Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zaterdag 28 januari 2012

5e Wintertocht SWOS, Veeningen

Om 8 uur stond Wandelmams op de stoep om een stukkie te gaan wandelen, vanuit Veeningen. Het Wandelmannetje had een oefenwedstrijd met zijn voetbalteam en we vertrokken dus zonder hem. Het was nog schemerig toen we wegreden, oef wat vroeg, maar we werden al snel beloond voor ons vroege opstaan. Op de weg van De Wijk naar Veeningen reden we een prachtige zonsopkomst tegemoet.


Bij de startlocatie was het al ongelofelijk druk. Wij waren er om kwart voor 9 en konden nog net parkeren op één van de weilanden die daarvoor waren gereserveerd. De mensen die na ons arriveerden, parkeerden hun auto langs de weg. Na een bezoek aan het toilet en het inschrijven, was het 9 uur, dus konden we vertrekken.


De zon kwam langzaam op en ondanks de kou genoten we van de omgeving. na een kort stukje over het fietspad langs de weg, gingen we de landerijen in.



De SWOS omschreef de tocht als afwisselend en daar is geen woord aan gelogen. Asfalt, schelpenpaden, zandpaden, schouwpaden, bospaden en heidepaden waren onderdelen van het parcours. En dat het koud was, bleek wel uit het ijs dat her en der op de plassen lag.


De eerste rust, na 5 km, sloegen wij over. Op een toiletbezoek na dan. Met name de wandelaars op de 30 km lieten deze post voor wat hij was.


Langzaam won de zon aan kracht en werd het warmer. De grond ontdooide en kreeg een ander kleurtje. De elektriciteitsdraden glinsterden wel in de zon en waren zeker ngo niet ontdooid.


Via, via kwamen we terecht in Avereest. Waar we de doorgaande weg overstaken. Maar eerst liepen we langs de begraafplaats. Ook daar speelde zon met de rijp op de grond en de grafstenen. En nu vind ik begraafplaatsen sowieso al bijzonder, maar op zo'n moment zijn ze nog specialer.





De SWOS voegt de bewegwijzering van zijn eigen routes naadloos toe aan de bestaande wandelroutes. En via avereest kwamen we terecht in Balkbrug waar de tweede rust was. Deze was op 15 km en toen waren we wel toe aan even zitten. Na een bakkie leut en het nuttigen van een broodje gingen we verder.


Wandelmams en ik hadden ondertussen geen idee meer waar we waren, hoewel we op de route toch ook wel bekende plekken tegenkwamen. De SWOS verdiend dan ook wel een compliment voor deze route.


Gelukkig was er op 25 km ook nog een rust en daar kregen we een heerlijke kop mosterdsoep. Deze rust was bij plattelandsrestaurant de Deel in het buitengebied van Zuidwolde. Ondaks de kou, zaten we heerlijk buiten op het terras, uit de wind en in de zon was het daar goed vol te houden. Na de soep vertrokken we voor de laatste 5 km.


Na een vreselijk blubberpad kwamen we in Fort. Ondertussen waren Wandelmams en ik wel toe aan de finish, want het was heel lang geleden dat we 30 km hadden gewandeld, dus de spieren begonnen wel wat de protesteren. Dat zal ook zeker te maken hebben gehad met de blubberige ondergrond waar we af en toe over liepen.



Al met al was het wer een heerlijke wandeling. Goed verzorgt door de SWOS n zeker een aanrader.

zondag 22 januari 2012

Genieten met een grote G

Het afgelopen weekend hebben we volop genoten van het feit dat we weer eens met zijn vieren thuis waren. En dat genieten zit voornamelijk in de kleine dingen. Iets tegen manlief kunnen zeggen als het me te binnen schiet en niet denken, dat moet ik straks niet vergeten. Elkaar aankijken en weten dat je hetzelfde denkt als één van de kinderen iets zegt of doet. Samen kletsen, praten en lachen.

Het Wandelmannetje heeft vrijdag zijn kans gegrepen en heeft de hele avond bij zijn vader gelegen. Ze hebben in de loop van het weekend een aantal goede gesprekken gevoerd, als mannen onder elkaar, een Harry Potterfilm gekeken en verder ging het mannetje weer gewoon zijn gang.

Dochterlief greep haar kans zaterdag en heeft de hele dag door bij haar vader gelegen, spelletjes met hem gedaan en met hem gekletst en hem geplaagd. Daarnaast heeft ze vandaag een voorstelling gegeven aan haar vader. En ze hebben hun eerste meningsverschil gehad. Dochterlief wilde om 10 uur haar trompet pakken en manlief, die net wakker was, vond dat niet zo'n goed idee.

En manlief genoot ook. Allereerst van zijn eigen huis en zijn gezin om hem heen. Maar zeker ook van het feit dat bleek dat hij zich prima kon redden. Hij heeft zijn eigen ontbijt klaar gemaakt, koffie gezet en een paar rondjes door huis gelopen met behulp van de rollator. En hij heeft een deel van de was gevouwen. Ik vind dit ook een onderdeel van zijn revalidatie (en het scheelt mij weer werk!).

Ach ik kan nog zoveel zeggen, maar het was gewoon Genieten!!!!

zaterdag 21 januari 2012

Tetteretet........

Dochterlief heeft de laatste tijd, ondanks alle moeilijkheden en spanning haar eigen, lieve, gezellige zelf weer terug gevonden. Zoals ik al aangaf bij haar verjaardagsblog heeft ze daar hard voor moeten knokken. En het ging en gaat ook heel goed, op één klein detail na. De blokfluitles......

Ze ging er met steeds grotere tegenzin heen. En daar konden wij ons wel iets bij voorstellen, want ze oefende een kwartier van tevoren en wat ze speelde werd altijd goedgekeurd. Dus echt uitdaging zat er niet in. Het werd dus onderhand wel tijd voor een vervolgstap. En wat die vervolgstap zou zijn is al lange tijd duidelijk.

Tijdens een limonadeconcert in mei 2011 viel ons meisje als een blok voor de trompet. Toen hebben wij afgesproken dat ze mocht overstappen op de trompet als ze het 2e boek voor de blokfluit had afgerond. Maar dat boek schoot in haar ogen maar niet op en dus paste ze haar eigen tactieken toe om haar zin te krijgen.

Tja, en dat zijn de tactieken waar haar ouders niet van zijn gediend. Want driftbuien, stampvoeten, zielig doen en met deuren slaan, werken niet in huize Wandelen en meer.... Dus na de zoveelste scene voorafgaand aan een blokfluitles was ik het zat. En hoe krijg je meisjes, waarbij als tweede naam "Dynamiet" of "Driftbui" of "Licht Ontvlambaar" past, in het gareel?????

Nou, met een beloning natuurlijk. En dus werd de afspraak gemaakt, dat als ze een maand zonder problemen te maken naar blokfluitles zou gaan, wij zouden informeren wanneer ze naar trompetles kon. En afgelopen week was de maand voorbij. En helemaal zonder problemen was het niet gegaan, maar haar gedrag was zodanig wij toch besloten om te gaan informeren. Tenslotte heeft ze genoeg te verwerken gehad en ze wist exact te vertellen dat ze het eigenlijk, misschien toch niet helemaal verdiend had.

En laat ze nu toch enorm geluk hebben, want er bleek een plaatsje vrij te zijn voor een trompet-leerling. Ach, soms heb je een beetje geluk ook verdiend. En dus werd vandaag een trompet, met de benodigde inschrijfpapieren hier thuis bezorgd. Ook de eerste les staat al gepland.

En dat bekkie bij het open maken van de koffer, deed mij alle blokfluitellende weer vergeten. Ze straalde en wist niet waar ze kijken moest bij het zien van "haar" instrument. Alle informatie over de lessen, de trompet en de randzaken werden als een spons opgezogen.

En wij, wij hebben de hele middag mogen genieten van haar pogingen om geluid uit het apparaat te krijgen. En ik moet eerlijk zeggen dat het in de loop van de dag steeds beter ging klinken. Maar voorlopig zijn lessen nog wel nodig!!!!!!







En het koffertje waar de trompet in zit is de rest van de dag niet meer dan een meter buiten haar bereik geweest. Prachtig om te zien hoe blij ze is. Maar wij hebben wel als eis gesteld dat de koffer tot morgenochtend 10 uur dicht blijft!!!!!

donderdag 19 januari 2012

Ontwikkelingen

Afgelopen week kabbelde alles redelijk rustig voort. Voor manlief ging het gestructureerde leventje gewoon door. Hij wordt wakker gemaakt om zijn medicijnen te nemen, dut nog even verder. Verzorgt zich, kleedt zich aan, wordt opgehaald voor de een of ander therapie, gaat terug naar zijn kamer, enz, enz.

Ook de kinderen hebben het ritme van school weer te pakken en hebben hun draai in het dagelijks leven weer gevonden. Ik heb er nog steeds moeite mee. Ik heb het gevoel dat er aan alle kanten aan me wordt getrokken.

Op het werk, waar leerlingen en collega's blij zijn me weer te zien en waar ik na mijn lange afwezigheid veel vragen te verwerken krijg. Thuis, waar de kinderen al hun verhalen en vragen bij mij neerlegeen, simpelweg omdat er niemand anders is. Vanuit het ziekenhuis, waar manlief vlak voor het bezoekuur bedenkt dat ik schoon ondergoed, schone shirts, koekjes, dropjes, chocola of iets te drinken mee moet nemen. Door alle zeer lieve, betrokken mensen die mij regelmatig vragen hoe het gaat. En door de diverse behandelaars in het ziekenhuis die mij willen spreken.

Allemaal te begrijpen, maar ik vind het toch wel vrij veel voor 1 persoon. En dus heb ik een aantal beslissingen genomen. Ik laat de telefoon af en toe rinkelen, maak zo min mogelijk afspraken, regel wat vaker een oppas, zodat ik even gewoon alleen aan mezelf hoef te denken en ga niet meer elke dag bij manlief op bezoek als hij naar de revalidatiekliniek gaat.

En dat gaat komende dinsdag gebeuren. Dan wordt hij vanuit het ziekenhuis overgeplaatst. Natuurlijk ga ik die eerste dag mee. Dan vind de intake plaats, wordt uitgelegd hoe het daar reilt en zeilt en maken we kennis met de begeleiders van manlief. Hij is eraan toe om die stap te zetten. En ik eigenlijk ook wel. Alleen al omdat het mij iets meer rust geeft, nu ik besloten heb om hem niet elke dag te bezoeken daar.

Maar voordat het zover is komt hij eerst komend weekend naar huis. Hij heeft weekendverlof. Dus kunnen we weer kennismaken met iets dat lijkt op een gezinsleven. En daar willen we met zijn viertjes uitermate van genieten. Rust in huis, niet op de klok kijken, omdat het bezoekuur straks begint. Me niet bezwaard voelen omdat ik even weg moet en de kinderen dus weer alleen zitten, want PAPA IS ER!!!!!!

We gaan dus weer een stapje zetten op de weg die leidt naar herstel. Maar eerst genieten van het weekend.

zondag 15 januari 2012

Sfeer

Dochterlief vindt de ziekenhuiskamer van haar vader maar een saai en stom vertrek. Allereerst hangt het bord waar de kaarten en tekeningen opgeprikt worden aan het hoofdeind van manlief, dus hij kan ze niet zien.

Ten tweede zijn alle muren wit en is het beddengoed ook saai. De dekens hebben nog wel een kleurtje, maar volgens haar zijn ze niet kleurig genoeg. Nu kan ik me wel voorstellen dat zij dat vindt, want ze zijn lichtgeel of lichtblauw.

Manlief kijkt nog wel tegen een whiteboard aan en daar tekent ze dus iedere keer als ze bij haar vader is iets nieuws op, zodat hij nog iets heeft om naar te kijken. Het is alleen wel jammer dat er alleen een zwarte stift bij het bord zit.

Dus vond ze het tijd worden om nu eens echt iets te doen om de sfeer te verhogen. En dus sloeg ze aan het knutselen. Ik werd erbij geroepen, want er moest ook nog een plaatje geprint worden. Samen zochten we een goede afbeelding en vol enthousiasme ging ze verder. En wat er nu op de kamer van manlief staat om de sfeer te verhogen?

Een Open Haard natuurlijk!!!!!!

zaterdag 14 januari 2012

Blauwvingertocht Zwolle

Na een nacht met weinig slaap (heb elk uur gezien) ging om kwart over 7 de wekker. Even vroeg ik mij af waarom ik in hemelsnaam mijn bed uit zou gaan, maar het Wandelmannetje hoorde ik al stommelen, dus ik kon niet achter blijven. Ook niet omdat de ouders van een vriendinnetje van dochterlief zo gastvrij waren om haar al om kwart over 8 te verwelkomen bij hen thuis. En dus stond ik maar op.

Om 10 over 8 stonden we bij Wandelmams op de stoep en 3 minuten later leverde ik dochterlief af bij haar vriendinnetje. Met zijn drietjes reden we door naar Zwolle. Bij het Wandelhonk van de Zwolse Wandelverenigingen was het al een drukte van belang en dus parkeerden wij op het terrein van een bedrijf in de buurt. Net na 9 uur gingen we van start. De route ging grotendeels door Zwolle zelf en bracht ons op bekende en onbekende plekjes.


Want dit beeldje staat in het Emmapark en die komen we vaak tegen als naar Zwolle gaan om te winkelen.



Het stadspark kennen we alleen vanaf de andere kant van het water. Het was dus erg leuk om dat nu ook eens van dichtbij te bekijken. De holte in de boomstam wordt gebruikt als prullenbak.



We werden onder de Sassenpoort doorgestuurd en sloegen toen direct rechtsaf een smal straatje in. En ik ben al regelmatig bij de Sassenpoort geweest, maar dat straatje was me nog niet eerder opgevallen. En dat is dan ook gelijk het leuke van zo'n stadswandeling, je komt op plaatsen waar je anders niet zo snel komt.


Net voor de Turfmarkt gingen we een pad op waar enorm veel woonboten lagen. Het Wandelmannetje keek zijn ogen uit en had over alle boten wel een mening. Er lagen een aantal zeer royale exemplaren bij.


Via Wipstrik kwamen we uiteindelijk net buiten Zwolle terecht, waar een prachtig stukje natuur was te vinden. Even later liepen we langs de spoorlijn, daar waar de splitsing is tussen het spoor naar Meppel en naar Deventer. In de korte tijd dat we daar liepen, telde het Wandelmannetje 9 treinen. Vervolgens liepen we langs de golfbaan naar de Wijthemerplas.



En bij de Wijthemerplas zijn diverse soorten van recreatie mogelijk.


Zoals altijd was de tocht door ZWV goed gepijld en beschreven.



Dat het de laatste tijd erg nat is geweest was te zien aan het hoge water en dus stonden er een aantal zaken met de voeten in het water, die dat normaal gesproken niet doen.



En terwijl het Wandelmannetje en ik daar naar stonden te kijken, maakte Wandelmams een foto van ons.

Door de bewolking scheen de zon soms uitbundig, maar soms werd het licht ook gefilterd door de wolken. Dat leverde weer mooie plaatsje op. Na 15 kilometer was de rust in wijkcentrum Bestevaer, waar de vrijwilligers hun uiterste best deden om alle mensen te voorzien van een natje en een droogje. Het was er vreselijk warm, maar wel gezellig.

Na de rust liepen we langs het stadion van FC Zwolle de stad weer uit. Ook hier weer prachtige plekjes.


Uiteindelijk kwamen we wer terug in de stad, waar we terecht kwamen tussen het winkelende publiek. Maar ook hier had de uitzetter van de route weer een aantal verrasende straatjes voor ons in petto. Deze straatjes liggen vlakbij het centrum en geven de sfeer van de oude stad goed weer.




En als je dan toch in de stad loopt, kan een stuk langs de oude stadsmuur natuurlijk niet ontbreken. De stadsmuur is de laatste jaren prachtig gerenoveerd.


Maar uiteindelijk waren we toch gewoon blij dat we weer terug waren bij het Wandelhonk. Deze eerste 25 kilometer van 2012 was tegelijkertijd ook de eerst 25 kilometer sinds de Vierdaagse van de IJzer. En de laatste periode van 2011 zijn we ook niet veel aan wandelen toegekomen, dus de voeten en benen waren blij dat ze even rust kregen.


Na een drankje in het wandelhonk deden we een paar boodschappen en toen gingen we op weg naar manlief. En hij had al een aantal keer gezegd dat hij zo'n zin had in een Big Mac. Dus die hebben we voor hem meegenomen (en voor onszelf natuurlijk ook!).

Na het bezoek aan manlief hebben we dochterlief weer opgehaald en thuis is het Wandelmannetje het bad ingedoken. Voor mij bleef de douche dus over. Maar we hebben heerlijk gewandeld, het weer was prachtig en de tocht was goed.

woensdag 11 januari 2012

Zoeken

En weer zijn we aan het zoeken. Nu niet naar een diagnose gelukkig, maar naar een ritme, een bepaalde voorspelbaarheid in ons dagelijks leven.

Voor manlief is dat op het moment het makkelijkst. Zijn ritme wordt bepaald door de verpleegsters en de therapeuten. Elke ochtend rond 10 uur heeft hij fysiotherapie. Hij zit dan, met zijn schoenen al aan, te wachten op de fysiotherapeut. Het aandoen van zijn schoenen op zichzelf is al een oefening voor hem, want zijn fijne motoriek is door de sarcoidose behoorlijk aangetast. Dus de schoen zo houden dat de voet erin kan, het aantrekken van de veters en het strikken van de veters is al een behoorlijke opdracht voor hem. Naast fysiotherapie heeft hij ook (bijna) elke ochtend ergotherapie.

Ergotherapie houdt zich bezig met de praktische zaken van het dagelijks leven. Zo oefent hij bijvoorbeeld aan het aanrecht in het zetten van koffie, of het bakken van een ei. De vraag daarbij is hoe hij zich zodanig kan bewegen en de handelingen kan uitvoeren zonder te vallen. Hij staat nog niet zo stevig op zijn benen, doordat de kracht en de coordinatie nog niet voldoende zijn. Ver reiken om iets te pakken, is dus niet verstandig.

Na de ergotherapie is het tijd voor een warme maaltijd en 's middags staat er of nog een keer fysiotherapie of een bezoek aan de oogarts of een behandeling van de pedicure op het programma. Daarna leest of puzzelt hij een poosje, tot het 4 uur is en het bezoekuur begint. Meestal ben ik degene die er dan is, na mijn vertrek krijgt hij brood en dan volgt de volgende bezoeker. Zijn dagen zijn dus volledig gepland en gestructureerd.

Voor de kinderen wordt hun ritme grotendeels bepaald door school. Er is niets veranderd aan de situatie zoals hij was toen het schooljaar begon. Op de vaste dagen blijven ze over, op woensdagmiddag zijn ze vrij, de muzieklessen gaan gewoon door, alleen het sporten staat tijdelijk op een lager pitje. En daar ben ik wel blij mee. Natuurlijk vraagt de situatie wel wat meer van ze, maar ze passen zich goed aan en op school krijgen ze extra begeleiding om alles te verwerken en een plekje te geven.

Ik heb wel moeite om mij weer aan te passen aan het "gewone" dagelijkse leven. Bepaalde automatismes zijn verdwenen. De muzieklessen en gymlessen van de kinderen zitten niet meer in mijn systeem. Het werken vind ik weer heerlijk, maar het valt me ook zwaar. Er zijn weer zoveel prikkels, zoveel dingen waar ik aan moet denken. Na een aantal weken in een klein, smal wereldje, dat bestond uit een paar uurtjes werken, even naar buiten, dan naar het ziekenhuis, vervolgens blog bijwerken en naar bed, is de wereld nu toch wel complex. En dat is wennen.

Ik slaap op het moment erg veel, maak continue lijstjes om niets te vergeten (om uiteindelijk toch te vergeten wc-papier te kopen) en voel me net een beginnend jongleur, met iets te veel ballen in de lucht. Daarom heb ik een afspraak gemaakt bij maatschappelijk werk, ben ik begonnen met maar een paar uurtjes lesgeven en ben ik gewoon veel thuis. Dat is zowel voor mijzelf als voor de kinderen goed. En zolang ik er maar voor zorg dat ik duidelijk grenzen trek voor mezelf red ik het wel. En ach, dan komt de rest ook vanzelf weer.

zondag 8 januari 2012

Briefjes

Het gebeurt de laatste tijd nogal vaak dat ik aan de telefoon ben, als één van de kinderen mij wat wil zeggen of vragen. Dat lossen ze dan op door een briefje onder mijn neus te duwen, waarop ik dan door middel van ja-knikken of nee-schudden antwoord kan geven.

Maar toen ik dit briefje onder mijn neus kreeg, was ik blij dat we geen beeldtelefoon hebben, want ik wil niet weten hoe ik toen keek........


Ik vraag me af hoe ze ........ Nee, ik wil het niet weten ook!!!

zaterdag 7 januari 2012

Snertwandeltocht Rottevalle

Eindelijk weer eens wandelen. Vanmorgen, net na 9 uur stond Wandelmams op de stoep. Ze kwam 3 personen uit huize Wandelen en meer ophalen voor een tochtje in en om Rottevalle. Om 10 uur liepen we paviljoen de Leijen binnen en na wat verwarring rondom de inschrijving (iedereen individueel inschrijven en de kindern krijgen wel een medaille, maar dat hoeft niet op het inschrijfformulier....) vertrokken we tegen half 11.

Dochterlief en het Wandelmannetje hadden enorme lol met elkaar, maar daardoor vergaten ze af en toe dat ze aan het wandelen waren, ze stonden zo goed als stil. En dat resulteerde na 3 km al in een flinke achterstand op Wandelmams en mijzelf. We hebben ze toen maar even opgewacht en gevieren liepen we weer verder.


Regenen deed het niet, maar het was wel duidelijk dat het flink geregend had, want we vragen ons nog steeds af of we nou over een fietspad liepen of dat we toch beter onze zwemkleding aan hadden kunnen doen.









Maar we hadden geen reden tot klagen, want de omgeving was prachtig, het bleef droog en we hadden met zijn viertjes goede gesprekken en veel lol. Na ruim 6 km kwamen we bij een manege, waar ook de rust was. De mevrouw van de kantine had het overige personeel afgezegd, want met dit weer zouden er vast niet zoveel wandelaars komen. Oeps, klein foutje, het was zo druk, dat er geen enkele stoel onbezet was. En het kostte haar veel moeite om koffie en thee in te schenken en er voor te zorgen dat er ook koffie en thee werd bijgezet. Alle bewondering voor deze mevrouw, want ze bleef rustig en vriendelijk en wist iedereen binnen redelijke termijn te voorzien van de gewenste drankjes.

Na de rust gingen we weer verder. Dochterlief had echter haar thee veel te snel opgedronken en daar hield ze de hik aan over. Daardoor voelde ze zich niet helemaal lekker en haalde ik het Lalala-boekje maar uit de tas om voor wat afleiding te zorgen. Na een aantal coupletten wilde dochterlief ook wel voorzingen, dus ik gaf haar het boekje. Zij begon bovenaan een nieuwe bladzijde en dat was een beetje ongelukkig. (Voor de bezitters van een Lalala-boekje: Ik begon op bladzijde 13 en stopte halverwege bladzijde 14. Dochterlief ging bovenaan bladzijde 15 verder!!)




Maar het zingen had wel het gewenste effect, want de hik verdween en daarmee ook het vervelende gevoel bij het meisje. De modderpaden waren dit jaar uit de route gehaald en voor we het wisten was paviljoen de Leijen weer in beeld. Daar was het wandelmannetje erg blij mee, want hij moest nodig plassen en zijn zusje wist heel veel variaties op het thema regen, water en plassen te verzinnen om het hem vooral niet te makkelijk te maken. Echte brusjesliefde dus!!! Net voor de finisch kwamen we een digitale wandelvriend tegen en binnen ook nog een bekende forumster.




Dochterlief was erg trots op zichzelf, dat ze had doorgezet, toen ze zich vervelend voelde. En dat was ik ook. Na thuiskomst even gedoucht en manlief bezocht in het ziekenhuis. Al met al een heerlijke zaterdag.