ik mij niet bij neerleggen, dus hou ik het op magere tijden. (En hoop ik dat de magerte geen zeven jaren gaat duren.) Maar waarom ik het nu magere tijden noem.

Nou ja, de eerste oorzaak laat zich niet moeilijk raden. De ziekte van manlief valt toch niet te vatten onder de vette jaren. Maar die ziekte neemt al ruim anderhalf jaar van ons leven in beslag en daar hebben we ons toch zeer behoorlijk doorheen geslagen. Zeker zolang ik overeind bleef staan.

Helaas sta ik na de wandeling van twee weken geleden wat wankel op de benen. De wandeling zelf ging zonder problemen, maar later op de avond begon mijn linkervoet te protesteren als ik er op ging staan, laat staan dat ik ging lopen. 's Nachts hield de pijn mij zelfs wakker. De zondag heb ik dus de hele dag met het pootje omhoog gezeten, maar dat bracht nauwlijks verlichting. Dus maandagmorgen naar de huisarts en die bevestigde waar ik al een beetje bang voor was. De klachten wezen op een stressfractuur. En de eerste stap is dan om een rontgenfoto te laten maken. En omdat manlief nog steeds niet mag autorijden, belde ik Wandelmams (uit bed). Zij reed mij naar het ziekenhuis, maar daar werd ik onverrichte zake weer naar huis gestuurd: "Nou mevrouw, u mag weer naar huis." Zonder verdere mededelingen en met de onuitgesproken boodschap dat er niets aan de hand was.

Ik had al aan de huisarts gevraagd wat ik moest doen als er uit de foto niets zou blijken, rust houden was de boodschap. Gelukkig was het herfstvakantie, dus ik heb braaf de hele week met het pootje omhoog gezeten en geen gekke dingen gedaan. Maar het hielp niets. Sterker nog de pijn nam alleen maar toe, dus maandagmorgen weer naar de huisarts. Tot mijn grote verbazing zei zij: "Dan moeten we nu dus maar een botscan laten maken. Dat hebben ze in het ziekenhuis toch gezegd?" Nou niet tegen mij.......

Grrr, vanuit het ziekenhuis bleek dus te zijn gezegd dat als de klachten met een PAAR dagen niet minder werden er een botscan gemaakt moest worden. Alleen waren ze vergeten om dat tegen mij te zeggen. En voor je terecht kan voor een botscan ben je weer een paar dagen verder. Een paar dagen waarin ik niet mocht autorijden en niet naar mijn werk kon. En die botscan kon pas donderdag gemaakt worden. Tja, hoe hou je gezin draaiende met een kreupele vader en moeder.

Naast de schatjes, die veel wilden doen, natuurlijk met behulp van Wandelmams en paps. Want ik was niet de enige met een blessure. Dinsdagmiddag belde zoonlief. Of hij opgehaald kon worden, hij was ondersteboven gereden, hij had een zere knie, zijn fiets werkte niet mee en hij had onderdak gezocht bij een nichtje dat op de route van school naar huis woont. En dan.... Manlief mag niet rijden, ik kan niet rijden, dus Mams maar weer gebeld. En zij ging! Weer! Fiets afgeleverd bij de fietsenmaker, zoonlief afgeleverd bij ons. Ik in de stress. Hij had zelf gebeld, dus hij deed het in ieder geval nog, maar ik hoorde wel dat de tranen hoog zaten tijdens het telefoongesprek. En wat er nou was gebeurd. Een spookrijdende fietser, met telefoon aan het oor, had met zijn trapper het voorwiel van zoonlief aangetikt, waardoor zoonlief gelanceerd werd. En die fietser....., die was gewoon doorgereden.

Gelukkig reed er een schoolgenoot vlak achter zoonlief, die hielp hem opstaan en zijn tas weer oprapen, zodat hij in ieder geval het huis van zijn grote nicht kon bereiken. Onvoorstelbaar toch, dat je iemand laat liggen die door jouw toedoen komt te vallen.

En toen waren er drie kreupelen in huize Wandelen en meer...... Maar daar stopte het nog niet. De nacht van dinsdag op woensdag ging het voor het eerst in lange tijd weer mis met de stoelgang van manlief. Diarree. En dus midden in de nacht hij op het toilet, en ik bed verschonen. Met mijn zere voet naar beneden hobbelen om het vieze beddegoed in de wasmachine te stoppen, want geloof me, dat kon echt niet blijven liggen.... Vervolgens schone lakens op het bed en dan uren wakker liggen met een kloppende voet, naast een snurkende man. En toen waren we nog maar halverwege de week.

En wat er woensdag gebeurde. Tot een uur of vijf niets bijzonders. Tot manlief het toilet bezocht en ik ineens kloink hoorde. KLOINK!!! OP DE WC? ALARM!!! Gelukkig bleek manlief nog heel te zijn, maar de toiletbril niet. Daar was een stuk uit "geknald" volgens manlief. En wat er gebeurd is weet ik niet, maar ergens halverwege de bril ontbrak een driehoek. Heel apart. Zoonlief belde zijn opa en begon met: "Opa, je raadt nooit wat mijn vader nu weer gedaan heeft!" En inderdaad, opa raadde het niet. Ondertussen was ik verplicht om op die kapotte bril, die scherpe randjes had, te gaan zitten, want naar boven gaan was ook geen optie voor mij.

En toen kwam de donderdag. De dag van de botscan, de dag waarop duidelijk zou worden wat er met het pootje aan de hand is. Alleen was er op dat moment geen arts die de scan kon beoordelen en dus wacht ik tot nu toe nog steeds op de uitslag. Niet dat dat nog veel uitmaakt, want uiteindelijk is gebleken dat mocht er sprake zijn van een stressfractuur, dan is rust, stevig schoeisel en gedoseerde belasting de enige remedie. En hoe hou je rust in een huishouden waarin jij de steunpilaar bent..... En wat nog erger was voor mij persoonlijk. Ik miste door de afspraak in het ziekenhuis de afscheidsreceptie van een zeer, zeer dierbare collega.

En dus leek het manlief een goed idee om nu maar rustig aan te doen. Nou, mij ook. Tot donderdagavond bleek dat wij waren ingedeeld om te rijden met het hockeyteam van dochterlief. Dus wij een mail uit naar alle ouders van het team met een uitleg waarom het ons niet ging lukken om de dametjes te vervoeren en het verzoek aan de overige ouders om deze rijbeurt van ons over te nemen. Donderdagavond geen reactie, vrijdagmorgen geen reactie, vrijdagmiddag vijf uur geen reactie.... Contact met de leidsters, wat nu? En met een bezwaard hart belde ik Wandelmams maar weer. En die lieverd, die fantastische oma, die fantastische moeder redde het hele team, zij wilde rijden. En ik voelde mij rot. Na alles wat ze de afgelopen twee weken al voor ons had gedaan, offerde ze ook haar vrije zaterdagmorgen op om er voor te zorgen dat het hockeyteam van haar kleindochter kon aantreden. (Al met al te gek voor woorden natuurlijk dat het spelen van een elftal afhangt van de welwillendheid van oma!!!!)

Gelukkig ging Wandelmams niet voor niets mee, want het team van dochterlief won, na een moeilijke seizoensstart, vandaag met twee-nul. En dat was een echte teamprestatie. Alle meiden zetten hun beste beentje voor en lieten zien dat ze al veel geleerd hebben over hockeyen op groot veld.

Zoonlief verloor zijn wedstrijd jammerlijk met twee-één. Volgens zijn vader voetbalden zij veel beter dan de tegenstander, maar liet de voorhoede het afweten. Maar nog veel belangrijker voor zoonlief was het feit dat manlief zei dat hij vandaag de beste was. En dat zegt zijn kritische vader niet snel. En hij voetbalde dus ook nog met een flinke schaafwond en een aantal blauwe plekken op zijn knie. Dus wij lunchten met twee zeer tevreden kinderen. Wat konden we ons nog meer wensen. Blije en tevreden ouders en blije en tevreden kinderen hier.

De schatjes vonden dat ze warm bad verdiend hadden en één voor één vertrokken ze naar boven. Toen ze uiteindelijk uit gebadderd waren en het bad weer leeg lieten lopen, bleek dat de problemen met het riool van een maand of twee terug, nog niet verholpen waren. Nog voor het bad half leeg was, stonden de keuken en de badkamer blank......

Na een uurtje dweilen was het water van de vloeren verdwenen. Een gezond gezin was waarschijnlijk met een half uur klaar geweest, maar dat lukte ons niet. En nu hoop ik dat jullie beschikken over beeldend vermogen, want stel je voor......

Een man van bijna twee meter, die zittend op een eetkamerstoel, met een dweil in zijn handen, de keuken doorschuift met een emmertje tussen zijn knieën. Ernaast, op de grond, zijn vrouw, die met haar buik plat op de vloer, probeert om het water onder het fornuis te verwijderen. En dan twee kinderen in de prepuberleeftijd, die blauw van het lachen om het feit dat ze, bij gebrek aan emmers, hun doekjes uitwringen boven een babybad, hun steentje bijdragen aan het wegwerken van het waterballet. En daarna moest de badkamer nog gedweild worden.

En dan zijn het misschien magere tijden, maar manlief ik keken elkaar aan. En meer was niet nodig. Want ondanks alle tegenslagen van afgelopen week, ondanks de magere tijden, vertelden wij met die blik aan elkaar dat we niet anders kunnen dan gelukkig zijn met elkaar en met ons gezin. En meer hebben wij niet nodig!!!!!