Revalidatieverslag, deel 5

Deze week zag er voor Manlief heel anders uit dan de voorgaande weken. Er was niet echt sprake van revalidatie. Allereerst was dat zo, omdat hij de nacht van maandag op zondag voor het grootste deel op het toilet doorbracht. Hij probeerde maandagmorgen nog wel de fysiotherapie, maar die werd al snel afgeblazen en ook de rest van de afspraken werden gecanceld deze dag.

Dinsdag was hij gelukkig weer fit genoeg om zijn programma te volgen, want dinsdag was ook de laatste dag deze week dat hij in Beatrixoord zou zijn. Woensdag ging Manlief namelijk voor drie dagen naar Isala Meppel voor een tweede prednisonstootkuur en een MRI.

Ik ging woensdagavond gelijk bij Manlief op bezoek nu hij zo dicht bij huis was, of ik nu een uur naar Haren moet rijden of een minuut of tien naar Meppel. 

Ik was nog voor half zeven bij Manlief en de tijd vloog voorbij, op een gegeven moment keek ik op mijn horloge en toen was het al na achten, terwijl het bezoekuur tot acht uur duurt, tijd om naar huis te gaan dus. Wat mij wel opviel tijdens dit bezoek was dat Manlief al wat hyper werd van de grote dosis prednison die hij had gekregen.

Dat hij hyper was, bleek de volgende avond wel toen Manlief belde, hij had de voorgaande nacht amper een oog dichtgedaan. Dat beloofde nog wat, want vrijdag mocht hij vanuit Meppel een lang weekend naar huis.

Dat naar huis gaan is trouwens ook nog een raar verhaal. Omdat Manlief een een goedkeuring voor taxivervoer heeft van Haren naar huis en vice versa zou hij eerst met ziekenvervoer terug moeten naar Haren om vervolgens met het taxivervoer vanuit Haren weer naar huis te gaan. een reis van twee keer een uur terwijl het vanuit Meppel een minuut of tien naar huis is. Ik haalde hem dus maar op.

Het werd een heerlijk weekendje thuis, voor Manlief omdat hij even geen patiënt was, al voelt hij zich in Beatrixoord echt gezien als mens, er zijn toch elke keer dingen die erop wijzen dat je een patiënt bent. En voor ons was het ook heerlijk om Manlief thuis te hebben. Als ik iets bedacht dan kon ik dat gelijk tegen hem zeggen, we konden samen vreselijk vals meezingen met een liedje op tv, we konden elkaar weer eens flink in de maling nemen met zijn vieren, het was weer even gewoon gewoon.

Vanavond werd Manlief weer opgehaald door de taxi, terug naar Beatrixoord. Wel even slikken na dit heerlijke weekend, maar het is echt nog wel nodig, hoe goed hij ook vooruit is gegaan de afgelopen weken, hier thuis blijkt dat er nog wel een klein schepje bovenop kan. Hij moet dus weer aan het werk komende week....

52.479 Dino-deken

Ondertussen gaan de werkzaamheden aan mijn dino-deken rustig door. Het was de bedoeling dat de deken 90 x 120 cm zou worden, maar het middenblok dat ik gemaakt heb is een meter, ik ga de deken dus vergroten naar het formaat 120 x 150 meter.

Natuurlijk maakte ik het mezelf weer moeilijker dan nodig, want ik wilde de randen om de deken te vergroten maken van kleine reepjes (scraps). Dat betekende eerst snijden en dan weer aan elkaar naaien, daar was ik wel even zoet mee....

Na verloop van tijd had ik vier stroken af en toen moest er gestreken worden.....

Dit deed ik allemaal als voorbereiding deze week. Ik ben vergeten om een foto te maken van de top, dus daar moeten jullie nog even op wachten tot ik klaar ben met doorquilten. Het afmaken van de top deed ik, zodat ik vandaag in Nieuw-Buinen kon gaan beginnen met doorquilten. 

Omdat Manlief dit weekend thuis is, gingen Dochterlief en ik pas rond twaalf uur weg, we gingen dus voor een middagje dekens maken in plaats van voor een dag. Dochterlief ging aan de slag met textielverf en ik begon met doorstikken. 

En terwijl er hard gewerkt werd, hadden we de grootste lol. Er wisselde koffie van eigenaar, er verdwenen naalden en ze kwamen weer tevoorschijn, er werd roze taart gegeten omdat het mooi weer was en er werd vooral heel veel gelachen met elkaar..... Met een brede lach stapten Dochterlief en ik weer in de auto naar huis. Op naar Manlief!!!!

 

Weekendje Zandvoort

Wat hadden Dochterlief en ik een heerlijk weekendje in Zandvoort. Vrijdagavond maakten we nog even rondje over de boulevard voor we redelijk op tijd naar bed gingen.

Zaterdag na het wandelen hadden we gezorgd voor een flinke "borrelplank" om bij te komen van de inspanning en na een goede douche en het behandelen van onze blaren, ja ook ik had er een paar, gingen we er lekker voor zitten.

Na het vroege opstaan en de lange wandeldag maakten we het niet te laat, we gingen op tijd naar bed.

Ondanks dat de klok een uur vooruit was gezet, was ik redelijk op tijd weer wakker. In de verte hoorde ik de speakers van het circuit, waar vandaag gefietst en hard gelopen werd. Dochterlief lag nog te slapen, maar net toen ik bedacht dat ik wel even broodjes kon gaan halen bij de supermarkt in het centrum kwam ze de trap aflopen. Ze gaf nog een extra bestelling door en toen ging ik even uitwaaien. Nou dat uitwaaien kon ik letterlijk nemen, de wind was behoorlijk krachtig en dat leverde flink wapperende haren op.

Eenmaal weer terug in het huisje namen we de tijd voor een uitgebreid ontbijt en daarna gingen we allebei weer even in de relaxstand.

Omdat het er buiten toch wel erg lekker uitzag, besloten we om nog even een rondje Zandvoort te lopen. In eerste instantie wilden we over het strand gaan, maar daar liepen de hardlopers in grote getale hun ding te doen, we bleven dus toch maar op de boulevard.

In het centrum was het een drukte van belang, net als gister tijdens de wandeltocht. We keken even rond of we ergens op een terrasje een plekje konden vinden, maar jammer genoeg zat alles vol. Via de boulevard gingen we weer terug naar ons huisje, maar niet voor er een portie kibbeling was verorberd.

De rest van de middag zaten we in het huisje. In eerste instantie deden we ieder ons eigen ding, maar langzaam maar zeker raakten we in gesprek en uiteindelijk hebben we heerlijk gekletst over serieuze en minder serieuze dingen en hebben we heerlijk gelachen samen.

Vanmorgen reden we weer naar huis, heerlijk uitgewaaid en trots op onze wandelprestatie.

Revalidatieverslag, deel 4

En dan is het alweer tijd voor het vierde deel van het revalidatieverslag. De weken vliegen voorbij en wat gaat Manlief hard vooruit.

Afgelopen maandag mocht ik een middagje met hem meelopen. Het was een retestrakke planning, maar toen ik vanuit mijn werk vandaan de parkeerplaats van Beatrixoord opreed, belde Manlief mij met de mededeling dat hij in de centrale hal op mij stond te wachten, zodat we gelijk door konden naar de fysiotherapie. Na een snelle kus racete hij in zijn rolstoel voor mij uit naar de juiste afdeling en na slechts twee minuten stonden er twee fysiotherapeuten voor onze neus.

Eerst werd er door Manlief geoefend met opstaan. Vanaf een bank moest hij rechtop achter de rollator gaan staan en daarbij werd de bank elke keer een stukje lager gezet, zodat het steeds wat moeilijker werd. Toen hij dat een paar keer geoefend had, was het tijd om een stukje te lopen achter de rollator. En deze keer geen rollator met hoge armsteunen meer, maar een met handvatten op "normale" hoogte. En wat zag ik al een enorm verschil met het filmpje dat de Wandelkerel twee weken geleden stuurde.....

Na de fysio konden we direct door naar een seksuoloog. Daar hadden we een leuk gesprek, maar dat heeft verder geen vervolg nodig. Na dertien hebben wij onze weg wel gevonden, maar ik kan mij wel voorstellen dat ik dertien jaar geleden graag met een seksuoloog in gesprek was gegaan.

Vervolgens wachtte ons de ergotherapie. Daar liet Manlief zien dat hij staande aan het aanrecht koffie kan zetten, iets wat hij al zeker elf jaar lang thuis niet meer gedaan heeft, daar zit hij er altij bij. Ook demonstreerde hij hoe hij langs het aanrecht kan lopen. Echt wat een vorderingen heeft hij gemaakt.

Eenmaal weer terug op de afdeling was het ook nog even tijd voor looptraining en daarna was de koek op, Manlief ging lekker in zijn bed liggen. Ik schoof bij hem aan en we kletsten nog even lekker bij voor ik weer naar huis ging. Fijn om even met zijn tweeën te zijn.

De rest van de week stond er niets bijzonders op het programma, geen overleg met zijn zorgverleners, geen gesprekken en geen bijzondere therapieën. Ook wel eens lekker voor Manlief. Dit weekend is hij in Beatrixoord gebleven, volgende week wordt een drukke week maar niet op het gebeid van revalidatie, maar daarover volgende week weer meer.

De 30 van Zandvoort

Vanmorgen moesten Dochterlief en ik vroeg uit de veren, we gingen op pad voor De 30 van Zandvoort, aangevuld met een rondje circuit vooraf. Nu vertrokken we niet vanuit huis, want dan zouden we met het OV niet op tijd kunnen zijn en met de auto twee terugrijden an een wandeling 35 kilometer vond ik ook geen goed idee. We hadden dus een huisje gehuurd bij Center Parcs. Dat scheelde deze ochtend toch zeker twee uur, al stond de wekker alsnog heel vroeg, namelijk op half zes.

Om half zeven stonden we bij de voetgangersuitgang van het park om Martin op te wachten, die nog vroeger was opgestaan en met auto en trein de reis naar Zandvoort had gemaakt. Met zijn drieën liepen we naar het circuit, waar we nog een paar minuten moesten wachten voor we van start konden. Er was wat verwarring, want de startklok liep vast, maar het was echt zeven uur toen we werden losgelaten op het circuit.

We werden net voor de Kumhobocht het circuit opgestuurd en met de Arie Luyendijkbocht daar direct achteraan was er best wat hoogteverschil in de baan. Dat betekende ook dat we sowieso scheef liepen en dat gaf best een grappig effect. We besloten om even helemaal naar boven te gaan in de bocht, wat nog echt niet meeviel en helaas liep het bovenin ook helemaal scheef. Gelukkig kwam na de Arie Luyendijkbocht de startgrid en daar is het helmaal vlak, dat loopt toch een stuk makkelijker......

Op sommige stukken van het circuit liepen we vol in de zon en op andere stukken liepen we, door de hoge bochten, nog in de schaduw. Na een krap uur waren hadden we het rondje erop zitten en verlieten we het circuit weer. Dochterlief en ik maakten nog even een klein uitstapje naar de toiletten voor we het terrein van het circuit verlieten. We waren weer terug bij Martin voor de wandelaars van de 30 kilometer van start gingen, we gingen dus voor de meute uit.

Bij het strand was de keuze direct het strand op of eerst nog een stuk over de boulevard. Martin gaf de keuze aan Dochterlief en zij koos voor de optie direct het strand op. Op het strand konden we prima lopen nadat we door het mulle zand gestrompeld waren. Er waren wel veel flinke geulen waar we af en toe overheen moesten springen, maar al met al was het strand prima te doen.

We haalden een stempel bij de post halverwege het strand, maar we besloten om hier niet te stoppen, we zouden het strand helemaal aflopen en dan daar een bakkie doen.

Toen we bijna bij de stempelpost aan het einde van het strand waren, gaf Dochterlief aan dat ze last had van haar hiel. Deze was al afgetaped, maar toch gaf hij nu klachten. Tijdens de rust moest ik ook mijn afplaktalenten weer laten zien. Jammer genoeg was de fixomull gaan schuiven en dubbel gaan zitten, dus er was inderdaad sprake van irritatie. Het lijkt erop dat fixomull bij haar niet goed blijft zitten, maar ik had nu niets anders bij me om te plakken. Met wat noodgrepen plakte ik de hiel opnieuw af (met fixomull), nu maar hopen dat het goed genoeg blijft zitten de rest van de tocht. En we zullen op zoek meten naar iets anders voor haar om mee te plakken, want dit is niet de eerste keer dat de fixomull niet goed blijft zitten bij haar.

Bij deze stempelpost stonden een aantal kunststof zeedieren op het strand, daar moesten we nog even gek doen voor we verder gingen....

We verlieten het strand en na een stuk langs de weg te hebben gelopen gingen we de duinen in. Vorig jaar heb ik dit stuk niet gelopen, omdat toen de route was gewijzigd in verband met de nattigheid, voor mij was dit dus ook een nieuw stuk. Maar wat prachtig was het daar, flink klimmen en dalen, maar zo genieten!!! Ik was zelfs zo aan het genieten dat ik amper foto's heb gemaakt.

Eenmaal bij Duin en Kruidberg was het tijd voor en sanitaire stop voor Dochterlief en mij en natuurlijk voor nog een bakkie en korte pauze.

Nadat we Duin en Kruidberg hadden verlaten, gingen we op naar het Witte Huis. Daartussen zat nog een stempelpost bij Caprera, maar we wilden daar niet rusten, want dat was maar 4 kilometer lopen van Duin en Kruidberg. Natuurlijk moesten Dochterlief en ik wel weer een sanitaire stop maken daar, maar gelukkgi was de rij erg kort, dus we konden snel weer verder. 

We waren net Caprera voorbij toen er app-verkeer was met Aike en Carola. Zij liepen vandaag de 20 kilometer en het leek erop dat er een ontmoeting mogelijk was bij het Witte Huis. Even later kregen we het bericht dat Aike en Carola een tafel voor vijf hadden op het terras, kijk dat was goed nieuws....

Toen we aankwamen bij het Witte Huis zagen we Aike en Carola al op het terras zitten en even later schoven we gezellig bij hen aan. Na een drankje gingen we met zijn vijven verder, we waren nog lang niet uitgepraat.

Martin had 's ochtends al gezegd dat hij de uitkijktoren wilde beklimmen, maar voor het zover was, namen Carola en hij het run 'an, het ging Aike, Dochterlief en mijzelf net iets te hard, dus wij liepen er op ons eigen tempo achteraan.

Nog even met zijn vijven op de foto op de uitkijktoren.....

Vanaf de uitkijktoren waren het echt nog de laatste loodjes naar de finish. Ook nu liepen Martin en Carola weer van ons weg. Dochterlief probeerde nog even om ze bij te houden, maar ze moest ze even later toch laten gaan.

Bij de finish gingen we weer uit elkaar. Martin ging snel naar het station om de trein te halen, Aike en Carola willen nog een cache loggen en Dochterlief en ik gingen terug naar ons huisje.

Al met al hebben we vandaag net geen 40 kilometer gelopen. Een mooi trainingsrondje op weg naar de 4Daagse dus en wat hebben we genoten van het gezelschap, het weer en de omgeving.