Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

vrijdag 28 februari 2014

CAL, week 8

Gelukkig was het vakantie, ik had dus overdag tijd om te haken tussen alle uitjes door.






donderdag 27 februari 2014

Dagje uit...

Gisteravond lag ik op tijd in mijn bedje. Ten eerste omdat ik simpelweg moe was van 4 uur autorijden en de indrukken van die fantastische musical, maar ook omdat ik vandaag een afspraak had met Wandelmams voor een dagje uit. We hadden goedkope treinkaartjes gescoord en daarom stapten we net na 9 uur in de trein naar Amsterdam.

Het eerste deel van de reis was retedruk. We stonden opgepropt op het balkon, tegen elkaar aan te hangen, omringd door pubers die op weg waren naar Almere naar de Primark. Maar het tweede deel van de reis konden we zitten. Dat reist een stuk aangenamer.

Eenmaal in Amsterdam bezochten we eerst onze favoriete quiltwinkel.



Daarna pakten we de tram naar de Albert Cuijp. Helaas regende het en bleef het regenen, dat drukte de pret enigszins. Maar we lieten ons niet kisten. Ik scoorde wat lapjes, we doken een cafeetje in en daarna weer de tram in.


Het bleef regenachtig en daarom leek een bezoek aan de bloemenmarkt ons wel gepast. We konden wel wat fleur gebruiken....




We dwaalden nog wat over natte grachten, bezochten de Bijenkorf, kwamen weer buiten op een droge Dam. En toen was het tijd om de trein weer op te zoeken. Gelukkig was de trein minder druk dan vanmorgen en konden we dus de hele reis zitten. Moe maar voldaan kwamen we weer thuis.





woensdag 26 februari 2014

GE-WEL-DIG

Voor het eerst sinds drie jaar gingen we met zijn viertjes een dagje uit. En het was GE-WEL-DIG. Ten eerste omdat we voor het eerst met zijn vieren een dag weggingen. En tweede omdat de bestemming hoge verwachtingen bij ons opriep. Maar voordat we de eindbestemming bereikten moesten we 2 uur doorbrengen in de auto. Maar dat is nooit een probleem voor ons. Heerlijk liedjes zingen, bijkletsen en onzin praten.

De eerste indicatie van onze eindbestemming zie je hier:


Al een idee???? Ok, hier de eindbestemming:


De musical "Soldaat van Oranje" stond op ons programma. We hadden er al veel over gehoord, zowel positief als negatief. Negatief zou zijn dat er weinig gezongen zou worden, dat er veel gevloekt zou worden en dat de zang soms slecht verstaanbaar was. Positief het spel, het decor en natuurlijk het verhaal.

We waren ruim op tijd aanwezig. We bezochten het toilet, een belevenis op zich en genoten van de sfeer in de hangar.



Omdat Manlief mee was in de rolstoel mochten we iets eerder dan de grote massa de zaal in, zodat Manlief de tijd en de ruimte had om plaats te nemen in de gereserveerde stoelen. Overigens verbaasden wij ons over het ongeduld van sommige mensen. Toen de rolstoelers werden binnengelaten, waren er mensen die luidkeels protesteerden, omdat zij nog niet naar binnen mochten. Tja, dat is te begrijpen als alles open ligt en iedereen het beste plekje wil, maar in het theater heb je gereserveerde stoelen, dus je plekje is altijd vrij. Nou ja, altijd.... Er waren veel mensen die vergisten tussen ring en zaal en er speelden zich veel discussies over de plaatsen voor onze neus af.

Er is toch niets leukers dan mensen kijken....


Nadat alle discussies waren gesloten en iedereen zijn plekje had gevonden, begon de voorstelling. En wat hebben we genoten. Soms wisten we niet waar we kijken moesten, soms waren we (bijna) zeeziek, soms werd mijn arm fijngeknepen door Dochterlief, soms hoorde ik de Wandelkerel schateren en regelmatig keken Manlief en ik elkaar aan, want wat genieten.

Ach over alle eerder genoemde positieve en negatieve dingen valt wat te zeggen, maar wij hebben genoten van de belevenis die "Soldaat van Oranje" is.

Na een voorstelling van 3 uur, onderbroken door een krap half uur pauze vertrokken we weer. Tien uur nadat we van huis waren vertrokken, waren we weer thuis. Maar over deze dag zullen we nog lang napraten....



dinsdag 25 februari 2014

52.85 Alle kleine beetjes....

En toen schoot ik met volle overtuiging in de vakantiemodus en vergat ik mijn 52 te plaatsten afgelopen zondag. Misschien komt dat ook wel, omdat ik op dit moment het haken weer helemaal heb opgepakt. De schaarse vrije uurtjes besteed ik in eerste instantie aan de CAL en pas daarna ga ik denken aan andere dingen.

Maar vorige week had ik een Bee  (een bijeenkomst van quiltende mensen dames)en daar wilde ik dan ook echt aan het werk met quiltwerk. De vorige Bee wilde ik verder met de Scandinavian Christmas, maar dat mislukte, ik had geen wit borduurgaren bij me. En dus heb ik even flink moeten zoeken, want ik wist zeker dat ik wit borduurgaren in huis heb, maar waar???? In de hobbykamer alle laatjes, mandjes  en zakjes omgekeerd en gevonden.


En zo kon ik weer eens verder met de Scandinavian Christmas. En elke keer een klein beetje maakt toch dat deze quilt voor de kerst af is (ooit)!!!!




zondag 23 februari 2014

Overpeinzingen

Het overvalt me elke keer weer. Soms is er een reden voor, soms geen enkele. Maar zo af en toe geef ik me over aan gedachten over hoe ons leven zou zijn als Manlief niet ziek was geworden. En voor ik verder ga wil ik één ding duidelijk stellen: Ik verwijt Manlief, nog enig ander persoon, het feit dat hij ziek is geworden en dat daardoor ons leven drastisch is veranderd. Maar af en toe wens ik wel dat wij nog steeds niet zouden wat (neuro-)sarcoïdose is. Want dat zou dan betekenen dat Manlief nog steeds gezond zou zijn.

Ook vanavond overviel het me weer. Ik zette de foto's van de wandeltocht op de externe harde schijf, maar ik had weer eens geen geduld en klikte te snel her en der. En toen kwam ik terecht bij foto's uit 2008. En voor ik het wist zat ik oude foto's te bekijken. Fantastisch om de jongere uitvoeringen van de kinderen te zien.

Maar naast de jongere uitvoeringen van de kinderen duikt ook elke keer een actieve en sportieve vader op, die op alle fronten meedoet. En daar zit de kneep.

Het doet me pijn om geconfronteerd te worden met die man die in het verleden alles kon en deed. Niet omdat de herinneringen niet leuk zijn, maar juist omdat de confrontatie met het heden dan zo hard aankomt. En als dan de kinderen ook nog aansluiten bij mijn foto-kijk-sessie en zij ook zeggen dat het vroeger zo leuk was als papa dit-of-dat met ze deed, vind ik het nog moeilijker.

Toch hebben we ook genoten van het kijken naar de oude foto's. En uiteindelijk is gedeelde smart toch ook halve smart. Dus hier een aantal heerlijke foto's.













De laatste twee foto's zijn van de zomervakantie van 2011 in Normandië. Toen had Manlief al last van zijn rechterbeen, maar met gedoseerde activiteit en rust hebben we deze vakantie nog veel kunnen doen. Daarna ging het hard achteruit. Zo hard, dat er amper foto's zijn van de periode daarna en al helemaal geen foto's waar Manlief op staat. De eerstvolgende foto die ik van Manlief kon vinden is van december 2011 in het AMC.



En dat is toch wel even slikken.

zaterdag 22 februari 2014

2e Weidebliktocht, Hoogeveen

Eindelijk weer eens wandelen. Af en toe vraag ik mij af of ik de naam van mijn blog niet beter kan omdopen in "handwerken in meer". Maar dat doe ik zeker niet, want wandelen is en blijft belangrijk in mijn leven. En na de goed georganiseerde editie van vorig jaar, wilden we ook dit jaar aan de start verschijnen in Hoogeveen. Helaas kon de Wandelkerel niet mee, zijn aanwezigheid was gewenst in de sporthal, als scheidsrechter bij de jongste voetbaljeugd, en daarom vertrokken Wandelmams en ik vandaag met zijn tweeën.

Deze keer wederom voor 20 km. Was het vorig jaar Wandelmams die last had van de naweeën van de griep, nu was ik degene die kampte met de lichamelijke gevolgen van een griep. En daarom was 20 km meer dan genoeg.

En zo vertrokken we vanuit het buurtcentrum Weideblik. Het eerste stukje was verhard, maar al snel belandden we in de modder, bij voorkeur enkelhoog, en was het de kunst om op de been te blijven. Wandelmams had al bijna spijt dat ze mee was gegaan, modder en zand zijn niet haar ding, maar voor het echt te erg werd, bereikten we (gelukkig) weer asfalt.



Helaas voor Wandelmams was het asfaltgedeelte van korte duur. Even later werden we weer de blub in gestuurd. In eerste instantie leek het mee te vallen, maar het duurde maar even of ook hier was de blubber (meer dan) enkelhoog....



Maar deze nattigheid wisten we ook te overleven zonder natte voeten te krijgen en gelukkig volgde ook op dit stukje ellende weer heerlijk asfalt. Via de Boerenveenscheplassen werden we richting Pesse gestuurd.




 




Gelukkig was het pad door de Boerveensche Plassen verhard. En ook het volgende deel van de route leverde geen problemen op. We kwamen markeringen tegen van de KNBLO. Volgens ons betrof dit het Westerborkpad, maar de sticker was niet helemaal duidelijk.


Daarnaast lopen er door dit deel van Drenthe nog vele andere routes...


Helaas moesten we nog een behoorlijke portie modder overwinnen. Uiteindelijk kwamen we in Pesse. Daar moesten we, met het eind in zicht, nog een stukkie omlopen, namelijk om de voetbalvelden heen naar de kantine van VV Pesse. Gelukkig was ik daar al eerder geweest, omdat de Wandelkerel daar al eens gevoetbald had. Waarom gelukkig??? Ik had hoge nood en wist dus de kortste weg naar de toiletten....




Na de rust maakten we het rondje om de voetbalvelden af en liepen we een klein stukje van de route terug. Daarna kwamen we terecht in het Spaarbankbos. Het bleef blubberen en daarom maakten we bijna geen foto's. Niet dat we niet genoten, zeker niet, het was heerlijk wandelen. Na het Spaarbankbos kwamen we nog wat exotische dieren tegen. Ik vind ze leuk, maar hou ook gepaste afstand.



Voor je het weet heb je een klodder te pakken. Maar nog voor Mams en ik uitgepraat waren over de risico's, liepen Hoogeveen alweer binnen. Een slingertje hier en een slingertje daar, woonwijk links, huizen rechts.





En voor we het wisten waren we terug bij wijkcentrum de Weideblik. We complimenteerden de organisatie en genoten van een heerlijke kop goulashsoep. Al met al een heerlijke wandeldag.