52.23 Het enige dat zich vermenigvuldigt door te delen...

Wat het antwoord is op bovenstaande vraag???? Ik hoop dat je er achter komt door het lezen van deze blog. Vandaag was het weer tijd voor de jaarlijkse droomdekendag. En zo vertrokken Wandelmams, dochterlief en ik vanmorgen net na half negen richting Amersfoort/Vathorst waar we wederom verwacht werden in Ambiance Houtrust. Zoals elk jaar zorgt dit zalencomplex voor een compleet verzorgde dag voor alle quiltende dames. Dat betekent koffie/thee met appelgebak bij binnenkomst, een uitgebreide lunch met diverse soorten brood, kaas, vleeswaar, vis en twee rauwkostsalades en 's middags weer liters koffie en thee. Voor dochterlief was het superprettig dat er vandaag zelfs geen hockeywedstrijd was, zodat ze zonder gewetensbezwaren mee kon.

Bij binnenkomst was het al direct gezellig en aan de diverse tafels was het al een drukte van belang. Ook wij zochten een plekje om de naaimachines neer te zetten. De droomdekenstichting heeft een zwaar jaar achter de rug, want na een (veel te) kort ziekbed, overleed één van de drijvende krachten van deze organisatie, Karin Crispijn, afgelopen juli. En om haar te gedenken deed één van de deelnemende dames de oproep aan iedereen die vandaag zou komen de oproep om een vissenblok te maken. Natuurlijk konden dochterlief en ik niet achterblijven. En dus zorgden wij ook voor een vissie!!!

Vanmorgen in Amersfoort heeft dochterlief ze nog doorgestikt en daarna werden ze met hun vele, vele soortgenoten op de wand geplakt (met schilderstape). Daarna werd het tijd voor het serieuzere werk. En voor vandaag was dat de quilt van dochterlief. Daar was ze vorig jaar al aan begonnen, maar door alle perikelen rondom haar vader, was het er niet meer van gekomen om daar verder aan te werken. En daar was nu weer tijd voor. En dus hielpen Wandelmams en ik het meiske op weg. Ondertussen kreeg ze wederom een heleboel aandacht, want ook dit jaar was ze weer de jongste deelneemster. Gelukkig was er dit jaar ook nog een meisje van elf jaar, zodat de toekomst van deze stichting langzaam maar zeker steeds breder wordt.

Maar ja, kleine meisjes worden groot en het simpele recht toe, recht aan werk vindt dochterlief niet echt leuk meer, dus na de lunchpauze werd ze ingehuurd voor een ander klusje. Ze ging alle visjes van de wand halen en ontdoen van schilderstape.

Daar was ze wel een poosje zoet mee. Ondertussen schoven Wandelmams en ik aan bij één van de andere jonge deelneemsters, een meisje van een jaar of veertien. Zij was bezig met het doorrijgen van een quilt en die zag er zo vrolijk uit. Het applicatiepatroon had ze zelf getekend en alle stoffen waren giften. En zo leuk...

Ondertussen was dochterlief klaar met het eerste deel van haar klusje en begon ze aan het tweede deel. Het maken van stapeltjes van tien vissen, zodat de vissen verdeeld konden worden onder de aanwezige dames om weer nieuwe droomdekens van te maken. Uiteindelijk bleek dat er ter nagedachtenis aan Karin 172 visjes gemaakt waren. Overweldigend, emotioneel en gelijk het begin van een nieuwe traditie. Voor volgend jaar wordt er wederom een patroontje uitgezocht en is het de bedoeling dat iedereen één blok maakt. Een klein klusje met een overweldigend effect.

Langzaam maar zeker bereikte de dag zijn apotheose. Hoeveel dekentjes zouden er dit jaar ingezameld worden. Twee jaar terug waren het er zo'n 150. Vorig jaar waren het er 282 en wat zou de oogst van dit jaar zijn. De hele dag waren er een aantal dames en twee heren bezig om alle ingeleverde dekentjes te archiveren en fotograferen, zodat ze zo snel mogelijk ingevoerd kunnen worden in de administratie en dus ook zo snel mogelijk weer uitgegeven aan al die kinderen die deze troost zo hard nodig hebben. In de loop van de dag ontstond er al een behoorlijke voorraad.

Ondertussen bleven de dames hard doorwerken. En hard doorkletsen. Er werd inspiratie opgedaan, er werden patroontjes uitgewisseld en nieuwe contacten opgedaan, er werden strijkijzers en strijkplanken gedeeld, er werden tranen gelaten en emoties gedeeld en dat alles met maar één doel. Een dekentje verzorgen voor al die kinderen die dat zo hard nodig hebben.

Na enig aandringen werden de foto's van al die dekentjes vertoond via de beamer en werd een begin gemaakt met het inpekken van de dekentjes.

Nadat alle tassen meer dan vol waren, bleef er nog een gigantische stapel dekentjes over. Maar ook deze zullen de weg naar "hun" kind wel weten te vinden.

En wat er dan overblijft bij thuiskomst????? Enorm veel inspiratie en wil om weer vol aan de slag te gaan voor deze geweldige stichting na dit moeilijke jaar voor ons en voor hen. En dat ene gevoel. Dat gevoel dat ook het antwoord is op de vraag in de titel. Hoe dat gevoel heet???

GELUK, natuurlijk!!!!!!

De droomdekenstichting is een onderdeel van stichting de regenboogboom. En door deze stichting gaf de regenboog die verscheen tijdens de monstertocht over de Afsluitdijk mij een extra reden om niet op te geven. 

En om in stijl af te sluiten deel ik met jullie een gedichtje dat ik vandaag hoorde:

Zonder regen

is het wel droog

maar zie je nooit

een regenboog!