Vanmorgen om half 6 ging de wekker en toen die ging stapte ik direct uit bed. Mams draaide zich nog even om, zij mocht nog even blijven liggen. Om 6 uur verliet ik de hotelkamer en tien minuten later stond ik in de tent, waar Geert Jan en Carola al op mij stonden te wachten. Na de corona-editie van 2021 en de nog enigszins aangepaste versie van 2022, was er nu weer een ouderwetse gezamenlijke start en een ouderwetste gezamenlijke afsluitende maaltijd.
De ouderwetse gezamenlijke start houdt in dat iedereen het Grönnens laid uit volle borst meezingt. Pas daarna worden de startbewijzen gescand en de raaisbewiezen (deelnamekaarten) uitgedeeld.
We sloten rustig aan in de rij om te kunnen starten en na even wachten stapten we het donker in om een ommetje te gaan maken van zo'n 40 km. Voor het eerst in de geschiedenis van de Tocht om de Noord verlieten we Nederland, vandaag bezochten we Duitsland in het kader van de Gastfreundschaft.
Helaas werden we vandaag niet getrakteerd op een spectaculaire zonsopkomst, in eerste instantie was het nog flink bewolkt. Gelukkig trok de bewolking vrij snel weg, zodat we nog wel konden genieten van de laagstaande ochtendzon.
We hadden het tempo er best in en mede omdat we meer dan genoeg hadden om bij te kletsen, waren we zomaar bij de eerste rust op 10 km. Hier genoten we van een bakkie en hoewel het heerlijk rook vanwege de wafels die gebakken werden, lieten we deze versnapering aan ons voorbij gaan. Geert Jan en Carola moesten in eerste instantie staand genieten van de rust, omdat alle zitplaatsen bezet waren. Ik moest even geduld hebben, omdat het theewater even op zich liet wachten, maar gelukkig kwamen er zitplekken vrij toen ik met mijn bakkie Geert Jan en Carola bereikte. Zo konden we toch nog even zitten.
Voor we verder gingen, besloot ik even in de rij te gaan staan voor Dixies, ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik anders binnen tien minuten alsnog naar het toilet moet. Mijn wandelmaatjes liepen door, het Landwirtschafts-Museum in. Toen ik na mijn toiletbezoek een rondje door het museum liep, was ik ze kwijt. Carola had de gewone toiletten gevonden en maakte daar dankbaar gebruik van. Logisch, als je kan kiezen tussen een Dixie en een gewoon toilet is de keuze niet zo moeilijk.
We verlieten het Museum (Duits, dus met een hoofdletter) en liepen verder door Rhede. Na slechts een paar honderd meter kwamen we in de St. Nikolaus Kirche. Een mooie kerk waar tot mijn grote geluk een mogelijkheid was om een echt kaarsje aan te steken. En terwijl Geert Jan en Carola richting uitgang liepen, maakte ik een ommetje richting de kaarsjes. Ik stak hem aan met de gedachte dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn, omdat ik zoveel mooie mensen in mijn leven heb in goede en in slechte tijden.
Na het verlaten van de kerk hadden we even de digitale route nodig om de weg te vinden, er miste ergens een pijl (er waren gelukkig al mensen die dit doorgaven aan de organisatie). Achter de kerk was de splitsing tussen de 25 en de 40 km en wij namen dus de pijl richting de 40 km-route.
Het vervolg van de route bracht veel afwisseling. In eerste instantie langs de doorgaande weg en veelal over asfalt. Al ging dat asfalt wel langzaamaan over van bebouwde kom naar landelijk gebied. Van het nog gesloten, en daardoor troosteloos ogende, winkelgebied van Rhede naar een door bomen omzoomd landweggetje en vervolgens naar landbouwgebied waar druk gerooid werd. En dat binnen een afstand van 3 km.
Na zo'n 5 km verlieten we het asfalt. We werden een parkeerplaats opgestuurd en kwamen langs een kiosk, waar een bandje speelde, waar diverse oude trekkers en landbouwwerktuigen stonden en waar de koffie, thee en een koekje klaar stond. Hoewel het er zeer gezellig uitzag, besloten we om toch maar door te lopen, het was nog maar een uurtje geleden dat we gezeten hadden.
De parkeerplaats en de kiosk bleken bij een zwemplas te horen en al snel liepen we door het mulle zand te ploeteren. Geert Jan wilde wel zwemmen, of eigenlijk wilde hij Carola en mij laten zwemmen, maar we sloegen dat aanbod vriendelijk doch beleefd af......😂
Na de zwemplas volgden de duinen. Ja echt, geen zee te bekennen, maar we liepen toch echt door een gebied dat veel weg had van een duinlandschap. En na een flinke klim, bleek op de "top" van een duin ook nog een Christusbeeld te staan. Heel bijzonder, als zo'n beeld eigenlijk vanuit het niets opdoemt.
Na nog een paar slingers bereikten we de tweede stempelpost in de Heimathof in Aschendorf. Vlak voor de Heimathof werden we verwelkomd door een mini-draaiorgel. Al vermoed ik dat dat instrument officieel een andere naam heeft. Omdat we er ondertussen alweer 10 km op hadden zitten, was dit een mooie gelegenheid om weer even te gaan zitten en te genieten van een natje en een droogje.
Ook in de Heimathof speelde een band, al vonden wij het wel jammer dat de band alleen maar "Nederlandstalig" speelde, waarom geen leuke Duitse meezingband, we waren tenslotte niet in Nederland. Niet dat de band niet goed speelde, daar ging het ons absoluut niet om......
In de Heimathof hebben we zeker een half uur gezeten, even op ons gemak wat eten en drinken, en vooral simpelweg mensen kijken. Na dat half uur waren we weer helemaal klaar voor het vervolg van de Tocht.
Vanuit de Heimathof ging het door Papenburg naar Gut Altenkamp, waar een tentoonstelling was over dieren in de kunst. We volgden de voor ons verzorgde route, de tentoonstelling viel ons wat tegen, we genoten meer van de oude muurschilderingen die grotendeels weer in oude luister waren hersteld, al zag je er nog wel oudere of nieuwere (dat werd ons niet helemaal duidelijk) afbeeldingen doorheen.
Bij het verlaten van Gut Altenkamp kregen we een hele! komkommer aangeboden. Geert Jan, die als eerste naar buiten liep, pakte de komkommer min of meer blind aan, je krijgt tenslotte iets aangeboden. Carola, die Geert Jan volgde, was voorbereid en bedankte vriendelijk voor de komkommer met de mededeling dat haar tas te klein was. Ik volgde Carola op de hielen en kreeg ook haar komkommer in mijn handen gedrukt met de mededeling dat die wel in mijn tas paste. Tja, daar stonden Geert Jan en ik dus. En Carola maar lachen.........
Na Gut Altenkamp volgde een taai stuk van de route. Ten eerste omdat de afstand tot de volgende rust zo'n 13 km was en na 20 km lopen, is dat best een leuk stukje. Ten tweede was het een taai stuk, omdat na zo'n 5 km, dus met nog zo'n 13 km te gaan, er lange, rechte stukken weg volgden en ten slotte werd het voor ons taai, omdat na de samenkomst met de 25 km-lopers de snelheid van het peloton daalde. En voor ik allerlei commentaar krijg, ik heb alle respect en waardering voor de 25 km-lopers, ik weet dondersgoed dat het niet uitmaakt welke afstandje loopt, als je maar loopt. Maar ik weet ook dat het niet meevalt om je tempo aan te passen aan anderen, zeker niet als je al zo'n 30 km in de benen hebt.
Maar om bij de route te blijven, het eerste stuk na Gut Altenkamp ging over het fietspad langs het Dortmund-Ems-Kanal en langs de daarin liggende sluizen, een prachtig stukje om te lopen. Net voor we het fietspad verlieten, was er een rustpost met een verrassende toegang. We lieten overigens de rustpost voor wat hij was, want Geert Jan en ik hadden ondertussen hoge nood en op de routebeschrijving was te zien dat er bij de vlakbij gelegen Segelflugverrein een toiletvoorziening was.
Helaas hebben we die toiletvoorziening nooit gevonden, zodat we noodgedwongen (letterlijk en figuurlijk) onze toevlucht namen tot een groen toilet.
Verlost van onze hoge nood, liepen we opgelucht weer verder. Gelukkig werden de lange recht wegen nog wel onderbroken door een muziektent en een fouragetent. Het venijn richting de laatste stempost zat hem ook nu weer in de staart, we bereikten Neurhede via een hobbelig en bobbelig graspad. Maar eenmaal daar, konden we weer even met de voetjes van de vloer, wat een genot.
Op de rust in Neurhede troffen we Hilly, maar zij ging met haar gezelschap al snel weer verder, haar rust zat erop. Wij namen het er weer even van en net voor we verder gingen, wist Carola weer een normaal toilet te regelen. Dat bleek ook gelijk ons geluk, want terwijl Carola het toilet bezocht en Geert Jan nog even snel zijn fles met water vulde, brak er een beste bui los. En omdat we nog bui de rustpost waren konden we nog even schuilen.
Toen het zo goed als droog was, gingen we op pad voor de laatste 6 km. We slingerden nog zo'n 2 km door Duitsland voor we de grens weer overstaken, Nederland weer in. Gelijk na de grens liepen we het Bourtangerveld in en dat bracht ons direct op een prachtig pad door een prachtig gebied. We liepen de nodige kilometers over een bospad, heerlijk na al die taaie kilometers rechte asfaltwegen in Duitsland.
Vlak voor Bourtange was er nog het nodige vertier, al was een deel van het vertier ook enigszins luguber.....
Via een van de kenmerkende rode bruggen liepen we de vesting Bourtange binnen. Maar nog voor we het marktplein bereikten, braken de hemelsluizen weer open, weer een korte maat hevige regenbui. We schuilden even onder een parasol op een terras voor we weer verder gingen.
Binnen de vesting was er veel moeite gedaan om de wandelaars te vermaken, maar door de hevige regenbui vielen de activiteiten tijdens ons verblijf, wederom letterlijk en figuurlijk, in het water.
Toen het zo goed als droog was, liepen we snel verder naar de finish.
In de tent zaten Albert, Liana, Wandelmams, Hilly en Piet op ons te wachten, zij hadden genoten van de 25 km-route. Na een gezellig samenzijn gingen we allemaal naar ons eigen nachtverblijf. Voor Mams en mij was dat in de vesting en ook Carola ging op de fiets nog even de vesting in.
Vlak voor de hoofdpoort stonden schutters op de wallen om hun kunstje te vertonen. Terwijl we daar naar stonden te kijken, kwamen Ate en Katja de vesting uit, zij hadden de wandeling van vandaag ook bijna afgerond. Samen keken we nog even naar de verrichten van de schutters.
Ate en Katja vervolgden hun weg naar de finish, terwijl Mams en ik richting de vesting wandelden, waar Carola ondertussen al was gearriveerd op de fiets. In de tent hadden we al een kop soep gegeten, maar Mams en ik hadden nog wel zin in iets te eten. Toen we het marktplein opliepen, zagen we een viskraam staan en de kibbeling lokte ons.
Terwijl we stonden te wachten op de kibbeling, kwamen er vijf schutters het marktplein oplopen en ter plekke lieten zij hun kunsten zien. En zo kreeg ik alsnog het nodige mee van de activiteiten in de vesting, want ondertussen scheen de zon volop.
Nadat we de kibbeling hadden opgegeten, gingen Mams en ik naar de hotelkamer. Toen ik onder de douche stond, brak er een flinke onweersbui door. Wij waren gelukkig veilig binnen en we hoopten dat dat ook gold voor alle andere deelnemers. Na de warme douche genoten we van een drankje en nadat we alles hadden gereorganiseerd en ingepakt voor morgen was het bedtijd. Op naar nog een dag buiten spelen!!!
