Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 28 oktober 2012

52.25 Ehhhh, mam......

Tja, dan heb je zo'n leuk nieuw speeltje en dan hebben de schatjes ineens ideeën en wensen te over voor een nieuw shirt.

En dus heb ik vanmiddag maar weer een uur of 2 besteed aan het maken, snijden en bevestigen van een afbeelding op twee shirts.

Eén voor meneertje:

En één voor mevrouwtje:

En allebei vonden ze het eindresultaat zeer geslaagd. Ik ook, maar ik hoop komende week weer met naald en draad in de weer te kunnen.

donderdag 25 oktober 2012

Schrik

We zaten met zijn vieren in de kamer, toen we werden opgeschrikt door een harde boem. Het duurde even voor we door hadden wat er was gebeurd. En we werden op het goede spoor gezet door het poezenbeest. Zij zat ineens voor het raam te kwijlen.

Toen de schatjes door het raam keken, bleek dat er een vogel tegen het raam was gevlogen. Verdwaasd lag het beest op de grond. Het duurde even voor we doorhadden wat voor vogel het was. Maar toen zochten we met spoed een fototoestel. Mijn telefoon lag binnen handbereik en dit is het resultaat!







Net toen ik voorzichtig naar buiten wilde gaan, kwam de vogel bij zinnen en vloog weg.

En wij vragen ons af welke roofvogel het is. Wij denken een valk.

maandag 22 oktober 2012

52.24 Nieuw speeltje

Al sinds manlief in maart definitief thuiskwam zijn we aan het sparen gegaan. Want via via was ik achter het bestaan van dit speeltje gekomen. Welk speeltje??? Nou dit....


En wat dit nou is??? Een Silhouette Cameo. Een apparaat dat is ontworpen voor scrappers. En voor ik mij toelegde op het quilten, op textiel, was ik een scrapper. Hoewel ik toen eigenlijk niet wist dat ik een scrapper was. Want al lang voor dit fenomeen ons kikkerlandje bereikte, plakte ik in mijn fotoalbums al bonnetjes en entreekaartjes. Maar ook grassprietjes en hoopjes zand en ik had zelfs het lef om foto's te verknippen of te snijden. Dat ik deed ik al toen het afdrukken van foto's nog kapitalen kostte. Tot ergernis van mijn lieve paps en mams. Maar toen de term scrappen zijn intrede deed in Nederland, kon ik laten zien dat ik niet gek was, maar gewoon enorm creatief...

Maar de mogelijkheden die het papier mij boodt waren nog niet helemaal wat ik zocht. En al doende vond ik het quilten. En het grootste gebrek, het gebrek aan tijd, dwong mij om een keuze te maken. En de keus viel op quilten. Ook omdat ik met het quilten meer kon betekenen voor anderen. Maar ik bleef het scrappen natuurlijk wel volgen. En zo kwam ik in aanraking met de Cameo. Eigenlijk is de Cameo niets anders dan een printer. Maar dan met een mesje in plaats van inkt. En met dat mesje kun je papier in alle mogelijke vormen snijden. En duurde maar even voor er iemand ontdekte dat je ook andere dingen kunt snijden met de Cameo. En toen was mijn interesse gewekt. Want er kan ook heat-transfer gesneden worden. En heat-transfer kun je met behulp van een strijkijzer of hittepers weer op een t-shirt bevestigen. En dat vind ik leuk.

En een pssoje terug hadden we genoeg gespaard en hebben we dit leuke speeltje kunnen aanschaffen. en nu roepen het zoon- en dochterlief regelmatig dat ze ....... op een shirtje willen. En ik heb dus al diverse shirtjes voorzien van een printje.








En de schatjes vinden het geweldig. Zij hebben alweer een aantal nieuwe bestellingen geplaatst. dus ik moet hard op zoek naar geschikte shirtjes om te kunnen bedrukken.

zaterdag 20 oktober 2012

Kleurentocht SWOS, IJhorst

Na het volbrengen van de monstertocht over "de Dijk" hadden Wandelmams en ik even genoeg van het wandelen. Gelukkig duurde deze periode niet al te lang en zo vonden we het vandaag wel weer tijd worden voor een wandeling. En zo stond ik vanmorgen bij om 8 uur bij Wandelmams voor de deur. We werden uitgezwaaid door paps en vol goede zin vetrokken we richting IJhorst voor wat, wij hoopten, een echte SWOS-tocht zou worden.

En wat een echte SWOS-tocht inhoudt voor ons? Onbekende plekjes op bekend terrein, wandelen over paden die geen paden zijn, blubber aan onze schoenen, een perfect gepijlde route en prachtige natuur. Aan de startlocatie kon het niet liggen, camping de Vossenburcht ligt in het bos. En we werden niet teleurgesteld.

Het eerste stukje liepen we over de camping. Ik was vergeten om goede batterijen in mijn GPS te doen. De oplaadbare batterijen hebben na 3 jaar intensief gebruik het leven gegeven en de reservebatterijen bleken al leeg te zijn. Gelukkig had Wandelmams wel nieuwe batterijen in haar GPS, maar de wandelroutine waren we even kwijt, dus pas nadat we op weg waren, ging het apparaat aan. En in het bos kost het iets meer moeite om de satelietten te vinden, dus helemaal accuraat zou de GPS vandaag niet zijn.

Na het verlaten van de camping kwamen we inderdaad in het bos terecht. Wandelmams en ik besloten om van vandaag een paddestoelendag te maken. Oftewel we wilden zoveel mogelijk paddestoelen spotten. Het eerste stuk zagen we er nog niet zoveel, nou eigenlijk geen één. En na een stuk bos kwamen we op asfalt terecht en in de berm daar stonden ook geen paddestoelen. gelukkig werd het gemis aan paddestoelen goed gemaakt door het uitzicht over de landerijen en het kronkelende riviertje "de Reest" waar we dan ook foto's van maakten.





Het asfalt bracht ons richting het dorpje de Wijk, maar voor we het dorp echt binnen zouden lopen werden we een zandpad opgestuurd. En dat zandpad eindigde bij de afrastering van een weiland. Gelukkig was er een overstap gemaakt, zodat we in hetweiland terecht kwamen via een provosorisch trapje. Na het oversteken van het weiland kwamen we via een zoorgelijke overstap op een echt SWOS-pad. En wat wij bedoelen met een echt SWOS-pad? Gelukkig hebben we de foto's nog!!! Na het bedwingen van dit paadje passeerden we, zoals tijdens elke wandeltocht, een kerkhof. En ook dat vind ik één van de charmes van de wandeltochten. Tijdens het wandelen heb je veel tijd om na te denken en stil te staan (niet letterlijk) bij het leven. En eigenlijk vinden Wandelmams en ik een tocht niet compleet als we niet langs een kerkhof zijn gewandeld.




Na het kerkhof kwamen we terecht op de landgoederenwandeling de Wijk. En dat pad bracht ons bij landgoed Dickninge. In mijn middelbare schooltijd moest ik hier verplicht op excursie. Ik weet niet eens meer wat wij moesten onderzoeken, maar omdat wij pubers waren werd er flink gescholden en gemopperd. Maar ik wist na die tijd het wel zo regelen dat ik 2 weken later met paps, mams en mijn zusjes daar op zondagmiddag een wandeling maakte. Want ik vond het wel leuk, maar ja, dat kon ik natuurlijk niet toegeven tegenover mijn klasgenoten. Excursies zijn tenslotte sowieso stom op die leeftijd. Zeker als je klasgenoten dat vinden!!!!

Net voor we Dickinige bereikten vonden we de eerste paddestoelen. En tot mijn grote vreugde waren het de enige echt paddestoelen. Je weet wel, die rode-met-witte-stippen. En tot onze grote vreugde was ook kabouter Spillebeen aanwezig. Dus kom nu niet meer aan met het verhaal dat kabouters niet bestaan...




Op Dickninige liepen we weer langs de Reest. Het blijft een prachtig riviertje en zeker op Dickninge, waar prachtige bomen op de oever staan. En deze bomen lieten zien waarom deze tocht Kleurentocht heet, want de bladeren waren herfstachtig verkleurd en ook de bramen rijpten langzaam. Maar nu waren ze nog prachtig rood. Wndelmams en ik "verdeden" hier dan ook veel tijd om foto's te maken.






Na het verlaten van Dickninge kamen we al snel bij de eerste rust. Het vergulde ros in Halfweg op zo'n 8,5 km. Daar namen we een bakkie en daarna liepen we weer verder. het zonnetje was gaan schijnen en de shirts met lange mouw hadden we al uit gedaan, want de temperatuur liep behoorlijk op. Er waren zelfs wandelaars die in korte broek liepen. De route bracht ons naar een gebied dat wij "het Kikkerpadtie" noemen. Geen idee of het echt zo heet, maar vele jaren terug deden Wabdelmams en ik aan hardlopen. Met een groep gelijkgestemde zielen uit de omgeving, gingen we elke zaterdagmorgen op pad op verschillende locaties in de omgeving. Dit stukje bos, tegen de "zwarte dennen" in Staphorst aan, noemden wij "het Kikkerpadtie". En dus liepen wij, al herinneringen ophalend, langs het vennetje en door de prachtige omgeving.






Druk kletsend over al die oude herinneringen bereikten we het gebied rond bosvijver. En al druk kletsend liepen we bijna verkeerd. Gelukkig werden we gecorrigeerd door 2 heren die al verkeerd waren gelopen. Het venijn zat hem in de Y-splitsing. Wij namen de rechtertak, terwijl we de linkertak moesten nemen. De pijlen zaten echter uiterst links en daar kon men dus makkelijk langs kijken. Op de routebeschrijving stond dit duielijk aangegeven, maar de meeste wandelaars lopen op de pijlen en niet op de routebeschrijving.  Misschien een klein aandachtspuntje voor de organisatie, een paar extra pijlen in de goede richting kan op zo'n punt geen kwaad. Maar wij werden gered door deze ridders en gevieren liepen we verder. De heren waren vol lof over de vorige tocht van de SWOS. Deze hadden wij laten lopen, omdat deze een week na de Dijk was en onze voeten toen nog niet toe waren aan een een wandeling. En ook de Dijk leverde weer gesprekstof op. En voor we het wisten bereikten we de volgende rust, gelegen aan de bosvijver.

Hier kregen wandelmams en ik te horen dat we eigenlijk niet mochten gaan zitten. Er staat tenslotte op onze shirts: "Laat mij maar lopen!" Maar toen wij vertelden dat we dat ook zeker weer gingen doen, lopen, werd deze rust ons toch gegund. Na een bakkie van de organisatie en een happie van onszelf, bezochten we nog even het toilet en toen konden we weer vol goede moed verder. En het we verlieten de bosvijver om bij de "oude vijver" uit te komen. En het water van de nieuwe vijver, dat ons al heel vaak vertier heeft gebracht, blijkt toch ook weer een minder leuke geschiedenis te hebben.




Ik bekeek de oude vijver nog eens met andere ogen en vergat dus te letten op waar ik mijn voeten neer zette. En toen stak dus net die verrekte boomwortel over. Boem, lag ik. Zere knie en verzwikte enkel. Maar het viel mee, dus even later liep ik weer, gezellig kletsend met Wandelmams en een dame uit Friesland, door het Staphorsterbos. En eindelijk kwamen er nu paddestolen op ons pad. En veel ook. En dus namen we weer de tijd om foto's te maken. Diverse wandelaars liepen ons hoofdschuddend voorbij. Er wordt altijd gezegd dat wandelen geen competitie-element kent, maar ik vraag mij regelmatig af of dat ook geldt voor de individuele wandelaar. Want als ze toch een andere wandelaar kunnen inhalen... Maar nu de paddestoelen!!!










En terwijl ik opging in het fotograferen van de paddestoelen, maakte Wandelmams stiekem een foto van mij. Nou ja, van mij, het ging om mijn tas, zei ze.... Volgens mij heeft ze dan al veel mogelijkheden laten liggen om een echt goede foto van mijn tas te maken, maar ik geloof haar natuurlijk op haar woord.


We naderden IJhorst weer en via het Carstenbos en langs camping de Witte Bergen kwamen we weer bij de Vossenburcht. Ook nu staken we camping weer over. De bezoekers die er waren, waren grotendeels bezig om hun verblijf weer winterklaar te maken. En Wandelmams en ik kinden weer 25 km bijschrijven in onze wandelboekjes. Het was weer een prachtige SWOS-tocht en zelfs het weer was prima geregeld.




donderdag 18 oktober 2012

Sunset

Soms doe je dingen niet mogen:

- Dubbel parkeren
- Of even snel een boodschap doen zonder parkeerkaartje te halen
- Fietsen zonder licht
- Een klein leugentje om jezelf iets minder "slecht" te maken
- Of je kinderen gebruiken om ergens onderuit te komen
- Boos worden, terwijl je weet dat de ander er niets aan kan doen
- Te hard rijden
- Een rekening te laat betalen
- Of je telefoon gebruiken tijdens het autorijden

En dat laatste heb ik gedaan vanmorgen. (Zal ik nu een boete krijgen van een oplettende agent?) Ik gebruikte mijn telefoon trouwens niet om te bellen, maar om foto's te nemen. Dit is geen excuus, ik weet dat je ook niet mag fotograferen tijdens het rijden, maar het uitzicht was te mooi. Boefje IK!!!!

Links van mij zag ik een prachtige zonsopgang. De hemel verkleurde van donkerpaars naar lichtgeel.



En rechts van mij. Rechts van mij verscheen een regenboog. Maar door de opkomende zon kreeg die regenboog een bijzondere glans. En ondertussen heeft de regenboog een bijzondere plaats in mijn hart gekregen.



Op momenten dat ik het moeilijk heb, verschijnt mijn veelkleurige vriend. En vandaag had ik het moeilijk. Ik verlang(de) naar vakantie, maar er was ook een activiteit op school. Maar die sloeg ik over, omdat ik aan mezelf en mijn gezin dacht. En dan wil dat stemmetje van binnen nog wel eens lelijk doen. En dat deed dat verrekte stemmetje vanmorgen ook. Totdat de regenboog verscheen. Toen wist ik dat ik de goede beslissing had genomen.

Je kunt tenslotte niet overal aanwezig zijn. Dank je wel, mijn vriend de Regenboog!!!!