Naar Purper:


JE MOET ZEILEN OP DE WIND VAN VANDAAG. DE WIND VAN GISTEREN HELPT JE NIET VOORUIT, DE WIND VAN MORGEN BLIJFT MISSCHIEN WEL UIT! tekst en uitvoering: PURPER

Ik hou van motto's, hoewel ik niet iemand ben die ze zelf verzint. Liever zoek ik naar bestaande motto's die aansluiten bij mijn (manier van) leven. De tekst van Purper is al sinds jaren mijn handelsmerk, maar sinds ons bezoek aan de musical "Soldaat van Oranje" is daar een tweede motto aan toegevoegd: Morgen is Vandaag! Eigenlijk zeggen beide motto's hetzelfde. Geniet nu, leef nu, doe nu!!! En dat blijf ik proberen!!!!!

zondag 27 november 2016

52.185 Soms zit het tegen......

Ik wilde een nieuwe omslagdoek haken en vond bij Wolplein een exemplaar dat mij wel aanstaat. De grafietsteek omslagdoek. Ik koos voor de donkerblauwe en afgelopen week ging ik vol goede moed aan de slag. Maar die moed zonk me als snel in de schoenen. De bovenkant was me niet naar de zin, hij was niet mooi recht.



En dus haalde ik alles uit en begon ik, met frisse moed, opnieuw. Wel nam ik nu de haaknaald een half maatje groter.


En de bovenkant werd een stuk beter nu.


Maar ik vond het gehaakte stuk erg stug. Nu haak ik ook behoorlijk strak, dus ik had een nog grotere haaknaald nodig. En die heb ik niet. Maar ik wilde nog steeds een omslagdoek haken. Dus de voorraad ingedoken en daar vond ik nog een paar bollen Stylecraft. En daar ga ik nu een omslagdoek van maken. Gewoon simpel Granny-stripe. En om de moed niet te verliezen maar gelijk een beginnetje gemaakt.



zaterdag 26 november 2016

Handwerk en Quiltdagen Nieuwegein

Vandaag was het weer vroeg opstaan. Samen met Mams ging ik op weg naar Nieuwegein, Handwerk en Quiltdagen. Deze keer was het niet voor de ontspanning, we gingen samen met een aantal anderen de stand van de Droomdekenstichting bemannen. Deze dag is bedoeld om de Droomdekenstichting bekender te maken. We waren mooi op tijd en omdat we met zijn zessen waren, besloten we om met vier man in de stand te blijven, zodat we elke keer twee aan twee de beurs over konden. Na een bakkie waren Mams en ik de eersten die los mochten.

We begonnen op de expositie. Er hingen heel veel quilts en die bekeken we uitgebreid. Veel verschillende makers en daardoor veel verschillende quilts. Leuk om te zien en de allerleukste quilts zetten we op de foto.











Het nadeel van zoveel quilts in een kleine ruimte vind ik wel dat je op een bepaald moment verzadigd bent. Daarom liepen we even later de beurs zelf op. Hier vermaakten we ons nog een poosje en toen werd het tijd om terug te gaan naar de stand van de Droomdekenstichting.




We hadden leuke en inspirerende gesprekken, we verkochten lootjes, want er was een quilt te winnen en we deelden folders en informatie uit.



En toen was het vijf uur en sloot de beurs. Het was een drukke en intensieve dag, maar wat heb ik genoten. Wat is het toch leuk om anderen te helpen. Daar krijg ik energie van.

zaterdag 19 november 2016

52.184 En klaar........

Naast alle 52-activiteiten van de afgelopen twee maanden ben ik achter de schermen stug doorgegaan met mijn strependeken. En vol trots kan ik melden dat hij af is!!!!!












donderdag 17 november 2016

Besef

Als docent probeer je natuurlijk om jouw leerlingen alle noodzakelijke kennis voor jouw vak bij te brengen. Je wilt dat jouw leerlingen voldoendes halen en dat ze uiteindelijk met een diploma, voorzien van een mooie cijferlijst, de school verlaten. Maar voor mij is, naast natuurlijk de liefde voor mijn vak, het allerbelangrijkste nog steeds dat mijn leerlingen ontdekken wie ze zijn, wat ze kunnen, waar hun talenten liggen, wat ze nodig hebben en wie ze nodig hebben tijdens hun reis naar volwassenheid. Ik vind het nog steeds bijzonder dat ik jonge mensen in die periode van hun leven mag begeleiden. Voor sommigen ben ik een heks, voor anderen een engel, maar ik hoop vooral dat ik ze stuk voor stuk een stukje op weg kan helpen naar de rest van hun leven.

En dat is in de huidige tijd geen sinecure. Hoe vaker ik mijn leerlingen spreek, hoe blijer ik ben dat ik ben opgegroeid in een tijd waarin er geen mobiele telefoons waren, waarin er geen internet bestond, waarin de tv na 11 uur 's avonds sneeuw gaf en waarin je op zomeravonden met de hele buurt blikspuit, tikkertje of verstoppertje speelde, maar vooral de tijd waarin je uren van de radar kon verdwijnen zonder dat er paniek uitbrak, omdat je jouw appjes niet beantwoordde.

Om dat allemaal bij te kunnen houden als docent, volgen wij regelmatig bijscholing. En dat is nodig, want leerlingen hebben tegenwoordig veel meer contacten, maar die contacten zijn veel oppervlakkiger dan de contacten die wij vroeger hadden. Ook is het voor leerlingen veel moeilijker om te focussen op de toekomst. Ze hebben zo ongelooflijk veel mogelijkheden, ze krijgen zo ongelooflijk veel (eenzijdige) informatie, zie daar maar eens uit te halen wat voor jou van toegevoegde waarde is.

Afgelopen dinsdag kregen wij informatie over een methode die de leerlingen helpt om orde te scheppen in de chaos, om te ontdekken wie ze zijn, wat ze willen, waar ze goed in zijn, waar hun talenten liggen, kortom wij kregen informatie over een methode die de leerlingen helpt te focussen op hun toekomst. Daarbij kregen ook wij, docenten, enkele opdrachten uit deze methode voor onze kiezen. Tenslotte ben je nooit uitgeleerd.

Een van de oefeningen luidde als volgt:
Je krijgt 3000 euro. Dit bedrag mag je naar eigen inzicht besteden, maar je mag het niet uitgeven aan het inlossen van schulden of het voldoen van verplichtingen. Waaraan zou jij dat geld uitgeven. Formuleer dit als volgt: Ik zou naar een .......... gaan en ........... kopen, omdat ik ..............

Binnen een minuut was had ik de opdracht afgerond. Op mijn papier stond het volgende:
  • Ik zou naar een fotospeciaalzaak gaan en een fototoestel kopen, omdat ik met mijn huidige fototoestel(len) niet de dingen kan combineren die ik leuk vind.
  • Ik zou naar een stoffenwinkel gaan en kilometers stof kopen, omdat ik die wil doneren aan de Droomdekenstichting, zodat er heel veel kinderen troost vinden bij zo'n mooie deken.

En ik werd uitgekozen om mijn keuzes voor te lezen. Toen ik was uitgesproken hoorde ik iemand mompelen: "O, niet eens aan die ziekte van haar man?" Niet op een kwaadaardige manier, helemaal niet zelfs, maar ik schrok er toch van. Zouden mijn collega's nu denken dat ik niet wil dat Manlief geneest. En daarna: "En wil je zelf niet dat Manlief geneest?" De rest van de presentatie ging grotendeels aan mij voorbij. Mijn gedachten werden in beslag genomen door dit dilemma.

Na de presentatie was er overleg met collega-mentoren en had ik geen tijd om hierover na te denken, maar in de auto naar huis doken de gedachten toch weer op. En ineens was daar het besef..... Natuurlijk wil ik dat Manlief geneest en dat hij weer goed kan lopen, kan voetballen en/of hockeyen met zijn kinderen, een grotere rol kan innemen in het sociale en werkzame leven en dat er weer een gelijkwaardige verdeling ontstaat in onze relatie. Maar nu, na 5 jaar worstelen met aanpassen aan, bijstellen van en opnieuw vaststellen van de principes van het leven met een invalide man is de situatie gestabiliseerd. We hebben met elkaar een leven opgebouwd waarin iedereen tot zijn recht komt, waarin iedereen een eigen leven heeft, waarin iedereen de ruimte heeft om te functioneren en waarin er weer sprake is van patronen, vaste waarden en ruimte om te leven, ieder met zijn eigen onmisbare inbreng.

Ik kwam tot het besef dat we met zijn vieren simpelweg gelukkig zijn. Gelukkiger kun je me niet maken!!!


zondag 13 november 2016

52.183 Gestreepte strepen

Deze keer weer achter de naaimachine gezeten. Een top voor een droomdeken afgemaakt. Nu nog bedenken wat ik er verder mee ga doen.










zaterdag 12 november 2016

Winterkwartet TIGO, Darp

Eindelijk was ik zover dat er weer gewandeld kon worden. En omdat er op een kwartier rijden van huis een georganiseerde tocht was, besloot ik om voor de 10 km toch maar die kant op te gaan. En daar werd ik rijkelijk voor beloond.

Toen ik aan kwam rijden vertrok net de groep wandelaars voor de langere afstanden. Toch wel een beetje vreemd, want normaal gesproken behoor ik ook tot die groep, maar ik was nu gewoon blij dat ik weer kon wandelen. Bij de inschrijving trof ik bekenden, die vandaag de 15 km zouden gaan lopen en gezamenlijk gingen we op pad. Het eerste stukje over de toegangsweg naar de Johannes Postkazerne.







Daarna werden we het bos ingestuurd. En doordat het gevroren had, was de mooie omgeving nog mooier.  Wat genieten.






Al snel kwamen we op voor mij bekend terrein, de hunebedden bij Havelte. Nog steeds druk kletsend liepen we door, tot ik ontdekte dat ik bij de hunebedden rechtdoor had gemoeten in plaats van linksaf. ik was beland op de 15 km-route. Even kwam ik in de verleiding om toch 15 km te gaan lopen, maar ik liet mijn verstand zegevieren. Op de routebeschrijving zag ik dat ik langs de schaapskooi moest en omdat ik hier de weg weet, kwam ik via een alternatieve route weer op de goede weg.





Net voor ik bij de schaapskooi kwam, kruiste de schaapskudde mijn pad. Prachtig om te zien hoe de hond alle schaapjes bijeen houdt.









Eenmaal langs de schaapskooi werd ik toch nog verrast. Ik kwam langs een deel van het oude vliegveld. En hoewel ik weet dat er vroeger een vliegveld was, kende ik dit stukje nog niet. Zomaar een plakje op bekend terrein.



Even later liep ik Havelte binnen, waar een rustpost was. Ik maakte hier enkel gebruik van het toilet (daar heb ik netjes toestemming voor gevraagd) voor ik weer verder ging. Ik was de eerste wandelaar ter plekke en de eerste die weer vertrok.




En nu was ik dus alweer op de weg terug. En nadat ik de 10 km-route had opgezocht, had ik geen wandelaar meer gezien. Toch wel eenzaam wandelen zo. Hoewel ik daar een poosje later niet echt rouwig om was. het paadje werd zo smal dat er maar plek was voor één persoon.







Tegen half 12 stapte ik de startlocatie weer binnen. Daar hadden ze nog niet gerekend op terugkerende wandelaars. Ze waren net begonnen met het afstempelen van de boekjes. Kon die van mij er zo tussendoor. Na mijn uitleg dat ik herstellende ben van een knieblessure en dat ik blij was dat deze 10 km goed was gegaan, snapte men waarom ik zo snel binnen was.

Ik heb heerlijk gewandeld, zonder noemenswaardige problemen. Heerlijk dat dit gelukt is.