De plannen voor deze zaterdag waren al vele malen veranderd. Het eerste plan was 25 km wandelen in Meppel. Maar toen kwam de uitnodiging voor de verjaardag van neefje-lief, hij werd eerder deze week 2 jaar. Dus toen werd het plan 's ochtend 10 km wandelen met Wandelmams, het Wandelmannetje en dochterlief. Vervolgens belden vrienden met de mededeling dat hun zoon R. die zaterdagmiddag met zijn opa (en die opa is dan weer een vriend van "onze opa") naar het voetbalveld kwam, want het was toch hoog tijd dat "de jongens" weer eens een middagje samen gingen voetballen.
Tja, als je dan eerder hebt gezegd dat het Wandelmannetje tijdens het voetbalseizoen ELKE zaterdagmiddag op het voetbalveld is, dan kun je het niet maken om te zeggen dat het Wandelmannetje er nu net deze middag niet is. Zeker niet als het Wandelmannetje zelf zegt dat hij dan liever met R. gaat voetballen dan dat hij met ons gaat wandelen. Dus het plan werd weer bijgesteld: Eerst 's ochtends naar neefje-lief en dan met dochterlief 10 km wandelen in Meppel. Dat plan hield lang stand. Zelfs tot zaterdagmorgen. En toen........ Toen gebeurde er iets dat niemand gelooft. Er viel een EENHOORN op haar teen. En dat was nog niet het ergste. Die EENHOORN viel met zijn HOORN verticaal op haar teen, precies op de nagelrand. De elektrische wekker was nu eens niet gezet, maar die was ook zeker niet nodig geweest deze ochtend, want het alarm van dochterlief is veel, VEEL effectiever.
Wij zaten acuut rechtop in bed. Manlief schoot met spoed in zijn boxershort en nog sneller naar beneden. Ik greep naar de EHBO-kist en volgde vervolgens de noodkreet van man- en dochterlief. En ja, er was BLOED, en best wel veel!!!!! Gelukkig hielpen een zalfje (desinfecterend) en pleister weer wonderwel, maar wandelen, dat ging echt niet meer lukken deze dag.
En dus werden de plannen weer bijgesteld. We gingen eerst naar de verjaardag van neefje-lief. En deze 2-jarige was erg, verschrikkelijk, vreselijk jarig. Bij elke gast die binnenkwam volgde hetzelfde ritueel. Er werd gevraagd: "Wie is er jarig?" Nou dat was: "Ik, ik, ik!" Dan volgde de vraag: "Hoeveel jaar ben je nu dan?" En dan volgde er een ingewikkeld gepruts met vingers, want op de één of ander manier kreeg hij het niet voor elkaar om zijn wijsvinger en middelvinger samen op te steken tot 2. Dus na enige pogingen kwam hij tot duim en wijsvinger en riep hij luid: "TWEE!!!!!!" En zo was het.
En hoe komen wij dan toch tot dat gouden randje. Ik bedoel alle plannen waren met een luide plons in het water gevallen. Maar dan maken wij gewoon weer nieuwe plannen. Dus het Wandelmannetje toog met spoed naar het voetbalveld om met R. te 'ballen. Dochterlief ging met een vriendinnetje naar de naast de sportvelden gelegen recreatieplas en ik ging de tweede helft van de voetbalwedstrijd van manlief bekijken.
Om half 7 was iedereen weer thuis en waren alle vriendjes en vriendinnetjes weer weg. En de temperatuur was nog steeds tropisch, dus de TV ging naar buiten, we aten wat en om half 9 zaten we op het overdekte terras om "Ik hou van Holland" te kijken. We staken de vuurkorf aan voor de sfeer, schonken nog iets te drinken in en deden vol enthousiasme mee met alle spelletjes op TV.
Na "Ik hou van Holland" stuurden we de schatjes naar bed. En ze sputterden niet eens tegen. Bij het instoppen kregen we zowel van het Wandelmannetje als van dochterlief te horen dat dit de aller-, aller- AL-LER-LEUK-STE zaterdagavond van 2011 was geweest.
Gelukkig heb ik veel foto's gemaakt. En ik hoop dat ze zich deze avond hun hele leven lang blijven herinneren als een magische avond......
Manlief en ik hebben de hele avond genoten van het gouden randje. Hij flonkerde zo nadrukkelijk!!!!
PS Die Eenhoorn was er één van Sleich, fantastisch mooi, maar wel erg hard........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten