Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

dinsdag 31 mei 2011

Bis: Ik word een ster!!!!!

Er werd een songfestival georganiseerd door de overkoepelende stichting van school.

Eerst werden er voorrondes gehouden op school. Alle klassen studeerden 2 liedjes in. Van groep 1 tot groep 8. Het festival op school werd verdeeld in een ronde voor de onderbouw en één voor de bovenbouw. Zoonlief vond het leuk, maar maakte zich er niet te druk om. Dochterlief daarentegen was al dagen van te voren aan het bedenken welke kleren ze aan moest doen en hoe haar haar moest zitten en welke pet en welke zonnebril ze nou mee zou nemen.

Eindelijk, eindelijk was de dag van de voorrondes. Vol enthousiasme ging dochterlief naar school, terwijl zoonlief onbekommerd achter haar aan sjokte. Na schooltijd vloog een zeer enthousiast meisje me tegemoet, want haar klas had de schoolronde gewonnen en nu gingen ze naar het theater.

En vandaag was het zover. 's Middags om 1 uur werden alle vertegenwoordigers van de scholen verwacht in de schouwburg. Van al deze scholen gingen de beste 5 door naar de finale, die 's avonds wederom in de schouwburg gehouden zou worden. Om 4 uur stuiterde dochterlief de deur weer binnen. Ze gingen DOOOOOOOOOORRRRRRRR!!!!!!!

's Avonds zong elke groep 3 liedjes en na alle optredens volgde de pauze, zodat de jury kon overleggen. Helaas, helaas, er werd niet gewonnen. Volgens de jury was één liedje niet zo gelukkig gekozen, omdat het een beetje stoer liedje was en ze zongen zo hoog. Wel heel zuiver en heel mooi en de presentatie was super, maar dat ene liedje was het net niet volgens de jury.

Manmoedig verdrong dochterlief haar tranen, want ze wilde zo graag winnen. Maar het lukte niet, die stomme tranen bleven stromen. De teleurstelling was zo groot. En ze was zo moe, want zoals altijd beleefde alles zo intens. Zo van het topje van haar kruin tot de puntjes van haar tenen, tot diep in elke vezel van haar lichaam was ze op dat podium aanwezig. Stralend tot achterin de zaal, tot op het balkon. Als een echte ster.

Intens verdrietig en vermoeid ging ze naar bed. Tja, een ster worden gaat met vallen en opstaan.

maandag 30 mei 2011

Groene vingers

De groene vingers van dochterlief nemen steeds vastere vormen aan. Na het kweken van basilicum en tomatenplantjes in een kasje, werden er aardbeienplantjes in een pot gezet en kreeg een appelboompje een plaatsje in de tuin. Elke dag wordt er trouw gekeken of alle planten nog voldoende water hebben of juist te veel en of ze verder nog iets nodig hebben.






En nu gaat het nog een stapje verder, want ze heeft een eigen moestuintje bij opa en oma. Samen met opa heeft ze gaten gegraven om palen in te zetten, zodat er een hekje geplaatst kon worden om de moestuin. Daarna werd een van haar tantes gebeld om te vragen of ze op de markt plantjes wilde kopen voor in de tuin. En op haar vrije middag ging ze naar opa om alle plantjes in de tuin te zetten. Er staat nu sla en bietjes. Een grote tomatenplant en de tomatenplantjes die ze zelf had gekweekt in haar kasje thuis.




In de moestuin staat ook een minikasje waarin zaadjes voor wortels en boontjes zijn gezet, zodat de plantjes straks netjes in de tuin kunnen. En twee, drie keer in de week stapt ze op de fiets om samen met opa de moestuin te controleren. Moet er water bij, staat er onkruid, groeien de plantjes al.... Vreselijk druk heeft ze het ermee.






En nu is het wachten op de eerste oogst.......

zaterdag 28 mei 2011

Ik word een ster!!!!!

Eindelijk, eindelijk was het zover. De dag van de balletvoorstelling van dochterlief. Al maanden wordt er druk geoefend. Tijdens de balletles, maar ook thuis worden de pasjes en posities doorgenomen. "Mama, ik heb een zaklamp nodig!" "Ma-am, waar zijn de haarspeldjes, want ik moet een vlecht in mijn haar en die moet omhoog." "Mam, kan oma goed haren invlechten, want dat vind ik nog mooier dan een gewone vlecht." En zo ging het door. Aan de voorbereiding kon het niet liggen.

Om 1 uur werd dochterlief in het theater verwacht. Want zo'n voorstelling wordt natuurlijk niet zomaar in een achterafzaaltje gespeeld. Om 1 uur begon het omkleden en optutten voor de middagvoorstelling. Ik had me als vrijwilliger aangemeld om te helpen. Langzaam maar zeker liep het vol met grote en kleine meisjes en één jongetje. Voor iedere groep meisjes waren er een aantal "make-up moeders" en een aantal "hulpmoeders" zodat alles soepel verliep.

Voor de pauze zat dochterlief in de zaal, want zij moest pas na de pauze op. Ik hielp bij een andere groep en zat de hele voorstelling achter het toneel. En eindelijk, eindelijk was het zover en mocht dochterlief het toneel op. En ik keek stiekem in de coulissen toe. Ze genoot met volle teugen. Ze kan zo ongelofelijk genieten van dit soort momenten. Ze straalt en geniet.

Veel te snel naar haar zin, was het optreden voorbij. "Het ging heel goed mam, echt heel goed!!!!!" Gelukkig had ze me niet zien staan in de coulissen.... En even later volgde de "grande finale" waarbij iedereen nog een keer op het toneel kwam om de macarena te dansen en toen, toen was het echt voorbij.

Nou ja voorbij. Gelukkig was er ook nog een avondvoorstelling. Maar eerst werd er patat gegeten. En het is onvoorstelbaar hoe snel en efficiënt iedereen van eten was voorzien. En dat zonder te smeren en zonder vlekken op de diverse kostuums. Na het eten werd de make-up bijgewerkt en toen zat mijn aandeel erop. Ik maakte een ommetje en sloot mij toen aan bij het publiek voor de avondvoorstelling. Samen met manlief, het Wandelmannetje, Wandelmams en paps genoot ik van de voorstelling.

Na afloop haalden we een een meisje op dat straalde van enthousiasme en het jammer vond dat de dag alweer voorbij was. Ze ratelde aan één stuk door over alles wat er was gebeurd en hoe leuk het was. Na wat zachte dwang ging ze mee naar de auto. Waar ze binnen vijf minuten in slaap viel.

zondag 22 mei 2011

17e Angelslotocht Emmen

Zondagmorgen half 7, de wekker rammelt en ik vraag me af waarom. O ja, ik wil naar Emmen om te gaan wandelen, alleen. Wandelmams moet werken en het Wandelmannetje is niet niet fit en omdat we 's middags nog naar een verjaardag gaan (van neefje M.) lijkt het ons beter dat hij thuis blijft.

Buiten klettert de regen, ik heb amper geslapen omdat manlief verkouden is en hij dus de hele nacht heeft gesnurkt en er is niemand die op mij wacht. Dus, de twijfel slaat toe. Zal ik me gewoon weer omdraaien en doorslapen, niemand die het merkt.......... Maar ik verman me en sta op.

Net voor ik vertrek, komt dochterlief beneden. Ik krijg een knuffel en een dikke kus, ze fluistert ngo wat lieve woordjes in mijn oor en installeert zich vervolgens met thee, ontbijt, deken en afstandsbediening op de bank. Vervolgens wordt ik zeer enthousiast uitgezwaaid.

Net voor half 8 arriveer ik in het clubhuis van wv Bargermarke. In hun nieuwe clubhuis zitten de eerste wandelaars vol ongeduld te wachten op de routebeschrijving. Terwijl ik mij inschrijf vertrekt de eerste groep wandelaars. Na inschrijving en een sanitaire stop stap ik het clubhuis uit om 30 km te gaan wandelen.

Vanuit het clubhuis is het een kippeneindje naar het bos. En een boswandeling werd het. Het eerste stuk viel de regen erg mee, mede doordat er in het bos werd gelopen, maar de regenjas was zeker noodzakelijk. Na een kilometer of 3 leek het op te knappen en deed ik mijn regenjas uit. Helaas was dat van korte duur. Na een kwartier kon de jas weer aan, want het bleef gestaag regenen. Na 8 km werd de eerste rust bereikt. Ik besloot om alleen gebruik te maken van het toilet en daarna direct door te lopen.



Ik was niet de enige die besloot om hier niet te rusten en kreeg dus gezelschap. Ik raakte aan de praat met een zeer gezellige heer, die komende zomer ook naar Nijmegen gaat voor 4 dagen wandelplezier. Ondertussen was het droog geworden en ging de regenjas in de tas. De kilometers vlogen voorbij en voor we het doorhadden kwam rust 2 in het zicht. Jammer genoeg gingen de hemelsluizen een krappe kilometer voor de rust volledig open. En na 5 stappen doen alsof het wel meeviel, stopten we toch om de jas maar weer aan te doen. En voor we bij de rust waren was het weer droog...... Grmpff!!! Wel was ik nu over de helft, want deze rust bevond zich op 16 km.


Na de rust scheidden de wegen zich weer. Mijn gezelschap liep 40 km en moest dus een ander kant op. Na enig zoekwerk vond ik de goede route weer. Dit lag niet aan de organisatie, maar aan 2 jochies die mij probeerden te enteren met hun fiets, waardoor ik een pijl miste.

Ook hier ging de route gelijk het bos weer in. Bospaadje links, zandpad rechts, kruising met bospad rechtdoor, ........ Voor mij liepen een aantal mensen, achter mij niet. Tot er gewacht moest worden op een aantal overstekende fietsers, toen waren we ineens met zijn vijven. Twee dames die dit jaar voor heet eerst naar Nijmegen gaan en twee mannen die al vele jaren Nijmegen-ervaring hebben. Een gevarieerd gezelschap dus. Na een klein stukje bewoonde wereld doken we het bos weer in om uiteindelijk uit te komen bij rust 3. Deze was op ruim 25 km, dus vanaf hier nog een kwestie van de laatste loodjes. Helaas moest ik hier errug, errug lang wachten op een kopje thee, dus mijn tijdelijke gezelschap was alweer vertrokken toen ik mijn thee op had.




Maar met nog minder dan 5 km te gaan was dat geen probleem. Dacht ik...... Ik verstapte me in een kuil en voelde direct een spier in mijn linker bovenbeen verkrampen. Maar er zat niets anders op dan doorlopen, want middenin het bos stoppen schiet niet op. Gelukkig viel het allemaal mee, zolang ik in beweging bleef. Natuurlijk voelde ik die spier wel en nadat ik had stil gestaan voor een stoplicht had ik wat opstartproblemen, maar het lukte wel om door te lopen. Aangekomen bij het clubhuis van wv Bargermarke besloot ik dan ook om niet te lang te blijven zitten.



En dat bleek een verstandige beslissing te zijn, want toen ik na een half uur de auto uit moest om te tanken zei mijn bovenbeen: "AUW, zeer, auw, zeer, auw, zeer!!!" Thuis gekomen lekker gedoucht en de onwillige spier ingesmeerd met SRL. (Heet dat tegenwoordig niet anders???)

En later bij neefje M. een borrel gedronken op zijn 9e verjaardag. PROOST!!!!!!

woensdag 11 mei 2011

Schoolreis

Vandaag was de schoolreis van dochterlief en ik mocht mee. We gingen naar de natuurschool in Lauwersoog. Op de uitnodiging stonden allerlei spannende dingen, zoals: hybien, korren en wadlopen. Nou dat wadlopen snapten we wel, maar wat de rest nu precies was.....

Om kwart voor 8 moesten we op school zijn, zodat we om 8 uur konden vertrekken. In de klas stonden we meeste kinderen te springen en te stuiteren en te zuchten over die superzware tas. Er moest tenslotte een compleet schone outfit mee, omdat vies worden een zekerheid was.

Net voor 8 uur stapten we in de bus en reden we weg. Natuurlijk werden we uitgezwaaid door manlief, het Wandelmannetje en nog vele andere ouders, broertjes, zusjes, opa's, oma's en meesters en juffen. Na een rustig eerste kwartier kwam de meute op stoom. Er werden liedjes gezongen, snoepjes geruild of gewoon uitgedeeld, spelletjes gedaan en er werd volop gekletst.

Na ruim anderhalf uur kwamen we op de plaats van bestemming. En toen was een sanitaire stop hoogst noodzakelijk. Bijna alle kinderen en begeleiders bezochten het toilet. Nu was onze uitvalsbasis gekoppeld aan een camping en dus stond er een groot toiletgebouw, waar we gebruik van konden maken.

Na deze tussenstop stapten de gidsen bij ons in de bus en reden we een (heel) klein stukje om te gaan hybien. En eindelijk kwamen we er achter wat dat nu precies is. Hybien is zoetwater vissen met behulp van een schepnet. Het schepnet wordt dan over de bodem bewogen en op die manier worden er diverse beestjes gevangen. Deze beestje kregen een tijdelijk onderkomen in bakken, zodat iedereen ze uitgebreid kon bekijken om daarna weer te worden teruggezet in hun vertrouwde omgeving.






En wat werd er zoal gevangen. Nou kikkervisjes, zoetwatergarnalen, voorntjes, maden van de dansmug, duikertjes enne ........ nog een aantal van die friemelende onderwater dingen. Na een voorzichtig begin stonden de kinderen al snel met hun voeten in het water en voor sommigen was het erg moeilijk om hun korte broek droog te houden. Toen ze uiteindelijk moesten stoppen, werd er behoorlijk tegen gesputterd, want ze wilden nog één keer ......

Maar het vooruitzicht van het wadlopen bleek een behoorlijke oppepper te zijn en al snel had iedereen zijn schoenen weer aan en zaten ze in de bus. En nu moesten de wadloopschoenen en moest die zware tas meegesjouwd worden de dijk op. Want na het wadlopen moest er direct omgekleed worden. Ze stonden te popelen om het wad op te gaan. En zodra het startsein was gegeven, bleek al duidelijk wie de waaghalzen zijn en wie wat voorzichtiger zijn. Vooral het eerste stuk was erg glibberig en modderig en daar zakten we direct tot halverwege onze kuiten in de blub. Gelukkig werd de bodem even verderop wat harder en daar konden we dus stilstaan. De gids vertelde onder andere dat we geen gesloten schelpen mee mochten nemen (daar zat nog leven in) en we gingen op zoek naar wadpieren. vervolgens liepen we nog een stuk verder. Ondertussen had een van de kinderen al languit gelegen en had een ander vast gezeten, maar dat mocht de pret niet drukken. Ze vonden het fantastisch. (En ik ook.)




Op de weg terug raakte dochterlief ietwat uit koers en kwam ze tot boven haar knieën vast te zitten in het wad. Met vereende krachten werd ze weer los getrokken en kon ze toch nog mee naar het beginpunt. Daar begon het grote omkleden. Met handdoeken werd de ergste blubber van benen, voeten en armen gepoetst. Vervolgens gingen alle vieze kleren in een vuilniszak en schone kleren aan. De vuilniszakken moesten in het bagageruim van de bus. Want die lucht wilden we niet in de bus zelf.

En toen was het tijd voor patat, met een snack en limonade. In no time waren alle bakjes leeg en speelde de meute in de speeltuin. Zo konden ze nog even uitrazen voor we weer in de bus stapten voor het laatste onderdeel, het korren.

En korren is zoutwatervissen met behulp van een sleepnet. De gids ging het water in en de kinderen sleepten in groepjes het net voort. En ook nu kwamen er allerlei beestjes terecht in de bakken. Vissen, kriebelbeestjes, kwallen en krabbetjes. En laat dochterlief nu al heel lang gek zijn op krabben. Ze heeft dus bijna de hele tijd boven de bak met krabbetjes gehangen. Helemaal blij kijkend naar het drukke gedoe van die beestjes. Na niet al te langen tijd gingen alle beestjes weer terug het water in, daar voelen ze zich toch het prettigst.






En na nog een ijsje te hebben gegeten, stapten we weer in bus naar huis. Wat een ontzettend leuke schoolreis was dit. Het is jammer dat het zo'n eind rijden is, want anders was dit een hele leuke optie voor het feestje van het Wandelmannetje.

zaterdag 7 mei 2011

Een dag met een gouden randje......

De plannen voor deze zaterdag waren al vele malen veranderd. Het eerste plan was 25 km wandelen in Meppel. Maar toen kwam de uitnodiging voor de verjaardag van neefje-lief, hij werd eerder deze week 2 jaar. Dus toen werd het plan 's ochtend 10 km wandelen met Wandelmams, het Wandelmannetje en dochterlief. Vervolgens belden vrienden met de mededeling dat hun zoon R. die zaterdagmiddag met zijn opa (en die opa is dan weer een vriend van "onze opa") naar het voetbalveld kwam, want het was toch hoog tijd dat "de jongens" weer eens een middagje samen gingen voetballen.

Tja, als je dan eerder hebt gezegd dat het Wandelmannetje tijdens het voetbalseizoen ELKE zaterdagmiddag op het voetbalveld is, dan kun je het niet maken om te zeggen dat het Wandelmannetje er nu net deze middag niet is. Zeker niet als het Wandelmannetje zelf zegt dat hij dan liever met R. gaat voetballen dan dat hij met ons gaat wandelen. Dus het plan werd weer bijgesteld: Eerst 's ochtends naar neefje-lief en dan met dochterlief 10 km wandelen in Meppel. Dat plan hield lang stand. Zelfs tot zaterdagmorgen. En toen........ Toen gebeurde er iets dat niemand gelooft. Er viel een EENHOORN op haar teen. En dat was nog niet het ergste. Die EENHOORN viel met zijn HOORN verticaal op haar teen, precies op de nagelrand. De elektrische wekker was nu eens niet gezet, maar die was ook zeker niet  nodig geweest deze ochtend, want het alarm van dochterlief is veel, VEEL effectiever.

Wij zaten acuut rechtop in bed. Manlief schoot met spoed in zijn boxershort en nog sneller naar beneden. Ik greep naar de EHBO-kist en volgde vervolgens de noodkreet van man- en dochterlief. En ja, er was BLOED, en best wel veel!!!!! Gelukkig hielpen een zalfje (desinfecterend) en pleister weer wonderwel, maar wandelen, dat ging echt niet meer lukken deze dag.

En dus werden de plannen weer bijgesteld. We gingen eerst naar de verjaardag van neefje-lief. En deze 2-jarige was erg, verschrikkelijk, vreselijk jarig. Bij elke gast die binnenkwam volgde hetzelfde ritueel. Er werd gevraagd: "Wie is er jarig?" Nou dat was: "Ik, ik, ik!" Dan volgde de vraag: "Hoeveel jaar ben je nu dan?" En dan volgde er een ingewikkeld gepruts met vingers, want op de één of ander manier kreeg hij het niet voor elkaar om zijn wijsvinger en middelvinger samen op te steken tot 2. Dus na enige pogingen kwam hij tot duim en wijsvinger en riep hij luid: "TWEE!!!!!!" En zo was het.

En hoe komen wij dan toch tot dat gouden randje. Ik bedoel alle plannen waren met een luide plons in het water gevallen. Maar dan maken wij gewoon weer nieuwe plannen. Dus het Wandelmannetje toog met spoed naar het voetbalveld om met R. te 'ballen. Dochterlief ging met een vriendinnetje naar de naast de sportvelden gelegen recreatieplas en ik ging de tweede helft van de voetbalwedstrijd van manlief bekijken.

Om half 7 was iedereen weer thuis en waren alle vriendjes en vriendinnetjes weer weg. En de temperatuur was nog steeds tropisch, dus de TV ging naar buiten, we aten wat en om half 9 zaten we op het overdekte terras om "Ik hou van Holland" te kijken. We staken de vuurkorf aan voor de sfeer, schonken nog iets te drinken in en deden vol enthousiasme mee met alle spelletjes op TV.

Na "Ik hou van Holland" stuurden we de schatjes naar bed. En ze sputterden niet eens tegen. Bij het instoppen kregen we zowel van het Wandelmannetje als van dochterlief te horen dat dit de aller-, aller- AL-LER-LEUK-STE zaterdagavond van 2011 was geweest.

Gelukkig heb ik veel foto's gemaakt. En ik hoop dat ze zich deze avond hun hele leven lang blijven herinneren als een magische avond......

Manlief en ik hebben de hele avond genoten van het gouden randje. Hij flonkerde zo nadrukkelijk!!!!



PS Die Eenhoorn was er één van Sleich, fantastisch mooi, maar wel erg hard........

dinsdag 3 mei 2011

Meisjesdag

Eens in de zoveel tijd houden we een meisjesdag. En wij dat zijn dan Wandelmams, dochterlief en ik. Omdat het Wandelmannetje op voetbalkamp was en manlief gewoon aan het werk, hadden we de mogelijkheid weer eens met de meisjes op stap te gaan. Deze keer ging de tocht naar de Koninklijke Tichelaar in Makkum.

Na een goed uur rijden waren we in Makkum. Helaas misten we de afslag naar Tichelaar en verdwaalden we in de smalle straatjes van Makkum. Uiteindelijk stonden we stil voor een brug. Ik heb toen maar snel de Tom-Tom gepakt en die bracht ons zonder problemen naar de plek van bestemming. De auto parkeerden we naast het pand en we gingen naar binnen.

De Koninklijke Tichelaar heeft een grote toonzaal, die vol staat en hangt met porselein. Bordjes, bekers, tegels, kralen, knopen, kunstobjecten en nog veel meer. Vol bewondering keken we rond. Naast al deze losse objecten was er een wand met speciale tegels. Er hing onder andere een enorme tegel die gemaakt is voor de gevel van het Groninger Museum. Achter deze wand was een ruimte waar allemaal mallen stonden voor het maken van vazen, borden, kommen, enzovoort. Achter de stellage met deze mallen zat een glazen wand, waardoor je de werkruimte in keek, waar alle voorwerpen met de hand worden beschilderd. Want Tichelaar levert alleen handwerk.

Dat was helaas ook te merken aan de prijzen. Het idee van het meenemen van een souvenir lieten we al snel varen. Een tegeltje was al snel 30 euro, vazen en schalen waren 10 keer die prijs en knoopjes en kralen waren ook ver boven onze begroting. Gelukkig hadden ze ook kaartjes met afbeeldingen van de diverse tegeltjes, dus daar hebben we toen maar een exemplaar van meegenomen.

Na dit bezoek besloten we om in Makkum wat te gaan eten. We zaten lekker op een terras, het zonnetje scheen, de wind werd tegen gehouden door een glazen wand, dus wat konden we ons nog meer wensen. Ehhh, nou, ........ iets te eten misschien. We hebben bijna een uur zitten wachten op een half zwarte tosti en twee baguettes van mini-formaat. (Niet niezen, anders is je broodje weg!)

Ondanks deze tegenslag lieten we ons humeur niet bederven en we besloten om nog even te gaan shoppen in Sneek. Dochterlief vond een leuk topje en ook voor het Wandelmannetje werd het één en ander gescoord. Moe maar voldaan stapten we weer in de auto naar huis.

We hebben genoten van de meisjespraat, het shoppen en de meisjesdingen. Kortom het was een geslaagde meisjesdag.