Vanmorgen hielden we hetzelfde tijdschema aan als gisteren en zo kwam het dat we ook vandaag rond 9.15 uur op weg waren naar het strand. Helaas moest Charlotte verstek laten gaan, zij voelde zich koortsig en daarom vertrokken we vandaag met zijn achten richting het strand.
Eenmaal op het strand raakte ik de rest een beetje kwijt, zodat ik in mijn eentje tussen de wandelaars liep. Eigenlijk vond ik dat best even lekker. Heerlijk om mij heen kijken, meeluisteren met gesprekken van anderen, een kort praatje aanknopen en natuurlijk foto's maken. Voor ik het wist was ik bij de eerste verzorgingspost. Daar stonden Geert Jan en de Wandelkerel al op mij te wachten, dus nadat ik een bakkie had gehaald, sloot ik mij bij hen aan. De rest was er ook al snel en met zijn achten genoten we van een bakkie en van de doedelzakmuziek.
Na de rust gaf Albert aan dat hij behoorlijk last had van zijn been en dat hij verder zou gaan op de 10km. Vooral heel vervelend voor hem, al zouden wij zijn gezelschap natuurlijk ook missen.....
Er wachtten ons nog de nodige kilometers strand, maar die gingen vrij vlot onder mijn schoenen door. Ik bevond me in het gezelschap van de Wandelkerel en Geert Jan en we hadden genoeg te bepraten. Al was ik ook op zoek naar de paaltjes voor de jaarlijkse "springfoto's". De Wandelkerel had al aangegeven dat hij dit jaar niet ging springen, maar hij wilde wel mijn fotograaf zijn.
Ik was nog even bang dat ook deze traditie niet door kon gaan, ik kreeg de paaltjes in eerste instantie niet in het vizier, maar gelukkig bleken ze er toch nog te staan. Ik moest wel even zoeken naar een geschikte om vanaf te springen, ze worden toch elk jaar wat minder.....
Terwijl de Wandelkerel foto's van mijn sprongen(/sprongetjes) maakte, sloot de rest zich bij ons aan. Geert Jan liet ook een springfoto van zichzelf maken en de rest maakte foto's zonder te springen. We kletsten en dronken en maakten foto's en groepten toen weer samen en toen ontstond er nieuw fotomoment. Iets met schaduw en natuurlijk mocht David niet ontbreken, en nee, ik was niet degene die David erbij betrok...
Vanaf de paaltjes was het nog een klein stukje naar de tweede rust en het punt waar we het strand weer zouden verlaten. We hielden een korte stop daar, voornamelijk vanwege een sanitaire pauze, en daarna liepen we door naar het uitkijkpunt op "De Kerf".
Richting het uitkijkpunt werd ook weer heel duidelijk dat de waterstand in de duinen echt heel hoog is. Waar normaal gesproken wandelpaden lopen, lag nu een meer.....
We maakten de klim allemaal op ons eigen tempo en dat betekende dat de Wandelkerel en Geert Jan als eerste boven waren. Gelukkig had Geert Jan het "Lekkers" van Albert meegenomen, zodat we op het uitkijkpunt konden proosten op een geslaagd weekend, ondanks de afwezigheid van Albert op dat moment....
Na het genieten van wat "Lekkers" en vooral van het uitzicht begonnen we aan de afdaling. De Wandelkerel zocht mij op, omdat hij wilde weten waar het vorig jaar mis was gegaan met de enkel van zijn zusje. Dat was dus twee stappen na het verlaten van de trap....
Gelukkig liet iedereen dit jaar de trap en de zandvlakte daarna achter zich zonder blessures. Het vervolg ging door de duinen over prachtige paden en door een prachtige omgeving. En dat onder een blauwe hemel met een heerlijk zonnetje, wat wil een mens nog meer in januari......
Het eerste deel van de route richting Bergen aan Zee kwam mij zeer bekend voor, maar later op de route vroeg ik mij af of dit dezelfde route was als voorgaande jaren of dat dit deel ook was aangepast vanwege de hoge waterstand. Ik twijfel nog steeds, maar dat doet niets af aan de schoonheid van het duingebied, ik heb meer dan genoten...
Ook nu bereikte ik samen met de Wandelkerel en Geert Jan de verzorgingspost, hoewel bereikten, we gingen net voor de verzorgingspost op een terras zitten. De rest kwam vlak achter ons aan, want toen ik terugkwam van het toilet, was het gezelschap op het terras compleet. We werden snel geholpen en even later zat een ieder aan een versnapering...
Vanaf Bergen ging de route echt compleet de andere kant op, dit was echt nieuw terrein en niet alleen nieuw, maar ook heftig terrein. Zanderige duinen en paden, klimmen, ploeteren en dalen. Voorgaande klinkt bijna als een gedicht....
Na verloop van tijd begon ik de omgeving weer te herkennen, maar voor we dat punt bereikten, zagen we ein-de-lijk weer eens de Konikspaarden lopen. Jammer genoeg waren er ook weer wandelaars die niet begrepen dat afstand houden tot deze dieren zeer gewenst is.
Ruim voor we de rustpost 't Woud bereikten, hoorden we de muziek al spelen. Voor ons gevoel liepen we met een ruime boog om de rustpost heen, wat waarschijnlijk ook zo was, maar dat deed niets af aan het genieten van de omgeving.
We stonden even kort stil bij de rust, maar eigenlijk wilden we allemaal wel doorlopen, op naar Albert die al had laten weten dat hij weer in het huisje was. Net na het verlaten van de de rustpost stond de fotograaf van wandelsport om foto's te maken. Ik liep op dat moment even alleen en dat leverde deze foto op, ik geef bijna licht, iets met een gele jas en zon.
In de laatste kilometers wist Piet zijn enkel nog te verzwikken, maar gelukkig viel de schade mee. Nadat we onze medaille hadden opgehaald, gingen we met zijn allen naar het huisje, waar Albert op ons zat te wachten.
We deden met zijn achten nog een drankje en een hapje en daarna werd er gedoucht, opgeruimd, schoon gemaakt en vertrokken we allemaal weer huiswaarts. Man, wat hebben we een heerlijk weekend gehad. Zo kom je ze niet vaak tegen in januari....
