Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

donderdag 11 april 2013

Een half leven.....

Het was zaterdagavond 10 april 1993. Er was een feestje in de voetbalkantine voor alle vrijwilligers en omdat ik veel in de kantine kwam, maar verder geen rol speelde binnen de vereniging, was mij gevraagd of ik wilde helpen achter de bar. Natuurlijk wilde ik dat. In het verleden was ik al eens met paps mee geweest naar zo'n vrijwilligersfeest en ik wist uit ervaring dat het in het begin heel druk was, want gratis bier, dus tanken, maar dat het later op de avond rustiger werd. Ik begaf mij toen, als 20-jarige, nog volop in het uitgaansleven in de naburige stad en mij was toegezegd dat ik als één van de eersten uit mijn taak ontheven zou worden, zodat ik kon meedoen aan het feestje in de kantine of alsnog kon vertrekken naar de discotheek in de naburige stad.

En toen de klok bijna aangaf dat het zondag werd, kon ik mijn plekje achter de bar verruilen voor een plekje aan de bar. En zo kwam ik naast manlief terecht. Wij kenden elkaar al jaren, sinds 1982, toen mijn paps leider werd bij zijn D1-elftal. En paps probeerde bij gebrek aan zoons zijn oudste dochter enthousiast te krijgen voor het voetbalspel, dus ging ik regelmatig mee. (En de opzet is geslaagd, want ik ben een enthousiast voetballiefhebber.) Maar goed, toen ik 9 was, kwam ik manlief voor het eerst tegen. Niet dat ik geïnteresseerd was in hem of jongens in het algemeen, ik vond het gewoon leuk om met mijn vader mee te gaan. En manlief was als middelbare scholier zeker niet geïnteresseerd in de de dochter van de coach. En later in het uitgaansleven kwamen we elkaar wel eens tegen en dan maakten we een praatje, en dan gingen we ieder weer onze eigen weg.

Maar goed, ik kwam naast manlief terecht op die barkruk en toen de "oude" garde te dronken was/werd om een fatsoenlijk gesprek mee te voeren besloten we om de krachten maar te bundelen en samen een taxi te pakken richting stad. Bij aankomst in de discotheek werd ons gevraagd of we een gezamenlijke kaart wilden, maar dat weigerden we allebei resoluut. We reisden allen maar samen, meer niet. En of we samen terug gingen was maar de vraag. Tenslotte hadden we nog nooit meer dan 5 minuten samen doorgebracht in de discotheek en dat waren ook nu niet van plan.

Maar waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat onze vrienden wel in de kantine waren gebleven en dat wij dus beiden geen/nauwlijks bekenden tegen kwamen. En zo namen we ons eerste drankje samen, en de tweede en de derde ook. En toen we op een drukke plek een doorgang zochten, liepen we ineens hand in hand. En zo belanden we voor de tweede keer deze avond samen aan de bar, deze keer voor een vierde drankje. En we proostten en we keken elkaar aan en toen..... Boem, vlinders en de eerste zoen!!!! Zomaar vanuit het niets. Allebei nooit aan elkaar gedacht. Niet als eventuele toekomstige partner. Wat!!!!! Zelfs nooit verder aan elkaar gedacht, behalve als we elkaar letterlijk tegen het lijf liepen in de kroeg of de discotheek!

Op de één of andere manier viel onze zoen op, want toen we onze ogen open deden stonden de schijnwerpers op ons gericht. Ooo, ook hallo jullie. Tja, over het verdere verloop van de avond laat ik niet te veel los, onze kinderen lezen hier mee, maar we waren laat thuis. (Of heel vroeg op zondagmorgen 11 april.)

In eerste instantie hadden we allebei zoiets van, nou dit was een leuke avond, zie je wel weer een keer. Maar toevalligerwijs kwamen we elkaar na die avond/nacht ineens in de loop van de week wel heel vaak tegen. En gelukkig keek ik iedere week bij het eerste elftal, waar manlief in speelde, dus ook dat viel niet op. En zo duurde het een maand voor de dorpspraatjes onze "romance" oppakten. En toen waren wij ook het gesprek van de dag in ons mooie dorp. Want het overgrote deel van onze wederzijdse vrienden vond ons een onmogelijk stel. Wij weten niet hoeveel kratten bier van eigenaar zijn gewisseld, omdat wij het 1, 2, 2, 3, 4, 5, enz. maanden met elkaar vol hielden. Maar het zijn er veel.

En ondertussen zijn we 20 jaar verder en dat betekent dat ik (op 2 maanden na) mijn halve leven met manlief heb doorgebracht. Veel hoogtepunten en dieptepunten waar we samen doorheen zijn gekomen. En we hebben fantastische hoogtepunten meegemaakt en trieste dieptepunten, maar ik kan volmondig zeggen dat ik in de afgelopen 20 jaar geen moment spijt heb gehad van die eerste zoen en alles wat daar uit voort is gekomen.

Luv U, mijn lieve, geweldige, dappere, irritante, luie, behulpzame, begrijpende, relativeerde, ruzie-ontwijkende, praatjesmakende, maar vooral liefhebbende A!!!!!!

2007 

2008 

2009 

2010 

2011 

2012 

2013

Op de volgende 20 jaar....... en meer, hoop ik!!!!

Geen opmerkingen: