Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

maandag 30 april 2012

Rotantocht Noordwolde

Dochterlief wilde ook weer graag een keer wandelen, dus had ik haar beloofd dat we vandaag naar Noordwolde zouden gaan voor de 15 km van de Rotantocht. Het Wandelmannetje hield vandaag zijn vader gezelschap, want hij wil pas weer wandelen als hij nieuwe schoenen heeft. (En dat vind ik begrijpelijk.)

Dochterlief en ik deden het rustig aan deze morgen en uiteindelijk waren we net tien over tien in Noordwolde. Het was even zoeken naar een parkeerplaatsje, maar ook die vonden we. Bij inschrijving wachtte ons een teleurstelling. Er bleek geen 15 km te zijn. We konden kiezen uit 10 of 25 km. Het werd de 10. Om twintig over tien vertrokken we.

Al druk kletsend en de routebeschrijving lezend, misten we al direct de afslag het zandpad op. Gelukkig kwamen we daar vrij snel achter en bleef de schade beperkt tot een paar honderd meter en enkele minuten. Al snel lieten we Noordwolde achter ons. De zon deed flink haar best en de temperatuur liep al snel behoorlijk op. Zeker toen we op het Molenbuursterlaantje kwamen, waar geen enkele schaduw te vinden was.





Aan het einde van het Laantje liepen we de schaduw in en even later zelfs het bos in, waar dochterlief ook mij nog even vastlegde. Hier was het wandelen goed te doen, hoewel de temperatuur bleef oplopen. Toen dochterlief tot de conclusie kwam dat er geen rust in de 10 km route zat, ging haar koppie hangen. Want het was warm en ze had het heet en ze had dorst en hoever was het eigenlijk nog....




Ook nu had ik nog geen batterijen in de GPS, dus moest ik de afstand gokken. En wat ik ook zou zeggen, het was nog te ver. Want wat er bij dochterlief in dat koppie zit........ PFFFFFFFF. Dus ik besloot om het over een andere boeg te gooien en ging liedjes zingen. Helaas zat ook het Lalala-boekje niet in deze wandeltas, dus moest het uit het blote hoofd. En natuurlijk deed ik het fout!!!



Dat was natuurlijk per ongeluk, want ik wist echt niet hoe de tekst echt was. En ik wist ook niet dat dochterlief dit liedje had geleerd bij het schoolkoor. En ik wist al helemaal niet dat dit één van haar lievelingsliedjes is.... En dus liepen we vrolijk zingend verder. Ja, echt vrolijk, want we zongen een liedje van Kinderen voor Kinderen. Wakker met een wijsje

En voor we het wisten zagen we het bord Noordwolde weer. Om tien over twaalf waren we weer terug. Binnen de twee uur 10 km gelopen. Volgens mij een nette tijd voor een onwillig tienjarig meisje.




En dochterlief was zo moe.... zei ze. Zo moe... Ja, ze was zo moe dat ze na thuiskomst in no-time had gedoucht en samen met haar broer vertrokken was naar het plaatselijke feestterrein.

Tja, wat er in dat koppie zit.....

zondag 29 april 2012

52.21 Vogeltje wat zing je vroeg....

Toen manlief in het AMC lag, heb ik een bezoekje gebracht aan Den Haan en Wagenmakers om daar eens even rond te snuffelen. Ik had toen nog het idee dat ik ook in die onrustige periode zou kunnen handwerken. Achteraf kunnen we de conclusie trekken dat ik dat niet goed had.

Maar misschien was het ook wel gewoon een excuus om daar iets te kopen. En dat deed ik dus wel! Ik kocht het patroon voor een vogeltje. Bijgevoegd waren enkele lapjes stof en omdat ik naald en draad had meegenomen, vond ik dat ik die mocht kopen.

Natuurlijk is er in die periode niets van gekomen, maar afgelopen week heb ik het pakketje erbij gepakt en ben ik begonnen. Een echt stukje handwerk, dus er komt geen machine aan te pas. Alle onderdelen zijn geknipt en het lijfje zit in elkaar. Nu nog even zien hoe ik de vleugels en de staart ga verstevigen en dan vliegt er binnenkort een vogeltje rond hier.




Krentenbloesemtocht, DOS Dwingeloo

Na de slechte wandeldag van gisteren, durfden het Wandelmannetje en ik het vandaag toch weer aan om een tocht te gaan lopen. Wandelmams kon niet mee, zij moest werken. En met zijn tweeën vertrokken wij dus naar Dwingeloo voor de 30 km. Gelukkig was het weer een stuk beter dan gister en vol goede moed (ik wel met twee afgeplakte hielen) vertrokken we.

We begonnen nog met de jassen aan, maar binnen het half uur hadden we die uit, want de temperatuur liep behoorlijk snel op. Helaas liep ik niet met mijn eigen wandeltas, die is stuk en opgestuurd naar de fabrikant, en dan blijkt al snel dat je dan vertrouwde dingen mist. Vandaag betrof dat de reservebatterijen voor de GPS. En na een krap uur hield die er dus mee op. We moesten het vandaag dus doen met de routebeschrijving, waarop gelukkig wel de afstand vermeld stond.

Omdat we al regelmatig vanuit Dwingeloo gelopen hebben, ging het eerste stuk over bekend terrein. Het Wandelmannetje wist nog vanalles te vertellen over vorige tochten en wat we toen gedaan hadden en welke kant we toen opliepen. Gelukkig wist DOS ons ook weer te verrasen met nieuwe, niet eerder gewandelde, delen op de route.



Hoewel het weer de laatste tijd niet echt fantastisch was (understatement) waren er toch al wel enkele bloeiende struiken/planten te zien. Gelukkig maar, want een krentenbloesemtocht zonder bloesem zou wel heel wrang zijn.



Het Wandelmannetje had vandaag gelukkig weer een prima humeur en gezellig babbelend stapten we voort. Zo nu en dan haalden we iemand in en iets vaker werden we ingehaald, maar daar zijn we aan gewend. Ook nu werd het Mannetje bij tijd en wijle aangesproken. "Hoeveel kilometer loop je?" "Vind je wandelen echt leuk?" "Jij bent vast de jongste deelnemer op de 30 km!" Vol enthousiasme gaf hij antwoord, om er daarna aan toe te voegen dat hij komende zomer naar Nijmegen gaat om de N4D te lopen. "O, loop je dan samen met je moeder?" "Nou, jij gaat die 4x30 km wel halen, als je dat nu al aankan." Tja, en dan vertelt hij weer dat hij niet alleen samen met zijn moeder loopt, maar ook met zijn oma. En dat hij niet voor de 4x30, maar voor de 4x40 gaat. En ondertussen geniet hij met volle teugen van de aandacht en de bewondering.


Ondertussen kan hij het niet laten om af en toe zijn eigen weg te zoeken en een beetje risico te nemen. Ik heb ondertussen wel geleerd om me daar niet meer druk om te maken. op de één of andere manier gaat het altijd goed bij dat ventje.



Ondertussen waren we bijna twee uur onderweg en moesten we allebei nodig plassen. De eerste rust was bij theehuis Anser Dennen en omdat we daar bijna waren, lieten we alle dikke bomen links liggen en stapten we stevig door. Dit had niet alleen te maken met de hoge nood, maar uit ervaring weten we dat het theehuis vreselijk lekkere appeltaart op de kaart heeft staan. En daar genoten we buiten in het zonnetje van.



Na het theehuis ging de route naar Ruinen en daar gingen we de hei op. Ook dit pad hebben we al diverse keren en onder diverse omstandigheden gelopen. Wij vinden het allebei een prachtig pad. Soms stikt het er van de torretjes, een andere keer is de heide prachtig paars, soms steken de bomen af tegen een prachtig blauwe hemel en vandaag zagen we een ree over de hei rennen en springen.


Natuurlijk kom je dan ook langs `het huisje van Anne de Vries` waar de schrijver zijn roman `Bartje` schreef. Deze keer was het huisje gesloten, maar ook nu wist het Wandelmannetje te vertellen over eerdere tochten, waarbij dit huisje wel of niet als rust had gediend.



Uiteindelijk kwamen we terecht bij de radiotelescoop en daar gingen we even zitten. Het Wandelmannetje had last van zijn teen. Een snelle inspectie leerde dat zijn nagels (zoals gewoonlijk) te lang waren. Met behulp van een gewone huis-tuin-en-keuken-schaar knipte ik de nagel iets bij. daarna een dikke klodder hirschtalgcreme op de teen en verder naar de tweede rust.



De tweede rust was bij camping de Noordster en na een korte pauze daar gingen we weer verder. Om vervolgens na 200 meter weer terug te gaan, omdat we waren vergeten ons te melden bij de controle. Na dit oponthoud gingen we vol goede moed verder. Helaas speelde na een kilometer of drie de teen van het Wandelmannetje weer op. Bij de eerste de beste mogelijkheid, namen we pauze en voorzag ik de teen van tape. Leuk was anders voor het Mannetje, maar de pauzeplek was een schaapskooi en daar bezochten we nog even de mooie Drentsche heideschapen.



Gelukkig bracht de tape verlichting en kon het Wandelmannetje zonder grote problemen verder lopen. Op mijn vraag of hij de tocht uit wilde lopen of dat hij liever had dat ik de organisatie belde om ons op te komen halen, kreeg ik een vernietigende blik. Natuurlijk zou hij de tocht uitlopen.


De laatste paar kilometers waren zwaar, maar uiteindelijk kwam het bordje Dwingeloo in zicht. Nog anderhalve kilometer.... En toen kwam ook `de Siepel` weer in zicht. Pfff, gered.



Ook bij de finish kreeg hij weer veel complimenten. En natuurlijk had hij de tocht zonder al te grote problemen gelopen. Het was alleen jammer dat zijn schoenen toch een beetje krap zijn geworden. En dus kan ik komende week met het Wandelmannetje op pad voor nieuwe wandelschoenen. Het was te verwachten, hij heeft tenslotte afgelopen week ook al nieuwe zaalschoenen en voetbalschoenen gekregen.... Eind van de maand op water en brood denk ik!!!

zaterdag 28 april 2012

Avondje uit....

Al heel lang geleden, nog voor manlief in het AMC terecht kwam, hadden we kaartjes gekregen voor het optreden van de "Edwin Evers-band" in de Meenthe in Steenwijk. En hoewel het heel lang de vraag is geweest of we daar heen zouden kunnen, durfden we het nu aan. En zo gingen manlief en ik vanavond voor het eerst sinds heel lange tijd samen een avondje uit.

De schatjes lieten we achter onder de hoede van opa, voorzien van iets lekker bij de koffie/thee en met de instructie om goed voor opa te zorgen. We waren mooi op tijd in Steenwijk en met een beetje geluk konden we de auto ook vlakbij de ingang kwijt. Manlief kan nog geen enorme einden lopen, maar deze afstand was goed te doen. Omdat manlief nog niet makkelijk staat, zochten we een plekje op de tribune en daar zaten we geweldig. We konden alles overzien.

Langzaam maar zeker liep de zaal vol en om 9 uur begon het feest. En een feest was het. Geweldige muzikanten, die van alles speelden, van de sixties tot nu. Edwin Evers babbelde de show met groots gemak en op humoristische wijze aan elkaar en wij genoten.


Van de show, maar vooral van het feit dat we weer eens samen op pad waren. We zongen uit volle borst mee, klapten onze handen stuk, verbaasden ons over het imitatie-talent van Edwin Evers en waren (bijna) jaloers op het talent van de muzikanten. Na 2 uur show verlieten we de Meenthe, nog steeds zingend en nagenietend.


Maar het aller-, aller, allermooiste van de avond was voor mij dat ik de warmte van manlief voelde toen wij op onze stoeltjes, met de benen tegen elkaar aan, uit volle borst zaten mee te zingen met de band.

Tulpentocht Creil

Vanmorgen om 8 uur stond Wandelmams op de stoep om het wandelmannetje en mij op te halen voor een ritje naar Creil. Hier stond de Tulpentocht op de planning. Toen we naar de auto liepen, werden we overvallen door een kleine wolkbreuk en met natte schouders stapten we in.

Tijdens de reis naar Creil zagen we al een aantal tulpenvelden, vol kleur, dus dat beloofde wat voor de rest van de dag. Die tulpen dan, want het bleef regenen. Wandelmams waarschuwde mij dat ze niet zo goed geslapen had en dat de kans dus groot was, dat ze niet echt vooruit te branden zou zijn. Tja, dat kan een keer gebeuren. Dan maar rustig aan vandaag.

Tijdens het inschrijven maakten Wandelmams en ik iets mee, wat we nog niet eerder hadden meegemaakt. Het Wandelmannetje was chagerijnig. Hij zat met een gezicht op onweer voor zich uit te staren, hij had het koud en mopperde over de regen. Vol verbazing keken wandelmams en ik elkaar aan. Dat mannetje dat altijd loopt te kletsen en vol overtuiging de moed erin weet te houden, mopperde. Ik besefte dat dit wel eens een zware dag kon worden.

Om 9.00 uur vertrokken we, terwijl het bleef regenen. Vanuit de sporthal liepen we gelijk de vlakte op. We werden even in verwarring gebracht, omdat er bordjes stonden voor de wandeltocht en voor de autotocht., maar we kwamen er al snel achter dat de bordjes voor de wandeltocht kleiner waren.



Het bleef regenen en langzaam maar zeker raakten we doorweekt. Het werd er voor Wandelmams en het Wandelmannetje niet beter op. En ook voor mij begonnen de problemen. Ik liep namelijk op nieuwe schoenen en ik voelde mijn hielen.



Gelukkig wordt er in de polder met/voor ons gedacht. Ik word er altijd een beetje dwars van als "men" mij gaat vertellen waar ik een foto moet maken. Dat doe ik dan dus juist niet. Nou ja, nu alleen even om jullie te laten zien wat ik bedoel.


Na zo'n 4 km kwamen we op 1 van de befaamde kavelpaden, over het terrein van een tulpenboer. Normaal gesproken prachtig, maar nu, na al die uren regen, 1 grote blubberzooi. Van wandelen was geen sprake meer, we glibberden voort. Onze schoenen en broeken veranderden in vieze, natte, blubberdingen.



Maar de tulpen waren mooi en daar probeerden we zo goed en kwaad als het ging van te genieten. Na het kavelpad deden mijn hielen echt zeer en ik besloot om de schade op te nemen. En ja hoor, een beginendende blaar. Snel een klodder hirschtalgcreme erop, veel meer kon ik er in deze natte situatie niet aan doen.



De creme bracht wat verlichting en zo konden we doorlopen naar de eerste rust. Onderweg kwamen we veel tulpenvelden tegen. Sommige echt voor de kweek, met maar 1 soort tulp en andere met een grote verscheidenheid aan tulpen, waar informatie werd gegeven of geplukt kon worden.


Volgens het Wandelmannetje was dit de "Tulpus Giganticus" en hij vroeg zich af waar deze tulp nog meer zou groeien.


Bij de rust plakte ik mijn hielen af, dronken we iets koffie, thee en warme chocaldemelk met slagroom en kwamen we langzaam weer op temperatuur.


Ondertussen was het droog geworden en blies "Jan de Wind" onze broeken droog. Er stonden ons volgens de routebeschrijving nog een aantal kavelpaden te wachten, maar eerst kwamen we op de dijk. En aan de andere kant van de dijk lag het IJsselmeer. We genoten van het weidse uitzicht, de grote schepen en de vele kleuren van het water.




Het pad zag er oneiding uit en we vroegen ons dus af hoe we weer in Creil terecht zouden komen, want voor ons gevoel was het pad langer dan het aantal kilometers dat we nog moesten. Tot onze verbijstering stond er ineens halverwege het pad een pijl naar links. Maar er was enkel dijk daar. Ook een medewandelaarster vroeg zich af hoe het nu verder moest. Maar gelukkig hebben wij het Wandelmannetje en hij rende naar boven om de situatie te bekijken.



Gelukkig voor ons kon hij melden dat er een bruggetje lag en dat we dus rustig naar boven konden komen. het bruggetje bracht ons weer op 1 van de vele kavelpaden en ook hier was het glibberen en glijden.


Ondertussen was het humeur van het Wandelmannetje opgeknapt. De wind van het IJsselmeer had zijn slechte humeur weggeblazen. Toen we bij de tweede rust kwamen had hij dan ook weer babbels voor 10 en kreeg hij weer veel aandacht van de wandelaars. Ook de windmolen bij de tweede rust kon op de onverdeelde aandacht van hem rekenen.



Het laatste stuk vanaf de tweede rust bracht ons nog 1 kavelpad en verder alleen asfalt. De energie was bij ons alledrie op en we wilden maar 1 ding. De Finish!!!!




Die kwam voor ons na 20 km. We zijn ergens verkeerd gelopen en hebben zo een stuk afgesneden. Voor deze ene keer vonden we dat niet erg. Het was gewoon niet onze dag.




De organisatie was prima, het weer was waardeloos en ook wij alledrie hadden niet onze dag. Maar wel weer 20 km in de benen....