Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

dinsdag 30 april 2013

KRoninginnedag

Na vele discussies over hoe deze dag toch moest gaan heten, kwamen de schatjes tot de conclusie dat het vandaag KRoninginnedag was. En deze dag begon als een zondag. Dus ik was als eerste beneden, dacht ik...... Maar tot mijn grote verbazing lag de Wandelkerel languit op de bank en hij was slechts halfwakker. Achteraf kan ik mij vaag herinneren dat hij inderdaad had gezegd dat hij naar beneden ging, omdat hij ruzie had met zijn beddengoed. Gelukkig lag de bank ook lekker en waren zijn ogen weer dicht gevallen, dus hij begon uitgerust aan deze historische dag.

En zo genoot ik van mijn ontbijt in het gezelschap van Zoonlief. Ik deed snel de laatste boodschappen en om kwart voor 10 dook ook Dochterlief op en met zijn drieën keken we om 10 uur naar de abdicatie. Dochterlief had direct een groot respect voor de drie prinsesjes, want al die mensen de hand schudden, lief lachen en stil zitten zijn nou niet bepaald haar sterke punten. Net na half 11 kwam ook Manlief beneden en toen vond Dochterlief dat het tijd was voor een tompouce. En zo had Manlief een zeer gezond ontbijt....

Voor Manlief ziek werd brachten we de ochtenden van de Koninginnedag thuis door en in de loop van de middag vetrokken we naar het feestterrein van ons prachtige dorp om daar een paar uurtjes door te brengen. Voor we kinderen kregen, verbleven we altijd in de directe omgeving van de biertent, later werd het hele terrein benut voor een bezoek aan de rommelmarkt, een rondje op een pony, het aaien van konijnen, het oplaten van ballonnen om uiteindelijk toch te belanden in de buurt van de biertent, waar ook voor muziek werd gezorgd, zodat de schatjes zich ook vermaakten. Niet alleen vanwege de muziek, maar ook omdat het halve dorp aanwezig was en dus ook veel vriendjes en vriendinnetjes.

Vorig jaar sloegen we voor het eerst sinds vele, vele jaren het bezoek aan het feesterrein over. En dan blijkt maar weer hoe belangrijk vrienden zijn. Want als manlief niet naar het feestterrein komt, komt het feestterrein naar manlief. En zo zat ons huis ineens vol vrienden. En ook dit jaar gebeurde dat weer. En zo werd deze KRoninginnedag een beKRoning van vele jaren vriendschap. Zowel tussen de volwassenen, als tussen de kinderen, die niet anders weten dat dat zij vele bijzondere dagen samen beleefd hebben en hopelijk nog vele bijzondere dagen samen zullen beleven.







Dus ik toost op onze nieuwe Koning, maar ik toost vooral op de liefde en de vriendschap!!!! En hierbij bedank ik al die dierbare vrienden en familie die er voor zorgen dat wij kunnen blijven genieten van HET LEVEN.

zondag 28 april 2013

Ik hou (van) hem!

Het zal niemand verbazen dat het leven mij af en toe vreselijk zwaar valt. Er komt hier in huize "Wandelen en meer" veel op mijn schouders neer sinds manlief ziek is. En ik wil absoluut niet klagen, want ik heb nog steeds een heel leuk leven, ik moet alleen meer veel meer concessies doen dan voor manlief ziek werd. En de ene keer kan ik daar beter tegen dan de andere keer.

En afgelopen periode, met manlief in het ziekenhuis en drukte op het werk, waarbij ik mijn leerlingen niet te kort wil doen, maar wel keuzes moet maken, was een periode waarin ik het even niet makkelijk had. Keuzes die overigens altijd uitvallen ten gunste van mijn eigen kinderen, maar die ook wel eens van mijn eigen kinderen geduld en uitgestelde aandacht vragen. Laat staan van mijn mentorleerlingen en hun ouders. Overigens heb ik tot nu toe alleen maar begrip gekregen van mijn mentorleerlingen en hun ouders. Maar zoals ik al zei, ik wil absoluut niet klagen, want de positieve dingen hebben nog steeds de overhand.

En vandaag heb ik wel zo'n enorme positieve boost gekregen, dat ik er wel weer even tegen kan. En wat dat was. Of eigenlijk wie dat was. Mijn eigenste, allerliefste Wandelkerel.

Uitslapen op zondag betekent voor mij dat ik tot een uur of 9 in mijn bed lig. De ene keer is het half 9, de andere keer half 10 en vanalles daartussen en dan ben ik gewoon wakker. Omdat dan mijn huisgenoten nog slapen en/of in bed in liggen, gebruik ik die tijd om een aantal huishoudelijke klusjes te doen, waar ik de andere dagen van de week niet aan toe kom. Dat was ook vanmorgen het geval. Ik had de was gesorteerd en de wasmachine aangezet, ik had op zolder de wieg opgezocht voor mijn zusje, het duurt nog een week of drie voor de familie wordt uitgebreid met een nieuwe telg. En zo zijn er altijd duizend-en-één klusjes voor de zondagmorgen.

Vanmorgen was ik bezig met het ophangen van de eerste was, toen de Wandelkerel beneden kwam. Hij zei "Hoi mam" en dook op de bank met zijn DS. Ik begroette hem terug en ruimde de afwasmachine uit en weer in. Ik liep de kamer in om te kijken of er nog afwas stond toen de Wandelkerel mij aansprak: "Mam, waarom ben jij altijd op zondagmorgen aan het werk in huis?" Slik!!! "Nou, omdat ik op andere dagen eigenlijk geen tijd heb om dat te doen." Hij keek mij aan en zei: "Dat dacht ik al, maar mam, jij moet ook rust nemen hoor. Zeg maar wat ik moet doen, want jij bent altijd bezig! En het voetbalseizoen is bijna afgelopen en dan gaan we ook weer vaker wandelen, want dat vind jij leuk! En ik vind het niet erg als ik dan moet stofzuigen ofzo!"

En toen gaf ik hem een knuffel en hij mij. En ik besloot dat ik hem gewoon hou. Niks niet uit huis, studeren of weet ik veel wat. IK HOU HEM LEKKER VOOR MEZELF!!!!!!

Denk ik.......

zaterdag 27 april 2013

Tulpentocht, Creil

Vandaag moesten we kiezen. Dos Dwingeloo organiseerde de Krentenbloesemtocht en in Creil was de Tulpentocht en beide tochten vinden we leuk. Maar omdat Wandelmams vorige week in Ommen had gewandeld en daar alleen maar bos en bomen had gezien, wilde ze nu wel iets anders. En Dwingeloo is prachtig, maar kent veel bos. Bovendien hadden we vorig jaar de Tulpentocht in de stromende regen gelopen, dus viel de keus deze zaterdag op de Tulpentocht. We leverden Dochterlief af op het hockeyveld, waar opa zou komen kijken en voor het vervoer naar huis zou zorgen, zodat ik met Wandelmams en de Wandelkerel aan de andel kon.

Net na 9 uur waren we in Creil en na het inschrijven en een bezoek aan het toilet gingen we op pad. We waren enigszins verbaasd, want voor een tocht van 25 km waren er slechts 36 punten op de routebeschrijving. Tja, lange rechte wegen zijn er genoeg in de polder. Gezien de ervaringen van vorig jaar, modderige kavelpaden door de regen, waar we sopten en glibberden, keken we de routebeschrijving eerst na op de aanwezigheid van kavelpaden. Gelukkig stonden er nu maar 3 op het programma. Maar eenmaal bij het eerste kavelpad aangekomen, hadden het er wat ons betreft ook wel 8 mogen zijn. Door het droge weer waren het prima begaanbare zandpaden geworden.



De eerste kilometers kwamen we genoeg kavels tegen waar tulpen in de bloei hadden kunnen staan. Maar door de kou van de laatste periode waren er nog weinig tulpen te zien. Grote groene velden waren ons deel. Daarnaast waren er ook grote stukken land voorzien van "mierenbunkers" zoals de Wandelkerel het noemde. Mierenvolken hadden volgens hem een prima bescherming daar. Gelukkig zagen we af en toe in die groene velden iets wat de moeite waard was om te fotograferen.







Na ommetje kwamen we weer in Creil terecht, waar we in het dorp ons af en toe afvroegen of we nog goed liepen. Er stonden alleen bordjes als je een andere weg in moest slaan, maar sommige wegen kronkelden zo, dat we niet altijd zeker wisten of we de goede kant op gingen. Het geluk was aan onze zijde, want we liepen geen enkele keer verkeerd, maar een extra pijl in het dorp was geen overbodige luxe geweest. We verlieten Creil op weg naar de eerste rust. Deze was bij een tulpenveld en kwekerij en daar zagen we voor het eerst meerdere bloeiende tulpen, maar ook hier waren veel tulpen nog niet in de bloei.









Na een bezoek aan het toilet, een bakkie koffie/thee en appeltaart met slagroom voor de Wandelkerel gingen we weer verder. We hadden er zo'n 8 km op zitten en waren al bij nummer 21 op de beschrijving, dus de lange rechte polderwegen wachtten op ons. Eenmaal buiten stonden we even te kijken of we nu rechts of links moesten, toen een "lollige" meneer ons aansprak. "Doe niet zo moeilijk, ga gewoon voor die 25, dat moet een jongen van die leeftijd ook kunnen!" Grrrrrr, waar bemoeit hij zich mee. Ik zie dan ook dat we juist niet de route van de 13 wilden opgaan en dat "deze jongen" met gemak 40 kilometer weg wandelde. Ik wilde hem ook nog uitnodigen om de volgende tocht met ons mee te wandelen, maar bij de gedacht dat er een minimale kans was dat hij ja zou zeggen,heb ik dat maar niet gedaan. Je zou maar kilometers lang naast zo'n bemoeial moeten lopen...

Ondanks de lange recht polderwegen was er genoeg te zien. Van oer-Hollandse wolkenluchten, bloeiende Brem, Alpaca's en windmolens tot zwanen op het liefdespad, we genoten van alles. Ondertussen bewees de Wandelkerel dat hij echt geen Wandelmannetje meer is, want hij wist zijn oma ook verbaal te verbazen. (En soms zelfs te overbluffen. Pijnlijk voor Wandelmams, maar gelukkig kon ze er ook de humor van inzien....) Tot ons grote geluk ging de route ook weer langs het IJsselmeer. En het was erg helder weer, dus we konden het Woudagemaal in Lemmer en de "kliffen" bij Oudemirdum zien.







Op het IJsselmeer was het druk met zeilboten. Fantastisch om te zien, zelfs van grote afstand. We genoten eerst even van het uitzicht voor we verder gingen. De Wandelkerel was de hele toch druk aan het vertellen geweest en nu zocht hij zijn rust. Dus hij nam letterlijk en figuurlijk afstand van zijn moeder en oma en ging bovenop de dijk lopen. Af en toe riep hij ons iets toe, maar grotendeels ging hij op in zijn eigen gedachten. En Mams en ik genoten van het beeld van dat ventje, die kerel bovenop de dijk. En net als vorig jaar werden we op een onmogelijke plek de dijk opgestuurd om de wandeling voort te zetten middels een plank over een sloot.













En na het oversteken van de sloot kwamen we op het tweede kavelpad terecht en daar zagen we ein-de-lijk (bijna) bloeiende tulpen en aan het einde van dit kavelpad wachtte rust nummer 2. Hier zaten we even in het zonnetje, namen we een soepie en gingen we voor de zekerheid maar weer eens naar het toilet. Ook zagen we de laatste wandelaars de dijk oversteken. Jammer genoeg wakkerde de wind aan en werd het fris op ons eerst warme plekje. Maar volgens de aanwezige mannen van de organisatie was het nog een kleine 7 kilometer, dus een lange rust hadden we niet nodig. Het eerste stuk waaide wind vol op links, maar na 3 km gingen we de bocht om en hadden we de wind en de zon in de rug. En dat was lekker warm.




En toen we weer opgewarmd waren volgde het laatste kavelpad, met in de beschrijving een oversteek met een bootje. Het bootje werd bediend door de kinderen van de boer over wiens kavelpad we liepen en de afdaling naar het bootje was steil. En Wandelmams had dikke, vette pech. Zij gleed uit, ondanks de treden die waren uitgegraven in de oever. En hoewel ik het niet zag gebeuren, zag ik aan het gezicht van het meisje in het bootje dat er iets gebeurde. Gelukkig hield Wandelmams niets over aan de val. Nou ja, een vieze broek en een gedeukt ego, maar haar gevoel voor humor won het, dus zei ze tegen de kinderen van de boer en de Wandelkerel dat ze wel hardop mochten lachen. Even later stonden we veilig aan de overkant. De Wandelkerel kon het toen natuurlijk niet laten om zijn oma nog even extra te plagen, dus nam ik een veilige afstand aan. Maar het liep goed af. Met zijn drieën bereikten we de finish.





Op de terugweg moesten we wachten bij één van de vele bruggen in de buurt. Deze keer was dat helemaal niet erg, want er moest zeilboot passeren en aangezien er geen wind was werd dat met behulp van en punter gedaan. Prachtig!!!!