Over 25 jaar.....

 Of eigenlijk na 25 jaar, want vandaag is het 25 jaar geleden dat Manlief en ik in het huwelijk traden.

En natuurlijk is er die afgelopen 25 jaar enorm veel gebeurd, maar we zijn geen spat veranderd, kijk zelf maar......

52.420 Nog meer badges.....

Deze week zette ik ook de badges op mijn eigen tas. Het was even puzzelen en passen en meten, maar het is gelukt.

Podagristenpad, Wilsumer Berge-Coevorden

Ook vandaag pakten we ons tentje kleddernat in, nu niet door mist maar omdat het 's nachts geregend had. Het ochtendzonnetje kwam helaas te laat op onze plek om nog iets voor ons te kunnen betekenen.

 

Al voor we richting Almelo vertrokken hadden we overlegd dat we vandaag een stukje met de bus zouden doen. Er zijn maar twee campings langs de route  en daardoor bleef er vandaag een laatste etappe van meer dan 35 km over, met dagrugzak nog te doen, maar met volle bepakking en het dwarse been van Hilly net even te veel. 

We liepen het eerste  stuk van de camping naar Wilsum door het bos. Het pad was hier prima en door de schaduw gold dat voor de temperatuur ook.  Eenmaal in Wilsum zochten we de bushalte, maar de halte die we vonden was niet meer in gebruik. Een local wist ons te vertellen waar we wel moesten zijn en na stevig doorlopen waren we vijf minuten voor tijd bij de juiste bushalte. Gelukkig maar, de bus rijdt maar een keer per uur. 

We reden met de bus naar Emlichheim en daar was het wederom tijd voor Frühstück bij de bakker. En ook gingen we in Emlichheim  op zoek naar de toeristinfo en even leek het er zelfs op dat er nog papieren routekaarten waren, de dame had ze een paar dagen geleden nog gezien, maar ook hier verlieten we uiteindelijk de ruimte met alleen een stempel in ons wandelboekje.

Vanaf de toeristinfo pakten we de route weer op, waarbij we ook nu voor de zekerheid het laatste stukje van de Vecht(e) ontweken. We liepen door een stuk bos, met af en toe een stuk grasland. Hier werd flink gewerkt, zodat we af en toe moesten uitwijken voor een tractor. In het bos stond ook een bordje dat het nog 12 km was naar  Coevorden, kijk dat was  te overzien. We zagen nog een constructie op  een afgezaagde boom, wij dachten dat het best wel eens een cache kon zijn, maar we hebben het verder niet onderzocht.

Vanuit het bos kwamen we aan de rand van Emlichheim terecht en daar maakten we een doorsteek naar het Picardiekanaale, om compleet te  zijn het Coevorden-Picardiekanaal. We werden van de ene naar de andere kant van het kanaal gestuurd. Soms gehoorzaamden we, soms niet, dat lag aan de ondergrond en de staat daarvan. We moesten wel opletten dat we het laatste stuk aan de goede kant zouden lopen, want anders moesten we zwemmen om in Coevorden te komen.

Net voor Coevorden, nog in Duitsland, namen we nog een korte rust en scoorden we een ijsje. Nu waren we zeker klaar voor de laatste loodjes.

Zo'n tweehonderd meter verder liepen we Nederland weer binnen, nog steeds langs het kanaal. We kwamen op een paadje waar we lek geprikt werden door de muggen, het tempo werd dus tijdelijk wat hoger, wegwezen daar.

Eenmaal in de bebouwde kom van Coevorden waren we van de muggen af, we vonden onze weg naar de toeristinfo en deden een laatste poging om een papieren routekaart te bemachtigen, maar ook hier helaas niet. Er was alleen nog een oude folder, daar mochten we wel foto's van maken, maar we mochten hem niet meenemen. Ook bleek de stempel onvindbaar, we gingen dus met lege handen weer naar buiten.

Vanaf de toeristinfo liepen we langs het kasteel naar het  beeldje van de Podagristen. Een vriendelijke voorbijganger zette ons op de foto en daarmee hadden we het Podagristenpad afgerond.

We streken neer op een terrasje en genoten van een drankje en een kop soep. Aan de overkant van het plein was een postagentschap en op weg naar het station haalden we daar alsnog een stempel in ons wandelboekje. We stapten op de trein en die bracht ons weer huiswaarts na drie dagen buiten spelen.

Podagristenpad, Denekamp-Wilsumer Berge

Toen ik vanmorgen mijn tentje uitkroop, hing er flinke mist, mijn tentje was dus goed nat. Helaas bleef dat ook zo, dus ondanks wat lapwerk met een doekje, werd de tent nat ingepakt, een kilo extra op de rug met al dat vocht.

Vanaf de camping was het een kilometer of twee naar de route, die we weer oppakten bij het kanaal Almelo-Nordhorn. Door de omweg naar de camping hadden we een stuk schouwpad gemist en toen we zagen hoe dat schouwpad eruit zag, vonden we dat niet zo erg. Je kon het nauwelijks een pad noemen.

We bleven het kanaal volgen tot we ver Nordhorn in waren gelopen. Daar waar we het kanaal verlieten,  bevond zich ook de toeristinfo, hier scoorden we een stempel en probeerden we (tevergeefs) alsnog nog papieren routekaart te scoren. Vanaf de toeristinfo was het twee keer struikelen naar het centrum waar we onze eerste rust namen bij een bakker voor een Frühstück.

Na deze welverdiende rust gingen we verder door een park om even later uit te komen bij de Vecht(e). En de Vecht(e) mochten we in ieder geval tot aan Neuenhaus gaan volgen.

Het was mooi lopen langs het riviertje,  al was het in eerste instantie erg warm. De bebouwing van de stad lag een stuk hoger dan waar wij liepen en er kwam dus geen wind daar, terwijl de zon wel vol brandde. Gelukkig werd dat beter toen we de stad verlieten, toen bracht de wind wat verkoeling. Langs de Vecht(e) liep ook een kunstroute, dus af en toe zagen we een kunstobject staan.

De route wordt aangegeven met behulp van bordjes, al komen de bordjes niet altijd overeen met de digitale route. Maar ook de digitale route van Hilly, al wat ouder, is niet gelijk aan mijn digitale route, drie weken gekleden gedownload. We besloten om dan maar de bordjes te volgen. Soms was het pad wat lastig begaanbaar door begroeiing, maar op zich was het wel te doen, zeker als we af en toe onze stokken gebruikten om de weg vrij te maken.

Na ruim een uur langs de Vecht(e) namen we een pauze onder boom met uitzicht op het water. Even de schoenen uit, wat eten, een slokje cola en de benen wat rust gunnen. Na een half uurtje gingen we weer verder.

Helaas werd het pad steeds slechter begaanbaar, brandnetels, berenklauw en distels tot kniehoog maakten het ons steeds lastiger. We liepen rustig en voorzichtig door, terwijl de kikkertjes voor onze voeten wegsprongen, die zullen zich ook wel afgevraagd hebben wat er in hemelsnaam gebeurde....

Dat ging prima, tot het pad opeens echt ophield er was echt alleen nog maar begroeiing te zien, niets meer wat op een pad leek. Naast ons lag een groot weiland en op Organic Maps zagen we in de uiterste hoek, weer een heel eind terug, een pad. We besloten om de gok te wagen om dat pad te bereiken, terug door de bush-bush was wel de laatste optie.

Echt geen pad meer te zien......

Gelukkig pakte onze gok goed uit en konden we het weiland verlaten via het aangegeven pad. Via, via bereikten we daarna de doorgaande weg, maar helaas waren we toen wel weer kilometers teruggelopen. Op dat moment stonden we naast een bushalte en dat was de oplossing. Vanwege de tijd en om het been van Hilly wat te ontlasten namen we de bus naar Neuenhaus.

Vanuit Neuenhaus pakten we de route weer op, al namen we voor de zekerheid wel een alternatieve route, het stukje langs de Vecht(e) sloegen we maar even over. Het ging nu door glooiend, bosachtig gebied over goed begaanbare paden, wat een verademing na de survival langs de Vecht(e).

We liepen nog een stuk door een prachtig gebied, met een grafheuvel en (naar later bleek) nog een onderdeel van de kunstroute, een ketting half in de grond.

 

Zoals ik al eerder heb  aangegeven, is de route enorm goed aangegeven met bordjes, soms misschien zelfs wel te goed......

Die laatste tien km brachten ons naar camping Wilsumer Berge, waar we pas na zes uur aankwamen. De receptie was gesloten,  maar via de winkel wisten we toch nog een plekje te regelen. Eten kon alleen bij de snackbar, voor acht uur, dus we zetten snel ons tentje op en daarna gingen we eerst eten. We waren zeker een kwartier onderweg naar de snackbar, wat een mega-camping....

Na het eten maakten we kwartier en gingen we douchen, er was daarna nog net tijd om wat te drinken en toen was het donker en dus tijd om naar bed te gaan. Morgen nog een dag te gaan.