Ook vandaag pakten we ons tentje kleddernat in, nu niet door mist maar omdat het 's nachts geregend had. Het ochtendzonnetje kwam helaas te laat op onze plek om nog iets voor ons te kunnen betekenen.
Al voor we richting Almelo vertrokken hadden we overlegd dat we vandaag een stukje met de bus zouden doen. Er zijn maar twee campings langs de route en daardoor bleef er vandaag een laatste etappe van meer dan 35 km over, met dagrugzak nog te doen, maar met volle bepakking en het dwarse been van Hilly net even te veel.
We liepen het eerste stuk van de camping naar Wilsum door het bos. Het pad was hier prima en door de schaduw gold dat voor de temperatuur ook. Eenmaal in Wilsum zochten we de bushalte, maar de halte die we vonden was niet meer in gebruik. Een local wist ons te vertellen waar we wel moesten zijn en na stevig doorlopen waren we vijf minuten voor tijd bij de juiste bushalte. Gelukkig maar, de bus rijdt maar een keer per uur.
We reden met de bus naar Emlichheim en daar was het wederom tijd voor Frühstück bij de bakker. En ook gingen we in Emlichheim op zoek naar de toeristinfo en even leek het er zelfs op dat er nog papieren routekaarten waren, de dame had ze een paar dagen geleden nog gezien, maar ook hier verlieten we uiteindelijk de ruimte met alleen een stempel in ons wandelboekje.
Vanaf de toeristinfo pakten we de route weer op, waarbij we ook nu voor de zekerheid het laatste stukje van de Vecht(e) ontweken. We liepen door een stuk bos, met af en toe een stuk grasland. Hier werd flink gewerkt, zodat we af en toe moesten uitwijken voor een tractor. In het bos stond ook een bordje dat het nog 12 km was naar Coevorden, kijk dat was te overzien. We zagen nog een constructie op een afgezaagde boom, wij dachten dat het best wel eens een cache kon zijn, maar we hebben het verder niet onderzocht.
Vanuit het bos kwamen we aan de rand van Emlichheim terecht en daar maakten we een doorsteek naar het Picardiekanaale, om compleet te zijn het Coevorden-Picardiekanaal. We werden van de ene naar de andere kant van het kanaal gestuurd. Soms gehoorzaamden we, soms niet, dat lag aan de ondergrond en de staat daarvan. We moesten wel opletten dat we het laatste stuk aan de goede kant zouden lopen, want anders moesten we zwemmen om in Coevorden te komen.
Net voor Coevorden, nog in Duitsland, namen we nog een korte rust en scoorden we een ijsje. Nu waren we zeker klaar voor de laatste loodjes.
Zo'n tweehonderd meter verder liepen we Nederland weer binnen, nog steeds langs het kanaal. We kwamen op een paadje waar we lek geprikt werden door de muggen, het tempo werd dus tijdelijk wat hoger, wegwezen daar.
Eenmaal in de bebouwde kom van Coevorden waren we van de muggen af, we vonden onze weg naar de toeristinfo en deden een laatste poging om een papieren routekaart te bemachtigen, maar ook hier helaas niet. Er was alleen nog een oude folder, daar mochten we wel foto's van maken, maar we mochten hem niet meenemen. Ook bleek de stempel onvindbaar, we gingen dus met lege handen weer naar buiten.
Vanaf de toeristinfo liepen we langs het kasteel naar het beeldje van de Podagristen. Een vriendelijke voorbijganger zette ons op de foto en daarmee hadden we het Podagristenpad afgerond.
We streken neer op een terrasje en genoten van een drankje en een kop soep. Aan de overkant van het plein was een postagentschap en op weg naar het station haalden we daar alsnog een stempel in ons wandelboekje. We stapten op de trein en die bracht ons weer huiswaarts na drie dagen buiten spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten