Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

vrijdag 31 december 2010

Bijna 2011

En zomaar opeens is het bijna 2011. Nou ja, niet zomaar opeens, tenslotte zijn er wel wat voorbereidingen aan de jaarwisseling vooraf gegaan. Knieperties bakken, boodschappen doen, hapjes maken, logeerbedden in orde maken, dus ik wist echt wel dat 2011 eraan kwam.

Maar toch..... 2010 was ook nog maar net begonnen, dacht ik. Aan de andere kant weet ik ook wel dat alle 365 dagen zijn geweest. En er is zoals altijd veel gebeurd. Gelukkig dit jaar vooral leuke dingen, maar één ding kwam ONGELOOFLIJK hard aan.

Een 9-jarig vriendje van het Wandelmannetje, dat overleed door een ongelukkige val, heeft onze wereld op zijn grondvesten doen schudden. Want dat kan en mag toch niet gebeuren. Voor ons zal 2010 altijd het jaar blijven dat dit menneke het leven liet. En nog regelmatig komt hij terug in onze gesprekken en gedachten en denken wij aan zijn familie.

En ik weet niet waarom ik het hier nu over heb, maar vergeten doen wij hem niet.

Een geest....

Op het moment ben ik aan het experimenteren met fotograferen met bestaand licht. Voorwaarde is dan wel dat de dingen die je wilt fotograferen stilstaan. En dat lukt niet altijd...... En dan is het gevolg dus dat je dwars door het wandelmannetje heenkijkt op onderstaande foto. Hij is een "geest" dus.......

donderdag 30 december 2010

Knieperties

Het is een traditie hier in de regio. Tegen oudjaar worden er "knieperties" gebakken. Vraag me niet waarom die dingen zo heten, ik ben tenslotte een import Drent, maar gelukkig wel één die zich, met liefde, heeft aangepast. En daarom bak ik al sinds mijn jongste tienerjaren, samen met Wandelmams, knieperties. Nu had ik dat al jaren niet meer gedaan. Maar aangezien oud en nieuw dit jaar in huize "Wandelen en meer" werd doorgebracht, leek het mij een goed idee om knieperties te bakken.

Dus bij zusje en Wandelmams een kniepertiesijzer opgehaald, een grote bak beslag gemaakt en aan de slag gegaan. 't Is dan wel weer jammer dat Wandelmams gelijk als voorwaarde stelt dat er dan ook knieperties gebakken moeten worden voor haar collega's, aangezien ze oudejaarsavond tot 22.00 uur moet werken. Dus een flinke stapel moest het wel worden........

 Een grote bak beslag is zo gemaakt...
 De knieperties even laten "uitharden" als je het zo noemt tenminste.
 Beslag en apparaten.
 Een kloddertje beslag hier.... en daarnaast was ook een kloddertje...
Ondertussen probeer ik wat oud nieuws te lezen, maar dat valt niet mee. Want die dingen zijn verrekte snel klaar.
 Langzaamaan groeit de stapel knieperties, maar................
op de één of andere manier toch minder snel dan ik verwachtte.
Dus nog maar even doorbakken.
Ach, het eindresultaat was toch een behoorlijke stapel, maar niet genoeg voor de collega's van Wandelmams en de visite die verwacht werd, dus 's avonds samen met Wandelmams nog maar een flinke stapel gebakken.

dinsdag 21 december 2010

Foto's

Hoewel de afgelopen dagen mijn fototoestel elke keer naar mij lachtte, kon ik nog niet de energie vinden om ook daadwerkelijk naar buiten te gaan. Vandaag was die energie er wel. Vanmorgen een rondje om het huis gelopen. En wat is er dan toch veel moois te zien.

Langs het huis liep ik naar de voortuin. Onderweg kwam ik een spinnenweb tegen, tegen de zijkant van de container.
Voor het huis was meer te zien. Allereerst onze voortuinvriend, voorzien van een wit dekje.
De sloot voor het huis was eindelijk dichtgevroren. Er lagen prachtige witte ijskristallen op en ook de ingevroren tak had een wit jasje. Ondertussen deed de zon zijn best om door de wolken heen te komen en koperen Evert wist een gouden gloed over de bevroren sloot te toveren.

De knotwilg langs de slootkant is dit jaar niet geknot en de witte takken probeerden af te steken tegen bleekblauwe lucht. Ook de bomen aan de overkant van de sloot deden hun best.

Verderop was de lucht een stuk dreigender en dat ziet er dan ook gelijk heel anders uit.
 
Via de andere zijkant liep ik weer richting achterdeur. Hier was duidelijk te zien dat de rozen van de buurman zijn overvallen door de kou. Voorzien wat een wit mutsje laten zij nog steeds hun kleur zien.



Ik vond nog een verdwaald besje, verstopt tussen de bladeren.
 En in de achtertuin nog een spinnenweb, een ijspegel en het klimtouw.


Om een uur of 5 verliet ik het huis nog even. Die paar 100 meter naar de molen moesten er nog wel afkunnen. De kou beet in mijn wangen, de sneeuw knisperde nog steeds en ik kwam welgeteld 1 persoon tegen. Deze foto staat al een poosje op mijn verlanglijstje en hoewel ik hem mooi vind, ga ik het nog een paar keer proberen. Spelen met diafragma en sluitertijd. Maar ik was mijn handschoenen vergeten en mijn handen werden erg koud.
Toch hield me dat niet tegen om op het laatst te experimenteren met een lange sluitertijd en voorbijkomende auto's. Maar nu lag mijn fototoestel op een paaltje en zaten mijn handen snel weer in mijn zak. De sluitertijd bij de bovenste foto is 10 seconden, bij de onderste 15 seconden. Ik vind de effecten erg leuk en ga ook dit zeker nog eens een keer proberen.

Stop de persen!!!!!!!!

Soms he, soms dan gebeurt er iets waarvan je niet gedacht had dat dat ooit mogelijk zou zijn. Nou net gebeurde dat hier.

Dochterlief, dat meisje dat een abosulte hekel heeft aan lopen. Dat meisje dat al klaagt dat ze niet op de fiets naar school mag, het is tenslotte 500 meter lopen. Dat meisje dat alleen onder protest meegaat voor een wandeling naar het bos. Dat meisje dat wij al vanaf het moment dat ze kan lopen een anti-loop noemen...... Nou dat meisje dus. Die zei vandaag dat ze binnenkort wel een keer 10 km wil wandelen om te kijken of ze het leuk vindt....... En waarom?

Nou simpel: "Want als ik het dan leuk vind, dan ga ik ook de Nijmeegse 4Daagse lopen."

Zou dat wandelvirus dan zo besmettelijk zijn??????

zondag 19 december 2010

Vals spelen

Ok, ik heb nu ernstig vals gespeeld met de data van de laatste 2 berichten. Waarom??? Ik was ziek. En nu niet gewoon ziek, nee hartstikke ziek. Met pijn en moeite heb ik mij door het kerstdiner van de schatjes heengeworsteld. Gelukkig had ik de hele dag geslapen, want ten eerste vond ik de pizza's stinken, ten tweede was de school volgens mij verplaatst (een kilometer of 200 verder lopen) en ten derde moest ik ook nog doen of ik het allemaal hartstikke leuk vond, tenslotte wil je het plezier van de kinderen niet verpesten....

Ook moest ik de kerstmarkt op mijn werk aan mij voorbij laten gaan. En dat terwijl ik zelf het goede doel had aangedragen en alle contacten had gelegd. Ook zonder mij is er ruim 1700 euro opgehaald, maar toch.... ik wilde er gewoon zelf bij zijn.

En nu ben ik er weer redelijk bij. Ben alweer even buiten geweest, gister naar de winkel gelopen en weer terug, en ben blij dat het vakantie is. Gelukkig weinig verplichtingen de komende 2 weken, dus dat moet helemaal goed gaan komen. Kan de automatische piloot weer uit.....

vrijdag 17 december 2010

Vakantie

Heerlijk, vakantie. Kindertjes de middag al vrij. En wat doe je dan. Nou niks eigenlijk. En niks ziet er als volgt uit.....




Fijne vakantie allemaal.........

woensdag 15 december 2010

Traditie

December, de maand van feest en tradities. Sommige tradities zijn vrij nieuw en van andere weet je dat ze voorbij gaan. Dit is er een waarvan wij weten dat íe voorbij gaat. Ik heb het over het traditionele kerstdiner op school van onze schatjes. Voor zoonlief dit jaar de 7e editie en volgend jaar zal de laatste keer zijn voor hem. Dochterlief gaat voor haar 6e editie, maar zij heeft nog 3 keer te gaan.

Zoals elk jaar kunnen ze inschrijven op bepaalde hapjes. Dit jaar gingen ze eensgezind voor mini-pizza's. Voor mij erg makkelijk, voorgaande jaren lag het een en ander nogal ver uit elkaar. Ieder kind zorgt voor zo'n 15 hapjes en al die hapjes tezamen vormen een heerlijk diner.

Dus pizza's maken. Plakje deeg voor hartige taart, tomatensaus, salami of ham en dan het geheel garneren met geraspte kaas. Zoonlief liet dit deel van het kerstdiner met liefde over aan zijn zusje (en ik ook).

Natuurlijk nam ik nog wel het ovendeel voor mijn rekening. Dat liet dochterlief dan weer met veel liefde over aan mij. En omdat we een beetje in tijdnood kwamen, dochterlief was om kwart over 4 terug van ballet en voor 5 uur moesten de hapjes op school zijn, gingen de hete mini-pizza's snel in een ovenschaal (gloeiende, gloeiende, auw, mijn vingers), werden ze afgedekt met aluminiumfolie en begonnen we de tocht naar school.
Gelukkig wonen we vlakbij school, maar helaas was onze straat besneeuwd, ongestrooid en dus glad. Glibberend en glijdend kwamen we, zonder brokken, op school. Eerst de hapjes naar de klas van dochterlief. Hier was alles prachtig aangekleed. Zelfgemaakte houders voor waxinelichtjes, mooi gedekte tafels, voorzien van zelfgemaakte placemats, kerstservetten en natuurlijk een kerstboom. Een prachtig aangekleed lokaal dus.

Ook bij zoonlief ontbrak de kerstboom niet. En ook hier prachtige tafels lichtjes en versiering. Omdat zoonlief een dagje school had gemist, was zijn placemat niet versierd, maar verder ook een prachtige klas.
Vooral de lichtslang langs het raam, met daaraan de zelfgemaakte kerststerren van alle kinderen uit de klas was prachtig om te zien.
Tja, en dan die van zoonlief... Op de een of andere manier ben ik niet verbaasd dat bij zijn kerstster het lint zo kort is dat hij amper om het koord gebonden kan worden. Ach, ieder heeft zijn eigen talenten.... En die van hem liggen niet op het creatieve vlak.
Buiten op het plein hangt een heerlijke sfeer. Er branden vuurkorven, er wordt gluhwijn en/of chocolademelk geschonken door de leden van de oudervereniging en alle ouders wachten. Wachten op........

Het "kerstconcert". De school heeft een heuse muziekjuf, die veel aandacht besteed aan zang. (Er is zelfs een heus, prijzenwinnend, schoolkoor en om daar aan mee te mogen doen moet je ++ scoren voor zang...) Maar sowieso is het algehele zangniveau van de school goed te noemen. En elk jaar, voorafgaand aan het kerstdiner zingen ALLE leerlingen van de school een aantal kerstliedjes op het plein, onder begeleiding van de muziekjuf. Dit jaar werd zij geassisteerd door 2 stagiaires. Alle kinderen in een halve cirkel om de juf, ouders bibberend, stampvoetend, maar vooral genietend eromheen en zingen maar.
En dan...... ETEN!!!! Met aandacht voor elkaar en voor wat er gemaakt is. En dit jaar was het kerstdiner voor dochterlief extra speciaal. Er werd afscheid genomen van klasgenootje R.

En R. is bijzonder. Een kind met minder mogelijkheden dan de meeste kinderen, die gelukkig de eerst jaren van zijn basisschooltijd op de dorpsschool heeft kunnen doorbrengen en daardoor sociale contacten in het dorp heeft kunnen opdoen. Helaas werd het langzaamaan te veel voor hem om mee te kunnen doen met de klas. Gelukkig heeft R. een plekje gevonden op een school waar kinderen zitten die zijn gelijke zijn. Dochterlief zei het als volgt: "Mam, ik ga R. echt missen, hij hoort bij onze klas, maar gelukkig is hij blij met zijn nieuwe klas, en daarom ben ik toch ook wel weer blij."

En dan ben ik stil.........