Krentenbloesemtocht Dwingeloo

Vandaag ging ik na drie weken weer een keer aan de wandel. Ik had wel kortere stukjes door het dorp gelopen, maar de lange afstanden waren aan mij voorbijgegaan. Ik heb af en toe nog last van flinke hoestbuien, maar wandelen moest nu toch wel weer gaan lukken. Gelukkig kreeg ik gezelschap van Ate en zo vertrokken we, na de officiële opening, voor een rondje van 33 km.

Vanaf dorpshuis Over Entinghe liepen we dwars door Dwingeloo richting camping Torentjeshoek, al bereikten we die niet. Voor we zover waren sloegen we linksaf richting Huis van Drenthe, het voormalige Planetron. Ik wil hier ooit nog een keer naar binnen voor een versnapering, maar nu was het ons toch iets te vroeg op de route, we hadden er nog geen 5 km opzitten.

Even later liepen we langs De Bospub, ook zo'n leuke locatie, maar ook hier was het te vroeg, niet alleen voor ons, maar ook voor De Bospub, die was nog gesloten. Vervolgens ging het naar het Dwingelderveld, waar het duidelijk werd dat het grondwaterpeil nog steeds vrij hoog is. Gelukkig blijft het gewoon een prachtig natuurgebied!!!

 

Ook nu zaten er weer verrassingen in de route. Ik vind het zo knap dat de routebouwers elke keer weer paden weten te vinden die ik nog niet gelopen heb, terwijl ik daar al zoveel voetstappen en kilometers heb liggen. De verrassing was nu  een schouwpad, met aan de ene kant natuurlijk een sloot en aan de andere kant een groen weiland doorspikkeld met gele (paarden)bloemen. Wat een pracht......

Terwijl ik de foto maakte, hoorde ik ineens een bekende stem achter mij. Oud-collega Felix, ook 4Daagseloper, was ook aan de wandel hier. Ik kletste bij met Felix, terwijl Ate een gesprek aan knoopte met zijn vrouw. Leuk om zo even bij te praten. Net voor de Schaapskooi van Ruinen werd ik aangesproken door een ons tegemoet komende wandelaarster, die zich afvroeg waarom er zoveel wandelaars waren die haar richting opliepen. Dit was het moment waarop Felix en ik weer afscheid namen. Nadat ik had uitgelegd dat we een georganiseerde tocht liepen, vervolgden ook Ate en ik weer onze weg. 

 

Even later hoorde ik weer een  bekende stem, nu was het W., de schoonzoon van Hilly, die ons voorbij liep. Hij had er goed de pas in, dus het bleef bij een groet. We passeerden de schaapskudde, heerlijk al die lammetjes, en even later waren  we bij het bezoekerscentrum Ruinen, waar we na zo'n 15 km neerstreken voor onze eerste rust.

We genoten van een bakkie van Natuurmomenten en een hapje uit onze eigen voorraad. Ook maakte ik van mijn lange broek een korte broek, ik had het alweer warm zat. Omdat de benen voor het eerst dit jaar weer zon zagen, smeerde ik ze ook maar even goed in. En zo konden we voldaan en goed verzorgd weer verder.

Volgens de routebeschrijving zouden we met een kilometer of 5 in Ruinen zijn. Qua afstand was dat eigenlijk wat te kort om weer te rusten, maar qua tijd zaten we dan mooi rond lunchtijd. De beslissing was dan ook snel gemaakt, lunchen op de Brink in Ruinen. We genoten van een heerlijke Zwolse mosterdsoep. Man, man, wat een lekker soepie....

Na deze welverdiende rust vervolgden we onze weg, buikje vol, dus nieuwe energie. Ate en ik hoopten nog even dat we langs theehuis Anserdennen zouden komen, de appeltaart daar is niet te versmaden en dan zou het ons ook niet uitmaken hoe kort deze zou zitten op de rust in Ruinen, maar helaas, daar kwamen we niet. Hoewel, misschien was dat maar beter ook.

De route ging verder langs molen de Zaandplatte (die heb je vast wel eerder voorbij zien komen in mijn verslagen) en over de Anser Essen. De Brem bloeide volop, zodat we ook nu genoten van de omgeving. Bij de volgende rust was ik echt toe aan een toiletbezoek, dus zocht Ate even een plekje aan picknicktafel, gelijk een mooie gelegenheid om nog even wat te eten.

Vanaf deze rust was het nog een kilometer of 7 naar de finish. Gelukkig waren Ate en ik nog lang niet uitgepraat, daarom vlogen die laatste kilometers onder onze voeten door. Voor we het wisten waren we weer terug bij dorpshuis Over Entinghe. 

 

Na het afmelden deden we nog even een drankje voor we afscheid namen. Op naar een volgende wandeltocht, al hebben we nog geen idee wanneer, we hebben vandaag in ieder geval genoten van de tocht van elkaars gezelschap!!!

52.449 Bu-jo april

Bij mijn bu-jo voor april dacht ik mij er een keer makkelijk vanaf te maken, maar dat viel toch nog een klein beetje tegen. Het tekenen van een kroon is meer werk dan ik dacht. Al was april inderdaad wel veel minder werk om te maken, dan mei, maar om dat te zien moeten jullie nog een maandje wachten. Nu eerst april....

Ik heb nu acuut zin in een oranje-tompouce....

Het zal toch niet.....

Een oud gezegde in onze familie, en misschien ook wel in veel meer families, luidt: "Alles komt in drieën." Als je het feit dat ik ziek ben, rekent als nummer een, dan kwam nummer twee inderdaad vandaag. De sta-op-stoel van Manlief trok scheef toen hij de sta-op-functie wilde gebruiken. En niet een beetje scheef, maar minstens 30 graden scheef.

Nu hadden we eerder deze ochtend al een moer gevonden op  de grond, maar we hadden geen idee waar die vandaan was gekomen. Natuurlijk had ik een controle-rondje gedaan. Bank, niks bijzonders, stoel, niks bijzonders, kachel, niks bijzonders, deuren, niks bijzonders, rolgordijnen, niks bijzonders en zelfs toen de stoel van Manlief scheef trok, zag ik er niks bijzonders aan, maar ik ben dan ook geen sta-op-stoel-expert....

 

Dus belden we de sta-op-stoel-expert en die gaf aan dat de wachttijd voor de  monteur ruim een week bedroeg. Oeps... Toen Manlief aangaf dat hij deze stoel om medische redenen heeft, werd er een ander proces gestart. We moesten eerst foto's sturen van de stoel en van de onderdelen die we op de grond gevonden hadden. Aan de hand van die foto's kreeg  Manlief te horen dat hij de stoel absoluut niet meer mag gebruiken en dat de monteur een paar dagen eerder zou komen dan die eerst opgegeven ruime week.

Nu hebben we nog een andere sta-op-stoel, maar die is eigenlijk net te klein voor Manlief. Deze gebruikt hij 's zomers buiten voor een paar uurtjes, maar niet om de hele dag in te zitten. En dat de hele dag in die stoel zitten, lukt nu ook niet. Zijn lijf trekt dat gewoonweg niet. En dus wisselt Manlief op dit moment stoel en bed af. Het bed kan ook in allerlei standen gezet worden, dus dan krijgt zijn lijf een poosje de juiste ondersteuning, en na verloop van tijd keert Manlief weer terug naar de kamer voor gezelschap en natuurlijk ook omdat de hele dag in bed liggen ook geen feestje is.

En om het feest voor Manlief compleet te maken, begint hij nu ook te snotteren. Dat zal dan wel nummer drie zijn.....

Soms zit het tegen.....

Goede vrijdag was dit jaar iets minder goed, ik kreeg last van keel en begon wat te hoesten. Nu gebeurt dat wel vaker op het moment dat er een aantal vrije dagen volgen, veel docenten zijn de eerste dagen van een vakantie ziek. Meestal blijft het voor mij inderdaad bij wat keelpijn en wat hoesten en kan ik verder prima functioneren, als ik dat maar op mijn gemak doe. Helaas was dat nu niet het geval.

In de loop van zaterdag kreeg ik koorts en die bereikte zondagmorgen, Eerste Paasdag, een hoogtepunt. Dat was balen, want deze dag stond de jaarlijkse wandeling bij Taribush op het programma en de startlocatie bij deze tocht is een van de leukste startlocaties van het land. Ook zouden we 's avonds lekker met zijn vieren gaan eten en ook dat werd hem niet, ik kreeg met moeite een kopje soep weg.

In de loop van Tweede Paasdag verdween de koorts en dinsdagmorgen ging ik dan ook weer aan het werk. In de loop van de dag begon ik weer steeds heftiger te hoesten en ook kreeg ik weer koude rillingen, toch weer koorts? Omdat ik ook een pijnlijke plek onder mijn schouderblad kreeg, besloot ik toch de huisarts maar even te bellen om te vragen of ze mijn longen wilden controleren.

Dat kon vanmorgen. Gelukkig geen longontsteking, maar wel een virusinfectie (op de longen). Ik kreeg het dringende advies van de huisarts om thuis te blijven, zodat mijn lijf energie overhoudt om het virus te bestrijden. Dat was even slikken, ik had mijn lesuren voor later op de dag gewoon in het rooster laten staan, ik hoopte gewoon weer aan de slag te kunnen.

Helaas blijkt nu weer dat ik toch Superwomen niet ben, maar een gewoon mens, die dus ook gewoon ziek kan worden. Omdat ik verwachtte dat ik weer aan het werk zou gaan, heb ik mijn nakijkwerk ook op school laten liggen, dat kan ik dus ook niet doen nu. Nou ja, misschien moet ik het maar zien als een sein of een teken en dus maar even echt een pas op de plaats maken. 

En ach, misschien zit het dan ook wel weer mee, ik heb hobby's genoeg waar ik mij tussen het rusten door mee kan vermaken. Want rusten en rustig aan behoren niet tot mijn sterkste punten......

52.448 Proefblok

Na het afronden van de strepensjaal had ik geen haakwerk meer liggen. Nu heb ik wel zin om weer te haken, maar ik heb op dit moment helemaal geen zin om een groot project op te pakken. Of groot, ik heb wat tussendoelen nodig. En zo kwam ik op het idee om een droomdeken te gaan haken, maar dan wel in stukjes. Ik ga dus een blokkendeken maken. In december bestelde ik al een keer roze en witte bollen voor dit doel, ik had alleen nog geen inspiratie. Nu ging ik actief zoeken en vond ik een leuk blok om te haken.

Het is de bedoeling om de roze blokken een hartjespatroon te geven en de witte blokken zonder patroon te haken. Het zal wel even duren voor de hele deken af is, maar ik heb wel ontdekt dat het mogelijk is om een zo'n blok op een avond te haken en dat geeft toch een lekker gevoel, op een avond een blok afronden.

52.447 Selphy

Ik ben al jaren gek op fotograferen, soms gewoon voor de lol en soms doe ik echt mijn best om een mooie foto te maken. Mijn fotoarchief zit bommetje vol. Ook maak ik verslagen van lange afstandswandelingen en als er dan een (verslagen)schrift vol is, vul ik mijn verslagen aan met foto's. Dat afdrukken van die foto's is altijd een gedoe. Allereerst omdat ik nooit precies weet hoeveel foto's ergens passen, omdat ik niet alle foto's op hetzelfde formaat wil, ik hou dus altijd foto's over. Daarnaast is het ook best een prijzige aangelegenheid, zeker als je maar een paar foto's wilt bestellen.

Ik heb een Sprocket, maar die werkt op basis van warmte en daardoor zijn de kleuren iets minder helder. Ook kan er in de Sprocket alleen stickerpapier, hartstikke handig voor in het wandelboekje, maar niet altijd geschikt om een foto cadeau te geven. Na lang wikken en wegen schafte ik dus de Selphy aan, ook een fotoprinter, maar dan een die werkt op basis van inkt en met "gewoon" fotopapier. En man, wat is dat leuk.

 

Over het aanschaffen van een accu denk ik nog even na, voorlopig ben ik al blij met het resultaat en de mogelijkheden van de Selphy. Ook leuk om verslagen te maken voor in mijn bu-jo.....

 

De 30 van Zandvoort

Na een nachtje slapen bij wandelvriendin Angelique in Haarlem, stond ik vanmorgen om 6.20 uur op station Haarlem om de trein naar Zandvoort te pakken. Voor het eerst in mijn wandelcarrière stond ik aan de start van de 30 van Zandvoort, die overigens 35 km zou worden, omdat ik het rondje circuit had bijgeboekt. In Overveen stapte Martin, volgens afspraak, bij mij in de trein. Omdat Conny ook in Overveen op de trein stond te wachten, sloot zij zich ook aan voor de paar minuten durende treinreis. Eenmaal in Zandvoort liepen we met zijn drieën naar het circuit, waar we zouden starten.

Bij het circuit namen we afscheid van Conny, zodat Martin en ik met zijn tweeën van start gingen. Lopen over het circuit is soms best een uitdaging, zeker door de bochten, maar ook heel erg leuk.

Na het circuit ging het richting strand, waar we in eerste instantie kozen voor de route over de boulevard. Daar bleven we tot de stempelpost. Ik maakte daar even gebruik van het toilet voor we verder gingen over het strand. Martin maakte wat we-fies, met wisselend resultaat...

Net voor we het strand verlieten voer er een schip de haven van IJmuiden in, dat ziet er vanaf het strand toch wel bijzonder uit, net alsof het schip het strand opvaart...

We deden even een bakkie bij een strandtent en dat was precies op het goed moment, het begon lichtjes te regenen, en toen we weer verder gingen was het weer droog, iets met perfecte timing deze keer. Al snel werd duidelijk waarom de route was aangepast, dikke plassen versperden de weg.

Martin en ik kletsten lekker bij en voor we het wisten waren we bij Kruid- en Duinberg waar we Cobie troffen. We deden een bakkie en gingen vervolgens met zijn drieën verder.

We wierpen een blik op kasteel Brederode voor we verder gingen over een fietspad. Hier waren ook de nodige fietsers die genoten van het mooie weer, maar met een beetje passen en meten verliep alles zonder problemen.

We besloten om de volgende rustpost over te slaan en om door te lopen naar het pannenkoekenhuis, daar zouden we Angelique treffen. Bij het pannenkoekenhuis kregen we een stukje pannenkoek en een appel en we vonden een plekje tegen een boom om even te zitten, zodat we nog iets meer konden eten en zodat de benen even rust kregen.

Na deze rust was het tijd voor de laatste loodjes. We slingerden door de duinen richting het Visserspad. Natuurlijk beklommen we de uitkijktoren en ik kon het niet laten om daar nog even een we-fie te maken en natuurlijk mocht ook David op de foto. Vanaf de uitkijktoren waren de flatgebouwen van Zandvoort al te zien.

En zo legden we de laatste kilometers richting Zandvoort af. We werden nog even in de war gebracht doordat er twee keer een bordje met nog 1 km stond, maar dat mocht de pret niet drukken.

Na de finish deden we nog even een drankje met zijn drieën voor we weer richting station liepen. Hier stapte Cobie op de fiets, hij had zijn auto een paar dorpen verderop staan en Martin en ik stapten hier weer op de trein. Martin voor slechts een paar minuten, in Overveen ging hij verder met de auto, ik voor een uur of twee.

Op station Meppel werd ik opgehaald door Manlief en zo kwam een mooie wandeldag ten einde. Ik verwacht dat de 30 van Zandvoort vaker op mijn lijstje komt te staan.